Κεντρικό ζήτημα του Συνεδρίου μας είναι η ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ενίσχυση του Κόμματος. Αν, όμως, δε θέλουμε να μείνουμε σε ευχές, θα πρέπει να εντοπίσουμε τις παραμέτρους που συνδέονται με το εν λόγω θέμα. Τρεις τέτοιες βασικές παράμετροι είναι, κατά τη γνώμη μου: Οι μεταβολές στην εργασία, στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας και στη συνείδηση των εργαζομένων. Πάνω σε αυτά τα ζητήματα θα προσπαθήσω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις.

Α. ΟΙ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις έχουν δημιουργήσει είτε νέα φαινόμενα στην εργασία και στην ταξική διάρθρωση, είτε έχουν δώσει νέες διαστάσεις σε παλιά. Αν και μια τέτοια καταγραφή απαιτεί επισταμένη μελετητική δουλιά, ωστόσο διακρίνουμε σε γενικές γραμμές μια σειρά φαινομένων όπως:

Τη μεγάλη κινητικότητα στους εργασιακούς χώρους (εύκολη αλλαγή από έναν εργασιακό χώρο σε άλλον).

Την εύκολη μετάβαση από τάξη σε στρώμα κι αντίστροφα (κυρίως από «πάνω» προς τα «κάτω»).

Την ύπαρξη τμημάτων εργαζομένων που η κατάταξή τους στην εργατική τάξη καθίσταται δύσκολη (π.χ. οι εκπαιδευτικοί έχουν ένα εισόδημα υπό μορφή μισθού και άλλο ένα από ιδιαίτερα μαθήματα).

Την αύξηση της ε.τ. σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία σε σχετικά και απόλυτα νούμερα, τη μείωση, όμως, του βιομηχανικού προλεταριάτου.

Την αύξηση του ποσοστού των εργαζομένων που εργάζονται σε παραπάνω από μια δουλιά.

Τη θεαματική υποχώρηση παλιών κατακτήσεων (πενθήμερο, οκτάωρο, τάση προς άρση της μονιμότητας κ.ά.)

Την ανεργία που γίνεται ολοένα και πιο μακροχρόνια (με σοβαρές ψυχολογικές, βιολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις στην ε.τ.).

Τη διά βίου κατάρτιση που αποτελεί έναν εκ των θεμελίων λίθων των αναδιαρθρώσεων.

Την αύξηση του ποσοστού της εργατικής τάξης που έρχεται σε επαφή στην παραγωγή με τις νέες τεχνολογίες.

Την αύξηση του ποσοστού των αλλοδαπών εργατών.

Την εμφάνιση νέων μορφών εκμετάλλευσης/ εργασίας π.χ. ενοικίαση εργαζομένων/ μεταφορείς έτοιμων γευμάτων.

Β. ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ

Ασφαλώς όλη αυτή η πλημμυρίδα των αλλαγών (μαζί με άλλες όπως οι ανατροπές, οι εσωκομματικές κρίσεις, η συνεχώς αυξανόμενη δημιουργία στρεβλών αναγκών) δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την κοινωνική συνείδηση. Παρακάτω θα επιχειρήσω μια κωδικοποίηση αυτών των συνειδησιακών αλλαγών:

Διακρίνουμε μια στροφή σε αναζήτηση ατομικών λύσεων, απαξίωση της συλλογικότητας, παραπέρα συντηρητικοποίηση των αστικών κομμάτων, κοινωνικές συσπειρώσεις στους πιο αντιδραστικούς θύλακες, όπως παραθρησκευτικές οργανώσεις, νεοφασιστικές ομάδες, οπαδικοί πυρήνες κ.λπ.

Οι αλλαγές αυτές πήραν ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις από τη στιγμή που οι αναδιαρθρώσεις πλαισιώθηκαν από μεταβολές στο εποικοδόμημα, ώστε (οι αναδιαρθρώσεις) να καθίστανται περισσότερο αποδεκτές. Το παράδειγμα των τηλεπαιχνιδιών στα οποία προάγεται η αντίληψη «ο θάνατός σου η ζωή μου» ή ακόμα η μαζική παραγωγή τα τελευταία χρόνια αστικών ιδεολογημάτων (παγκοσμιοποίηση, μεταβιομηχανική κοινωνία, σύγκρουση πολιτισμών κ.ά.), υπογραμμίζουν την παραπάνω διαπίστωση.

