ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Παρασκευή 26 Αυγούστου 2005
Σελ. /32
Μόνον ο Μπουνιουέλ άντεξε τις ζέστες του Αυγούστου

Η κριτική, ο κριτικός δηλαδή, για 15 πολύτιμες (για εκείνον, πρωτίστως) μέρες, θα φύγει τρέχοντας, όσο του βαστάν τα πόδια του, βέβαια, για κάποια ήσυχη γωνιά της επικράτειας, αποζητώντας αποτοξίνωση, από τις βαριές κινηματογραφικές δόσεις του χειμώνα! Αποχαιρετώντας σας, προσωρινά, σας συστήνει ανεπιφύλακτα τον Λουί Μπουνιουέλ («Ανέβασμα Στον Ουρανό»). Για τις υπόλοιπες ταινίες της βδομάδας κρατάει επιφυλάξεις. Αν δεν αντέχετε χωρίς καινούριες ταινίες (υπάρχουν πάντα οι επαναλήψεις), πλησιάστε (με προσοχή) το «Torremolinos '73», μετά, με προσοχή πάντα, το «Mondovino» και για παραλιακό χαβαλέ (υποκύψαμε και εμείς στη διασκέδαση της μόδας) το αδιάφορο «Ιζνογκούντ». Και απομακρυνθείτε, αν εκτιμάτε τις ώρες σας, απ' «Το Νησί». Τις άλλες δυο ταινίες, που συμπληρώνουν τη βδομάδα, «Σχέδιο Απαγωγής» και «Τι Ηπιαμε Χτες Βράδυ», δεν τις είδαμε! Το ρίσκο απόλυτα δικό σας!

ΛΟΥΙ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ
Ανέβασμα στον ουρανό

Λίλια Πράδο και Λουί Αθέβες Καστανιέδα
Λίλια Πράδο και Λουί Αθέβες Καστανιέδα
Αλλη μια κινηματογραφική βδομάδα, που θα πέρναγε χωρίς νόημα, αν δεν υπήρχε ο Λουί Μπουνιουέλ, ο οποίος βέβαια έχει πεθάνει από το 1983 (γεννήθηκε το 1900)! Και η ταινία του, «Ανέβασμα στον ουρανό», έχει γυριστεί το 1952! Είναι κρίμα, να γυρίζουμε τόσο πίσω, για να πάρουμε κάποια κινηματογραφική ανάσα! Ας είναι.

Ενας νεαρός νιόπαντρος βρίσκεται στο γαμήλιο ταξίδι του. Εκεί μαθαίνει πως η μάνα του έχει αρρωστήσει βαριά και τον καλεί κοντά της. Διακόπτει το ταξίδι και επιστρέφει. Φθάνοντας, του ζητά να φύγει για την κοντινότερη πόλη, που απέχει από το χωριό, για να φέρει το συμβολαιογράφο, στον οποίο θέλει να υπαγορεύσει τη διαθήκη της πριν πεθάνει. Ο νεαρός νιόπαντρος υπακούει. Αφήνει τη γυναίκα του, δίπλα στην άρρωστη μάνα του, και παίρνει το πρώτο λεωφορείο!

Τα παραπάνω στάθηκαν αφορμή, για τον Μπουνιουέλ, να κάνει τις πρώτες παρατηρήσεις του στην ταινία. Να δείξει το μικρόκοσμο μιας φτωχής μεξικάνικης οικογένειας. Οπου τα μέλη της, τα αδέρφια του νιόπαντρου, δεν είναι άγγελοι. Αφού, το καθένα απ' αυτά, θέλει να ιδιοποιηθεί την ελάχιστη περιουσία της οικογένειας. Αυτό δε σημαίνει πως τα αδέρφια είναι δαίμονες! Είναι, απλώς, άτομα που ζούνε μέσα σε συνθήκες, οι οποίες ευνοούν τέτοιες συμπεριφορές. Αφού η φτώχεια γύρω τους είναι καταλυτική. Αφού η αξία του ανθρώπου είναι σε έκπτωση!

