Μερικά από τα παρουσιαζόμενα έργα είναι νωπογραφίες, μία πανάρχαιη τεχνική, που η αντοχή της στο χρόνο δίνει πολιτισμικά στοιχεία για τους λαούς που τη χρησιμοποίησαν. «Απαιτεί γρήγορη εκτέλεση και απλότητα έκφρασης. Η διανοητική διεργασία στη ζωγραφική είναι ιδιαιτέρως περίπλοκη. Η εκφραστική απλότητα, όμως, ήταν πάντα ζητούμενο και μέλημα σπουδαίων δημιουργών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Πικάσο, ο οποίος έλεγε ότι του χρειάστηκαν οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής, προκειμένου να ζωγραφίσει σαν παιδί».

«Γι' αυτό με γοητεύει να ασχολούμαι με τη νωπογραφία. Σε αναγκάζει να είσαι ειλικρινής. Θυμάμαι πάντα έναν αφορισμό του Π. Κλέε "Πότε λες την αλήθεια;" και την απάντησή του: "Στην αρχή". Με την τεχνική αυτή, αυτό που λες στην αρχή μένει και στο τέλος, γιατί δεν έχεις πολλές δυνατότητες να το αλλάξεις. Πρώτον από έλλειψη χρόνου, αφού η ζωγραφική προσπάθεια εξαντλείται στο χρόνο που μεσολαβεί από το στρώσιμο ως το στέγνωμα του σοβά. Δεύτερον, από τη φύση της τεχνικής, η οποία δε σου δίνει περιθώρια για "διορθώσεις". Το νεράκι της βροχής και η γνωστή πολυγνώτεια κλίμακα των τεσσάρων γαιωδών χρωμάτων, είναι τα μόνα εφόδια. Μ' αυτά πρέπει να δώσεις μια αίσθηση πολυχρωμίας, τη διαύγεια της οποίας εξασφαλίζει και παραδίδει αναλλοίωτη στο χρόνο, ο ασβέστης».

Αναφερόμενος στην επιλογή του να ζει και να εργάζεται «εκτός τειχών», ο Τ. Αριδάς μας είπε: «Θεωρώ προϋπόθεση, για την άσκηση οποιασδήποτε τέχνης, την αυτοδιάθεση του καλλιτέχνη στην έρευνα. Η τέχνη ανέκαθεν συνοδοιπορούσε με την ατομική ή συλλογική συνείδηση περί της ελευθερίας έκφρασης. Προσωπικά, ποτέ δεν τυποποίησα το παραγόμενο καλλιτεχνικό προϊόν. Δεν ασχολήθηκα, λ.χ, με το περιτύλιγμά του ή τον τρόπο διανομής του. Αυτό, βέβαια, στις μέρες μας έχει επαγγελματικό κόστος».

«Το βασικότερο πλεονέκτημα της ζωής στην επαρχία είναι η εξασφάλιση περισσότερου χρόνου σ' ένα αντικείμενο, όπως η τέχνη, το οποίο αξιώνει αποκλειστικότητα ως προς την ενασχόληση μαζί του. Αλλο πλεονέκτημα είναι η διατήρηση της καθαρότητας του νου, ο τρόπος που παρατηρεί κανείς από σχετική απόσταση, την παρέλαση των "...ισμών"».

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος θα παρουσιάσει ένα πολύ φιλόδοξο εγχείρημα. Πρόκειται για τη θεατρική διασκευή, για πρώτη φορά, του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Γιώργου Σεφέρη «Εξι νύχτες στην Ακρόπολη». Το έργο θα παιχτεί για μικρό αριθμό παραστάσεων (28/5-12/6, 9μμ) σε έναν αρχαιολογικό χώρο της Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμένα στη Ρωμαϊκή Αγορά (βρίσκεται πάνω από τη λεωφόρο Εγνατίας, στη συμβολή των οδών Φιλίππου και Αγνώστου Στρατιώτου).

