Πιστεύω ότι ο προσυνεδριακός διάλογος με τα κείμενα που δημοσιεύονται καθημερινά στην εφημερίδα μας, το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, κάτι που γίνεται σε κάθε συνέδριο, θα βοηθήσει αρκετά σε κάποιες αποφάσεις και το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Με τη σκέψη αυτή, στέλνω κι εγώ το σημείωμά μου με κάποιες απόψεις που ίσως και ελάχιστα έχουν μια θετική προσφορά.

Αμέσως πρέπει να σημειώσω ότι η δράση του Κόμματος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα τελευταία χρόνια ήταν θετική και ανοδική, παρά τις φοβερά αντίξοες συνθήκες μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών.

Πρέπει, ωστόσο, να τονίσω ότι στη νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε, στις σημερινές συνθήκες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και επιθετικότητας, τα στοιχεία δείχνουν ότι το Κόμμα μας, ο κόσμος, οι λαοί μπορούν να αντιδράσουν πιο αποτελεσματικά και να αποσπάσουν σημαντικές νίκες.

Η εκτίμηση ότι ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος είναι γεγονός. Εγώ θα 'λεγα με δικά μου λόγια ότι η αθλιότητα του καπιταλισμού δεν έχει πλέον όρια.

Η διαφθορά, η διαπλοκή και όχι φυσικά μόνο στη χώρα μας, αλλά σε όλες τις χώρες του καπιταλισμού, είναι αποτέλεσμα του πολιτικοοικονομικού συστήματος που εκτρέφει την παθογένεια αυτή. Οποια πέτρα να σηκώσεις - όπως λέει ο λαός μας - στον καπιταλισμό, θα βρεις το ηθικό, το οικονομικό και το πολιτικό σκάνδαλο.

Πόλεμοι: Γιουγκοσλαβία - Αφγανιστάν - Ιράκ με χιλιάδες νεκρούς, παιδάκια χαμογελαστά που οι πλανητάρχες τους αφαίρεσαν τη ζωή σαν άλλοι Ηρώδηδες.

Ναρκωτικά, πορνεία, βιασμοί, ληστείες, εμπόριο βρεφών, ντόπινγκ, αλόγιστη και επικίνδυνη μόλυνση του περιβάλλοντος κλπ., κλπ., είναι κατήφορος χωρίς πάτο.

Ολη αυτή η βαρβαρότητα δεν αφορά μόνο την εργατική τάξη και τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα, αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Θα τολμούσα ακόμα να πω ότι οι κίνδυνοι και η σημερινή πορείατης ανθρωπότητας αφορούν ακόμα και τους ίδιους τους καπιταλιστές, άλλο αν δε θέλουν να συνδέσουν τη μοίρα τους με το λαό και θέλουν φυσικά να αποτελούν μια κάστα «εκλεκτών».

Υστερα από όσα προανέφερα πιστεύω ότι υπάρχει η δυνατότητα και οι προϋποθέσεις για εντυπωσιακή ισχυροποίηση του Κόμματος, μπορούν να δυναμώσουν οι δεσμοί όχι μόνο με την εργατική τάξη αλλά με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ώστε να διαμορφωθεί ένα αξιόμαχο λαϊκό κίνημα, ικανό να αποσπάσει κατακτήσεις, αλλά και να ανοίξει το δρόμο για το συγκεκριμένο στόχο το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Πρέπει το Κόμμα μας με προσεγμένη και μελετημένη τακτική να περάσει στην αντεπίθεση.

Στο σημείο αυτό θέλω να επικεντρώσω τα γραφόμενά μου σε δύο κυρίως θέματα που πρέπει ιδιαίτερα να προσέξει το συνέδριό μας, την ανάδειξη στελεχών και την επικοινωνιακή πολιτική.

Πρέπει το Κόμμα μας να αναθέσει σε κάθε στέλεχος, κάποιες ευθύνες, ένα πόστο που να ανταποκρίνεται στις ικανότητές του. Μεγάλη προσοχή βέβαια πρέπει να δίνεται πέρα από την ιδεολογική και θεωρητική κατάρτιση στη γενική συμπεριφορά των στελεχών. Πρέπει να είναι πρότυπα ηθικής, ανθρωπιάς που να πείθουν και τους πλέον δύσπιστους ότι οι κομμουνιστές έχουν την αλήθεια με το μέρος τους. Καμιά ανοχή παρέκκλισης από τις γραμμές του Μαρξισμού - Λενινισμού, αλλά και εντιμότητα, σεμνότητα, μετριοφροσύνη. Δεν πρέπει τα στελέχη άλλα να διδάσκουν και άλλο να είναι οι πράξεις και τα έργα τους, ακηλίδωτη και αψεγάδιαστη η ζωή τους.

Κάνοντας μια παρένθεση εδώ θα πω πως αν αυτές οι αρχές, αυτή η τακτική λειτουργούσαν όπως έπρεπε στην ΕΣΣΔ μετά το θάνατο βέβαια του μεγάλου ΣΤΑΛΙΝ, θα είχε αποφευχθεί η τραγωδία της ανατροπής των σοσιαλιστικών χωρών. Χρήσιμο είναι επίσης να αναφέρω ότι η Κούβα και η Βόρειος Κορέα που προφανώς τήρησαν αυτές τις αρχές δε διαβρώθηκαν και παραμένουν ακλόνητες παρά τους οικονομικούς αποκλεισμούς και κάθε είδους εκβιασμούς. Περιττό νομίζω να αναφερθώ και στα δικά μας.

Το δεύτερο θέμα που πρέπει να προσέξει το Κόμμα μας είναι η επικοινωνιακή πολιτική. Εδώ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, έχουμε ένα μεγάλο έλλειμμα.