Επιπλέον, οι αλλαγές στην εργασία που περιγράφηκαν παραπάνω, δημιουργούν τεράστιες δυσκολίες για την ενδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Σε λίγα χρόνια, η συνδικαλιστική συσπείρωση των εργαζομένων θα παρουσιάζει σχεδόν ανυπέρβλητα εμπόδια, λόγω των αποδιαρθρωμένων εργασιακών σχέσεων.

Ειδικά, όμως, για τη χώρα μας, οι αλλαγές αυτές δεν ήταν ακριβώς όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη. Συγκεκριμένα, διακρίναμε ένα ιστορικό «παράδοξο»: Ενώ τα φαινόμενα μοιρολατρίας, αδιαφορίας, φόβου, έλλειψης οράματος, απογοητεύσεων και απομαζικοποιήσεων των συλλογικών διαδικασιών, συνεχίζονται ανάμεσα στους εργαζόμενους μάλλον με αυξητικές τάσεις, καταφέραμε και ανασυγκροτηθήκαμε επιτυχώς, κάτι που δεν αποτέλεσε κυρίαρχη τάση στα υπόλοιπα κομμουνιστικά κόμματα.

Γ. ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥΣ

Παρά την επιτυχή ανασυγκρότηση, η συντηρητικοποίηση των συνειδήσεων αγκαλιάζει ασφαλώς και τις κομματικές δυνάμεις και δε θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Αυτό εκφράζεται ποικιλοτρόπως: Αποστεωμένη κομματική ζωή, δυσλειτουργία των κομματικών οργανώσεων, δυσκολίες στρατολόγησης, αδυναμία παρέμβασης στο βιομηχανικό προλεταριάτο, έλλειψη διάθεσης προσφοράς, δυσκολία ηλικιακής ανανέωσης, ελλιπής αφομοίωση των νέων μελών, χαλαρός κομματικός έλεγχος, απουσία κριτικής και αυτοκριτικής.

Δεν είναι λίγες οι φορές που μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες παραιτούμαστε, αποδεχόμενοι την κατάσταση αυτή ως «τελειωμένη». Ο κίνδυνος τέτοια φαινόμενα, καθώς και μια νοοτροπία παθητικής αποδοχής τους, να πάρουν μαζικές διαστάσεις δεν είναι, νομίζω, πάρα πολύ μακριά. Ενας τρόπος αντιμετώπισης αυτών των δυσκολιών, είναι η συνειδητοποίηση, αν είναι δυνατόν και από το σύνολο του κομματικού δυναμικού, ορισμένων βασικών παραδοχών, όπως ότι:

Υπάρχουν αντικειμενικές συνθήκες που επειδή ακριβώς είναι αντικειμενικές δεν είναι στο χέρι μας να τις μεταβάλουμε όπως και όποτε θέλουμε. Αυτό δε σημαίνει πως αυτές οι αντικειμενικές συνθήκες μένουν σταθερές και ότι δεν υπόκεινται σε νομοτέλειες.

Η αλλοτρίωση της εργατικής τάξης είναι ένα πολύπλευρο φαινόμενο που βρίσκεται σε λειτουργία, ανεξάρτητα από το αν είμαστε σε συνθήκες ήττας. Αλλωστε, η θέση του Γκράμσι που υπονοεί την ιδεολογική κυριαρχία μιας τάξης χωρίς πολιτική κυριαρχία, δεν επαληθεύτηκε ούτε και πρόκειται.