Ο Μπουνιουέλ δεν καταγγέλλει, δεν καταδικάζει! Καταγράφει και εξηγεί. Και το κάνει αυτό με κατανόηση και τρυφερότητα. Μετά το πρώτο σχόλιο, που έκανε για τη συγκεκριμένη οικογένεια, ο Ισπανός σκηνοθέτης, ακολουθεί τον νιόπαντρο στο ταξίδι του στην πόλη. Μέσα στο λεωφορείο, οι συνεπιβάτες του, μοιάζουν να ξετρύπωσαν από κάποια λαϊκή τοιχογραφία, που περιγράφει τη μεξικάνικη επαρχία του 1952. Ο πονηρός πολιτευτής, η πανέμορφη πεταλουδίτσα, που θέλει να ξεκολλήσει από τη φτώχεια, βάζοντας υποθήκη ακόμα και την ηθική της, ένα πεθαμένο κορίτσι, κλεισμένο στο φέρετρο, που είναι τοποθετημένο ανάμεσα στους επιβάτες, οι κατσίκες, οι κότες, τα μικρά και μεγάλα μπαγκάζια, που στριμώχνονται πάνω στα καθίσματα και το διάδρομο, ο αισθηματίας οδηγός! Αλλά και ο ερωτευμένος νιόπαντρος, που θα υποκύψει στην ομορφιά και θα απατήσει την αγαπημένη του γυναίκα! Και θα το κάνει αυτό στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής (και της ζωής του;). Στην τοποθεσία (μόνο τοποθεσία;) «Ανέβασμα στον ουρανό»! (Το ίδιο πρόσωπο, στο τέλος της ταινίας, θα «πλαστογραφήσει» τη διαθήκη της μάνας του που, στο μεταξύ, έχει πεθάνει)!

Ο Λουί Μπουνιουέλ με πολύτιμα υλικά-εργαλεία αυτούς τους ανθρώπους κάνει εύστοχα τις κοινωνικές παρατηρήσεις του. Τη μια στιγμή, αυτά τα πρόσωπα, φαίνονται έτοιμα για το χειρότερο, και την αμέσως επόμενη, για το καλύτερο. Αυτό, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, δεν είναι αντίφαση. Είναι εξήγηση. Τα άτομα αυτά συμπεριφέρονται, έτσι ή αλλιώς, γιατί οδηγούνται - και καθοδηγούνται - από το συναίσθημα. (Δημιούργημα του κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος). Το συναίσθημα, που τη μια στιγμή, βέβαια, μπορεί να σε αναγκάσει σε απαξίωση και την άλλη στιγμή να σε «ανεβάσει στους ουρανούς».

Στη δύσβατη, έτσι και αλλιώς, διαδρομή (ζωή), οι συνεπιβάτες θα διαφωνήσουν, θα μονιάσουν, θα ερωτευτούν. Θα κάνουν πράγματα καθημερινά. Μικρά και μεγάλα. Ανθρώπινα. Οπως αυτό του αισθηματία οδηγού, που επειδή συνέπεσε να γιορτάζει η μάνα του, και σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να απουσιάζει αυτός από τη χαρά της, έφερε το λεωφορείο στην αυλή του σπιτιού του και το 'ριξαν όλοι στο γλέντι. Και όταν χρειάστηκε οι επιβάτες να φύγουν, και αφού δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τη μάνα του, τους έδωσε και το λεωφορείο να το κάνουν!

Δεν είναι ο σουρεαλισμός του Μπουνιουέλ, που «κατασκευάζει» τέτοιες συμπεριφορές. Αυτές εμπεριέχονται μέσα στον εσωτερικό πλούτο αυτών των ανθρώπων. Ο μεγάλος Ισπανός σκηνοθέτης δεν έκανε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερα, από το να ελευθερώσει όλον αυτόν τον πλούτο. Ολον τον πλούτο. Με τα ελαττώματά του και τις ομορφιές του. Και το έκανε αυτό με τον γνωστό άψογο και υπερβατικό τρόπο, που όλοι γνωρίζουμε.

Είναι ευτυχία για το θεατή, ακόμα και αυτόν, που δε «διαβάζει» τις αλληγορίες του σκηνοθέτη, να βλέπει τις μοναδικές κινηματογραφικές εικόνες που πλάθει ο Ισπανός δημιουργός. Είναι σαν να συμμετέχεις σε ένα όνειρο. Οπου νιώθεις ότι βουλιάζεις και ξαφνικά αποκτάς φτερά και «ανεβαίνεις στους ουρανούς».

Παίζουν: Λίλια Πράδο, Εστεμπάν Μάρκεθ, Κάρμεν Γκοτζάλεθ, Ρομπέρτο Κόμπο, Λουί Αθέβες Καστανιέδα, Βίκτορ Πέρεθ κ.ά.

ΠΑΜΠΛΟ ΜΠΕΡΓΚΕΡ
Torremolinos '73

Ποιος δεν έχει παρατηρήσει πως η ζωή είναι γεμάτη από ευκαιρίες που ...χάθηκαν! Ε, λοιπόν, μια τέτοια ευκαιρία είναι και η ισπανική ταινία «Torremolinos '73». Γιατί διαθέτει μια εξαιρετική ιδέα που, όμως, ποτέ δεν έγινε σενάριο και ποτέ, φυσικά, αξιόπιστη κινηματογραφική ταινία.

