Παράταση του επαγγελματικού βίου μέχρι τα βαθιά γεράματα. Συνεχής κατάρτιση και επανακατάρτιση με βάση τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και φυσικά ίδια έξοδα, προκειμένου να εξασφαλίσεις μια θέση περιορισμένης διάρκειας και με χαμηλότατες απολαβές. Σύνταξη πείνας και σύστημα Υγείας που απλά σε κρατά εν ζωή για να συνεχίσεις να δουλεύεις και να ψευτοκαλύπτεις ορισμένες από τις ανάγκες σου.

Το μέλλον που επιφυλάσσει η άρχουσα τάξη της ΕΕ για τους υπηκόους της είναι γνωστό εδώ και καιρό. Φάνηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 (υπερψηφίστηκε από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ) και συγκεκριμενοποιήθηκε το 2000 στη Λισαβόνα με την ομώνυμη «στρατηγική», που καθορίστηκε ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (συμμετέχουν οι αρχηγοί των κρατών-μελών και των κυβερνήσεών τους). Επομένως, η ΕΕ εφαρμόζει αυτή τη «στρατηγική της Λισαβόνας» εδώ και τέσσερα χρόνια. Μόνο που τώρα πασχίζει για την ταχύτερη εφαρμογή της με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Σημειώστε ότι στις Βρυξέλλες από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης την ευθύνη για την προώθηση της εν λόγω στρατηγικής είχε η Αννα Διαμαντοπούλου, μέχρι πρότινος κοινοτική επίτροπος και νυν επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.

Η «στρατηγική της Λισαβόνας» προωθεί την πλήρη ανατροπή έως το 2010 του μέχρι πρόσφατα υφιστάμενου ευρωπαϊκού «κοινωνικού μοντέλου» (όροι λειτουργίας της λεγόμενης αγοράς εργασίας-Ασφαλιστικό-Συνταξιοδοτικό). Κι αυτό στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας της ΕΕ και με άλλοθι τη γήρανση των υπηκόων της. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (η γνωστή Κομισιόν) υποβάλλει ετήσια έκθεση προς το εαρινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το Συμβούλιο συνέρχεται κάθε χρόνο το Μάρτη για να εξετάσει την πρόοδο εφαρμογής των αντιλαϊκών κατευθύνσεων που δόθηκαν με τη «στρατηγική της Λισαβόνας».

Ο «Ρ» παρουσιάζει τη φετινή της, τέταρτη κατά σειρά, έκθεση («Προώθηση της στρατηγικής της Λισαβόνας - μεταρρυθμίσεις για τη διευρυμένη Ενωση», όπως τιτλοφορείται). Στο κείμενό της η Κομισιόν χαρακτηρίζει την «πρόοδο» που επιτεύχθηκε από το 2000 έως σήμερα, «αφετηρία για την αναγκαία μετάβαση σε μια ανταγωνιστική οικονομία της γνώσης». Καλεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που προσφέρουν η πρόσφατη οικονομική ανάκαμψη και η επικείμενη διεύρυνση και να δώσει την αναγκαία ώθηση στη στρατηγική της Λισαβόνας».

Το εαρινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συνέρχεται στις 26 του Μάρτη. Γενικά το 2004 είναι πολύ σημαντική χρονιά για την άρχουσα τάξη της ΕΕ. Την 1η του Μάη διευρύνεται η ΕΕ με την προσχώρηση δέκα νέων κρατών-μελών. Στις 10-13 του Ιούνη γίνονται οι εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ιούνη-Ιούλη θα εγκριθούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή οι νομοθετικές προτάσεις για τις λεγόμενες δημοσιονομικές προοπτικές. 1η του Νοέμβρη ξεκινά η θητεία της νέας Επιτροπής. Και τέλη του χρόνου επανεξετάζεται η στρατηγική της λεγόμενης βιώσιμης ανάπτυξης.

