Για το δικαίωμα στη δουλιά, στο μεροκάματο και τη σύνταξη. Για το δικαίωμα του εργάτη να γυρνά ζωντανός και αρτιμελής στο σπίτι του. Κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, για τις πραγματικές και σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας
Η απεργία που κήρυξε η ταξική Ομοσπονδία του κλάδου για τις 29 Ιούνη αποτελεί συνέχεια μιας πλούσιας αγωνιστικής δράσης όλο το προηγούμενο διάστημα. «Πατάει» στην καθολική επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης στις 10 Νοέμβρη του περασμένου χρόνου. Στη μαζική συμμετοχή των οικοδόμων στην απεργία της 17ης Μάρτη που διοργάνωσαν οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε μια σειρά κλάδους και χώρους δουλιάς. Στην πρωτομαγιάτικη απεργία και τη μαζική συμμετοχή των οικοδόμων στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, στις 11 Μάη στο Σύνταγμα. Στις καθημερινές παρεμβάσεις των Συνδικάτων και των Παραρτημάτων τους σε δεκάδες χώρους δουλιάς της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων. Με επισχέσεις εργασίας και καταλήψεις σε μεγάλα εργοτάξια, για την καταβολή δεδουλευμένων, για το δικαίωμα του εργάτη να πληρώνεται στην ώρα του και όχι όποτε βολεύει το μεγαλοεργοδότη.
Οι οικοδόμοι δηλώνουν αποφασιστικά «παρών» στους αγώνες της τάξης τους. Σε μια περίοδο που η επίθεση του κεφαλαίου, των πολιτικών και συνδικαλιστικών του δυνάμεων εντείνουν την επίθεση σε βάρος των εργαζόμενων όλων των κλάδων, μπαίνουν μπροστά και απεργούν, με το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, που ανταποκρίνεται στις πραγματικές και σύγχρονες ανάγκες τους. Για το δικαίωμα στη δουλιά, το μεροκάματο, το ένσημο και τη σύνταξη. Αλλά και το λαϊκό δικαίωμα στη δωρεάν Υγεία και Παιδεία, στον ελεύθερο χρόνο, στα ανθρώπινα ωράρια, την προάσπιση και μείωση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας. Κάνουν την απεργία τους εφαλτήριο για νέους, πιο μαζικούς, πιο δυναμικούς ταξικούς αγώνες.
Η ένταση της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλιάς ακολουθεί πορεία ανάλογη με τα κέρδη των κατασκευαστικών κοινοπραξιών
Η υπεραξία που απομυζά το ελληνικό κατασκευαστικό κεφάλαιο από την εργασία περίπου 328.000 απασχολούμενων στον κλάδο είναι τεράστια. Μόνο από το 1997 μέχρι το 2003, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε κατά 64%! Ετσι, αν το 1997 ο εργοδότης κέρδιζε από τη δουλιά κάθε οικοδόμου 25.300 ευρώ κατά μέσον όρο (στοιχεία ΕΣΥΕ), το 2003 έφτασε να κερδίζει 41.500 ευρώ ανά εργαζόμενο! Τα μεγέθη περιγράφουν ανάγλυφα το βάθεμα της εκμετάλλευσης σε βάρος των εργαζομένων. Ενταση της δουλιάς, εξαντλητικά ωράρια, περισσότερη απλήρωτη εργασία, για να τονωθεί η «ανταγωνιστικότητα» του ντόπιου κατασκευαστικού κεφαλαίου, να κερδίσουν οι μεγαλοεργολάβοι ακόμα περισσότερα από τον ιδρώτα χιλιάδων Ελλήνων και μεταναστών εργατών.
Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι εργατοϋπάλληλοι στον κλάδο αποτελούσαν το 2003 το 8% στο σύνολο των απασχολούμενων της χώρας. Αν συνυπολογήσει κανείς τη «μαύρη» εργασία, τότε ο αριθμός των 328.000 απασχολούμενων στον κλάδο διευρύνεται κατά πολύ. Από το 1997 μέχρι το 2003, ο αριθμός των εργαζομένων αυξήθηκε κατά 32%. Από το σύνολο των εργαζομένων, οι 277.500 (ποσοστό 84,7%) είναι εργατοτεχνίτες, δηλαδή ανειδίκευτοι εργάτες, βοηθοί τεχνίτες, τεχνίτες, οδηγοί και άλλοι, που απασχολούνται στα εργοτάξια και τα γιαπιά. Πρόκειται για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, από την εκμετάλλευση των οποίων το κατασκευαστικό κεφάλαιο κερδίζει εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο.
Η πίτα που μοιράζονται οι κατασκευαστικές αυξάνει χρόνο με το χρόνο, αναντίστοιχα με τα μεροκάματα των εργαζόμενων. Το 2003, 14 μεγαλοκατασκευαστικοί κολοσσοί ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν το 25,2% της συνολικής οικοδομικής δραστηριότητας - δημόσιας και ιδιωτικής - της χώρας. Η αξία του συνολικού προϊόντος στον κλάδο των κατασκευών τριπλασιάστηκε σχεδόν μέσα σε 8 χρόνια: Από 5,1 δισ. ευρώ το 1995, έφτασε το 2003 στα 13,6 δισ. ευρώ. Πακτωλοί χρημάτων κατέληξαν στα ταμεία των μεγαλοεργολάβων στο όνομα της «ανάπτυξης», για την κατασκευή έργων που σήμερα ο ελληνικός λαός καλείται να ξαναπληρώσει διπλά και τρίδιπλα, όπως, για παράδειγμα, τα Ολυμπιακά έργα, από την κατασκευή των οποίων πλούτισε μια χούφτα μεγαλοκατασκευαστών και σήμερα δίνονται βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Την ίδια στιγμή, κυβέρνηση και κεφάλαιο κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να αποκρύψουν ότι η Ολυμπιάδα στοιχειώθηκε από τα πτώματα 13 οικοδόμων που σκοτώθηκαν στα έργα και από χιλιάδες άλλους σακατεμένους στα εργοτάξια, στο όνομα της επιτυχίας του «εθνικού στόχου» του κεφαλαίου.