Τα υψηλό επίπεδο γνώσεων της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού δεν είναι δυνατόν να το έχουν οι απλοί άνθρωποι, πρέπει ωστόσο με κατανοητά παραδείγματα και συγκρίσεις από την καθημερινότητα, με τον τρόπο μας και τη σωστή επικοινωνία να αλλάζουμε τις συνειδήσεις κύρια βέβαια των ανθρώπων του μόχθου, αλλά και όχι μόνο.

Τα ΜΜΕ που διαθέτουμε τακτικά πρέπει να φέρουν στη δημοσιότητα στατιστικά στοιχεία που να παρουσιάζουν τη δυστυχία και τη φτώχεια εκατομμυρίων ανθρώπων και τον αμύθητο πλούτο των μετρημένων Κροίσων του πλανήτη μας.

Η ρύπανση του περιβάλλοντος, τα μολυσμένα τρόφιμα, η διαφθορά, η υγεία είναι θέματα επίσης που συγκινούν την πλειοψηφία του πληθυσμού και πρέπει συχνά να προβάλλονται, για να δείχνουν την αθλιότητα του καπιταλισμού σε όλο το «μεγαλείο της».

Ενα μεγάλο έλλειμμα σωστής επικοινωνίας διαπιστώνει κανείς σε κάποιες τηλεοπτικές συζητήσεις.

Εχουμε το δίκιο και την αλήθεια με το μέρος μας και πρέπει σε όλες τις συζητήσεις να κατακεραυνώνουμε την υποκρισία και το ψέμα των αντιπάλων μας. Ομως γι' αυτό χρειάζεται μια συστηματική οργάνωση και αντιμετώπιση. Σε κάθε συζήτηση πρέπει να εκπροσωπούμαστε με τον κατάλληλο σύντροφο με καλή και σωστή προετοιμασία στην κάθε περίπτωση. Δυστυχώς, πολλές φορές δε γίνεται αυτό. Μπορεί, βεβαίως, να υπάρχουν σύντροφοι με τεράστια προσφορά στο κόμμα, όμως έχουν τις αδυναμίες τους σε τέτοιες συζητήσεις με αποτέλεσμα, θα το πω απλά, να χάνουμε, αντί να κερδίζουμε πόντους.

Βεβαίως καταλαβαίνει κανείς πως υπάρχουν αδυναμίες που δεν μπορούν να ξεπεραστούν εύκολα κάθε φορά όταν μάλιστα αντιμετωπίζεις ένα αντίπαλο αδίστακτο και σατανικό. Μπορούμε όμως κάθε φορά να επιδιώκουμε και να επιτυγχάνουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Κλείνοντας το σημείωμά μου, θα 'λεγα η βαρβαρότητα, τα εγκλήματα και τα τρομερά αδιέξοδα του καπιταλισμού με οποιαδήποτε μορφή του, πρέπει να γίνουν σάλπισμα για σημαντικές αποφάσεις και νίκες.

Σήμερα και οι πλέον δύσπιστοι και σκεπτικιστές, πέρα από τη μειοψηφία της πλουτοκρατίας, μπορούν να διαπιστώσουν πως μόνο ο σοσιαλισμός υπηρετεί τον άνθρωπο. Η ισορροπία, το δίκιο, η ειρήνη, η άνθηση, το νέο περιεχόμενο στη ζωή μόνο σε μια κομμουνιστική κοινωνία σε ολόκληρο τον πλανήτη μπορεί να αναζητηθεί.

Τις καλύτερες ευχές για το Συνέδριό μας.

Σωτήρης Λάλος

Νέος Κόσμος

Μια προσπάθεια γενίκευσης συμπερασμάτων

1. Ο Δήμος- τοπικός κρίκος του πολιτικού - κρατικού μηχανισμού - αναδεικνύεται σε σημαντικό μοχλό προώθησης στην πράξη των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Με μέτρα και επιβολή κριτηρίων αντιμετώπισης των οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων στη βάση των αναγκών, των συμφερόντων, των προσδοκιών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και εταιριών.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση αγκαλιάζουν ευρύτατο φάσμα κοινωνικών προβλημάτων. Επηρεάζουν άμεσα τους όρους ζωής και τα κοινωνικά - πολιτικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Να μερικές όψεις τους, με βάση την προώθησή τους στο Δήμο Ζωγράφου. Προώθηση που με ασυμμετρίες μάλλον αποτελεί γενικό φαινόμενο.:

α) Διογκωμένα - υπερφουσκωμένα συνολικά δημοτικά τέλη στα σπίτια 1,97 ευρώ ανά τ.μ. και 3, 69 ευρώ ανά τ.μ. στα μαγαζιά - βιοτεχνίες.

β) Επιβολή αντιτίμου για τις νέες οικογένειες στους 14 παιδικούς σταθμούς από 35 έως 85 ευρώ μηνιαίως. Περίπου το 4,5% του οικογενειακού εισοδήματος μηνιαίως (στο Δήμο Ζωγράφου 970 οικογένειες).

γ) Εγγραφή 30 ευρώ στα παιδικά τμήματα του Πνευματικού Κέντρου.

δ) Συνδρομή 40 ευρώ μηνιαίως για την εκμάθηση κολύμβησης στο κολυμβητήριο Ιλισίων. (Αφορά τουλάχιστον 600 παιδιά).

ε) Επιβολή 4 ευρώ εισιτηρίου στις παραστάσεις καραγκιόζη που διοργανώνει το καλοκαίρι το Πνευματικό Κέντρο.