Σε συνάφεια με τις προηγούμενες παραδοχές είναι και τούτη: Σε συνθήκες δυσκολιών και όχι μόνο, οι κομμουνιστές α) επιδιώκουν το βάθεμα και την επιτάχυνση της κρίσης, καθώς και την όσο το δυνατό μεγαλύτερη έκτασή της, β) προετοιμάζουν το μέγιστο δυνατό αριθμό ανθρώπινου δυναμικού για την τελική έφοδο (π.χ. η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού που έχει θέσει ως στόχο η ΕΕ θα γίνει είτε το θέλουμε είτε όχι. Ομως, παρεμβαίνουμε στην αγροτιά, προκειμένου να έχουμε κερδισμένες συνειδήσεις στους νεοδημιουργηθέντες προλετάριους), γ) υπερασπίζουν ό,τι μπορούνε από τα κατακτημένα, ώστε να εκκινούνε κάθε φορά από πλεονεκτικότερες αφετηριακές θέσεις σε σχέση με αυτές που θα είχανε, αν απουσιάζανε από την ταξική πάλη.

Οι συνθήκες σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο μπορούν να αλλάξουν θεαματικά μέσα σε ιδιαίτερες ιστορικές στιγμές και τέτοιες είναι οι βαθιές οικονομικές κρίσεις, η διεξαγωγή ενός πολέμου και το διεθνές περιβάλλον. Προς το παρόν ο ιμπεριαλισμός δείχνει να «χωνεύει» τις κρίσεις του χωρίς σοβαρά γι' αυτόν επακόλουθα, οι όποιοι πόλεμοι που διεξάγονται σε αυτή την ιστορική συγκυρία δε φαίνεται να γεννούν κάτι επαναστατικό και το διεθνές περιβάλλον μόνο ευνοϊκό δεν είναι με εξαίρεση, ίσως, τη Λατινική Αμερική στην οποία όμως υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο η όποια πολιτική κρίση να απορροφηθεί από τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτές, ωστόσο, οι διαπιστώσεις δε σημαίνουν ότι οι τρεις παράγοντες που περιγράψαμε δεν μπορούν να δράσουν καταλυτικά σε μια δεδομένη ιστορική συγκυρία (κι έτσι βεβαίως θα γίνει, χωρίς, ωστόσο, αυτό να είναι χρονικά και χωρικά προσδιορίσιμο).

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα θέτει σήμερα μια σειρά αιτημάτων που σε άλλες εποχές θα λέγαμε πως είναι «εντός» συστήματος. Αναφερόμαστε στην εποχή των «παχιών αγελάδων» του ιμπεριαλισμού, όπου η ανάγκη συσσώρευσης άφηνε περιθώρια παραχωρήσεων. Σήμερα αυτά τα περιθώρια έχουν στενέψει τόσο, που τα αιτήματα τείνουν να βγουν, αν δεν έχουν ήδη βγει έξω από τα πλαίσια του συστήματος. Αυτή η διαπίστωση σε καμία περίπτωση δεν υπονοεί την ανάγκη αντικατάστασή τους με άλλα πιο «ρεαλιστικά». Απαιτείται, όμως, η κατανόηση του γεγονότος ότι αυτά τα αιτήματα είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατακτηθούν σήμερα, πρέπει, όμως, να αποτελούν γνώμονα για τις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Τελειώνοντας τις σκέψεις μου: πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή είναι η κατάσταση και δε φαίνεται άμεσα να τροποποιείται θεαματικά. Με αυτό το επίπεδο συνείδησης του κόσμου έχουμε να «παλέψουμε», αυτές τις συνειδήσεις πρέπει να μετασχηματίσουμε. Ωστόσο, είμαστε αισιόδοξοι και η ιστορική αισιοδοξία μας δεν είναι μεταφυσική. Στηρίζεται σε επιστημονικά δεδομένα, στην επαναστατική μας κοσμοθεωρία.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, λοιπόν, ένας από τους βασικούς όρους ώστε τα επόμενα χρόνια το Κόμμα μας να μείνει σχετικά αλώβητο από τα φαινόμενα μοιρολατρίας και αποστράτευσης, είναι η βαθιά κατανόηση των παραπάνω πέντε παραδοχών. Μια κατανόηση που πρέπει να επιτευχθεί μέσα από την οργανωμένη θεωρητική δουλιά και ταυτόχρονα με ένα πλατύ άνοιγμα στην κοινωνία.