Η έκθεση της Κομισιόν υπογραμμίζει την «ανάγκη για αποφασιστική υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων» σε διάφορους τομείς. Οτι τα μέτρα που λαμβάνονται τώρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι «μόνο ένα μέρος των μέτρων που απαιτούνται για την επιτυχή υλοποίηση της στρατηγικής της Λισαβόνας. Πρέπει να γίνουν ακόμη πολλές μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις που υπάγονται στο πεδίο ευθύνης των κρατών-μελών. Πράγματι, σε ορισμένους τομείς υπάρχουν σημαντικά προβλήματα, που αποτελούν τροχοπέδη για ολόκληρη τη στρατηγική και εμποδίζουν την επάνοδο της ισχυρής ανάπτυξης. Το χειρότερο είναι ότι οι μεγαλύτερες καθυστερήσεις έχουν εντοπιστεί σε τρεις στρατηγικούς τομείς, που έχουν καίρια σημασία για την ανάπτυξη: Γνώση και δίκτυα, ανταγωνιστικότητα του βιομηχανικού τομέα και του τομέα των υπηρεσιών και παράταση του επαγγελματικού βίου».

Η Κομισιόν παρουσιάζει στην έκθεσή της ως μια από τις σημαντικότερες προτεραιότητες για το 2004 την «προώθηση της παράτασης του επαγγελματικού βίου, παρέχοντας στους εργαζομένους μεγαλύτερης ηλικίας κίνητρα για να παραμένουν στην αγορά εργασίας και εκσυγχρονίζοντας τα συστήματα διά βίου μάθησης και οργάνωσης της εργασίας, καθώς και τα συστήματα πρόληψης και υγειονομικής περίθαλψης».

Με πόνο καταγράφει ότι «η εξέλιξη του ποσοστού απασχόλησης των εργαζομένων ηλικίας από 55 έως 64 ετών είναι όντως ανησυχητική. Παρά το γεγονός ότι το ποσοστό αυτό αυξήθηκε κατά 3 εκατοστιαίες μονάδες από το 1999, φτάνοντας στο 40,1% το 2002, πρέπει να δημιουργηθούν ακόμη 7 εκατ. περίπου θέσεις απασχόλησης στην εν λόγω κατηγορία εργαζομένων για να επιτευχθεί ο στόχος του 50% για το 2010. Τα χειρότερα αποτελέσματα καταγράφονται στο Βέλγιο, στο Λουξεμβούργο και στην Ιταλία. Η διαπίστωση αυτή πρέπει να εξεταστεί παράλληλα με την αύξηση της μέσης ηλικίας εξόδου από την αγορά εργασίας, η οποία ανέβηκε από 60,4 έτη το 2001 στα 60,8 έτη το 2002. Η κατάσταση αυτή είναι ακόμη περισσότερο ανησυχητική αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι το μέσο ποσοστό για τα νέα κράτη-μέλη μόλις φτάνει το 30% (σ.σ.: Τα άτιμα τα σοσιαλιστικά "κατάλοιπα"). Αυτοί οι δύο στόχοι είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθούν με τους σημερινούς ρυθμούς. Η Ενωση πρέπει να κινητοποιηθεί για να προωθήσει και να διασφαλίσει την παράταση του επαγγελματικού βίου του εργατικού δυναμικού της, αν θέλει να επιτύχει τους στόχους της».

Η Κομισιόν επικαλείται ως μπαμπούλα τη «γήρανση του πληθυσμού της Ευρώπης», ότι «ασκεί μεσοπρόθεσμα πολύ ισχυρή πίεση στην κοινωνία μας, στην αγορά εργασίας, στην παραγωγικότητά μας, καθώς και στη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών μας. Στο πλαίσιο αυτό, είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί η παράταση του επαγγελματικού βίου των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας μέσω της ευρύτερης μεταρρύθμισης της αγοράς εργασίας, καθώς και να εκσυγχρονιστούν τόσο τα συνταξιοδοτικά συστήματα όσο και τα συστήματα πρόληψης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ούτως ώστε να αυξηθεί η διάρκεια ζωής με καλή κατάσταση υγείας».

Δηλαδή, να μας παρέχουν κάποιες ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες, ώστε να μας κρατούν εν ζωή για να δουλεύουμε γι' αυτούς μέχρι τα βαθιά γεράματα.