Πολύ σωστά στο κεφάλαιο 37 των Θέσεων και στη σελίδα 62 επισημαίνεται η πλήρης εμπορευματοποίηση του Πολιτισμού και του Αθλητισμού υψηλών επιδόσεων.

Η εμπορευματοποίηση ασφαλώς δεν είναι σημερινό φαινόμενο, ανεξάρτητα αν στις μέρες μας έχει γίνει καθεστώς, ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια από την Αμερική, μετατρέποντας τον Πρωταθλητισμό σε εμπορικό θέαμα. Αυτό το μοντέλο, αυτή τη φιλοσοφία, επέβαλε στη ΔΟΕ και στις Παγκόσμιες Αθλητικές Ομοσπονδίες, επιβάλλοντας την παρουσία των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, γιγαντώνοντας ταυτόχρονα τον αθλητισμό, βαφτίζοντας άγνωστα αθλήματα Ολυμπιακά. Ετσι μετατράπηκε ο Παγκόσμιος Αθλητισμός και μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού σε μια απέραντη αγορά, με τεράστια κέρδη για τις πολυεθνικές, με θύματα βέβαια τους πρωταγωνιστές, που δεν είναι άλλοι από τους πρωταθλητές.

Αυτή είναι σήμερα η κατάσταση του αθλητισμού σε όλο τον κόσμο.

Στις Θέσεις μας κάνουμε και κάποιες άλλες διαπιστώσεις όπως «Οτι καλλιεργείται ο πρωταθλητισμός των λίγων σε βάρος της ανάγκης να αναπτυχθεί ο Μαζικός Λαϊκός Αθλητισμός στο σχολείο και τη γειτονιά» για τις οποίες να μου επιτρέψετε να έχω κάποιες αντιρρήσεις.

1. Οι πρωταθλητές σε όλα τα σπορ σε παγκόσμιο επίπεδο είναι λίγοι, δε θα μπορούσαν να είναι πολλοί, γιατί τα ταλέντα είναι λίγα, η φύση δε γεννάει συνεχώς προικισμένους ανθρώπους.

2. Οι πρωταθλητές έχουν εντελώς διαφορετικές ανάγκες από αυτές που έχει ένας απλός αθλούμενος, άρα και πολύ περισσότερα έξοδα, τα χρήματα δε που διαθέτει η χώρα μας για τον υψηλό αθλητισμό είναι ψίχουλα μπροστά σ' αυτά που χρειάζονται. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι ο πρωταθλητισμός στερεί χρήματα από το σχολικό και το μαζικό αθλητισμό. Η αλήθεια είναι ότι το κράτος δεν κάνει καμιά σοβαρή προσπάθεια για το σχολείο, ενώ έχει παραμελήσει το Μαζικό Αθλητισμό.

Οι τρεις άξονες λοιπόν του Αθλητισμού - Σχολικός - Μαζικός - Υψηλός - με διαφορετική φιλοσοφία και λειτουργία είναι άρρηκτα δεμένοι μεταξύ τους. Εάν ο ένας από τους τρεις δε λειτουργεί, τότε και οι άλλοι δύο δεν μπορούν να έχουν σωστή απόδοση. Αυτό συμβαίνει στη χώρα μας.

Ομως για όλα αυτά τα ζητήματα το ΚΚΕ είχε δώσει απαντήσεις στα τέλη της δεκαετίας του '80 με την ευκαιρία της δημοσίευσης των Θέσεων, βαδίζοντας για το 12ο Συνέδριο. Είχε γίνει μεγάλη συζήτηση με κομμουνιστές - στελέχη του αθλητικού χώρου που προσπάθησαν και κατά τη γνώμη μου το πέτυχαν ως ένα σημείο να αναλύσουν την τότε ελληνική αθλητική πραγματικότητα και να προσδιορίσουν τους σκοπούς και τις αρχές του αθλητικού μοντέλου της αλλαγής με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Ακόμα και σήμερα τα αποτελέσματα - συμπεράσματα εκείνης της κουβέντας σε ό,τι αφορά το σχολείο και το Μαζικό Λαϊκό Αθλητισμό είναι επίκαιρα. Αλλά και οι μελέτες - έρευνες που είχαν γίνει όλη τη δεκαετία του '80 αλλά και του '90, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στο «Ριζοσπάστη», όλο αυτό το υλικό δείχνει το ενδιαφέρον του Κόμματος για το χώρο αυτό, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που τον αντιμετώπισαν και τον χρησιμοποίησαν για προσωπικά και κομματικά οφέλη. Ποτέ δεν έφεραν μια τεκμηριωμένη - συνολική πρόταση και για τους τρεις άξονες του Αθλητισμού. Σπασμωδικές, επιπόλαιες κινήσεις, χωρίς μελέτη.