Και μπορεί ο κλάδος των κατασκευών να χαρακτηρίζεται σαν «ατμομηχανή» για την «ανάπτυξη» της ελληνικής οικονομίας, πρόκειται ωστόσο για μιαν «ανάπτυξη» που αφορά τα κέρδη του κατασκευαστικού κεφαλαίου και μόνον. Αυτό αποδεικνύει και η σχέση ανάμεσα στα κέρδη των εργοδοτών και τα μεροκάματα των ανειδίκευτων οικοδόμων. Ετσι, οι πέντε πρώτες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο κατασκευαστικές κοινοπραξίες παρουσίασαν το 2002 τα παρακάτω μεικτά κέρδη - σε παρένθεση, τα αντίστοιχα κέρδη του 2001, όπως καταγράφονται στον «Ελληνικό Οικονομικό Οδηγό» της ICAP (έκδοση 2004, 3ος τόμος):
Την ίδια στιγμή, το 1999, το βασικό μεροκάματο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν στα 29,18 ευρώ, για να φτάσει σήμερα τα 38,71 ευρώ. Μεροκάματο, που υπολείπεται κατά πολύ των πραγματικών και σύγχρονων αναγκών των οικοδόμων και είναι αναλογικά υποπολλαπλάσιο των υπερκερδών των μεγαλοκατασκευαστικών κοινοπραξιών, που αυγαταίνουν χρόνο με το χρόνο...
Από το 1991 μέχρι σήμερα, ο κλάδος των οικοδόμων μετράει σχεδόν 700 νεκρούς και σακατεμένους, σύμφωνα με τα επίσημα μόνο στοιχεία
«Λέκκα Τόμυ. 27 χρόνων. Θανατηφόρο, 26/5/2005. Ηλεκτροπληξία. Σιδέρωνε πλάκα διώροφης οικοδομής κάτω από το δίκτυο μεγάλης τάσης της ΔΕΗ και κάηκε. Ζάκυνθος».
Ο πρώτος και ο τελευταίος οικοδόμος μιας μακράς λίστας 689 εργατών του κλάδου που έχασαν τη ζωή τους στο μεροκάματο ή σακατεύτηκαν σοβαρά την ώρα της δουλιάς στα εργοτάξια και τα γιαπιά από το 1991 μέχρι και τον περασμένο Μάη. Χιλιάδες άλλοι τραυματίστηκαν πιο ελαφριά, ή σακατεύτηκαν, πιθανά να σκοτώθηκαν επιτόπου ή να ξεψύχησαν σε κάποιο νοσοκομείο, χωρίς ποτέ να δηλωθούν στην αρμόδια Επιθεώρηση Εργασίας. Η παντελής έλλειψη ελέγχων στις οικοδομές, το ανύπαρκτο προσωπικό στις Επιθεωρήσεις και η εργοδοτική τρομοκρατία, παρέχουν τον κατάλληλο μανδύα στο κατασκευαστικό κεφάλαιο να συγκαλύπτει τα εγκλήματά του στους τόπους δουλιάς.
Συνολικά, από το 1991, ο κλάδος μετρά 436 νεκρούς συναδέλφους και 253 σοβαρά τραυματισμένους. Η πιο εγκληματική χρονιά υπήρξε το 2003, χρονιά που το ντόπιο κεφάλαιο «έχτιζε» πυρετωδώς το «εθνικό όραμα» της Ολυμπιάδας: 50 εργάτες στην οικοδομή έχασαν τη ζωή τους και 41 τραυματίστηκαν σοβαρά, σύμφωνα μόνο με τα επίσημα στοιχεία. Η χρυσή δεκαετία για τους μεγαλοεργολάβους, αποδείχτηκε νεκροταφείο για τους εργάτες...
Οι μεγαλοκατασκευαστές δρουν ασύδοτα, ενθαρρημένοι από την πολιτική που ταυτίζει την «ανάπτυξη» με τους δείκτες της κερδοφορίας τους. Ενδεικτικό της ανεξέλεγκτης κατάστασης που επικρατεί στους χώρους δουλιάς των οικοδόμων είναι και το γεγονός ότι οι έλεγχοι του ΣΕΠΕ μειώνονται αντί να αυξάνονται τα τελευταία χρόνια: Οι Τεχνικές και Υγειονομικές Επιθεωρήσεις το 2004 έκαναν 26.161 ελέγχους, το 2003 28.325 ελέγχους, το 2002 30.044 ελέγχους και το 2001 31.072 ελέγχους. Την ίδια στιγμή, το Κέντρο Διάγνωσης και Ιατρικής της Εργασίας του ΙΚΑ για 2.500.000 εργαζόμενους διαθέτει λιγότερο από είκοσι άτομα προσωπικό...