Σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος από την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Στη μνήμη του ελληνικού λαού και της νεολαίας υπάρχουν ολοζώντανες ακόμα οι εικόνες από τις μαζικότατες απανωτές αντιπολεμικές διαδηλώσεις που έγιναν σ' όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας μας ενάντια στην εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην πολύπαθη αυτή χώρα. Δεκάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας διαδήλωναν με περίσσιο πάθος και με συνέχεια που εντυπωσίαζε, με αντιπολεμικά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, παραμονές των βουλευτικών εκλογών, αρκετοί πολιτικοί χώροι προσεγγίζουν τους αγωνιστές της ειρήνης και επιχειρούν να τους «αλώσουν» εκλογικά: Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, φορώντας - ίσως λόγω και των πρόσφατων Απόκρεω - μάσκα φιλειρηνιστή, αλλά και ο Συνασπισμός που προσπαθεί να «περάσει» ως ο κατ' εξοχήν ενωτικός διοργανωτής των τότε φιλειρηνικών συλλαλητηρίων.
Οι κομμουνιστές θεωρούμε πως η στράτευση όλων μας, η στράτευση των λαών όλου του κόσμου στο αντιπολεμικό κίνημα συμβάλλει στη διαμόρφωση εκείνης της δύναμης, που είναι ικανή να σταματήσει τους πολεμοκάπηλους να χύνουν το αίμα των λαών για τα ιδιοτελή συμφέροντά τους.
Μιλάμε για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Τέτοιοι, άλλωστε, ήταν όλοι οι τελευταίοι πόλεμοι που γνωρίσαμε: Στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, πρόσφατα στο Ιράκ. Για τέτοιους πολέμους ξεσηκωθήκαμε και εμείς και όλος ο κόσμος. Και εμείς και όλος ο κόσμος καταλάβαμε πως οι πόλεμοι αυτοί έγιναν και το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής, για το πετρέλαιο και άλλες πηγές ενέργειας, για τα συμφέροντα των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, δηλαδή. Αναπόφευκτο και το συμπέρασμά μας πως ενάντια στους ιμπεριαλιστές - άρα - πρέπει να στρέψουμε τις δυνάμεις μας, πως αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα πρέπει να έχει το αντιπολεμικό μας κίνημα. Πολύ λογική, επίσης, και η εκτίμησή μας πως δεν μπορούμε να συμβιβαζόμαστε με τα αποτελέσματα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, δεν μπορούμε να τα «αναγνωρίζουμε» και να «μοιραζόμαστε τους καρπούς» μιας ιμπεριαλιστικής ειρήνης.
Δεν ήταν μόνο οι κομμουνιστές που συμμετείχαν στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Ηταν και οργανωμένες δυνάμεις από άλλα κόμματα. Κύρια του ΣΥΝ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Και φυσικά απλοί πολίτες, εργαζόμενοι, αγρότες, επαγγελματίες, διανοούμενοι και πάνω απ' όλα μια κυριολεκτικά ενθουσιώδης και μαχόμενη νεολαία.
Ας θυμηθούμε, όμως. Τον πόλεμο στο Αφγανιστάν μόνο το ΚΚΕ τον είπε ιμπεριαλιστικό. Ο ΣΥΝ τον ονόμασε «αντιτρομοκρατικό» - όπως και οι Αμερικανοί - μόνο που ήταν αντίθετος γιατί - λέει - ο πόλεμος δεν ήταν το κατάλληλο μέσον για να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία. Το δε ΠΑΣΟΚ τον ονόμασε και αυτό «αντιτρομοκρατικό» και επισήμως - η κυβέρνηση δηλαδή - τον δικαιολόγησε.
Τον πόλεμο στο Ιράκ ο ΣΥΝ τον ονόμασε - εμμέσως, αλλά πάντως τον ονόμασε - ιμπεριαλιστικό, μόνο που κατά τη γνώμη του τον πραγματοποίησαν οι κακοί ιμπεριαλιστές, ενώ οι «καλοί», με τους οποίους συντάχθηκε - ο γαλλογερμανικός άξονας - ήθελε την ειρήνη. Φυσικά, αποδείχτηκε πως λόγος γινόταν για τη «συμμετοχή» στην ιμπεριαλιστική ειρήνη, την κατάσταση δηλαδή που δημιουργήθηκε μετά την επικράτηση των εισβολέων ιμπεριαλιστών, τα «αγαθά» της οποίας διαγκωνίζονται ακόμη για να τα γευτούν όλοι, «καλοί» και κακοί ιμπεριαλιστές.
Οσον αφορά στο ΠΑΣΟΚ, φτάνει να μνημονεύσουμε τις «διευκολύνσεις» που αφειδώς παρείχε η ελληνική κυβέρνηση στους Αμερικανούς - βλέπε π.χ. βάση της Σούδας - που χωρίς τις οποίες θα ήταν προβληματική η ίδια η πολεμική επιχείρηση των Αγγλοαμερικανών εισβολέων.
Το ΚΚΕ, λοιπόν, είναι το μόνο Κόμμα που σ' αυτά τα ζητήματα έχει ξεκάθαρες απόψεις. Που λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους. Λέει, δηλαδή, πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση μιας πολιτικής με άλλα, πιο βίαια, μέσα. Πως η ιμπεριαλιστική ειρήνη, μια κατάσταση πολιτικής καταπίεσης των λαών, κάτω από την όξυνση των αντιθέσεων των μεγάλων δυνάμεων, εξελίσσεται σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με το τέλος του οποίου ξαναμοιράζονται ενεργειακές πηγές και σφαίρες επιρροής και διαμορφώνεται - προσωρινά πάντα - κατάσταση νέας ιμπεριαλιστικής ειρήνης, και πάει λέγοντας...
Είναι, επομένως, απόλυτα καθαρό - για όσους έχουν νου και γνώση - πως ο χαρακτήρας του αντιπολεμικού κινήματος πρέπει να είναι αντιιμπεριαλιστικός. Μόνο ένα γιγαντωμένο αντιπολεμικό κίνημα με τέτοιο χαρακτήρα μπορεί να γίνει αντίπαλο δέος των ιμπεριαλιστών και να τους υποχρεώσει σε αναδίπλωση σε ό,τι αφορά τα πολεμοχαρή σχέδιά τους.
Η ώρα της κάλπης είναι κοντά. Οι αγωνιστές του αντιπολεμικού κινήματος, όλοι όσοι διαδήλωναν στα μεγαλειώδη αντιπολεμικά συλλαλητήρια πριν από ένα χρόνο, πρέπει να σκεφθούν διπλά και τριπλά πόσο θα βοηθήσει η ψήφος τους στο ΚΚΕ να ενισχυθούν τα αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά του αντιπολεμικού κινήματος. Να το σκεφθούν πολύ σοβαρά και ας έχουν μικρές ή μεγάλες διαφορές με το ΚΚΕ, και ας διαδήλωσαν, ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ, κάτω από άλλες σημαίες και λάβαρα. Εκείνο που πρέπει να πρυτανεύσει στην απόφασή τους είναι πως η ενίσχυση του ΚΚΕ σημαίνει στήριγμα της πλέον συνεπούς αντιιμπεριαλιστικής δύναμης στο αντιπολεμικό κίνημα, σημαίνει ουσιαστική ενίσχυση των προϋποθέσεων για ανάπτυξη της πάλης για την αποτροπή μελλοντικών ιμπεριαλιστικών πολεμικών επεμβάσεων.
Του
Βασίλη ΑΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ
Feeds
«Μαύρο» στην κοροϊδία 
