Εχω ταξιδέψει δεκάδες φορές με το τρένο, από παλιά, και είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει σημαντικές προσπάθειες βελτίωσης. Την τελευταία φορά που επιβιβάστηκα, όμως (Παρασκευή 24/9/2004), υπήρξε καθυστέρηση μιάμισης ώρας στο σταθμό της Οινόης. Το απλό τρένο (αμαξ. 602) των 14.20 μ.μ. δεν είχε τα απαιτούμενα βαγόνια, παρόλο που είναι γνωστό και στον πιο ανίδεο ότι κάθε Παρασκευή έχει πάρα πολύ κόσμο. Κάθε Παρασκευή, λοιπόν, η ίδια κατάσταση. Αθλια βαγόνια, κακοστοιβαγμένο πλήθος, διαμάχες για μια θέση. Ταξίδι μίζερο για την πλέμπα και τους απόκληρους.

Απ' την άλλη, υπάρχουν τα Ιντερσίτι που πληρώνεις κάτι παραπάνω, αλλά πας ατσαλάκωτος. Τρένα δύο ταχυτήτων, λοιπόν, μετακινούν ανθρώπους δύο κόσμων. Θα μου πείτε, γιατί να νοιαστείτε για τους βρωμιάρηδες, τους ξένους και Ελληνες; Γιατί να ξοδέψετε λίγα χρήματα παραπάνω, ώστε να ταξιδεύουν και αυτοί με αξιοπρέπεια; Αφού υπάρχουν άλλα πολύ σημαντικά ζητήματα, όπως, π.χ., η «ασφάλεια». Αυτό, μάλιστα, είναι ένα πολύ επίκαιρο θέμα και αξίζει τον κόπο να διατεθεί πολύ χρήμα, ώστε ο κοσμάκης να νιώσει ασφαλής απέναντι στην «τρομοκρατία».

Ποια «τρομοκρατία», δεν ξέρω. Επίσης δεν ξέρω γιατί πιστεύουν ότι ο κοσμάκης νιώθει απροστάτευτος και ότι είναι διατεθειμένος να δεχτεί την προστασία τους. Οπως μου είπε κάποιος άντρας της υπηρεσίας σεκιούριτι, ιδιωτικής γερμανικής εταιρίας, προσλήφθηκαν για τους Ολυμπιακούς και θα μείνουν έως το καλοκαίρι. Είναι υπεύθυνοι, είπε, να κρατάνε τον κόσμο πίσω από τις γραμμές στην αποβάθρα για να μην υπάρξει κίνδυνος από το τρένο που έρχεται.

Μα πού ήταν τόσα χρόνια να μας σώσουν που σαλτάραμε πάνω στις γραμμές μόλις βλέπαμε το τρένο; Η κύρια, βέβαια, δουλιά τους είναι να ερευνούν βαγόνια και τις αποσκευές που ταξιδεύουν ασυνόδευτες. Με διαβεβαίωσε, όμως, ότι η έρευνα διεξάγεται παρουσία του επιβάτη!

Η τρομοϋστερία, λοιπόν, που τη δημιούργησαν και την εκμεταλλεύονται με όποιον τρόπο μπορούν, έχει εισχωρήσει σ' όλες τις πλευρές της καθημερινής μας ζωής και σ' ένα δημόσιο, πλατιά χρησιμοποιούμενο, λαϊκό μέσο μεταφοράς, όπως είναι το τρένο... Προς το παρόν, οι «φύλακες» των σταθμών δεν οπλοφορούν, αλλά δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Πριν φτάσουμε να το διαπιστώσουμε με τραγικά συμβάντα, ας δώσουμε τώρα ένα τέλος στην τρομολαγνία, με το να μην ανανεωθούν οι συμβάσεις με τις ιδιωτικές εταιρίες ασφάλειας.

