Πολύ σωστά στο κεφάλαιο 37 των Θέσεων και στη σελίδα 62 επισημαίνεται η πλήρης εμπορευματοποίηση του Πολιτισμού και του Αθλητισμού υψηλών επιδόσεων.

Η εμπορευματοποίηση ασφαλώς δεν είναι σημερινό φαινόμενο, ανεξάρτητα αν στις μέρες μας έχει γίνει καθεστώς, ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια από την Αμερική, μετατρέποντας τον Πρωταθλητισμό σε εμπορικό θέαμα. Αυτό το μοντέλο, αυτή τη φιλοσοφία, επέβαλε στη ΔΟΕ και στις Παγκόσμιες Αθλητικές Ομοσπονδίες, επιβάλλοντας την παρουσία των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, γιγαντώνοντας ταυτόχρονα τον αθλητισμό, βαφτίζοντας άγνωστα αθλήματα Ολυμπιακά. Ετσι μετατράπηκε ο Παγκόσμιος Αθλητισμός και μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού σε μια απέραντη αγορά, με τεράστια κέρδη για τις πολυεθνικές, με θύματα βέβαια τους πρωταγωνιστές, που δεν είναι άλλοι από τους πρωταθλητές.

Αυτή είναι σήμερα η κατάσταση του αθλητισμού σε όλο τον κόσμο.

Στις Θέσεις μας κάνουμε και κάποιες άλλες διαπιστώσεις όπως «Οτι καλλιεργείται ο πρωταθλητισμός των λίγων σε βάρος της ανάγκης να αναπτυχθεί ο Μαζικός Λαϊκός Αθλητισμός στο σχολείο και τη γειτονιά» για τις οποίες να μου επιτρέψετε να έχω κάποιες αντιρρήσεις.

1. Οι πρωταθλητές σε όλα τα σπορ σε παγκόσμιο επίπεδο είναι λίγοι, δε θα μπορούσαν να είναι πολλοί, γιατί τα ταλέντα είναι λίγα, η φύση δε γεννάει συνεχώς προικισμένους ανθρώπους.

2. Οι πρωταθλητές έχουν εντελώς διαφορετικές ανάγκες από αυτές που έχει ένας απλός αθλούμενος, άρα και πολύ περισσότερα έξοδα, τα χρήματα δε που διαθέτει η χώρα μας για τον υψηλό αθλητισμό είναι ψίχουλα μπροστά σ' αυτά που χρειάζονται. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι ο πρωταθλητισμός στερεί χρήματα από το σχολικό και το μαζικό αθλητισμό. Η αλήθεια είναι ότι το κράτος δεν κάνει καμιά σοβαρή προσπάθεια για το σχολείο, ενώ έχει παραμελήσει το Μαζικό Αθλητισμό.

Οι τρεις άξονες λοιπόν του Αθλητισμού - Σχολικός - Μαζικός - Υψηλός - με διαφορετική φιλοσοφία και λειτουργία είναι άρρηκτα δεμένοι μεταξύ τους. Εάν ο ένας από τους τρεις δε λειτουργεί, τότε και οι άλλοι δύο δεν μπορούν να έχουν σωστή απόδοση. Αυτό συμβαίνει στη χώρα μας.

Ομως για όλα αυτά τα ζητήματα το ΚΚΕ είχε δώσει απαντήσεις στα τέλη της δεκαετίας του '80 με την ευκαιρία της δημοσίευσης των Θέσεων, βαδίζοντας για το 12ο Συνέδριο. Είχε γίνει μεγάλη συζήτηση με κομμουνιστές - στελέχη του αθλητικού χώρου που προσπάθησαν και κατά τη γνώμη μου το πέτυχαν ως ένα σημείο να αναλύσουν την τότε ελληνική αθλητική πραγματικότητα και να προσδιορίσουν τους σκοπούς και τις αρχές του αθλητικού μοντέλου της αλλαγής με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Ακόμα και σήμερα τα αποτελέσματα - συμπεράσματα εκείνης της κουβέντας σε ό,τι αφορά το σχολείο και το Μαζικό Λαϊκό Αθλητισμό είναι επίκαιρα. Αλλά και οι μελέτες - έρευνες που είχαν γίνει όλη τη δεκαετία του '80 αλλά και του '90, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στο «Ριζοσπάστη», όλο αυτό το υλικό δείχνει το ενδιαφέρον του Κόμματος για το χώρο αυτό, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που τον αντιμετώπισαν και τον χρησιμοποίησαν για προσωπικά και κομματικά οφέλη. Ποτέ δεν έφεραν μια τεκμηριωμένη - συνολική πρόταση και για τους τρεις άξονες του Αθλητισμού. Σπασμωδικές, επιπόλαιες κινήσεις, χωρίς μελέτη.

