Παρουσιάζοντας τη διαμετρικά αντίθετη - σε σχέση με την κυρίαρχη - οπτική με την οποία αναλύει την πραγματικότητα το ΚΚΕ, η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε:

«Οι εργαζόμενοι ξέρουν καλά τι έκανε το ΚΚΕ. Εμείς δε διαλέξαμε μοναχικό δρόμο όπως μας κατηγορούν, εμείς απλά, καθαρά και σταράτα δεν πήγαμε με τους κόλακες της ΕΕ, με την εργοδοσία, δεν περιμέναμε πότε η σοσιαλδημοκρατία θα μας δώσει σημασία.

Προτιμήσαμε να μείνουμε αταλάντευτα στο μετερίζι των λαϊκών συμφερόντων. Το ΚΚΕ σταθερά, αταλάντευτα, κόντρα στο γενικό ρεύμα, αντιστάθηκε, αντιπάλεψε.

Δώσαμε βάρος στην ανάπτυξη των αγώνων, στη δημιουργία συσπειρώσεων σε διάφορα μέτωπα πάλης, ενώ ανοίξαμε διάλογο με το λαό για την ανάγκη οικοδόμησης της Λαϊκής Συμμαχίας που θα αναλάβει το ρόλο μιας δυναμικής αντιπολίτευσης, θα αποσπά κατακτήσεις, θα διεκδικήσει στην πορεία εξουσία.

Δεν τα παρατάμε μπροστά στις δυσκολίες, δεν παραπατάμε όταν βλέπουμε ότι τα αποτελέσματα του αγώνα καθυστερούν. Είμαστε ανυπόμονοι, όμως δεν αφήνουμε την ανυπομονησία μας να μας καθοδηγεί σε κάθε βήμα. Χρειάζεται χρόνος, το βλέπουμε. Ομως ξέρουμε πως και η συμμαχία θα γίνει και ο λαός θα βγει από το καβούκι του, από τη μοιρολατρία. Δε θα είναι πάντα ο λαός πρόθυμος να δέχεται να του πλένουν το μυαλό με τις θεωρίες ότι ξεπεράστηκε η ταξική πάλη, ότι δεν είναι δυνατόν να κερδίζει μάχες, να νικήσει στην πορεία.

Είναι ολοφάνερο ότι η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια κυριαρχούν σε όλη την Ελλάδα. Οι περισσότεροι δεν είναι ευχαριστημένοι, αισθάνονται -και πολύ σωστά- ανασφαλείς.

Ο δικομματισμός είναι ισχυρός ακόμα, όχι γιατί έχει πείσει με την πολιτική του, αλλά γιατί ένα μεγάλο μέρος του λαού δεν πιστεύει ακόμα ότι έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράγματα. Η νίκη της αντεπανάστασης στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, η λάσπη που χύθηκε σε βάρος του σοσιαλισμού, οι αποσκιρτήσεις από το κομμουνιστικό κίνημα έφεραν σύγχυση, απογοήτευση.

Εμείς ξέρουμε καλά ότι αυτή η κατάσταση είναι προσωρινή. Εμείς, πιστεύουμε στη δύναμη του λαού και είμαστε βέβαιοι ότι το κίνημα θα ανακάμψει, ο ριζοσπαστισμός θα επανέλθει και αυτή τη φορά θα είναι πολύ πιο ώριμος και βαθύς.

Αυτό δε μας συγχωρούν, ότι δεν το βάζουμε κάτω, ότι δεν υιοθετούμε το ρεαλισμό της συναίνεσης. Είμαστε ρεαλιστές αγωνιστές και θα μείνουμε.

Καλούμε τα εργατικά λαϊκά στρώματα, τη φτωχή αγροτιά, τους ΕΒΕ που υποφέρουν να αποτινάξουν τα πλουμιστά πέπλα της αντίδρασης, αυτά που τους κάνουν να βλέπουν θολά τις πραγματικές δυνατότητες.

Να πάψουν να συμβιβάζονται με την πολιτική αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν μειωμένες απαιτήσεις, να πάψουν να ονειρεύονται μια Ελλάδα της λαϊκής κοινωνικής ευημερίας, μια Ελλάδα που οι ιμπεριαλιστές θα σπάσουν τα μούτρα τους.

Μέτρο των σύγχρονων λαϊκών αναγκών δεν είναι ούτε οι δεκαετίες του 1960 και του 1980, ούτε του 1990.

Υπάρχει πλούτος, μόνο που τον σφετερίζονται οι καπιταλιστές, οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις, το μεγάλο κεφάλαιο.

