14 χρόνια από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και οι τραγικές συνέπειες από αυτήν γίνονται όλο και πιο αισθητές όχι μόνο στους λαούς των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Εδώ και 14 χρόνια οι ιμπεριαλιστές, Eυρωπαίοι και Aμερικανοί, έχουν αποθρασυνθεί πλήρως, επεμβαίνουν σε όποια χώρα επιλέγουν, ανεβάζοντας και κατεβάζοντας κυβερνήσεις που δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Είναι φανερό ότι ο ιμπεριαλισμός έχει φτάσει στο στάδιο της αποσύνθεσης και προσπαθεί να διατηρηθεί ζωντανός όσο μπορεί περισσότερο. Ηδη τα μέτρα που παίρνονται δήθεν κατά της τρομοκρατίας έχουν σαν κύριο στόχο τα λαϊκά κινήματα που αφυπνίζουν και ριζοσπαστικοποιούν το λαό για να αγωνιστεί να αποκτήσει αυτά που του ανήκουν.

Αυτό γίνεται στην Κολομβία όπου οι ΗΠΑ στηρίζουν τις φιλοκυβερνητικές δυνάμεις στον πόλεμο που διεξάγουν εναντίον του επαναστατικού λαϊκού στρατού των FARC. Αυτό γίνεται και στην Κούβα όπου στηρίζουν κάθε κατακάθι της κουβανικής κοινωνίας με σκοπό να πολεμήσουν το σοσιαλισμό «από μέσα» και να την «εκδημοκρατικοποιήσουν» (να την εκπορνεύσουν είναι το σωστό).

Ολα αυτά έρχεται να τα συμπληρώσει και ένα περιστατικό που διαδραματίστηκε στη Ρωσία στις 7 του Νοέμβρη ενόσω διεξάγονταν οι εορτασμοί των 86 χρόνων από την Οχτωβριανή Επανάσταση. Ενας Ρώσος υποψήφιος βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας ανέβηκε μαζί με τη βοήθεια των εργαζομένων στην οροφή της Ρωσικής Δούμας και αντικατέστησε τη σημερινή σημαία της Ρωσίας με τη σημαία της Σοβιετικής Ενωσης. Αφού κυμάτιζε για περίπου 40 λεπτά η σημαία της πρώην ΕΣΣΔ στην οροφή της ρωσικής Βουλής, οι άντρες της αστυνομίας συνέλαβαν το Ρώσο κομμουνιστή και τον χτύπησαν άγρια για το «έγκλημα» που είχε διαπράξει. Χωρίς να τους φτάνει αυτό οι εισαγγελικές αρχές αποφάσισαν ότι ο νεαρός κομμουνιστής πρέπει να περάσει από ψυχιατρική εξέταση διότι ύψωσε την κόκκινη σημαία!

Είναι πασιφανές ότι με αυτήν τους την απόφαση θέλουν να σπιλώσουν τους κομμουνιστές και την προσφορά τους. Θέλουν να μας πούνε ότι είναι τρελός όποιος αγωνίζεται για μια δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με κοινωνικοποιημένα τα βασικά μέσα παραγωγής. Αν και έχουν ξεπεράσει κάθε όριο με αυτήν τους την απόφαση δε θα καταφέρουν τίποτα από αυτά που σκοπεύουν γιατί ποιοι είναι και τι προσέφεραν οι κομμουνιστές το γνωρίζει ο λαός και καμιά απόφαση δε θα τους σπιλώσει στα μάτια του.

Τελειώνοντας θα υπενθυμίσω ότι οι νόμοι που διέπουν την κοινωνική εξέλιξη είναι νομοτελειακοί και αντικειμενικοί και παρά τα ζιγκ ζαγκ και τις προσωρινές υποχωρήσεις θα πάρουν την πορεία τους και θα επιβεβαιώσουν ότι ο καπιταλισμός δεν είναι το τελευταίο επίτευγμα της ανθρωπότητας, γιατί είναι σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση και στην κοινωνική ανισότητα και αδικία. Θέλουν δε θέλουν, νομοτελειακά θα έρθει ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός.

Συντροφικά

ΣΑΒΒΑΣ ΜΙΧΑΗΛ

Κύπρος

Βαρσοβία... Εγώ, σαν γιος εργάτη, μπήκα «άθελα» μου -πρώτος από την οικογένειά μου, έτσι το 'φεραν τα πράγματα- στο δρόμο του αγώνα. Οντας 18 χρονών, δύο νεαροί τότε φοιτητές - κομμουνιστές, οι Σωκράτης Διορινός και Κώστας Λιάσκος, που έχουν περάσει στην αθανασία, μου άνοιξαν τα μάτια. Εγινα μέλος της ΟΚΝΕ αρχικά κι έπειτα μέλος του ΚΚΕ. Από τότε, το 1941, πάνω από 60 χρόνια ανήκω κι εγώ στο αθάνατο ΚΟΥΚΟΥΕ. Και τι δεν πέρασα μαζί του!

