«Οι αμφίδρομες μετακινήσεις πολιτικών προσώπων μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν και θα έχουν την ίδια βάση:

Και τα δύο κόμματα νοιάζονται για μια ανοιχτή και απελευθερωμένη αγορά. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βοηθήσουν την πλουτοκρατία να τα βγάλει πέρα με τους ανταγωνιστές της. Και για να τα βγάλει πέρα έχουν υποσχεθεί ότι θα επιβάλουν νέες σκληρότερες θυσίες για το λαό. Ποντάρουν στην ψήφο του, ποντάρουν στα ψηλά ποσοστά του δικομματισμού. Ποντάρουν στη μοιρολατρία, ποντάρουν στη σύγχυση, στην άγνοια, σε ό,τι γέννησε στο λαό η ιδεολογική τρομοκρατία που έχει εξαπολυθεί στον τόπο μας από το 1990 και μετά.

Και οι δύο ορκίζονται ότι θα βελτιώσουν τη λειτουργία του κράτους, θα την αλλάξουν, μέχρι τάχα και καινούριο κράτος θα ιδρύσουν. Υπόσχονται αποκέντρωση, νέες λειτουργίες διασύνδεσης κέντρου - περιφέρειας. Υπόσχονται να χτυπήσουν τη γραφειοκρατία.

Ολα αυτά διαβεβαιώνουμε και εμείς ότι θα τα κάνουν. Μόνο που η αποκέντρωση, οι νέες λειτουργίες, το χτύπημα της γραφειοκρατίας θα γίνουν μόνο και μόνο, για να μπει το μεγάλο κεφάλαιο πιο βαθιά στην περιφέρεια, για να κάνει τη δουλιά του σε λιγότερο χρόνο.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πραγματικά αποδείχτηκε πιο τολμηρός από τον πρόεδρο της ΝΔ. Δηλαδή έδειξε τα δόντια του πιο καθαρά, και όποιος δεν το βλέπει κάνει μεγάλο σφάλμα. Μίλησε ξεδιάντροπα για ανασφάλιστη δουλιά, για παράταση του εργάσιμου βίου, για σχολεία που θα λειτουργούν σαν φαστ φουντ. Θα φέρει δηλαδή νέα εργατική νομοθεσία, για να χρησιμοποιεί την εργατική δύναμη πιο ευέλικτα ανά μέρα, βδομάδα, μήνα, χρόνο. Να μετακινείται από τόπο σε τόπο, χωρίς να στοιχίζει στην εργοδοσία τίποτε.

Παρασιτισμός, κοινωνική σήψη, αναρχία και ανισομετρία αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου καπιταλισμού.

Αυτή είναι η "νέα εποχή" του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, το "όραμα" του φιλελευθερισμού, από όπου και αν προέρχεται, παραδοσιακό δεξιό ή νέο δεξιό κομματικό σχήμα, τιτλοφορούμενο ως φιλελεύθερο ή ως κεντροαριστερό, ή και ως αριστερό, αντινεοφιλελεύθερο.

Τα οράματα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Γι' αυτούς υπάρχει μόνο η νέα εποχή της ΕΕ, της ΟΝΕ, και του ευρώ. Η διεύρυνση, η ομοσπονδιοποίηση, η στρατιωτική συγκρότηση της ΕΕ, η δημιουργία νέων κατασταλτικών μηχανισμών, ικανών να αντιμετωπίσουν τη λαϊκή αντίσταση και αντίδραση απέναντι στις συνέπειες των αντεργατικών αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.

Οι εργαζόμενοι, ειδικότερα οι μισθωτοί, οι ανήσυχοι νέοι και νέες, οι άνθρωποι με αριστερή συνείδηση, θα ήταν λάθος να αφήνουν στην άκρη το κριτήριο ποια είναι η στάση κάθε κόμματος απέναντι σ' αυτή την επιθετική κεφαλαιοκρατική «νέα εποχή» της δυναστείας της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Οσες σφαίρες και να ρίξει κανείς στο νεοφιλελευθερισμό δεν εγγυάται τίποτε καλό όσο δεν τολμά να διαφοροποιηθεί από την ΕΕ, όσο δεν κηρύσσει την απειθαρχία στην ΕΕ, και τη ρήξη στην πορεία.

Εδώ είναι η ευθύνη κομμάτων που μιλάνε στο όνομα της αριστεράς, και μάλιστα στο όνομα της ανανέωσης, ενώ χρησιμοποιούν τα ίδια ιδεολογήματα του μονόδρομου της ΕΕ. Ποια είναι η ευθύνη τους; Οτι τροφοδοτούν το λαϊκό συμβιβασμό και την ηττοπάθεια.

ΠΑΣΟΚ ΝΔ κρύβουν μάλιστα ότι τα επόμενα χρόνια η οικονομική κρίση απειλεί τη χώρα μας. Πουθενά στον κόσμο δε γλίτωσε καπιταλιστική οικονομία από τον κύκλο της κρίσης. Κρίση σημαίνει ότι θα ανέβει απότομα η ανεργία, θα μειωθεί απότομα και δραματικά ακόμα περισσότερο το λαϊκό εισόδημα, θα κλείσουν μικρές επιχειρήσεις ιδιαίτερα οι προσωπικές, θα καταστραφούν αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι.

Και η τελευταία 10ετία επιβεβαιώνει ότι ούτε οι "κραταιές" οικονομίες της Ιαπωνίας, των ΗΠΑ, της Γερμανίας γλίτωσαν την κρίση.

Το ίδιο θα συμβεί και στην ελληνική οικονομία.

Ο κ. Παπανδρέου μάλιστα υποστήριξε ότι θα επιδιώξει να συζητήσουν σε ένα τραπέζι όλοι μαζί, εργοδότες, εργαζόμενοι, πολιτικά κόμματα για να αποφασίσουν ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα εφάμιλλο εκείνου της Ιρλανδίας.

Η αλήθεια είναι ότι αυτήν την ταξική συνεργασία την πλήρωσαν ακριβά στην Ιρλανδία οι χαμηλόμισθοι.

Τώρα, ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κήρυξε πιο ανοιχτά την ταξική συνεργασία, αυτήν που για δεκαετίες προώθησε το ΠΑΣΟΚ στη ΓΣΕΕ, στην ΠΑΣΕΓΕΣ, στην ΑΔΕΔΥ αλλά και σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα.

Εστω και την τελευταία στιγμή η ηγεσία του ΣΥΝ πρέπει να τοποθετηθεί. Σε τι ωφέλησε η συμμετοχή της στο λεγόμενο κοινωνικό διάλογο; Σε τι ωφέλησε η συνεργασία της με το ΠΑΣΟΚ στην Τοπική και Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση; Σε τι θα ωφελούσε αν ο κ. Σημίτης υποχωρούσε και δεχόταν τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση, που επίμονα για αρκετά χρόνια, μέχρι πριν λίγους μήνες ζητούσε ο ΣΥΝ;

Δυστυχώς, στην περίφημη τηλεμαχία δεν ξεκαθάρισε ο κ. Κωνσταντόπουλος τι θα κάνει αν το ΠΑΣΟΚ μετεκλογικά στέρξει σε συνεργασία.

Με αυτόν τον τρόπο δεν αντιμετωπίζεται ο δικομματισμός, εγκλωβίζονται αγωνιστές».

Παρουσιάζοντας τη διαμετρικά αντίθετη - σε σχέση με την κυρίαρχη - οπτική με την οποία αναλύει την πραγματικότητα το ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε:

«Οι εργαζόμενοι ξέρουν καλά τι έκανε το ΚΚΕ. Εμείς δε διαλέξαμε μοναχικό δρόμο όπως μας κατηγορούν, εμείς απλά, καθαρά και σταράτα δεν πήγαμε με τους κόλακες της ΕΕ, με την εργοδοσία, δεν περιμέναμε πότε η σοσιαλδημοκρατία θα μας δώσει σημασία.

Προτιμήσαμε να μείνουμε αταλάντευτα στο μετερίζι των λαϊκών συμφερόντων. Το ΚΚΕ σταθερά, αταλάντευτα, κόντρα στο γενικό ρεύμα, αντιστάθηκε, αντιπάλεψε.

Δώσαμε βάρος στην ανάπτυξη των αγώνων, στη δημιουργία συσπειρώσεων σε διάφορα μέτωπα πάλης, ενώ ανοίξαμε διάλογο με το λαό για την ανάγκη οικοδόμησης της Λαϊκής Συμμαχίας που θα αναλάβει το ρόλο μιας δυναμικής αντιπολίτευσης, θα αποσπά κατακτήσεις, θα διεκδικήσει στην πορεία εξουσία.

