Δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει στην πράξη πώς αντιλαμβάνεται το ρόλο του εκπαιδευτικού λειτουργού και, κυρίως, του παιδαγωγού. Οπως και την εχθρότητά της σε οτιδήποτε προωθεί και ενισχύει τον αγωνιστικό προσανατολισμό των μαθητών, τις αναζητήσεις και αμφισβητήσεις τους. Για τη διευθύντρια του 3ου Γυμνασίου Ηλιούπολης μιλάμε. Στο παρελθόν μοίραζε αποβολές σε μαθητές που συμμετείχαν σε εκπαιδευτικά συλλαλητήρια. Τις προάλλες ειδοποίησε την Αστυνομία, λέγοντας ότι διακινούνται παράνομα κομματικά υλικά, επειδή μέλη της ΚΝΕ έκαναν εξόρμηση με τον «Οδηγητή», έξω από το σχολείο.

Προφανώς, η κ. διευθύντρια δεν έχει ακόμη καταλάβει ότι ποτέ και κανείς δεν μπόρεσε να φυλακίσει ή να εξοβελίσει τις ιδέες. Πόσο μάλλον, όταν ο συζητούμενος χώρος υποτίθεται πως διακονεί τη γνώση και τη μόρφωση και, την ίδια στιγμή, βρίθει προβλημάτων που ζητούν επιτακτικά απαντήσεις.

Είναι γνωστό ότι η ΔΑΠ πρωτοστατεί στην προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής στα ΑΕΙ, χρησιμοποιώντας πολλές φορές τη νοθεία, τους εκβιασμούς, τα ρουσφέτια και έχοντας γενικότερο στόχο τη χειραγώγηση των νεανικών συνειδήσεων. Δε γνωρίζαμε, όμως, ότι η δράση της αυτή ξεπερνά τα σύνορα της χώρας μας κι απλώνεται και στους συλλόγους του εξωτερικού.

Συγκεκριμένα, στο Σύλλογο Ελλήνων Φοιτητών Λονδίνου, η ΔΑΠ - που έχει την πλειοψηφία - καλεί τα μέλη του συλλόγου σε έκτακτες εκλογές, υποσχόμενη ότι μετά θα ακολουθήσει... Γιουροβίζιον πάρτι! Το έτερο δέλεαρ που προτείνει η ΔΑΠ στα μέλη του συλλόγου, προκειμένου να συμμετάσχουν στις έκτακτες εκλογές είναι... μια εκπτωτική κάρτα για τις ελληνικές επιχειρήσεις του Λονδίνου!

Το «δράμα» στην όλη υπόθεση είναι ότι ο Σύλλογος του Λονδίνου ιδρύθηκε την περίοδο του αντιδικτατορικού αγώνα, με εντελώς διαφορετικές αξίες, θέσεις και οράματα και από το 1993 με την άνοδο της ΔΑΠ, καταργήθηκε κάθε έννοια δημοκρατίας και συνδικαλισμού, με αποτέλεσμα τη σημερινή κατάντια. Να σημειώσουμε, επίσης ότι τις έκτακτες εκλογές, τις προκήρυξε η ΔΑΠ «με το έτσι θέλω» και με στόχο την αλλαγή του καταστατικού...

Την αντιμετώπιση του ζητήματος των «αιωνίων φοιτητών», ως πρώτου στη λίστα των προβλημάτων, επαναβεβαίωσε τις προάλλες ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας και καθηγητής, Θ. Βερέμης, σημειώνοντας ότι πρέπει να μπει ένα όριο δυο χρόνων, πέραν της προβλεπόμενης διάρκειας σπουδών.

Σημειώνουμε το γεγονός, γιατί αδυνατούμε να καταλάβουμε την εμμονή του. Ετσι κι αλλιώς, οι όποιοι εγγεγραμμένοι φοιτητές -πέραν των δύο χρόνων - έχουν απλά και μόνο το δικαίωμα να παρακολουθούν μαθήματα και να δίνουν εξετάσεις. Δε δικαιούνται βιβλία, ούτε μειωμένα εισιτήρια, ούτε σίτιση, ούτε τίποτε άλλο, ακόμη και με τα σημερινά ισχύοντα.

Είπε, όμως, ο Θ. Βερέμης ότι αυτό έχει να κάνει με την εικόνα των Πανεπιστημίων. Μάλλον, αντί της λέξης «εικόνα», θα 'πρεπε να χρησιμοποιήσει τη λέξη «απόδοση», ώστε να ταιριάζει και με την προωθούμενη «αξιολόγηση». Απόδοση, η οποία θα εγγυάται στον όποιο επιχειρηματία να «επενδύσει» στο Πανεπιστήμιο ότι ο εκκολαπτόμενος εργαζόμενος όχι μόνο θα είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του, αλλά θα του παραδίδεται και εντός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος.