Μεσάνυχτα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μουμπάι. Κάπου χίλιοι ταλαίπωροι επιβάτες αποβιβάζονται από το τελευταίο τρένο. Επιχειρηματίες με χαρτοφύλακες. Ξυπόλυτοι εργάτες. Πλούσιες οικογένειες με μια λιτανεία αχθοφόρων και υπηρετών να τις ακολουθούν. Πλήθη στη μαρμάρινη πλατφόρμα, μπροστά σε μια πλημμύρα ταξί. Οι νεοαφιχθέντες διαλύονται, αλλά 25 παιδιά μένουν. Είναι οι «μόνιμοι» κάτοικοι του σταθμού. 10 έως το πολύ 20 χρόνων. Γι' αμέτρητες χιλιάδες άλλα παιδιά στην Ινδία που δεν έχουν πού να μείνουν, ο σταθμός είναι το σπίτι τους. Το τελευταίο καταφύγιο. Ο τόπος διαφυγής από προβληματικά σπίτια. Από τη φτώχεια. Τη μιζέρια. Ενα απατηλό πέπλο προστασίας από τους δρόμους του Μουμπάι. Ο Σιράτζ περιμένει. Να έρθει το επόμενο τρένο. Για να βοηθήσει, επί πληρωμή, στο ξεφόρτωμα. Ο συρμός έχει αργήσει ήδη έξι ώρες. Πριν από ένα χρόνο, ο κατσαρομάλλης μικρός μπήκε σ' ένα τρένο στην Καλκούτα -1.100 χιλιόμετρα μακριά. Η μητέρα του δεν τα έβγαζε πέρα, λόγω της ασθένειας του πατέρα του. Τον έδιωξε από το σπίτι. Ο Σιράτζ έφθασε στη Βομβάη, γιατί εκεί πήγαινε το τρένο. Κι έμεινε στο σταθμό, γιατί δεν έχει πού αλλού να πάει. Πόσα παιδιά ζουν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς; Αγνωστο. Η τελευταία εκτίμηση της UNICEF ήταν το 1994, κι έκανε λόγο για 11 εκατομμύρια άστεγα κι εγκαταλειμμένα παιδιά. Είναι τα ναυάγια του ινδικού νεοφιλελεύθερου «οικονομικού θαύματος»...

Στους 125 σιδηροδρομικούς σταθμούς του Μουμπάι φθάνουν κάθε μέρα περίπου 30 παιδιά χωρίς συνοδό. Ναυαγισμένα, ήδη. Τα ελκύει, όπως το φως τις πεταλούδες, η υπόσχεση εύρεσης μιας δουλιάς. Το γκλάμουρ του λεγόμενου «Λος Αντζελες της Ινδίας». Ξυπόλυτα, με σορτσάκια και βρώμικα μπλουζάκια, τα παιδιά είναι οικεία πια εικόνα στη ζωή των σταθμών. Οπως ο Σιράτζ, τα περισσότερα δουλεύουν ως αχθοφόροι. Τα πιο μικρά καθαρίζουν τα τρένα. Γεμίζουν μπουκάλια από τη βρύση. `Η ζητιανεύουν. Αν δεν έχει κίνηση, τα βρίσκεις να χαζεύουν τηλεοράσεις στις βιτρίνες. Μερικά ρουφάνε κόλλα. Κοιμούνται σε χαρτόκουτα στις πλατφόρμες. Η ζωή είναι απρόβλεπτη στο σταθμό. Ο Σιράτζ στις καλές μέρες βγάζει 200 ρουπίες - κάπου 4 δολάρια. Στις κακές, τίποτα. Μερικές φορές, αν κανένα παιδί έχει τύχη, το προσλαμβάνουν ως υπηρέτη πλούσιες οικογένειες που πάνε διακοπές. Μερικές φορές τα πληρώνουν. Μερικές όχι. Ο Σιράτζ λέει ότι του λείπει το σπίτι του. Εκεί μπορούσε να κοιμηθεί. «Εδώ με ξυπνάνε πάντα οι κλοτσιές των αστυνόμων». Μέσα στα πρώτα 15 λεπτά της άφιξής τους, τα παιδιά πλησιάζουν οι καρχαρίες. Αυτοί που ψάχνουν φθηνά εργατικά χέρια. Αυτοί που ψάχνουν κρέας για πορνεία. Μεγαλοαπατεώνες και μικροαπατεώνες... Ομορφος κόσμος - καπιταλιστικός...