Συντροφικά

Λιόσης Βασίλης

ΚΟΒ Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες

Εκείνο που προέχει σ' αυτό το συνέδριο και σωστά τονίζεται σε πολλά μέρη των Θέσεων είναι η ενίσχυση του Κόμματός μας από ιδεολογικής, οργανωτικής και πολιτικής πλευράς. Στα προηγούμενα συνέδριά μας δώσαμε μεγάλο βάρος στο να διαφυλάξουμε τον επαναστατικό χαρακτήρα του, ιδιαίτερα μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και την κρίση που περάσαμε και εμείς, και το κατορθώσαμε να είμαστε σήμερα ένα από τα λίγα κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο με ξεκάθαρο Ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό. Κατόπιν επεξεργαστήκαμε το Πρόγραμμά μας στις σημερινές συνθήκες και την πολιτική του Μετώπου για τη λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Τώρα, ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε και να ρίξουμε το βάρος της δουλιάς μας στην κομματική οικοδόμηση, σε σχέση φυσικά με τα προηγούμενα.

Εδώ πρέπει να αρχίσουμε από την ΚΟΒ που αποτελεί το κύτταρο του κομματικού μας οργανισμού. Και πρέπει να τολμήσουμε για να ξεπεραστούν προβλήματα λειτουργίας των κομματικών οργανώσεων βάσης. Ας κοιτάξει ο καθένας μας και ας αναλογιστεί αν η οργάνωση που ανήκει λειτουργεί όπως πρέπει να λειτουργεί μια κομμουνιστική οργάνωση και ποιος φέρνει την ευθύνη γι' αυτό. Είναι δυνατόν να γίνεται συνεδρίαση και να μη συμμετέχουν όλα τα μέλη, να μην υπάρχει γραπτή εισήγηση από το Γραφείο ή τον Γραμματέα (που να έχει κοινοποιηθεί προηγούμενα σ' όλα τα μέλη), να μη γίνεται καταμερισμός και έλεγχος δουλιάς; Εχουμε φτάσει στο σημείο οι συνεδριάσεις των ΚΟΒ και όχι μόνο, να είναι πολλές φορές φιλικές συνάξεις. Αυτό δε δικαιολογείται όσο μικρή και αν είναι η οργάνωση. Σωστά η Κεντρική Επιτροπή κάνει μέσα από τις Θέσεις την κριτική της για το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί. Αυτό όμως πρέπει να γίνει κάθετα σ' όλο το Κόμμα. Και πρώτα και κύρια στις ΚΟΒ. Ανεχτήκαμε όλοι μας μια κατάσταση που σε καμιά περίπτωση δε δικαιολογείται. Μπορεί στις αρχές, στην πορεία ανασυγκρότησης του Κόμματος, να κάναμε τα «στραβά μάτια». Αλλά αυτό δεν πάει άλλο και πρέπει να τολμήσουμε. Να προχωρήσουμε σε μια ανασυγκρότηση των ΚΟΒ με βάση και μπούσουλα το καταστατικό μας. Υπάρχουν κομματικά μέλη που εκ των πραγμάτων και για διάφορους λόγους έχουν οπαδοποιηθεί, που δεν τηρούν βασικές καταστατικές αρχές και όμως παραμένουν κομματικά μέλη. Για ποιον λόγο; Για να μη μειωθεί η δύναμή μας στα χαρτιά; Η άποψή μου είναι πως αυτά τα κατ' όνομα κομματικά μέλη αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα στην κομματική οικοδόμηση και μεσοπρόθεσμη ισχυροποίηση του Κόμματός μας. Δε βοηθούν και πολλές φορές κάνουν ζημιά και σε καινούριους συντρόφους που στρατολογούμε και έχουν μια τελείως διαφορετική άποψη για τον τρόπο λειτουργίας και το ρόλο της ΚΟΒ. Φυσικά θα πρέπει να γίνει πρώτα χωριστά συζήτηση με τον κάθε σύντροφο, για τους διάφορους λόγους που ο καθένας δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις κομματικές του υποχρεώσεις και ανάλογα να πράξουμε. Καλύτερα να παραμείνει κάποιος οπαδός. Βέβαια, αυτό ακούγεται κάπως αντιφατικά, δηλαδή από τη μια ισχυροποίηση και από την άλλη μείωση τουλάχιστον στα χαρτιά της δύναμής μας, αλλά πιστεύω πως έτσι βοηθούμε μελλοντικά στην ισχυροποίηση του Κόμματός μας.