Να θυμηθούμε μερικές.

1. Επαγγελματικό ποδόσφαιρο (χωρίς πρόγραμμα και προϋποθέσεις, παρέδωσαν το λαϊκότερο άθλημα στα χέρια της πλουτοκρατίας).

2. Μαζικός Λαϊκός Αθλητισμός κομματικό πυροτέχνημα του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα η έννοια αυτή σχεδόν έχει εγκαταλειφθεί. Η ΤΑ αγωνίζεται χωρίς εφόδια.

3. Ο θεσμός του αθλητικού σχολείου. Ξεκίνησε με τυμπανοκρουσίες, σήμερα αργοπεθαίνει.

4. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ανύπαρκτη.

5. Υλικοτεχνική υποδομή. Εργα χωρίς πρόγραμμα. Πέρα από το γεγονός ότι στερούνται ποιότητας.

6. Και βέβαια το κυριότερο ίσως είναι ότι ποτέ αυτά τα δύο κόμματα δε δημιούργησαν τις δυνατότητες - προϋποθέσεις ώστε να μπορούν τα παιδιά μας να γυμνάζονται χωρίς να ξοδεύουν χρόνο και χρήμα.

Αφού λοιπόν δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στο χώρο του Αθλητισμού, νομίζω ότι το ΚΚΕ με την πείρα και τις γνώσεις, αλλά και τις δυνατότητες που έχει θα πρέπει να δει αυτό το μεγάλο κοινωνικό ζήτημα και να καταθέσει τις Θέσεις του για όλο τον Αθλητισμό με βάση τα σημερινά δεδομένα. Π.χ. σήμερα ο πρωταθλητισμός σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας είναι επάγγελμα και μάλιστα ανήκει στα βαριά ανθυγιεινά επαγγέλματα. Αλίμονο, αν δεν πληρωνόταν. Υπάρχει βέβαια και η άποψη πολλών συντρόφων ότι ο Πρωταθλητισμός δεν είναι απαραίτητος.

Δε θα μπορέσω να συμφωνήσω με αυτή την άποψη. Πώς θα πούμε όχι δε έναν άνθρωπο που η φύση τον προίκισε να μπορεί να παίζει π.χ. μπάσκετ ή τένις ή ποδόσφαιρο; Εχουμε αυτό το δικαίωμα; Γι' αυτό επιμένω ότι το ΚΚΕ πρέπει να μελετήσει το πρόβλημα. Δε χρειάζονται βιαστικές απαντήσεις και αφορισμοί που τύπου «Είμαστε εναντίον του επαγγελματικού αθλητισμού και υπέρ του ερασιτεχνισμού», έτσι δεν πείθουμε κανέναν. Χρειαζόμαστε τεκμηριωμένες προτάσεις. Επαναλαμβάνω. Στο ΚΚΕ υπάρχει κόσμος που θα μπορούσε να μελετήσει τον Αθλητισμό από κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και αθλητικής πλευράς, βλέποντας με αντικειμενικό μάτι τη σημερινή πραγματικότητα.

Και να μην ξεχνάμε ότι Πρωταθλητισμό έκαναν πάντα οι φτωχοί. Οι πλούσιοι έκαναν σπορ και ασκούσαν διοίκηση. Αυτό είχε αλλάξει μόνο στις σοσιαλιστικές χώρες κατά τη διάρκεια του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Νίκος Γεωργόπουλος