Ποιοι αποφασίζουν σήμερα, αν θα δημιουργηθούν και ποια εργοστάσια και άλλες επιχειρήσεις, πού θα γίνουν, τι προϊόντα θα παράγουν, πού και πόσο θα τα πουλήσουν, κλπ.; Προφανώς, οι ντόπιοι και ξένοι κεφαλαιοκράτες και, πάντως, όχι οι εργαζόμενοι, ούτε καν η κυβέρνηση. Ποιο είναι το βασικό και κυρίαρχο κριτήριο, για να προχωρήσει ο όποιος κεφαλαιοκράτης σ' ένα τέτοιο βήμα και να επενδύσει χρήματα σε μιαν επιχειρηματική πρωτοβουλία, όπως το λένε; Η προσδοκία των ανάλογων κερδών. Κι όταν λέμε «ανάλογων», δεν εννοούμε απλώς και μόνο πολλών κερδών και, μάλιστα, σε μικρό χρονικό διάστημα. Εννοούμε και ανταγωνιστικά κέρδη. Εάν, για παράδειγμα, κερδίζει περισσότερα σε μια διπλανή χώρα, τότε θα επενδύσει σ' αυτήν και όχι στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον, όταν έχει εξασφαλισμένη, έτσι ή αλλιώς και ανεξάρτητα τι τελικά θα κάνει, την πολύμορφη στήριξη των εκάστοτε κυβερνήσεων, της ΕΕ, κλπ.

Αυτή είναι η σύγχρονη, καπιταλιστική πραγματικότητα. Και σχετικά εύκολα μπορεί να καταλάβει ο καθένας ότι τα λαϊκά και κοινωνικά προβλήματα, τα δίκαια αιτήματα, οι ελπίδες και τα όνειρα των εργαζομένων και της νεολαίας, δε χωρούν στο πλαίσιό της. Πολύ περισσότερο, καθώς ο επιχειρηματικός ανταγωνισμός συνεχώς δυναμώνει και επιδιώκει την ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Η μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους και το λαό βρίσκεται στην ανατροπή της σημερινής πραγματικότητας και στη ριζική αλλαγή πορείας.

Ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας; Αν πείτε το ασφαλιστικό, θα έχετε πέσει έξω. «Για να αποκτήσει αυτόνομη αναπτυξιακή δυναμική η ελληνική οικονομία, το κυριότερο μέτρο που πρέπει να ληφθεί, είναι η απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων».

Ποιος τα λέει αυτά; Οχι, δεν είναι ούτε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ούτε κάποιος άλλος εκπρόσωπος φορέα από εκείνους, που -υπηρετώντας και επίσημα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου - τάσσονται ανοιχτά υπέρ της λήψης μέτρων για την επιβολή εργασιακού μεσαίωνα. Η εκτίμηση ανήκει στον διορισμένο από την κυβέρνηση διοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας (ΕΤΕ) κ. Αράπογλου και διατυπώθηκε - με πολλές άλλες, ανάλογες «σοφίες» - σε συνέντευξή του στη «Ναυτεμπορική».

«Αν δεν αποκτήσουμε ένα περισσότερο ευέλικτο και ελαστικό πλαίσιο στο εργασιακό καθεστώς είναι πολύ δύσκολο η ελληνική οικονομία να αποκτήσει ανταγωνιστικότητα» υπογραμμίζει ο διοικητής της ΕΤΕ. Με απλά λόγια, δηλαδή, επιδιώκουν τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα πολύ φτηνότερης εργατικής δύναμης, για να ευαρεστηθούν οι πολυεθνικές και να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους. Αυτά είναι τα σχέδιά τους.

Μπορεί, όταν διαβάζουμε ή ακούμε περί της παγκόσμιας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας των ΗΠΑ και των «συμμάχων» τους ή της επιχείρησης «εξαγωγής της δημοκρατίας», το μυαλό μας να πηγαίνει σε διάφορες επεμβάσεις, εισβολές και πολέμους ανά τον κόσμο, αλλά οι προαναφερόμενοι όροι δε σημαίνουν μόνον αυτά. Σημαίνουν και πολλά άλλα. Ανάμεσά τους και τη μεγάλη αύξηση της παγκόσμιας παραγωγής οπιούχων ναρκωτικών, όπως αποδείχνει η περίπτωση του Αφγανιστάν.

Σύμφωνα με την τελευταία ετήσια έκθεση της Υπηρεσίας του ΟΗΕ κατά των Ναρκωτικών και του Εγκλήματος (UNODOC), οι εκτάσεις καλλιέργειας της παπαρούνας (από την οποία εξάγεται το όπιο και εν συνεχεία τα οπιούχα ναρκωτικά, όπως η ηρωίνη) στο Αφγανιστάν σημείωσαν το 2004 ραγδαία αύξηση, κατά 64%, κι έφτασαν στο ύψος - ρεκόρ των 1.300.000 στρεμμάτων. Ανάλογη αύξηση είχε σημειωθεί και τον προηγούμενο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση - σημειώνει η έκθεση του ΟΗΕ - το Αφγανιστάν είναι η χώρα, που «θα καθορίσει το μέγεθος και την εξέλιξη των κύριων αγορών οπιούχων ναρκωτικών». Εκτίμηση, που είναι απολύτως σωστή, αφού, το 2004, το Αφγανιστάν αναδείχτηκε σε κυρίαρχο της παγκόσμιας αγοράς, με ποσοστό 87%.

Χρειάζεται, άραγε, να θυμίσουμε ότι όλ' αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα, που βρίσκεται, ουσιαστικά, υπό τη στρατιωτική κατοχή των αμερικανικών και ΝΑΤΟικών στρατιωτικών δυνάμεων, ανάμεσά τους και ελληνικών;