Να θυμηθούμε μερικές.

1. Επαγγελματικό ποδόσφαιρο (χωρίς πρόγραμμα και προϋποθέσεις, παρέδωσαν το λαϊκότερο άθλημα στα χέρια της πλουτοκρατίας).

2. Μαζικός Λαϊκός Αθλητισμός κομματικό πυροτέχνημα του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα η έννοια αυτή σχεδόν έχει εγκαταλειφθεί. Η ΤΑ αγωνίζεται χωρίς εφόδια.

3. Ο θεσμός του αθλητικού σχολείου. Ξεκίνησε με τυμπανοκρουσίες, σήμερα αργοπεθαίνει.

4. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ανύπαρκτη.

5. Υλικοτεχνική υποδομή. Εργα χωρίς πρόγραμμα. Πέρα από το γεγονός ότι στερούνται ποιότητας.

6. Και βέβαια το κυριότερο ίσως είναι ότι ποτέ αυτά τα δύο κόμματα δε δημιούργησαν τις δυνατότητες - προϋποθέσεις ώστε να μπορούν τα παιδιά μας να γυμνάζονται χωρίς να ξοδεύουν χρόνο και χρήμα.

Αφού λοιπόν δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στο χώρο του Αθλητισμού, νομίζω ότι το ΚΚΕ με την πείρα και τις γνώσεις, αλλά και τις δυνατότητες που έχει θα πρέπει να δει αυτό το μεγάλο κοινωνικό ζήτημα και να καταθέσει τις Θέσεις του για όλο τον Αθλητισμό με βάση τα σημερινά δεδομένα. Π.χ. σήμερα ο πρωταθλητισμός σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας είναι επάγγελμα και μάλιστα ανήκει στα βαριά ανθυγιεινά επαγγέλματα. Αλίμονο, αν δεν πληρωνόταν. Υπάρχει βέβαια και η άποψη πολλών συντρόφων ότι ο Πρωταθλητισμός δεν είναι απαραίτητος.

Δε θα μπορέσω να συμφωνήσω με αυτή την άποψη. Πώς θα πούμε όχι δε έναν άνθρωπο που η φύση τον προίκισε να μπορεί να παίζει π.χ. μπάσκετ ή τένις ή ποδόσφαιρο; Εχουμε αυτό το δικαίωμα; Γι' αυτό επιμένω ότι το ΚΚΕ πρέπει να μελετήσει το πρόβλημα. Δε χρειάζονται βιαστικές απαντήσεις και αφορισμοί που τύπου «Είμαστε εναντίον του επαγγελματικού αθλητισμού και υπέρ του ερασιτεχνισμού», έτσι δεν πείθουμε κανέναν. Χρειαζόμαστε τεκμηριωμένες προτάσεις. Επαναλαμβάνω. Στο ΚΚΕ υπάρχει κόσμος που θα μπορούσε να μελετήσει τον Αθλητισμό από κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και αθλητικής πλευράς, βλέποντας με αντικειμενικό μάτι τη σημερινή πραγματικότητα.

Και να μην ξεχνάμε ότι Πρωταθλητισμό έκαναν πάντα οι φτωχοί. Οι πλούσιοι έκαναν σπορ και ασκούσαν διοίκηση. Αυτό είχε αλλάξει μόνο στις σοσιαλιστικές χώρες κατά τη διάρκεια του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Νίκος Γεωργόπουλος

Με αφορμή τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ, επιτρέψτε μου να καταθέσω κάποιες εμπειρίες και σκέψεις.

Εχω τη γνώμη πως μέσα από πειστικά επιχειρήματα, που «πατούν» στα βιώματα και στα προβλήματα τα λαϊκά, μπορούμε να ξεδιπλώσουμε την πολιτική και τους στόχους του Κόμματος, την αναγκαιότητα της οικοδόμησης του Μετώπου για το σοσιαλισμό. Θα γίνω πιο σαφής.