ζ) Αντίτιμο από 10 ευρώ έως και 60 ευρώ για την παροχή υπηρεσιών στις οικογένειες από το Συμβουλευτικό Κέντρο Οικογενειών (ΣΚΟ) για διάφορα προβλήματα (π.χ. δυσλεξία κλπ.).

η) Πλατιά εφαρμογή της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων στις δημοτικές υπηρεσίες, τα δημοτικά ιδρύματα. Από ένα σύνολο 885 εργαζομένων μόνο 211 είναι μόνιμοι υπάλληλοι, ενώ υπάρχουν 22 ειδών εργασιακές συμβάσεις. Αντικρίζουμε μια αχανή πανσπερμία συμβάσεων και εργασιακών σχέσεων, ένα απέραντο πέλαγος απασχολησιμότητας, ένα θεσμοθετημένο τσαλάκωμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Ενας πονηρός κατακερματισμός της ενωμένης δύναμης των εργαζομένων. Νάτη η στρατηγική της Λισαβόνας στο μικρόκοσμο της συνοικίας.

2) Μια τακτική κρατική επιχορήγηση προς το Δήμο που καλύπτει το 65% των δαπανών μισθοδοσίας, με 245 εργαζομένους των προγραμμάτων απασχολησιμότητας, απλήρωτους για 8 τουλάχιστον μήνες στο ρυθμό των υπαγορεύσεων της ΟΝΕ. Και που τώρα τα Χριστούγεννα με σύναψη δανείου θα πληρώσει η δημοτική διοίκηση 4 μηνιάτικα για να «γλυκάνει» την εξαπάτηση εις βάρος των εργαζομένων.

Μια μεθόδευση από τη δημοτική διοίκηση, τράπεζες και σοβαρούς επιχειρηματίες για την κερδοσκοπική αξιοποίηση των δημοτικών ακινήτων και κοινοχρήστων χώρων, με σχήματα κοινοπραξίας Δήμου - τράπεζας - επιχειρηματικών ομίλων, είτε με συμβάσεις παραχώρησης, σε βάρος στοιχειωδών όρων ζωής των δημοτών -βιοπαλαιστών και με ροκάνισμα της δημόσιας υποδομής της συνοικίας.

Τέτοια, τόσα και άλλα τόσα.

2. Είναι χαρακτηριστικά τα θέματα που συζητήθηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο το 2004. Αφορούν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και διαποτίζουν την πολιτική - ιδεολογική παρέμβαση της δημοτικής διοίκησης. Αναφέρουμε:

α) Τριετής προγραμματισμός πρόσληψης εργαζομένων με μερική απασχόληση σε τομείς κοινωνικής πολιτικής, με βάση τη στρατηγική της Λισαβόνας.

Β) Επιλογή και όροι σύναψης δανείων από το Δήμο για την αντιμετώπιση ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεών του.

Γ) Πρόσληψη επενδυτικού και χρηματο-οικονομικού συμβούλου για την προώθηση συμβάσεων παραχώρησης δημοτικών ακινήτων (πλατειών και δημοτικών κοινοχρήστων χώρων).

Δ) Το τεχνικό πρόγραμμα του δήμου για το 2005, ύψους 127.000.000ευρώ και προγράμματα «αυτοχρηματοδότησης» επιχειρηματικών ομίλων.

Ε) Προγραμματικές συμβάσεις περιβαλλοντικής και κοινωνικής πολιτικής (κριτήρια συμβατότητας με την ευρωενωσιακή πολιτική).

Ζ) Προώθηση θεσμών της «κοινωνικής οικονομίας» (δημιουργία και λειτουργία αστικών μη κερδοσκοπικών εταιριών).

Η) Τροποποιήσεις κανονισμών λειτουργίας των δημοτικών ιδρυμάτων με την επιβολή ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων λειτουργίας και διοικητικές - κανονιστικές μεταλλάξεις.

Θ) Συμμετοχή του δήμου σε συνέδρια - συμπόσια - ημερίδες γύρω από την προώθηση της «διαρθρωτικής» πολιτικής της ΕΕ (στην Ελλάδα και το εξωτερικό).

Ι) Σχετικά με το αντίτιμο και τα ποικίλα δίδακτρα που πληρώνουν οι γονείς στους παιδικούς σταθμούς, το δημοτικό Ωδείο, το Κολυμβητήριο κλπ.

Κ) Για ζητήματα απαλλοτρίωσης και δανειοδότησης από τράπεζες για τη Βίλα Ζωγραφαίων και μελέτη για επιβολή τέλους πρασίνου και εμπορικής αξιοποίησης του χώρου.

Λ) Σχετικά με το ΠΔ Παυλόπουλου και τους απλήρωτους εργαζομένους των προγραμμάτων απασχολησιμότητας.

Και τα παραπάνω μόνο ενδεικτικά.

3. Διαπιστώνουμε ότι η άρχουσα τάξη αναδιατάσσει τις κοινωνικές της συμμαχίες, δημιουργώντας βαθμιαία ένα τροποποιημένο σε σχέση με παλιότερα πλαίσιο υποταγής και χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων. Επιβεβαιώνουμε ότι θεμελιώδης όρος προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων είναι η συσκότιση του ταξικού, ιδιοτελούς χαρακτήρα τους. Σε συνθήκες αμεσότητας - γειτνίασης προς τις λαϊκές μάζες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της αυθόρμητης λαϊκής συνείδησης που συχνά έχει έντονα χαρακτηριστικά πολιτικής καθυστέρησης.