Λένε συνειδητά ψέματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τα διάφορα μεγάφωνά τους, ότι όσο πλουτίζουν οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τραπεζίτες, τόσο καλύτερα για το λαό. Γιατί τάχα θα τους δώσουν μεγαλύτερους μισθούς. Θα αμείψουν τον κόπο τους.

Οσο περισσότερο πλουτίζουν τόσο περισσότερο σπαταλούν το μόχθο του λαού.

Επενδύουν εκεί που υπερκερδίζουν, δεν τους ενδιαφέρει αν υπάρχουν άνεργοι, αν καταστρέφονται αγροτικά προϊόντα, δε νοιάζονται για υποδομές που βελτιώνουν τη ζωή μας, δε νοιάζονται για τις χαμένες εργατοώρες, αλλά και τις χαμένες ζωές στις κακοτεχνίες.

Ενα μεγάλο μέρος των σύγχρονων παραγωγικών δυνατοτήτων αντί να γίνεται σύγχρονες υποδομές Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, καταναλώνεται σε παρασιτικές αντιπαραγωγικές εργασίες, αναγκαίες αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις του πλούτου, για να εξυπηρετείται ο αντικοινωνικός ανταγωνισμός τους, για να διατηρούνται μηχανισμοί χειραγώγησης των εργατικών δυνάμεων.

Είναι απάτη η πολιτική αντίληψη ότι δεν υπάρχουν πόροι, ότι υπερβαίνουν το ρεαλισμό οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ για ελάχιστη σύνταξη 880 ευρώ, για κατώτατο ημερομίσθιο 1.100 ευρώ, για αγροτική σύνταξη 400 ευρώ, για συνταξιοδότηση στα 60 χρόνια για τους άνδρες, στα 55 για τις γυναίκες, στα 55 και 50 χρόνια αντιστοίχως για τους εργαζόμενους στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.

Οι πόροι υπάρχουν. Είναι δημιούργημα των εργαζομένων. Εχουν γίνει κεφάλαια και χρέη, μετοχές, τόκοι και πανωτόκια, τοκογλυφία. Τον ιδρώτα του λαού τον έχουν κάνει χαράτσι για την Παιδεία και την Υγεία, για την αγορά φαρμάκων, για τη μετακίνηση και την ψυχαγωγία.

Ο χαμηλόμισθος, ο χαμηλοσυνταξιούχος, ο άνεργος και η άνεργη νέα γυναίκα μοναδική επιλογή υπεράσπισης της ζωής τους έχουν να κόψουν αποφασιστικά τους δεσμούς με τα κόμματα που σφίγγουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό τους.

Οχι στις Σειρήνες για δήθεν αναδιανομή του εισοδήματος, για δήθεν κοινωνική πολιτική.

Δεν είναι κοινωνική πολιτική η ετεροχρονισμένη και κουτσουρεμένη αύξηση του αφορολόγητου ορίου, του ΕΚΑΣ και των κατώτατων συντάξεων. Είναι δολώματα για ένα νέο κύκλο εργατικής συναίνεσης σε αντεργατικούς σχεδιασμούς.

Για να προχωρήσουμε μπροστά πρέπει να υπάρξει χειραφέτηση στην κάλπη, χειραφέτηση στη δράση. Πρέπει να δώσουμε τα πάντα, ό,τι περνάει από το χέρι μας για να συγκροτηθεί η κοινωνικοπολιτική λαϊκή συμμαχία.

Η συμμαχία που προτείνουμε είναι εναρμονισμένη με το σήμερα και όχι με το χτες.

Δε ζούμε στη 10ετία του '70, του '80 ακόμα και του '90.

Δεν είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε με εκείνους που βλέπουν τη συμμαχία να πατάει σε δύο βάρκες.

Είναι δυνατόν σήμερα να δέχεσαι την απελευθέρωση αγορών, επομένως και τις αποκρατικοποιήσεις - ιδιωτικοποιήσεις παντού και την ίδια ώρα να φωνάζεις γιατί γίνεται εμπορευματοποίηση της ιδιωτικής ασφάλισης;

Είναι δυνατόν το ΚΚΕ να αποδεχτεί να υπάρχουν ιδιωτικές επιχειρήσεις στην ενέργεια, στην ύδρευση και σε άλλους τομείς στρατηγικής συμμαχίας και κοινής ωφέλειας;

Είναι δυνατόν να αποδεχτούμε τη μερική απασχόληση, αλλά με ποσόστωση;»