Δεν επαρκεί να λέμε συνέχεια - γενικά κι αφηρημένα - στις ανακοινώσεις μας για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που «χτυπούν» και το χώρο της Παιδείας. Οταν π.χ. σήμερα θεωρείται «λαχείο» να βρει ένας νέος δουλιά κι εμείς λέμε όχι στη σύνδεση των ΤΕΕ με την αγορά εργασίας και δη την τοπική, φαντάζουμε στο μυαλό τους εξωπραγματικοί. Και δεν είναι η λύση μόνο να επαναλάβουμε για άλλη μια φορά τη θέση μας για Ενιαίο Δημόσιο, Δωρεάν 12χρονο Σχολείο, για όλα τα παιδιά. Δηλαδή οι εργοδότες θα καθορίζουν το περιεχόμενο σπουδών; Μια μικροαστική περιοχή θα «πήξει» από λογιστές και υπαλλήλους γραφείου; ΄Η μια βιομηχανική μονάδα θ' απορροφήσει τους νέους κατά το δοκούν... Κι αν η επιχείρηση κλείσει ή μεταφερθεί; Ποιος εγγυάται ότι θα λειτουργεί και δε θα «ρίξει κανόνι» με πρώτο θύμα τους εργάτες της; Γι' αυτό βέβαια θα πείτε ότι προωθούν τη διά βίου κατάρτιση και την ανά 7ετία αλλαγή επαγγέλματος. Και φυσικά δε μιλάμε για την αλλοτρίωση της ταξικής συνείδησης, το τσαλαπάτημα των ονείρων, των κλίσεων και των ενδιαφερόντων των νέων ανθρώπων. Βέβαια, ποιος μίλησε για σεβασμό της ανθρώπινης υπόστασης στον καπιταλισμό; Γι' αυτό χρειάζεται μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, με λαϊκή εξουσία και λαϊκό έλεγχο, έτσι ώστε το δικαίωμα στη δουλιά να πάψει να είναι πια αντικείμενο συναλλαγής.

Απ' την άλλη, στα πλαίσια των «εφικτών» λύσεων και χρηματοδοτήσεων, με δεδομένο ότι κυβέρνηση, νομαρχιακή και τοπική αυτοδιοίκηση επικαλούνται οικονομικές δυσχέρειες να καλύψουν τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων, οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων όχι μόνο αγοράζουν απ' το ταμείο τους φωτοτυπικά, στολές, αναλώσιμα για το σχολείο, αλλά μπαίνουν στη λογική να βρουν χορηγούς για να καλύψουν τα έξοδα. Και συμβαίνει το ιλαροτραγικό, το δημόσιο σχολείο να το «ελεούν» οι έχοντες, που προς το παρόν κάνουν τσάμπα διαφήμιση. Αυτό βέβαια ενέχει ορατούς κινδύνους, οι διάφοροι χορηγοί και σπόνσορες να επεμβαίνουν όχι μόνο στο πρόγραμμα του σχολείου, αλλά και να επιλέγουν τους διδάσκοντες κατά την κρίση τους. Κι εν τοιαύτη περιπτώσει, αφού μπορούν να κάνουν «ευεργεσίες», γιατί δεν τους φορολογεί το κράτος και μ' αυτά τα έσοδα να ικανοποιήσει τις ανάγκες των σχολείων; Τρόπος του λέγειν βέβαια...

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα, όσον αφορά την έρευνα. Και δεν είναι ότι σε δημόσια Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, σε δημόσια περιουσία γίνονται οι έρευνες που τις καρπώνονται οι διάφοροι χορηγοί, αλλά φανταστείτε τι γίνεται με τα αποτελέσματα της έρευνας, όταν μονοπωλιακά το κατέχει ο οποιοσδήποτε μεγαλοκαπιταλιστής π.χ. φάρμακα κλπ. Βέβαια, κι εδώ πρέπει να εξηγήσουμε ότι οι μεγαλοτραπεζίτες, για παράδειγμα, συσσωρεύουν κάθε χρόνο τεράστια υπερκέρδη, τα οποία βεβαίως αποκτούν ξεζουμίζοντας το λαό. Υπάρχουν λοιπόν χρήματα, μόνο που αυτά είναι στα χέρια της ολιγαρχίας του πλούτου κι ο λαός βρίσκεται στο έλεος των καπιταλιστών. Από δω λοιπόν πηγάζει το άμεσο καθήκον συγκρότησης και ισχυροποίησης του ΠΑΜΕ και στο χώρο της Παιδείας και γενικότερα να περάσει η εξουσία στο λαό.