Για τις «από πάνω» κοινωνικές δυνάμεις είναι ζωτικό ζήτημα η προγραμματική συγχώνευση των ΝΔ - ΣΥΝ - ΠΑΣΟΚ στο Δήμο, για να εμφανίζονται οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην αυθόρμητη συνείδηση, ως οργανωτικο - λειτουργική προσαρμογή αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων.

Οι ευρωενωσίτες στο δήμο επιδεικνύουν επιμονή, ευρηματικότητα, εμμονή και εν μέρει πρωτοτυπία, και ασύμμετρη προώθηση ρυθμίσεων για την εκκαθάριση του κοινωνικού εδάφους και επιβολή των καπιταλιστικών κριτηρίων της στρατηγικής της Λισαβόνας. Προέχει γι' αυτούς το «άπλωμα μιας ομπρέλας ανταγωνιστικότητας» που ανέφερε και ο πρωθυπουργός για κάθε πρόβλημα.

4. Οι ιδεολογικές σημαίες που προβάλλουν οι τοπικοί παράγοντες των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι επιχειρηματικότητα - ανταποδοτικότητα - ανταγωνιστικότητα - αντιληπτικότητα - Δήμος - επιτελείο. Την ίδια στιγμή διαγκωνίζονται ποιος είναι ο πιο αξιόπιστος και «κοινωνικά ευαίσθητος».

Η ιδεολογική σημαία της επιχειρηματικότητας - ανταγωνιστικότητας λειτουργεί σαν χρυσόσκονη. Παρουσιάζεται σαν καταιγιστική βροχή - ομίχλη, συσκότισης και εξουθένωσης κάθε δισταγμού, αναστολών, δυσφορίας, απόγνωσης τμημάτων του λαού. Μια και ταυτόχρονα έχουν στόχο την προπόνηση, την εξοικείωση, το λιμάρισμα, την προσγείωση, τη «σύνεση», το «ρεαλισμό» κάθε αντίθετης, αυθόρμητης φωνής, πρωτοβουλίας και διαμαρτυρίας των κατοίκων.

Στο συνοικιακό μικρόκοσμο, η όψη των κοινωνικών - πολιτικών προβλημάτων παραλλάσσει, εμφανίζεται πολύμορφη. Η σύνδεση με τη γενική πολιτική στρατηγική γραμμή της αστικής τάξης, αναδύεται στην αυθόρμητη συνείδηση κατακερματισμένη, αχνή, ασαφής, συχνά ακατάληπτη ανορθόλογη και εν μέρει ακατανόητη στις λαϊκές μάζες.

5. Οι δεσμοί της σύνδεσης, της αντικειμενικής σύνδεσης, της τοπικής όψης των κοινωνικών προβλημάτων με την πολιτική γραμμή του κεφαλαίου και της ΟΝΕ είναι επείγον και σύνθετο ζήτημα να αναδειχτεί από τη μαζική πολιτική δραστηριότητα των κομμουνιστών και όλων των ΚΟΒ. Οι κόμποι ανύψωσης της εργατικής- λαϊκής συνείδησης είναι ζωτικό θέμα να συγκεντρώσουν την προσοχή μας. Για να υπερνικηθούν τα εμπόδια ανάπτυξης της πολιτικής συνειδητότητας και ενεργοποίησης κατ' αρχήν των προοδευτικών εργαζομένων, των εργαζομένων που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους.

Η αντικειμενική πίεση της οξύτητας των κοινωνικών προβλημάτων, η δική μας πολιτική -ιδεολογική μαζική δράση σαν ΚΟΒ, σπρώχνει μεγάλα τμήματα λαϊκών μαζών προς τα εμάς. Ελαττώνεται η παραλυτική λάμψη των ιδεολογημάτων της άρχουσας τάξης και των οπορτουνιστών φίλων της, δημιουργούνται ρωγμές στην αποτελεσματικότητα των μηχανισμών χειραγώγησης του κεφαλαίου και της ΕΕ.

6. Η διαφαινόμενη λαϊκή προσδοκία σημαντικών τμημάτων εργατών και αυτοαπασχολουμένων, τα πολυάριθμα φαινόμενα εκλογικής και πολιτικής χειραφέτησης, η ψηλάφηση των πολιτικών προτάσεων του ΚΚΕ, η συγκεχυμένη ακόμη, απαίτηση αναγέννησης του λαϊκού κινήματος και του δημοκρατικού δημοτικού κινήματος, υπαγορεύουν τη μαζική και μαχητική προβολή των αιτημάτων και των αξιών του ταξικού εργατικού κινήματος μα και του προγράμματος του ΚΚΕ. Δε γίνεται λόγος για κάποια εξειδίκευση της πολιτικής μας γραμμής, αλλά για την άνοδο της ικανότητας συγκεκριμενοποίησής της στον κάθε συνοικιακό μικρόκοσμο αφενός και τη γενίκευση των πολιτικών μας εμπειριών αφετέρου, στο ύψος της στρατηγικής του ΚΚΕ. Να πολλαπλασιάζονται τα «ρυάκια» να συγκλίνουν στο λαϊκό μέτωπο για το σοσιαλισμό.

7. Τι πετύχαμε αυτά τα τέσσερα χρόνια, 2000 - 2004:

α) Αναδείξαμε σε μαζική έκταση, με κατ' αρχήν επάρκεια, ότι έχει αντικειμενικό κοινωνικό έδαφος η πάλη και η συσπείρωση του λαού ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τα ευρωενωσιακά κριτήρια.

β) Η συσσωρευόμενη στις δυνάμεις μας μαζική πολιτική πείρα μάς οδηγεί στην αποκάλυψη της σύνδεσης που υπάρχει με τα ζωτικά συμφέροντα τάξεων και κοινωνικών στρωμάτων. Μας φέρνει στο κατώφλι των απαιτήσεων αντιμετώπισης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, σαν κρίκος που διευκολύνει το ξεδίπλωμα της πάλης για το σοσιαλισμό.