Είναι γεγονός πως το ιδεολογικό επίπεδο πολλών μελών του Κόμματός μας είναι χαμηλό. Το Κόμμα μας και επεξεργασμένη σαφή πολιτική πρόταση εξουσίας και θέσεις για τα επίκαιρα ζητήματα έχει. Το θέμα είναι αν αυτά είναι κτήμα όλης της κομματικής μας δύναμης. Και πιστεύω όχι. Κάποιος που δουλεύει σε ένα συγκεκριμένο τομέα σίγουρα είναι γνώστης των προβλημάτων εκεί. Αυτό όμως δε φτάνει. Ο κόσμος περιμένει από μας τους κομμουνιστές να είμαστε ενημερωμένοι πάνω σ' όλα και να προτείνουμε λύσεις για όλα. Για να μην πάω πιο πέρα θα σταθώ στον εαυτό μου και θα παραδεχτώ πως σε πολλά ζητήματα με «πιάνουν αδιάβαστο». Με ρωτούν π.χ. τι λέτε εσείς οι κομμουνιστές για το τάδε θέμα. Αν είμαι πληροφορημένος κύρια από τον κομματικό μας Τύπο ή τη ραδιοτηλεόρασή μας μπορώ βέβαια να απαντήσω. Αν όμως δεν είμαι ενημερωμένος, τότε λέω (λέμε) άλλα αντί άλλων, διαστρεβλώνοντας σε μερικές περιπτώσεις και τις θέσεις μας. Μ' αυτό θέλω να πω πως δεν πρέπει να υπάρχει κομματικό μέλος που να μη διαβάζει καθημερινά το «Ριζοσπάστη» και να μην ενημερώνεται από τον «902». Με την ευκαιρία θα 'θελα να σημειώσω ότι η διαδικτυακή έκδοση του «Ριζοσπάστη» είναι πάρα πολύ καλή. Για όσους από μας, που ζούμε εδώ στο εξωτερικό, δεν έχουν τη δυνατότητα να παίρνουν τον έντυπο «Ριζοσπάστη» (γιατί δεν έρχεται σε όλες τις περιοχές) θα μπορούσαν να έχουν άμεση πληροφόρηση από το διαδίκτυο, μια και η ιντερνετική σύνδεση είναι σχετικά φθηνή. Βέβαια, έτσι δεν ενισχύεται οικονομικά η εφημερίδα μας, αλλά σχετικά μ' αυτό θα έκανα την πρόταση να γίνει συνδρομητική η διαδικτυακή της έκδοση. Ετσι, θα μπορούσε ο καθένας να συμβάλει στην οικονομική ενίσχυση της εφημερίδας μας, αλλά και ο έλεγχος της μελέτης της από τα μέλη μας θα ήταν πιο εύκολος. Η τηλεόραση του «902» θα μπορούσε μελλοντικά να συμβάλει στην κατεύθυνση αυτή, συμπεριλαμβάνοντας στο πρόγραμμά της ιδεολογικά μαθήματα, ιστορικά θέματα, και αν υπάρχει η δυνατότητα και μια σταθερή ενημερωτική εκπομπή για τους απόδημους Ελληνες. Η λήψη της εδώ στη Γερμανία είναι πολύ καλή. Ο κόσμος περιμένει πολλά από μας τους κομμουνιστές και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του. Το πρωταρχικό καθήκον κάθε κομμουνιστή, δηλαδή η αυτομόρφωση, την έχουμε παραμελήσει. Και αυτό δε δικαιολογείται σε καμιά περίπτωση με τα στερεότυπα δε μας μένει χρόνος κτλ. Και το Κόμμα πρέπει όμως να βοηθήσει μέσα από κομματικές σχολές. Οχι μόνο για τα στελέχη. Δεν πρέπει να υπάρχει μέλος που να μην έχει περάσει και να μην περνά σε τακτικά διαστήματα από μια τέτοια σχολή. Και στις σχολές αυτές θα πρέπει να βάλουμε πέρα από τους κλασικούς μας Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, και τον Στάλιν που επεξεργάστηκε πολλά προβλήματα που είναι επίκαιρα σήμερα, αλλά και τον καθένα που έβαλε το πετραδάκι του στη διαμόρφωση της κοσμοθεωρίας μας. Και να γίνονται επίσης μαθήματα πέρα από τη θεωρία μας πάνω στις θέσεις του Κόμματός μας για επίκαιρα θέματα. Ο Λένιν έλεγε ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κάθε μέλος του κόμματος είναι υπεύθυνο για το κόμμα και ότι το κόμμα φέρει την ευθύνη για κάθε κομματικό μέλος. Ας αναρωτηθούμε αν πρέπει το Κόμμα να ανακατεύεται στην προσωπική ζωή των μελών του. Σε πολλά ζητήματα πρέπει να γίνεται. Εμείς οι κομμουνιστές θα πρέπει να είμαστε στην προσωπική μας ζωή πρότυπα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε. Αν κάποιος π.χ. δε συμπεριφέρεται σαν πρότυπο κομμουνιστή στην οικογένειά του και την κοινωνική του ζωή αυτό αφορά φυσικά το Κόμμα. Και πρέπει το Κόμμα να το βλέπει. Ο κόσμος δε λέει ο τάδε κάνει αυτό το στραβό, αλλά ότι ο τάδε που είναι κομμουνιστής κάνει αυτό ή το άλλο. Και αυτό βλάπτει το Κόμμα.