Αλήθεια, σύντροφοι, τι εμποδίζει η 9χρονη σημερινή εκπαίδευση να λειτουργήσει ουσιαστικά ως υποχρεωτική; Να γίνει αναπροσαρμογή της διδακτέας ύλης; Ενιαίο πρόγραμμα και να υπάρχει συνέχεια απ' το Δημοτικό έως το Γυμνάσιο κι όχι αλληλοεπικάλυψη, απ' όπου τα παιδιά, τελικά, ελάχιστα αφομοιώνουν. ΄Η απ' τη στιγμή που η διδασκαλία των Αγγλικών ξεκινάει στη Γ΄ Δημοτικού, γιατί τα παιδιά, με τα κατάλληλα βιβλία και τους αντίστοιχους καθηγητές, να μην έχουν μια καλή γνώση της ξένης γλώσσας τελειώνοντας τη Γ΄ Γυμνασίου (π.χ. επιπέδου Lower) και τις ώρες των ιδιαίτερων μαθημάτων και του φροντιστηρίου να παίζουν!! Αν όμως συμβεί αυτό, θ' αντίκειται στην «ελεύθερη αγορά», που θέλει η γνώση σαν προϊόν να πουλιέται κι ο κάθε «επαγγελματίας» να πλουτίζει στην υγειά του δημόσιου σχολείου.

Είναι τραγικό για μικρά παιδιά να κάνουν π.χ. Αγγλικά στο σχολείο, στο ολοήμερο και στο φροντιστήριο. Πρόκειται για απανθρωπιά. Δεν υπάρχει σεβασμός στην προσωπικότητα και το χρόνο του παιδιού. Παραβιάζεται βάναυσα η ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη, στο όνομα ενός αβέβαιου, ανταγωνιστικού μέλλοντος.

Δεν είναι λίγοι οι μαθητές που απ' το φόρτο των μαθημάτων, των προσδοκιών των οικείων τους, των εξόδων της οικογένειας, να παρουσιάζουν ψυχογενή προβλήματα.

Και οι εκπαιδευτικοί... Στη μεγάλη τους πλειοψηφία συμβιβασμένοι, φοβισμένοι, κυνηγούν «τα ιδιαίτερα» ή ασχολούνται με άλλα επικερδή ενδιαφέροντα, αν μπορούν ή συμμετέχουν στα διάφορα προγράμματα της ΕΕ, εξωραΐζοντας αυτούς που συστηματικά υπονομεύουν τη δημόσια εκπαίδευση με νόμους και αποφάσεις. (Βλέπε αποφάσεις της Λισαβόνας και τις θέσεις των κομμάτων της ευρωυποταγής και ευρωρεαλισμού). Παρεμπιπτόντως, τα δισεκατομμύρια - που κοστίζουν αυτά τα διαφημιστικά για την ΕΕ και τους Ευρωπαίους καπιταλιστές - ποσά, γιατί δε διατίθενται για μισθούς, για βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής των Σχολείων, για έρευνα κλπ.; Φέρουν σοβαρότατες ευθύνες οι εκπαιδευτικοί, γιατί, ενώ τα «έχουν διπλώσει», οι ίδιοι αποτελούν άσχημο παράδειγμα στάσης ζωής για τους μαθητές τους. Είναι φοβερά ανακόλουθοι μ' αυτά που διδάσκουν περί των αγώνων του λαού, περί ελευθερίας, συναδελφικότητας κι αλληλεγγύης κι απ' την άλλη να είναι δείγματα ηττοπάθειας, συμβιβασμού και «θεωρητικοποιημένου» οχαδερφισμού.

Οι εκπαιδευτικοί, τμήμα κι αυτοί της εργατικής τάξης, ένα μόνο συμφέρον έχουν: να συμπαραταχτούν με το λαϊκό κίνημα. Να συντονίσουν το βήμα τους με τους μαθητές τους, με τους γονείς και κηδεμόνες, με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Χρέος μας είναι να οικοδομήσουμε επιτροπές του ΠΑΜΕ, να εκλαϊκεύσουμε τις θέσεις του Κόμματος για τη λαϊκή εξουσία, να δυναμώσουμε το Κόμμα.

Κοντογιάννη Τασία

Μέλος της ΝΕ Βοιωτίας