γ) Αποκαλύπτουμε με πειστικότητα και με αυξανόμενη απήχηση ότι ο Δήμος της ανταγωνιστικότητας - επιχειρηματικότητας - ανταποδοτικότητας σημαίνει λιγότερες - ακριβότερες - χειρότερες δημοτικές υπηρεσίες για τον βιοπαλαιστή δημότη.

δ) Ενισχύσαμε την ικανότητά μας στο συνδυασμό της κοινοβουλευτικής με την εξωκοινοβουλευτική πάλη και με την υποταγή της πρώτης στη δεύτερη, με το ξεδίπλωμα πολυάριθμων μαζικών πολιτικών πρωτοβουλιών, στο επίπεδο της συνοικίας.

Ανυποχώρητα στο δρόμο προς τη νίκη

Για το λαό, τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Συντροφικά

Νικόλαος Παπακωνσταντίνου

ΚΟΒ ΤΑ Ζωγράφου

- Για το Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, για το τι συμβαίνει μ' αυτό, γιατί δεν προχωράει και γιατί δεν αναπτύσσεται σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες απόψεις.

- Για να μπεις κάτω από τη σημαία του Μετώπου, πρέπει να είσαι αντιιμπεριαλιστής. Δύσκολες όμως εποχές για ήρωες, γιατί το ρεύμα του αριστερού ρεφορμισμού (η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ), προτιμάει την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση με όλα τα συνακόλουθά της (καταστολή, ευρωστρατός, ευρωσύνταγμα κλπ.). Υπάρχει ο συμβιβασμός και η ανέχεια στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση και έμμεσα στις ΗΠΑ και ο φόβος των μακριών χεριών τους για επέμβαση (στρατιωτική) στην Ελλάδα από Τουρκία ή και Αλβανία ή και από ΗΠΑ (το παράδειγμα του 1999 του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας είναι ακόμα νωπό), αν κάτι πάει ν' αλλάξει στην Ελλάδα προς αριστερή κατεύθυνση, αυτό είναι το σκηνικό, η μαύρη κουρτίνα που στέκει πίσω από κάθε προοδευτική κίνηση απεξάρτησης.

- Πρέπει όμως να 'σαι και αντιμονοπωλιστής. Πάλι όμως και εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα. Οι μεγαλοεταιρίες και η δύναμη που έχουν, καθορίζουν το τι γενέσθαι στο οικονομικό γίγνεσθαι, σε όλους τους κλάδους. Ο ανταγωνισμός πνίγει, πριν τη γέννησή της, κάθε καινούρια οικονομική δραστηριότητα. Ετσι το επόμενο βήμα έρχεται συμπερασματικά και εύκολα. Ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε όπως -όπως, όπως μας καθορίζει αυτό το σύστημα που νίκησε και θα νικάει, τουλάχιστον, γι' αυτή τη ζωή που ζούμε. Το άλλο σύστημα που υπήρξε το 1917 - 1991 κατέρρευσε. Το ίδιο και στον οικονομικό τομέα, τι μπορεί να γίνει με τη διαχείριση της οικονομίας, πού θα βρεθούν τα χρήματα, θα μας μποϊκοτάρουν σαν την Κούβα, 45 χρόνια, όπως γίνεται μέχρι σήμερα, σ' αυτή τη φτωχή χώρα. Αυτό ήταν το υπόλοιπο μέρος και η ολοκλήρωση της μαύρης κουρτίνας.

- Αυτές είναι οι απαντήσεις που δίνουν οι ίδιοι στο υποσυνείδητό τους και σπάνια καμιά φορά εξωτερικεύονται συνειδητά. Πρέπει λοιπόν ν' απαντήσουμε σ' αυτό το υποσυνείδητο, με την ελπίδα ότι κάποτε αυτό θα σκαρφαλώσει σαν συνειδητό στην επιφάνεια. Πρέπει οι απαντήσεις μας να στοχεύουν στη μαύρη κουρτίνα, πρέπει να μιλάμε και ν' απαντάμε σ' αυτήν και όχι στα καλυμμένα που μας δηλώνουν. Να βγάλουμε το φόβο τους στο τραπέζι, το φόβο που τους κάνει να σκύβουν και να μην μιλάνε για την ουσία. Είναι σαν να πρέπει να εφαρμόσουμε ένα είδος ομοιοπαθητικής θεραπείας. Μόνο έτσι πέφτει η κουρτίνα από τα μάτια τους, μόνο έτσι θα κατέβει το μαύρο σκηνικό που 'ναι τόσα χρόνια μπογιατισμένο στο μυαλό τους, σ' αυτό το πένθιμο χρώμα.

- Πώς θα πρέπει να γίνει αυτό;

Μπορεί να ξεκινήσει ήπια, λέγοντας: Φίλοι μας, δε σας ζητάμε να γίνεται κομμουνιστές, σας ζητάμε να 'ρθείτε να βοηθήσετε, να συμμετέχετε για κάποιες διεκδικήσεις, για να αποσπάσουμε κάποιες κατακτήσεις. Ισως χρειαστεί και μια μικρή δόση «αγωνιστικού ρατσισμού», για να ξυπνήσει το φιλότιμό τους, πιστεύω ότι δε θα έβλαπτε, κάτι, όπως: θεωρείτε δίκαιο να διαδηλώνουν, να τρώνε ξύλο κάποιες εκατοντάδες συνταξιούχων και να πετυχαίνουν κάποιες αυξήσεις που είναι για όλες τις χιλιάδες των συνταξιούχων που κάθονται στον καναπέ τους και τις παίρνουν ανενόχλητα;

- Στη συνέχεια, μπορούμε και πρέπει να συνεχίσουμε ακόμα πιο ξεκάθαρα με:

- Επικοινωνιακή επιθετικότητα. Απαντήσεις στη ρίζα του κακού. Να πάψουμε να είμαστε σε θέση άμυνας, να μη δίνουμε μόνο απλές διευκρινιστικές απαντήσεις.