Σ' αυτό το ταξίδι, ένα άλλο επεισόδιο στο μπαρ του τρένου με έκανε να καταλάβω ότι το τρένο δεν είναι πια δημόσιο και λαϊκό μέσο μεταφοράς και το καθεστώς που ισχύει ούτε στα ιδιωτικά μέσα μεταφοράς δεν το συναντάς. Γιατί, ας πούμε στα πλοία, όταν κάθεσαι στο μπαρ, κανείς δε σου λέει ότι απαγορεύεται η παραμονή σου εκεί, επειδή κυκλοφορείς με καφέ, αναψυκτικό, χυμό ή φαγώσιμο που δεν αγοράστηκε από αυτούς. Κι όμως, αυτό ισχυρίστηκε υπάλληλος της αλυσίδας φαστφουντάδικων «Γρηγόρης μικρογεύματα», που έχει το μονοπώλιο προσφοράς φαγητού και ποτού στα τρένα του ΟΣΕ.

Ας μας απαντήσουν, λοιπόν, οι αρμόδιοι: Τι είναι αυτό που τους ενδιαφέρει πραγματικά; Η διευκόλυνση και η προσφορά στους επιβάτες ή στις πολυεθνικές και μικροεθνικές (όπως μικρογεύματα); Μην υποκρίνεστε ότι είναι το πρώτο, ενώ είναι πάντα το δεύτερο.

ΥΓ: Και να σκεφτείς ότι σκεφτόμουν να βγάλω κάρτα απεριορίστων διαδρομών...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΕΤΡΙΔΟΥ, Χαλκίδα

Στο χαρακτηρισμό των μαχών του Δεκέμβρη 1944 ως εμφύλιου αναφέρεται ο σ. Μαντάς Γεώργιος από τους Αμπελόκηπους και υποστηρίζει:

«Στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη, στις 26 Σεπτέμβρη 2004, δημοσιεύτηκε το δεύτερο μέρος από την απάντηση του συντρόφου Μάκη Μαΐλη, σχετικά με την προσπάθεια που κάνουν διάφοροι καλοθελητές (οι περισσότεροι σκόπιμα), για να παραποιηθούν τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την περίοδο της Κατοχής. Επειδή εκτιμώ ιδιαίτερα τον σ. Μ. Μαΐλη, για τη σαφήνεια και ακρίβεια των γραπτών του, θέλω να εκφράσω τη διαφωνία μου με το συμπέρασμά του, ότι: «Αντίθετα, οι 33 ημέρες των μαχών του Δεκέμβρη του 1944 και τα χρόνια 1946 - 1949 ήταν μέρες και χρόνια εμφυλίου πολέμου, παρά την ενεργό στρατιωτική παρουσία των Εγγλέζων αρχικά και των Αμερικανών αργότερα».

Ως προς το γεγονός ότι η σύγκρουση στα χρόνια 1946 - 1949 ήταν εμφύλιος πόλεμος, δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση. Μάλιστα, πιστεύω ότι αυτός ο εμφύλιος άρχισε από την πλευρά της αντίδρασης, αμέσως μετά τη «Συμφωνία της Βάρκιζας» στα 1945, όταν οι διάφορες συμμορίες δολοφονούσαν καθημερινά τους αφοπλισμένους ΕΛΑΣίτες.

Η διαφωνία μου είναι που ο σ. Μ.Μ. χαρακτηρίζει τη σύγκρουση του Δεκέμβρη 1944 ως εμφύλιο πόλεμο. Ασφαλώς, στις μάχες του Δεκέμβρη πήραν μέρος από την πλευρά των Αγγλων και χωροφύλακες και ταγματασφαλίτες ντυμένοι με εγγλέζικα ρούχα και άλλες ομάδες χιτομοναρχικών. Αλλά τη μάχη τη δώσαμε με τους Εγγλέζους. Αυτοί φέρανε κοντά 60 χιλιάδες στρατό, εκατοντάδες τανκς και κανόνια, όπως και δεκάδες αεροπλάνα. Για όλους εμάς, που ζήσαμε τότε τα γεγονότα, ο Δεκέμβρης ήταν το αποκορύφωμα της Εθνικής Αντίστασης. Μόνο ο καταχτητής είχε αλλάξει! Εμφύλιες συγκρούσεις γίνανε σ' όλη τη διάρκεια της κατοχής και κατά το Δεκέμβρη. Ομως, αυτό δε σημαίνει ότι η Εθνική Αντίσταση που έκανε το ΕΑΜ εναντίον των κατακτητών (Ιταλών - Γερμανών - Βουλγάρων) δεν ήταν εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, επειδή σημειώθηκαν και εμφύλιες συγκρούσεις.