Ο κόσμος αλλάζει, η Ισπανία αλλάζει, τα επαγγέλματα αλλάζουν... Ενας κλασικός πλασιέ εγκυκλοπαιδειών βρίσκεται, από τη μια στιγμή στην άλλη, χωρίς δουλιά. Κανένας, πια, δεν αγοράζει βιβλία - εγκυκλοπαίδειες, αφού αυτές πέρασαν στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και στα cd, που μοιράζουν τσάμπα οι εφημερίδες.

Η εκδοτική εταιρία, στην οποία εργαζόταν, τα «βρήκε» με μια σκανδιναβική «συνάδελφό» της και δημιούργησαν έναν διεθνή εκδοτικό οργανισμό, ο οποίος, στο εξής, θα παράγει κινηματογραφημένες επιστημονικές εγκυκλοπαίδειες (οι οποίες, φυσικά, θα διανέμονται, με τη μορφή του cd, μέσα από τις εφημερίδες).

Στον παλιό πλασιέ προσφέρεται μια καινούρια ευκαιρία. Η οποία μάλιστα είναι πολύ καλά αμειβόμενη. Του προτείνουν, αυτός και η γυναίκα του, να λάβουν μέρος σαν ηθοποιοί στις ερωτικές σκηνές της ερωτικής εγκυκλοπαίδειας που ετοιμάζουν! Η δουλιά, έτσι και αλλιώς, με τον τρόπο που γίνεται και αμείβεται είναι ένα είδος πορνείας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχει το ελαφρυντικό ότι οι ερωτικές σκηνές που θα έπαιζαν θα είχαν επιστημονικό και μόνον ενδιαφέρον. Αλλωστε, μόνοι τους θα στήνουν τη μηχανή και μόνοι τους θα τραβάνε! Δε θα υπάρχουν τρίτα πρόσωπα στο χώρο. Σαν στο σπίτι τους...

Για να μην τα πολυλέμε, ο πλασιέ, στην απελπισία του, δέχεται! (Οι αναστολές του ίδιου και της γυναίκας του ήταν για την τιμή των όπλων)! Η μία απαίτηση ακολουθεί μια δεύτερη. Το ζευγάρι από τη μια υποχώρηση οδηγείται στην άλλη. Στο τέλος η αλλοτρίωσή τους τα παίρνει όλα. Τους δίνει βέβαια φήμη. Τους κάνει αναγνωρίσιμους. Ομως, τους απαξιώνει. Εκείνος, ωστόσο, και μέσα στη σκοτεινιά, επιμένει να ονειρεύεται. Ζητάει από τους παραγωγούς του να του επιτρέψουν να γυρίσει μια δική του ταινία. Μια ταινία που θα μοιάζει με αυτές του Μπέργκμαν! Τους προτείνει ένα σενάριο το οποίο και αποδέχονται!

Ο πλασιέ που έγινε ηθοποιός και στη συνέχεια σκηνοθέτης πετάει, απ' τη χαρά του, στα σύννεφα. Κάποια στιγμή, βέβαια, οι παραγωγοί (γενικά, οι παραγωγοί), του ζητάνε, για εμπορικούς λόγους, και λίγο σεξ. Εκείνος έχει φτάσει στα όριά του. Αρνείται. Τότε παρεμβαίνει η γυναίκα του, η οποία πρωταγωνιστεί, και ζητάει να γυριστούν οι σκηνές. Αυτή θέλει οπωσδήποτε να γυριστεί η ταινία. Γιατί της δόθηκε, επιτέλους, η ευκαιρία να δείξει τις υποκριτικές της ικανότητες. Ο πλασιέ, για μια ακόμα φορά, υποχωρεί. Βάζει το μάτι του στο βιζέρ (το εξάρτημα της μηχανής μέσα από το οποίο βλέπει ο οπερατέρ) και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα. Βλέπει, εκεί μπροστά του, και κάτω από τη δική του καθοδήγηση, μάλιστα, τη γυναίκα του, που υπεραγαπά, να κάνει έρωτα με έναν άλλον άντρα (το συμπρωταγωνιστή της)! Τραγωδία!

Αυτή την τραγωδία, αυτή την πορεία για την ολοκληρωτική αλλοτρίωση, οι δημιουργοί της ταινίας την πέταξαν, δυστυχώς, στα σκουπίδια. Βούτηξαν οι ίδιοι εκεί που φτύνουν και καταγγέλλουν! Υπέκυψαν, για εμπορικούς βέβαια λόγους, στο πορνό. Μόνοι τους έβγαλαν τα μάτια τους. Κρίμα!

Παίζουν: Χαβιέ Καμάρα, Καντέλα Πένια, Χουάν Ντιέγκο, Μαλένα Αλτέριο, Φερνάντο Τεχέρο.