- Ιδεολογική ξεκάθαρη και ταξική ταυτότητα. Εμείς οι κομμουνιστές θέλουμε αυτό το μέτωπο, που δεν είναι σοσιαλισμός. Εμείς οι κομμουνιστές δεν έχουμε απλά μια άποψη για τη ζωή και τα πράγματα που συμβαίνουν. Πρέπει να ξαναθυμηθούμε και να ξαναθυμίσουμε ότι ο κομμουνισμός είναι μια επιστημονική κοσμοθεωρία. Να τονίσουμε πάλι τον ταξικό χαρακτήρα των πραγμάτων. Ας τους θυμίσουμε το γεγονός ότι οι πλούσιοι και οι πολύ ευκατάστατοι δε ζούνε και δρουν ανάμεσά τους, δεν τους βλέπουνε συχνά, έχουν αρχίσει να ξεχνούν ότι κάποιοι ζούνε πάρα, μα πάρα πολύ καλύτερα απ' αυτούς.

- Τη φιλοσοφία μας. Ενα όπλο που συχνά φαίνεται ότι παραμερίζεται στις καθημερινές μας συζητήσεις και επαφές. Να θυμίσουμε ποια είναι η δικιά μας πραγματική φιλοσοφική αντίληψη και στον αέρα που στέκεται η δική τους.

- Ηδη από τις προηγούμενες εκλογές έχουμε σαν σύνθημα τη Λαϊκή Εξουσία, τώρα με τις Θέσεις μας, θυμίζουμε πάλι το σύνθημα για σοσιαλισμό. Μπορούμε να πούμε, λοιπόν, σ' αυτές τις σημερινές συνθήκες, όταν γίνουμε εξουσία: Αυτό είναι το οικονομικό πρόγραμμά μας, πιο αναλυτικά και πιο συγκεκριμένα απ' ό,τι κάναμε μέχρι τώρα, με νούμερα, με δείκτες, πιο πιστευτά, πιο πραγματικά να εντυπώσουμε στο μυαλό τους ότι περίπου τόσα θα έρθουν απ' αυτούς που τα 'χουν και θα πάνε εκεί που πρέπει να πάνε, να δώσουμε πρακτικά παραδείγματα σ' αυτές τις συγκεκριμένες οικονομικές συνθήκες.

- Παράλληλα, να θυμίσουμε τις λύσεις μας, ότι οι συνενώσεις των μικρών ατομικών και μικρών επιχειρήσεων σε πραγματικούς, κοινωνικά λειτουργικούς συνεταιρισμούς σε κάθε κλάδο, θα αποδώσουν προϊόντα και υπηρεσίες πραγματικά ανταγωνιστικές και υψηλής ποιότητας. Το πλεόνασμά τους θα μοιράζεται σε πρώτη φάση, τα ποσά σε όλους τους συμμετέχοντες. Προβλήματα θα υπάρξουν και το μέτωπο να 'ναι στην εξουσία. Με τους νόμους που θα ψηφίσει όλα, ακόμα και τότε δε θα δρομολογηθούν αρμονικά και ιδανικά. Η συμμετοχή και η κίνηση θα δώσουν τη λύση.

Είμαστε στην προχωρημένη φάση όπου οι εποχές ξεκαθαρίζουν μ' αυτούς που 'χουν να κάνουν μαζί τους.

Αντί για επίλογο θα ήθελα να απαντήσω στο φίλο και σύντροφο Κ.Τ. (δημοσίευμά του στον Προσυνεδριακό Διάλογο), σχετικά με το θέμα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ο ορισμός της «δικτατορίας του προλεταριάτου» δεν είναι και δεν έχει σημειολογικό πρόβλημα. Είναι επιστημονικά διατυπωμένος. Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε να τον αναφέρουμε, να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, να μη φοβόμαστε ότι θα θεωρηθούμε όμοιοι της δικτατορίας των φασιστών ή της σημερινής δικτατορίας των επιχειρήσεων και του κεφαλαίου. Μιλάμε για τη δικτατορία των πολλών, των πάρα πολλών, πάνω στους ελάχιστους συγκεκριμένους κεφαλαιούχους. Μόνο η δικτατορία του προλεταριάτου θα μας απαλλάξει από τους αντικειμενικά καταπιεστικούς οικονομικούς νόμους που γεννούν και διαιωνίζουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Φιλικά

Αναστάσιος Βασιλειάδης

Καλλιθέα

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ως μαθηματικός, κατ' αρχάς θα ήθελα να διατυπώσω την άποψη ότι τα μαθηματικά χρησιμοποιήθηκαν τους τελευταίους ενάμιση - δύο αιώνες ως «εργαλείο» και έχουν συντελέσει οπωσδήποτε στην εκρηκτική ανάπτυξη της τεχνολογίας. Ταυτόχρονα, όμως, οδηγούν την ανθρωπότητα (με τον τρόπο που η άρχουσας τάξη τα χρησιμοποιεί) σε μια επαναφορά - επαναβύθιση της φιλοσοφίας στη μυθολογική «απόλυτη γέννηση του σύμπαντος», μια αντίληψη, δηλαδή, εντελώς αντιδιαλεκτική και άρα, αντιεπιστημονική.