...Εζησα μαζί με το Κόμμα μου ανείπωτες χαρές, όπως την απελευθέρωση της πατρίδας από τους φασίστες και από κοντά την απελευθέρωση της γενέτειράς μου πόλης, της θεσσαλονίκης, και την τρίμηνη, λαϊκή διακυβέρνησή της. Αλλά έζησα και μεγάλες λύπες και τραγωδίες, όταν οι χτεσινοί τότε σύμμαχοι Αγλλοαμερικάνοι, με τη φωτιά και το σίδερο, μαζί με τα ελληνόφωνα τυφλά όργανά τους άρπαξαν από τα χέρια του λαού, το Δεκέμβρη του '44, την εξουσία και την παρέδωσαν στα αιματοβαμμένα χέρια των εκπροσώπων της ελληνικής μπουρζουαζίας.

Εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι σύντροφοι και συναγωνιστές που πήραμε αναγκαστικά το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς, πάνω από 35 χρόνια, οι ξενόδουλες κυβερνήσεις, μου στέρησαν την πατρίδα, αφαιρώντας μου αδικαιολόγητα πέρα για πέρα την ελληνική υπηκοότητα. Μου στέρησαν τα πιο αγαπημένα συγγενικά μου πρόσωπα, τη μητέρα μου και τον πατέρα μου, που έκλεισαν τα μάτια τους χωρίς να προφθάσω να τους δω. Μου στέρησαν τους φίλους και γνωστούς μου, μου στέρησαν τον ήλιο και τη θάλασσα της πατρικής μου γης...

Η Γιουγκοσλαβία, η Ουγγαρία και η Πολωνία τελευταία ήταν οι ξένες χώρες όπου πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Σ' όλες αυτές τις χώρες αγωνίστηκα σαν μέλος του ΚΚΕ, για τα ίδια ιδανικά, με τα οποία με γαλούχησαν οι πρώτοι κοντινοί σύντροφοι και καθοδηγητές μου και τέτοιοι βετεράνοι του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος της πατρίδας μας, όπως οι σύντροφοι Βασβανάς και Σινάκος.

Στην Πολωνία από το 1954 έγινα και μέλος του Ενοποιημένου Εργατικού Κόμματος της Πολωνίας (ΕΕΚΠ). Μαζί με τους Πολωνούς συντρόφους μου αγωνίστηκα όχι μόνο για την ανοικοδόμηση των θεμελίων του σοσιαλισμού στην πατρίδα τους, αλλά και για να μην ξεστρατίσει το μοναδικό μαρξιστικό - λενινιστικό πολωνικό κόμμα, το ΕΕΚΠ, από το σωστό του δρόμο. Αλλά τη μάχη αυτή τη χάσαμε. Την κέρδισαν οι αποστάτες και οι προδότες του πολωνικού εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Μα ο αγώνας συνεχίζεται και για μένα μέσα από τις γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος Πολωνίας, που συνεργάζεται στενά με το ΚΚΕ, το Κόμμα μου.

Είμαι περήφανος που ανήκω τόσα χρόνια στο αθάνατο ΚΟΥΚΟΥΈ. Κι αν σήμερα με ρωτούσε κανείς, τι θα 'κανα αν βρισκόμουνα και πάλι νέος στην πατρίδα μου, όπως τότε που ήμουνα νέος 18 χρονών, θα του απαντούσα χωρίς κανένα δισταγμό: «θα ακολουθούσα τον ίδιο δρόμο». Ναι, τον ίδιο δρόμο! Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν τίμιο άνθρωπο, πολύ περισσότερο για έναν κομμουνιστή είναι να μείνει πιστός στα ιδανικά του μέχρι το τέλος της ζωής του. Είμαι περήφανος κι εγώ που διάλεξα αυτό το δρόμο, το δρόμο της τιμής και του αγώνα, το δρόμο του αθάνατου ΚΟΥΚΟΥΕ, που αργά ή γρήγορα θα στεφθεί με πλήρη επιτυχία. Με την πλήρη νίκη του σοσιαλισμού και στην πολυβασανισμένη μας πατρίδα.

Αγωνιστικά και συντροφικά Α. ΤΣΙΡΜΙΡΑΚΗΣ

Γ.Χ. ΧΑΛΑΡΗΣ. Αντί να κλείσει η Βιομηχανία Ζάχαρης, που παράγει τώρα μαύρη ζάχαρη, θα μπορούσε το υπουργείο Γεωργίας να δώσει αύξηση στους παραγωγούς το πολύ 2 δρχ. ανα κιλό στα τεύτλα, για να μη μειωθεί η καλλιέργεια και να μην αναγκαζόμαστε να κάνουμε εισαγωγή ζάχαρης αξίας πολλών δισ. δραχμών σε συνάλλαγμα. Και έτσι να εξαναγκάζονται και οι τευτλοπαραγωγοί μας να ξεκληρίζονται και να συμπληρώνουν τις ουρές των ανέργων.

Τα 3 τελευταία χρόνια εξαιτίας της μείωσης της παραγωγής που επιβάλλει η ΕΕ, η χώρα μας ζημίωσε δισεκατομμύρια που θα μπορούσε να μοίραζε σε χιλιάδες γεωργούς από τη Λάρισα έως τον Εβρο για να παράγουν ζάχαρη.

Με αυτά τα δισ. η Ελλάδα θα γίνονταν αυτάρκης σε τεύτλα και σε ζάχαρη, χωρίς να εκτελούμε εντολές των... μεγάλων συμμάχων, που μας θέλουν πελάτες και όχι παραγωγούς, με όλα τα επακόλουθα.