Το Δεκέμβρη τον επέβαλαν οι Αγγλοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν, κατά τις 25 Δεκέμβρη, ο υποτακτικός τους πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου εξέφρασε την επιθυμία να παραιτηθεί, ο Τσόρτσιλ αυτοπροσώπως διέταξε τον Σκόμπι και τον Λίπερ «εν ανάγκη να τον δέσουν», αλλά να μην τον αφήσουν να παραιτηθεί.

Τελειώνοντας, πιστεύω ότι αν υιοθετήσουμε την άποψη ότι ο Δεκέμβρης ήταν εμφύλιος πόλεμος, δικαιώνουμε τους ψευσοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ που στα 1982 ψήφισαν την «αναγνώριση» της Εθνικής Αντίστασης, που όμως κατά τη γνώμη τους άρχιζε στα 1941 (σωστά) αλλά τελείωνε τον Οκτώβρη του 1944 (όταν, δηλαδή, στην Αθήνα είχε έρθει σαν πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου).

Τη λήξη της αντίστασης του Οκτώβρη του 1944 δεν την αποδέχτηκαν ποτέ οι ΕΑΜικές οργανώσεις, που επέμειναν και επιμένουν ότι οι 33 μέρες μαχών το Δεκέμβρη του 1944 ήταν συνέχιση της Εθνικής Αντίστασης. Μόνο που ο καταχτητής ήταν άλλος!»

Το περασμένο Καλοκαίρι, στην εξοχή, διάβασα προσεκτικά ένα βιβλίο του συγγραφέα - ερευνητή - λογοτέχνη Γιάννη Νικολόπουλου με τίτλο «Ιστορική Παρουσία και το Μέλλον του Σοσιαλισμού και Μαρξισμού».

Είναι ένα βιβλίο εξακοσίων μεγάλων σελίδων. Το διάβασα αχόρταγα τόσο που δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου. Τόσο ενδιαφέρον ήταν το περιεχόμενό του. Τόσο καλογραμμένο και άρτια δημοσιευμένο το βιβλίο αυτό. Θαύμασα την υπομονή με την οποία βρήκε τα στοιχεία, που συνθέτουν το βιβλίο αυτό. Σωστός χαλκέντερος ο τόσο δραματικά, τραγικά, εκλιπών σύντροφος.

Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα ο τρίτος τόμος του βιβλίου που ασχολείται με τον ηγέτη της ΕΣΣΔ Ι.Β. Στάλιν που διαδέχτηκε το μεγάλο Λένιν στην ηγεσία του ΠΚΚ και του κράτους της ΕΣΣΔ. Δε βρίσκω λόγια για να εκφράσω την ικανοποίησή μου, με ότι καταπιάστηκε με τον Ι.Β. Στάλιν. Σε ένα από τα κεφάλαια του έργου του ο Στάλιν αναφέρεται στις βάσεις του λενινισμού. Και αφού αναφέρεται στο περιεχόμενο του Βιβλίου του Στάλιν και σε μια γενίκευσή του πως «Ο Λενινισμός είναι ο Μαρξισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού και των προλεταριακών επαναστάσεων», ο Γ. Νικολόπουλος συνεχίζει, αναφερόμενος στο θέμα του Ιδεολογικού Μετώπου που ο Στάλιν διατυπώνει ορισμένα συγκεκριμένα καθήκοντα για την ιδεολογική δουλιά του Κόμματος:

α. Να ανεβάσουμε το θεωρητικό επίπεδο. β. Να δυναμώσουμε την ιδεολογική δουλιά σε όλους τους κρίκους του Κόμματος. γ. Να προπαγανδίσουμε ακούραστα το λενινισμό στις γραμμές του Κόμματος. δ. Να διαπαιδαγωγήσουμε τις κομματικές οργανώσεις και το εξωκομματικό αχτίφ που το περιβάλλει στο πνεύμα του λενινιστικού διεθνισμού. ε. Να μη σκεπάζουμε, αλλά να κριτικάρουμε θαρραλέα τις παρεκκλίσεις μερικών συντρόφων από το Μαρξισμό - Λενινισμό. Και: στ. Να ξεσκεπάσουμε συστηματικά την ιδεολογία και τα υπολείμματα της ιδεολογίας των εχθρικών προς το λενινισμό ρευμάτων (σελ. 402). Αυτά σαν ενδεικτικά για το βιβλίο του Γ. Νικολόπουλου για να πάρει η αναγνώστρια, ο αναγνώστης μια ιδέα για το τελευταίο δημιούργημα του εκλιπόντος συντρόφου.

Και ο Ν. Κεπέσης συνεχίζει: Γράφοντας για τις βάσεις Λενινισμού και γενικότερα για το Λενινισμό, θυμήθηκα, τα άρθρα που έγραψα και αναφέρθηκα στον Λένιν. Εγραψα και μια ΩΔΗ γι' αυτόν που περιέλαβα στην ποιητική μου συλλογή με τίτλο ΩΔΕΣ. Κρίνω σκόπιμο να αντιγράψω εδώ την ΩΔΗ μου αυτή και μ' αυτή σχεδόν να κλείσω το μικρό μου σημείωμα:

«Στον Λένιν

...

Ηρθες που σε περίμεναν/ σαν τους μεγάλους Μύστες/ οι κολασμένοι όλης της γης/ και πήρε βόλτες προς τα μπρος/ της ιστορίας ο τροχός!

Ηρθες στον κόσμο κι έφερες/ μαζί σου γυιέ της αστραπής/ τη λάμψη και το φως της.

Ας είναι το μικρό μου αυτό σημείωμα ένα μικρό μπουκέτο λουλούδια, στον νωπό ακόμη τάφο του αξέχαστου συντρόφου Γιάννη Νικολόπουλου. Στον τάφο του, που λόγω της υγείας μου, δεν μπόρεσα να παραβρεθώ στην κηδεία του.

«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή,

μήδ' όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι.

Εχουμε τη ζωή πολύ,

πάρα πολύ αγαπήσει»

ΦΩΤΗΣ ΑΓΓΟΥΛΕΣ

Της Γης οι κολασμένοι πρέπει να ξεκινήσουν τώρα!

Το απαιτούν τα ορθάνοιχτα μάτια των παιδιών.

Το απαιτεί το αίμα των καιρών.

Το φωνάζουν οι μουσκεμένοι δρόμοι.

Δείτε την ιστορία που κοιλοπονά

τον Ανθρωπο να γεννήσει.

Δείτε τα στάχυα στους αγρούς που καρτερούν το θερισμό τους.

Τ' αγάλματα απ' τα βάθρα ρίξτε και κάντε τα κομμάτια.

Σκίστε τις συνταγές τους.

Ντροπή να υπάρχουν κολασμένοι.

Αυτός ο ήλιος είναι ολωνών. Δικές μας οι αχτίδες.

Κουράστηκε ο έρωτας, την Ανοιξη να περιμένει.

Του μέλλοντος οι ώρες δακρυσμένες

τον πόνο ν' αγναντεύουν.

Της Γης οι κολασμένοι, τώρα πρέπει να ξεκινήσουν!

Να ξεφυλλίσουν το βιβλίο της ζωής.

Τους προδότες, στον Καιάδα να πετάξουν.

Αγκαλιασμένοι με την ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ ΓΝΩΣΗ

στο φωτεινό το μέλλον να βαδίσουν, που είναι το ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ μας!!!

ΒΟΥΛΑ ΧΟΜΟΝΔΟΣΛΗ

Μέλος της Ενωσης Συγγραφέων Ν. Σερρών