Θέλω για τούτο να σταθώ σε ένα από τα σημερινά φαινόμενα ιδεολογικής παρακμής (σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, όπως την αποκαλούν) του καπιταλιστικού συστήματος και, συγκεκριμένα, στο φαινόμενο της έντεχνης εκμετάλλευσης από την άρχουσα τάξη ενός πανάρχαιου συναισθήματος - του θρησκευτικού συναισθήματος - ώστε να μπορέσει αυτή να επιβάλει την εξουσία της. Στη γλώσσα μας, την Ελληνική, που αποτελεί τη βάση της λατινικής και, άρα, και των περισσότερων δυτικοευρωπαϊκών - των λεγόμενων λατινογενών - γλωσσών, οι λέξεις άνθρωπος και θρησκεία έχουν την κοινή τους ρίζα στο ρήμα θρώσκω (από τον «θορό», το αρσενικό δηλαδή σπέρμα που αναπαράγει κάθε Ζ-ΩΟΝ μέσα από ένα ΩΟΝ).

Εχω τη γνώμη ότι δεν «καθαρίζει» κανείς εύκολα μόνο με τσιτάτα σαν αυτό π.χ. που ο Μαρξ (σχηματικά ίσως στην εποχή του) χρησιμοποίησε θέλοντας να χτυπήσει το, οπωσδήποτε αντιδραστικό, φαινόμενο της θρησκοληψίας που αναπόφευκτα πάντοτε οδηγούσε και οδηγεί από τη μία στην πολιτική απάθεια και από την άλλη στον πολεμικό φανατισμό, κόντρα στη διαλεκτική επιστημονική έρευνα για μία ανθρώπινη κοινωνία της γνώσης και του σοσιαλισμού.

Από όσο μπορώ να γνωρίζω, λοιπόν, ο μεγάλος θεωρητικός μας σύντροφος Καρλ Μαρξ δεν αρκέστηκε μόνο στο να αποστασιοποιηθεί απλώς από το παραπάνω φαινόμενο (χαρακτηρίζοντας τη θρησκεία «όπιο του λαού»), αλλά - αναλύοντάς το - μίλησε για «αντανάκλαση του υπερβατικού στον ανθρώπινο εγκέφαλο...» ανατρέχοντας, μαζί με τον αχώριστο σύντροφό του Φρίντριχ Ενγκελς, στις περιόδους εκείνες της ιστορίας όπου το ιερατείο, λειτουργώντας ως φορέας της γνώσης αλλά και ως πολιτική εξουσία καλλιεργούσε τόσο το λόγο όσο και το μύθο μιας αρχικής, πρώτης, μοναδικής και απόλυτης Δημιουργίας του Κόσμου, όχι βέβαια προερχόμενης από την εγγενή ιδιότητα της Υλης να ανακυκλώνεται (συμπυκνούμενη και εκτονούμενη, όπως στις μέρες μας αποδέχονται οι επιστημονικοί κλάδοι της αστροφυσικής και της κοσμολογίας, έστω κι αν δεν έχουν καταφέρει ακόμα με πληρότητα να ερμηνεύσουν) αλλά σύμφωνα με το ιερατείο πάντα από κάποιο υπερβατικό ον, από κάποια θεότητα ή θεότητες.

Ακόμη και ο πρώτος από τους υλιστές λεγόμενους φιλοσόφους, ο Θαλής ο Μιλήσιος, στην πρώτη από τις δέκα φιλοσοφικές του αρχές, «πρεσβύτατον όντων θεός, αγέννητο γαρ», προσπαθεί να ορίσει την έννοια του θεού που γλωσσικά προέρχεται από το ρήμα «θεώμαι» = βλέπω αλλά και «Θέω» = κινούμαι με ταχύτητα υπερβολική που και ο «τάχιστος Νους» ακόμη αδυνατεί να συλλάβει.

Αν και, κατά τη γνώμη μου, ο μαθητής του Θαλή, ο Αναξίμανδρος, και ο Ηράκλειτος της Εφέσου αργότερα, προσπάθησαν να περιγράψουν τον Κόσμο με ακόμα πιο επιστημονικό τρόπο, δίνοντας μαζί με τους άλλους Ιωνες φιλοσόφους (Επίκουρο τον Σάμιο, Δημόκριτο τον Αβδηρίτη, κ.ά.) στον Ενγκελς και στον Μαρξ πλούσιο υλικό για τη διατύπωση του «ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ», φτάσαμε στα τέλη του 20ού αρχές του 21ου αιώνα μ.Χ. (επειδή ένας λόρδος Κέλβιν το 1852 έβαλε μια λάθος βάση στη Θερμοδυναμική- απολυτοποιώντας το μέγεθος της θερμοκρασίας - και επειδή ένας Βέλγος καθολικός ιερωμένος «μαθηματικός» ο Ζορζ Λεμέτρ, το 1927, είχε την ιδέα του κοσμολογικού μοντέλου της «Μεγάλης Εκρηξης») να ακούμε τον Πάπα το 1980 να συμβουλεύει τους αστροφυσικούς και κοσμολόγους επιστήμονες να μην ασχολούνται με τη στιγμή αυτή της «δημιουργίας του κόσμου από τον Θεό», την ίδια μάλιστα εποχή που με τον Ρόναλντ Ρίγκαν συνωμοτούσαν για την ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, αρχίζοντας για μια σειρά λόγους από την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Πολωνία.