Δεν τα παρατάμε μπροστά στις δυσκολίες, δεν παραπατάμε όταν βλέπουμε ότι τα αποτελέσματα του αγώνα καθυστερούν. Είμαστε ανυπόμονοι, όμως δεν αφήνουμε την ανυπομονησία μας να μας καθοδηγεί σε κάθε βήμα. Χρειάζεται χρόνος, το βλέπουμε. Ομως ξέρουμε πως και η συμμαχία θα γίνει και ο λαός θα βγει από το καβούκι του, από τη μοιρολατρία. Δε θα είναι πάντα ο λαός πρόθυμος να δέχεται να του πλένουν το μυαλό με τις θεωρίες ότι ξεπεράστηκε η ταξική πάλη, ότι δεν είναι δυνατόν να κερδίζει μάχες, να νικήσει στην πορεία.

Είναι ολοφάνερο ότι η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια κυριαρχούν σε όλη την Ελλάδα. Οι περισσότεροι δεν είναι ευχαριστημένοι, αισθάνονται -και πολύ σωστά- ανασφαλείς.

Ο δικομματισμός είναι ισχυρός ακόμα, όχι γιατί έχει πείσει με την πολιτική του, αλλά γιατί ένα μεγάλο μέρος του λαού δεν πιστεύει ακόμα ότι έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα. Η νίκη της αντεπανάστασης στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, η λάσπη που χύθηκε σε βάρος του σοσιαλισμού, οι αποσκιρτήσεις από το κομμουνιστικό κίνημα έφεραν σύγχυση, απογοήτευση.

Εμείς ξέρουμε καλά ότι αυτή η κατάσταση είναι προσωρινή. Εμείς, πιστεύουμε στη δύναμη του λαού και είμαστε βέβαιοι ότι το κίνημα θα ανακάμψει, ο ριζοσπαστισμός θα επανέλθει και αυτή τη φορά θα είναι πολύ πιο ώριμος και βαθύς.

Αυτό δε μας συγχωρούν, ότι δεν το βάζουμε κάτω, ότι δεν υιοθετούμε το ρεαλισμό της συναίνεσης. Είμαστε ρεαλιστές αγωνιστές και θα μείνουμε.

Καλούμε τα εργατικά λαϊκά στρώματα, τη φτωχή αγροτιά, τους ΕΒΕ που υποφέρουν να αποτινάξουν τα πλουμιστά πέπλα της αντίδρασης, αυτά που τους κάνουν να βλέπουν θολά τις πραγματικές δυνατότητες.

Να πάψουν να συμβιβάζονται με την πολιτική αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν μειωμένες απαιτήσεις, να πάψουν να ονειρεύονται μια Ελλάδα της λαϊκής κοινωνικής ευημερίας, μια Ελλάδα που οι ιμπεριαλιστές θα σπάσουν τα μούτρα τους.

Μέτρο των σύγχρονων λαϊκών αναγκών δεν είναι ούτε οι δεκαετίες του 1960 και του 1980, ούτε του 1990.

Υπάρχει πλούτος, μόνο που τον σφετερίζονται οι καπιταλιστές, οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις, το μεγάλο κεφάλαιο.

Λένε συνειδητά ψέματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τα διάφορα μεγάφωνά τους, ότι όσο πλουτίζουν οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τραπεζίτες, τόσο καλύτερα για το λαό. Γιατί τάχα θα τους δώσουν μεγαλύτερους μισθούς. Θα αμείψουν τον κόπο τους.

Οσο περισσότερο πλουτίζουν τόσο περισσότερο σπαταλούν το μόχθο του λαού.

Επενδύουν εκεί που υπερκερδίζουν, δεν τους ενδιαφέρει αν υπάρχουν άνεργοι, αν καταστρέφονται αγροτικά προϊόντα, δε νοιάζονται για υποδομές που βελτιώνουν τη ζωή μας, δε νοιάζονται για τις χαμένες εργατοώρες, αλλά και τις χαμένες ζωές στις κακοτεχνίες.

Ενα μεγάλο μέρος των σύγχρονων παραγωγικών δυνατοτήτων αντί να γίνεται σύγχρονες υποδομές Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, καταναλώνεται σε παρασιτικές αντιπαραγωγικές εργασίες, αναγκαίες αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις του πλούτου, για να εξυπηρετείται ο αντικοινωνικός ανταγωνισμός τους, για να διατηρούνται μηχανισμοί χειραγώγησης των εργατικών δυνάμεων.

Είναι απάτη η πολιτική αντίληψη ότι δεν υπάρχουν πόροι, ότι υπερβαίνουν το ρεαλισμό οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ για ελάχιστη σύνταξη 880 ευρώ, για κατώτατο ημερομίσθιο 1.100 ευρώ, για αγροτική σύνταξη 400 ευρώ, για συνταξιοδότηση στα 60 χρόνια για τους άνδρες, στα 55 για τις γυναίκες, στα 55 και 50 χρόνια αντιστοίχως για τους εργαζόμενους στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.