Πρέπει να αλλάξει η κοινωνική προέλευση του στελεχικού μας δυναμικού. Να βάλουμε σαν στόχο από δω και πέρα η ανάδειξη στελεχών να γίνεται αν είναι δυνατό εκατό τοις εκατό από βιομηχανικούς εργάτες (είναι οι μόνοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτε και να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο). Αυτό θα είναι εγγύηση για μια πορεία με λιγότερους κραδασμούς. Κανείς δε γεννήθηκε μαθημένος, θα πρέπει το Κόμμα να βοηθήσει στη διαμόρφωσή τους μέσα από τις κομματικές σχολές. Επίσης, περισσότερα γυναικεία στελέχη. Τους εργάτες του πνεύματος, επιστήμονες, διανοούμενους, καλλιτέχνες, κ.λ.π. ας τους χρησιμοποιήσουμε στα βοηθητικά τμήματα που πρέπει να έχουμε όχι μόνο στην ΚΕ, αλλά και δίπλα σε κάθε μεγάλη οργάνωση. Μπορούν σίγουρα με τις γνώσεις τους να βοηθήσουν να παίρνονται σωστές αποφάσεις ιδιαίτερα σε ζητήματα που απασχολούν τοπικές κοινωνίες και που πρέπει να διαμορφώνουμε έγκαιρα άποψη.

Το Μέτωπο δεν περπατά όπως θα θέλαμε. Τα ρυάκια που θα έπρεπε να κάνουν το ποτάμι, έκαναν δύο, τρεις χειμάρρους που ανάλογα με τις περιστάσεις άλλοτε φέρνουν νερό και άλλοτε όχι. Πρέπει όμως να γίνει συνείδηση στον καθένα μας πως τη στιγμή αυτή δεν έχουμε άλλες λύσεις. Πρέπει να είναι πρωταρχικό μας μέλημα και χωρίς να ξεχνούμε το στρατηγικό μας στόχο να ρίξουμε όλες μας τις δυνάμεις στη στήριξή του. Ετσι δουλεύουμε και για την πολιτική ισχυροποίηση του Κόμματός μας.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Φίλιππος Κολυβάς

ΚΟΒ Ζάντμπαχ Γερμανίας