Αν και οι παραπάνω διαπιστώσεις, συντρόφισσες και σύντροφοι, αποτελούν ένα θέμα που χρήζει πολύ μεγαλύτερης ανάλυσης και συζήτησης που τόσο ο περιορισμένος χώρος και χρόνος όσο και η μεγάλη γκάμα ενός οπωσδήποτε θετικά φορτισμένου προσυνεδριακού διαλόγου του τιμημένου με αίμα Κόμματός μας, του ΚΚΕ, δε μου επιτρέπουν να κάνω, η 32η Θέση, ωστόσο, της ΚΕ με βρίσκει όχι απλά σύμφωνο αλλά θερμό υποστηρικτή, εθελοντή και συνεργάτη για να γίνει απόφαση προς υλοποίηση, με μια επιπρόσθετη πρόταση, μάλιστα, διασύνδεσης μέσω internet όλων των συντρόφων και φίλων ερευνητών και επιστημόνων που, οπωσδήποτε, σε τακτό χρόνο μπορούμε να προγραμματίσουμε και τη διά ζώσης επικοινωνία μας μέσα από επιστημονικές ημερίδες με τήρηση πρακτικών, ακόμη και ένα Πρώτο Διεθνές Συνέδριο του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών στη χώρα μας, την Ελλάδα.

Δε θεωρώ τυχαίο το γεγονός, συντρόφισσες και σύντροφοι, ότι η χώρα μας βρίσκεται σήμερα στην πρωτοπορία του Παγκόσμιου Αντιπολεμικού - Φιλειρηνικού αλλά, με τις πρωτοβουλίες του Κόμματός μας, και του παγκόσμιου ακόμα κομμουνιστικού κινήματος. Ολοι μας, από τη βάση μέχρι την κορυφή του Κόμματός μας δίνουμε συνεχή αγώνα και κάνουμε θυσίες για τις κατακτήσεις αυτές που οφείλουμε όχι μόνο να τις υπερασπιστούμε αλλά και να τις διευρύνουμε.

Οσον αφορά, συντρόφισσες και σύντροφοι, το πρόβλημα των μεταναστών που στις συνθήκες της «Νέας» Ιμπεριαλιστικής Τάξης θα οξύνεται συνεχώς και με νομικά τερτίπια θα γίνεται προσπάθεια εκμετάλλευσής του από την καπιταλιστική ολιγαρχία που το προκαλεί, πρέπει να επισημάνουμε ότι μαζί με όλα τα άλλα προβλήματα, έχει κλονίσει πραγματικά συνειδήσεις οπαδών, φίλων και συντρόφων ακόμα, που βλέπουν αδιέξοδα σε σχέση με τα εθνικά, τα οικονομικά αλλά και με τα προσωπικά μας ακόμα προβλήματα. Σωστά μπαίνει, ωστόσο, κατά την άποψή μου, η πρόταση στη Θέση 25 της ΚΕ και για το θέμα αυτό.

Χωρίς να έχω διαφωνίες - αν και με πολύ προβληματισμό που σωστά και εξειδικευμένα εισάγουν οι Θέσεις της ΚΕ στον προσυνεδριακό διάλογο και με την πρόταση πριν από κάθε στρατολογία οι υποψήφιοι σύντροφοι να περνούν και να δοκιμάζονται μέσα στα επιμέρους Κινήματα και Μέτωπα πάλης σύμφωνα με την ιδιαίτερη προέλευσή τους, στην πράξη δηλαδή, όπου και οι κομμουνιστές πρέπει να δίνουν το πρώτο παράδειγμα, κλείνω με την πρόταση και την προτροπή:

- Η απόφασή μας να είναι δράση για ένα οργανωτικά ανεβασμένο ΚΚΕ, συντελεστή καθοριστικό και απαραίτητο για την παραπέρα ανάπτυξη του ΑΑΔΜ στην αναπόφευκτη και αναπότρεπτη πορεία μας για τη Λαϊκή Εξουσία, τη Λαϊκή Οικονομία και το Σοσιαλισμό.

- Το 17ο Συνέδριο του ΚΚΕ να είναι σταθμός και αφετηρία αγώνα στην κατάκτηση του Πανανθρώπινου και Παγκόσμιου αυτού στόχου των Λαών που αντιστέκονται, εξεγείρονται και κατακτούν.

- ΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Σοφιανός Πέτρος

Πυθαγόρειο Σάμου

Οπως είχε ανακοινωθεί χτες, στις 20 Γενάρη, ήταν η καταληκτική ημερομηνία υποδοχής κειμένων για δημοσίευση. Τα κείμενα, που τυχόν θα έρθουν μετά από αυτή την ημερομηνία θα βρίσκονται στο φάκελο του προσυνεδριακού διαλόγου στη διάθεση του Συνεδρίου, αλλά δε θα δημοσιευτούν.

Στη σελίδα 3 γράφει:

Να κρατά ανοιχτά «τα μάτια» στην κριτική και αυτοκριτική εξέταση της δουλιάς του.

Να φροντίζει για την ανάπτυξη σύγχρονων θεωρητικών επεξεργασιών.

Να έχει την ικανότητα να ανακαλύπτει έγκαιρα κάθε νέα τάση.

Με διορατικότητα να προβλέπει, να προσαρμόζεται και να αναπροσαρμόζεται εκεί που οι εξελίξεις απαιτούν. Χωρίς όμως να χάνει ούτε στιγμή το κύριο, την πάλη για το σοσιαλισμό, με προοπτική την κομμουνιστική κοινωνία.

Σύντροφοι, η άποψή μου είναι ότι θα υπάρξουν ενδοιασμοί στην έκφραση των συντρόφων, σε ζητήματα που τυχόν υπάρξουν αργότερα, να πουν την άποψή τους.

Λευτέρης Παπαγιάννης

Κοκκινιά