Οι πόροι υπάρχουν. Είναι δημιούργημα των εργαζομένων. Εχουν γίνει κεφάλαια και χρέη, μετοχές, τόκοι και πανωτόκια, τοκογλυφία. Τον ιδρώτα του λαού τον έχουν κάνει χαράτσι για την Παιδεία και την Υγεία, για την αγορά φαρμάκων, για τη μετακίνηση και την ψυχαγωγία.

Ο χαμηλόμισθος, ο χαμηλοσυνταξιούχος, ο άνεργος και η άνεργη νέα γυναίκα μοναδική επιλογή υπεράσπισης της ζωής τους έχουν να κόψουν αποφασιστικά τους δεσμούς με τα κόμματα που σφίγγουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό τους.

Οχι στις Σειρήνες για δήθεν αναδιανομή του εισοδήματος, για δήθεν κοινωνική πολιτική.

Δεν είναι κοινωνική πολιτική η ετεροχρονισμένη και κουτσουρεμένη αύξηση του αφορολόγητου ορίου, του ΕΚΑΣ και των κατώτατων συντάξεων. Είναι δολώματα για ένα νέο κύκλο εργατικής συναίνεσης σε αντεργατικούς σχεδιασμούς.

Για να προχωρήσουμε μπροστά πρέπει να υπάρξει χειραφέτηση στην κάλπη, χειραφέτηση στη δράση. Πρέπει να δώσουμε τα πάντα, ό,τι περνάει από το χέρι μας για να συγκροτηθεί η κοινωνικοπολιτική λαϊκή συμμαχία.

Η συμμαχία που προτείνουμε είναι εναρμονισμένη με το σήμερα και όχι με το χτες.

Δε ζούμε στη 10ετία του '70, του '80 ακόμα και του '90.

Δεν είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε με εκείνους που βλέπουν τη συμμαχία να πατάει σε δύο βάρκες.

Είναι δυνατόν σήμερα να δέχεσαι την απελευθέρωση αγορών, επομένως και τις αποκρατικοποιήσεις - ιδιωτικοποιήσεις παντού και την ίδια ώρα να φωνάζεις γιατί γίνεται εμπορευματοποίηση της ιδιωτικής ασφάλισης;

Είναι δυνατόν το ΚΚΕ να αποδεχτεί να υπάρχουν ιδιωτικές επιχειρήσεις στην ενέργεια, στην ύδρευση και σε άλλους τομείς στρατηγικής συμμαχίας και κοινής ωφέλειας;

Είναι δυνατόν να αποδεχτούμε τη μερική απασχόληση, αλλά με ποσόστωση;»

Κλείνοντας την ομιλία της, η Αλέκα Παπαρήγα παρουσίασε την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, σημειώνοντας ότι αυτή «είναι ρεαλιστική, δεν πατάει στον αέρα, ούτε σε δυνάμεις τυχαίες».

«Η ψυχή της συμμαχίας που προτείνουμε, συνέχισε, είναι η κοινότητα συμφερόντων και κοινής δράσης της πλειοψηφίας του λαού δηλαδή της εργατικής τάξης, των ΕΒΕ, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των κινημάτων της νεολαίας, των γυναικών, των κινημάτων για τα δημοκρατικά δικαιώματα, κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, των δυνάμεων που παλεύουν για τη δωρεάν λαϊκή Παιδεία και Υγεία, τον προοδευτικό πολιτισμό, κατά των αιτιών της διάδοσης των ναρκωτικών και της κοινωνικής εγκληματικότητας.

Είναι πρόταση αγώνα για δουλιά για όλους, για ελεύθερο χρόνο, για λαϊκό εισόδημα και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες, που εξασφαλίζουν ο εργαζόμενος και η οικογένειά του να απολαμβάνει τα δικαιώματα που του ανήκουν, να ζει ανάλογα με τις απαιτήσεις της σημερινής εποχής, να νιώσει ασφάλεια και σιγουριά για ένα καλύτερο μέλλον.

Είναι πραγματική ελπίδα για τον μικρομεσαίο, τον ΕΒΕ που ασφυκτιά από τον επικίνδυνο έως θανατηφόρο εναγκαλισμό από τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις, τα μεγαθήρια των πολυκαταστημάτων, είναι δράση για καλύτερη ζωή χωρίς το άγχος της χρεοκοπίας.