«Είδα έναν άνθρωπο να ανασταίνεται μέσα από τον κόρφο των μαρμάρων», επισημαίνει η νέα σκηνοθέτρια Εφη Θεοδώρου, η οποία υπογράφει τη διασκευή και σκηνοθεσία του έργου.

Το μυθιστόρημα «Εξι νύχτες στην Ακρόπολη» (γράφτηκε για πρώτη φορά το 1926-28 και ολοκληρώθηκε το 1954) είναι το μοναδικό ολοκληρωμένο πεζογράφημα του ποιητή Γιώργου Σεφέρη, το οποίο, σε επιμέλεια του Γ. Π. Σαββίδη, εκδόθηκε το 1974, τρία χρόνια μετά το θάνατο του ποιητή.

«Οποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ' αγαπήσει,/στο φως», έλεγε ο Γ. Σεφέρης. Στο μυθιστόρημά του αναβιώνει μια νεανική μνήμη του. Μια παρέα επτά νέων επισκέπτεται, στα χρόνια 1926-1928, έξι νύχτες την Ακρόπολη με πανσέληνο, αναζητώντας κάτω από το φως του φεγγαριού, τρόπο επικοινωνίας. Κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος είναι ο νεαρός επίδοξος ποιητής Στράτης - το alter ego του Σεφέρη - ο οποίος μέσα από τον ερωτικό δεσμό του με δύο γυναίκες, την ώριμη Σαλώμη και τη νεαρή Λάλα, κατακτά την υπαρξιακή, ερωτική και ποιητική του ολοκλήρωση.

Οι άλλοι καλλιτεχνικοί συντελεστές της παράστασης είναι οι: Αντώνης Δαγκλίδης - Σωτήρης Στέλιος (σκηνικά - κοστούμια). Νίκος Πλάτανος (μουσική). Αμάλια Μπέννετ (κίνηση). Γιώργος Ταρκάσης (φωτισμοί). Καλλιρρόη Παπαδοπούλου (βοηθός σκηνοθέτη). Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Ιορδάνης Αϊβάζογλου, Σίμος Κακάλας, Μαρία Κεχαγιόγλου, Αστέρης Πελτέκης, Γιάννος Περλέγκας, Σοφία Σεϊρλή, Μαρία Σκουλά.

Οι μελετητές του δήμου διαπιστώνουν, όσον αφορά στην παραπάνω περιοχή, «σημάδια σημαντικής υποβάθμισης», η οποία «κυρίως οφείλεται στην άναρχη και παράνομη στάθμευση των αυτοκινήτων σε κάθε ελεύθερο χώρο, ακόμα και πάνω στο χώρο πρασίνου», ο οποίος έχει καταστραφεί σε ορισμένες περιπτώσεις. Επιβάρυνση, σύμφωνα με τη μελέτη, επιφέρει και η λαϊκή αγορά που πραγματοποιείται στην πλατεία πίσω από τη «Ροτόντα». Το νέο σχέδιο βασίζεται σε σχετική προμελέτη του 1997, εγκεκριμένη από το υπουργείο Πολιτισμού, με αφορμή την «προετοιμασία» της Θεσσαλονίκης ως «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας».

Οι επεμβάσεις της μελέτης προβλέπουν «διευθέτηση της κυκλοφορίας των οχημάτων», η οποία θα περιοριστεί σε δύο μονόδρομους «ήπιας κυκλοφορίας» και με οργανωμένες θέσεις στάθμευσης. Η πλήρης πεζοδρόμηση απορρίφθηκε, γιατί θα προκαλούσε πολλά προβλήματα στην περιοχή. Αποφεύχθηκε, επίσης, η εκσκαφή του τμήματος της οδού Γούναρη, μεταξύ «Ροτόντας» και Καμάρας (πρόταση της παλιάς προμελέτης), αφού είναι βέβαιο ότι θα αποκάλυπτε αρχαιότητες και θα «μπλόκαρε» το έργο. Ετσι θα διαμορφωθούν δύο παράλληλες διαδρομές εκατέρωθεν του κεντρικού παρτεριού. Προβλέπεται, επίσης, η αύξηση του πράσινου.