Είναι κέρδος για τον μικρομεσαίο αγρότη, που χτυπιέται αλύπητα από την κυρίαρχη πολιτική, που τον οδηγεί να παράγει χωρίς να έχει εισόδημα, που τον αναγκάζει να εγκαταλείπει την παραγωγή, ακόμα και τη γη του, να ζει στο περιθώριο.

Είναι δύναμη στον αγώνα κατά των επιλογών της ΕΕ, που με αλλεπάλληλα μέτρα οδηγεί τους λαούς της Ευρώπης και τον ελληνικό λαό στην αφαίρεση κεκτημένων, στην επιβολή ενός εργασιακού καθεστώτος κάτεργου, χωρίς κατάλληλες κοινωνικές παροχές, σε μια μεγάλη περιπέτεια με το άγχος της σύνταξης πείνας.

Είναι γροθιά στην πολιτική του ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ, της λεγόμενης νέας τάξης πραγμάτων, της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, που νομιμοποιεί την ανοιχτή επέμβαση στο εσωτερικό χωρών, σε βάρος του δικαιώματος των λαών να αποφασίσουν για το παρόν και το μέλλον τους. Είναι μια πρώτη νίκη κατά των δυνάμεων, που επιβάλλουν την κρατική βία και τον πόλεμο, την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, την παραβίαση και των αλλαγή συνόρων.

Η Ελλάδα έχει συγκεντρωμένο πλούτο από τη δουλιά του εργαζόμενου λαού, διαθέτει αναπτυξιακές δυνατότητες και φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, έχει λαό με μεγάλη αγωνιστική κληρονομιά.

Εχει έμπειρη εργατική τάξη, εργαζόμενους γενικότερα, επιστημονικό δυναμικό, για να σταθεί στα πόδια της, όταν κατακτήσει μια νέα εξουσία, την εξουσία του λαού.

Αυτές οι δυνατότητες θα απελευθερωθούν, όταν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και ο φυσικός πλούτος γίνουν λαϊκή περιουσία για να λειτουργεί η οικονομία σχεδιασμένα για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, όχι για το κέρδος των καπιταλιστών.

Ο ελληνικός λαός δε θα είναι μόνος του, γιατί αλλαγές συσχετισμού δύναμης θα συμβούν και θα συμβαίνουν διαδοχικά και σε άλλες χώρες και περιοχές. Η καπιταλιστική διεθνοποίηση έχει συνοδό της τη διεθνοποίηση της ταξικής πάλης, της διεθνιστικής αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής συνεργασίας. Αλλαγές και ανακατατάξεις θα γίνονται και σε άλλες χώρες.

Στο μονόδρομο της ιμπεριαλιστικής συνεργασίας, το ελληνικό κίνημα, η λαϊκή εξουσία θα απαντάει με το μονόδρομο της συνεργασίας των λαών και των χωρών που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό, στην καπιταλιστική διεθνοποίηση και τις συνέπειές της.

Το ΚΚΕ καλεί τους ανθρώπους με ριζοσπαστική, αριστερή συνείδηση να κρίνουν και να αποφασίσουν με βάση τις πραγματικές πολιτικές διαφορές και όχι με γενικόλογα συνθήματα. Να σκεφθούν πολύ με βάση την εμπειρία, την πολιτική πρακτική των κομμάτων, την επιβεβαίωση των θέσεών τους στη ζωή.

Από τώρα, ανεξαρτήτως του ποιο κόμμα, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, θα έρθει πρώτο και ποιο δεύτερο, επεξεργάζονται σχέδια ανασύνταξης του κομματικού σκηνικού, ώστε να μην ταρακουνηθεί η δυνατότητα άσκησης αντιλαϊκής πολιτικής.

Στα σχέδια περιλαμβάνεται και η παρέμβαση για μια απονευρωμένη "αριστερή" αντιπολίτευση, με εγκλωβισμένο σ' αυτήν και το ΚΚΕ ή, αν αυτό δεν είναι κατορθωτό, συρρικνωμένο και απομονωμένο από τις εργατικές δυνάμεις, τους ριζοσπαστικά σκεπτόμενους νέους, επιστήμονες, καλλιτέχνες.

Τα σχέδια αυτά μπορούν να μείνουν στα χαρτιά, να χάσουν το στόχο τους με τη δική σας θέληση και απόφαση, με την ψήφο στο ΚΚΕ.

Ο καθένας και η καθεμιά μπορεί και πρέπει να κάνει ένα βήμα μπροστά, να ξαναδεί πιο καθαρά το εργατικό, το λαϊκό μέλλον και όχι το μέλλον που υπόσχεται η πλουτοκρατία».