ΜΑΪΚΛ ΜΠΕΪ
Το νησί

Δεύτερη περίπτωση χαμένης ευκαιρίας! Αντί να έχουμε μια σοβαρή κινηματογραφική κουβέντα πάνω στο πρόβλημα της κλωνοποίησης, έχουμε ένα ψευτοεπιστημονικό χαζοθρίλερ! Αντιλαμβάνεστε πόσο ανεύθυνοι δραχμοφονιάδες είναι οι άνθρωποι! Ενα ζήτημα, που οι καπιταλιστικές κοινωνίες, αν στο μεταξύ δε μετασχηματιστούν, θα φέρουν, οπωσδήποτε, επί τάπητος (ήδη έχει ανοίξει η κουβέντα), έγινε κράχτης για το εισιτήριο της πιτσιρικαρίας. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι εκεί. Και μας αφορά όλους! Μιλάμε, για την κλωνοποίηση ανθρώπων (κάτω από όποια δικαιολογία)!

«Το Νησί», υποτίθεται, είναι ένα «επιστημονικό» εργοστάσιο, το οποίο δέχεται παραγγελίες και κλωνοποιεί ανθρώπους, οι οποίοι θα χρησιμοποιηθούν για ανταλλακτικά! Νεφρά, καρδιές, μάτια, στομάχια... Πλούσιοι πελάτες, που πάσχουν από διάφορες ασθένειες, παραγγέλλουν τα «αντίγραφά» τους.

Αυτό, λοιπόν, το τόσο σοβαρό, και σχεδόν υπαρκτό, θέμα οι δημιουργοί της ταινίας το έκαναν ...πορνό! Οχι πορνό, με την έννοια του γυμνού, αλλά πορνό με την έννοια του χυδαίου! Εφτιαξαν, με άλλα λόγια, ένα εμπορικό κατασκεύασμα. Δε σεβάστηκαν την αγωνία της ανθρωπότητας. Αντίθετα θέλησαν να την εκμεταλλευτούν!

Αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη αφορούν τους Κάφρους! Οι κλωνοποιημένοι άνθρωποι(;) ξαφνικά αποκτούν αισθήσεις, αισθήματα, συνείδηση! Και, όπως είναι επόμενο, για άτομα με συνείδηση, απαιτούν ανθρώπινη μεταχείριση. Και γίνεται, βέβαια, το «έλα να δεις»!

Στο «έλα να δεις», δεν είναι ανάγκη εσείς να ενδώσετε. Δεν πρόκειται να γίνετε σοφότεροι βλέποντας την ταινία. Αντίθετα θα μελαγχολήσετε και κάπου, στο βάθος του «είναι» σας, θα αηδιάσετε.

Παίζουν: Γιουάν Μακγκρέγκορ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Τζίμον Χούνσου, Σον Μπιν κ.ά.

ΠΑΤΡΙΚ ΜΠΡΑΟΥΝΤΕ
Ιζνογκούντ: Χαλίφης στη θέση του χαλίφη

Μίκαελ Γιουν, Ζακ Βιγιερέ
Μίκαελ Γιουν, Ζακ Βιγιερέ
Οι δημιουργοί της ταινίας «Ιζνογκούντ, κλπ.» πήραν χάρτινους ήρωες (ήρωες που προϋπήρξαν καρτούν) και τους έχωσαν με το ζόρι μέσα σε πραγματικούς ανθρώπους, περιμένοντας να μετασχηματιστούν. Δυστυχώς, δεν τους βγήκε. Το χάρτινο νίκησε το ζωντανό! Με αποτέλεσμα να έχουμε μια χάρτινη ταινία. Μια ταινία χωρίς συναισθήματα.

Υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στη λάγνα Ανατολή (τη φανταστική, αυτή των παραμυθιών, όχι αυτή του πολέμου). Υποτίθεται πως παρακολουθούμε έρωτες, ίντριγκες, μονομαχίες, μαγικά ηλιοβασιλέματα! Καμία σχέση! Αντίθετα, βλέπουμε κάποιους ηθοποιούς, κυρίως τον πρωταγωνιστή της, να κάνουν χαζές γκριμάτσες και υπερβολικές χειρονομίες, για να πειστούμε πως είναι, μπορεί να γίνει ...Χαλίφης!

Ούτε λόγος, βέβαια, για κωμωδία! Το γέλιο έχει περισσότερες απαιτήσεις από το κλάμα! Και εδώ δε συμβαίνει τίποτα. Εχεις την αίσθηση πως όλοι οι συντελεστές κάνουν αγγαρεία!

Παίζουν: Μίκαελ Γιουν, Φαρίντ Λαούασα, Ζακ Βιγιερέ.

ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΝΟΣΙΤΕΡ
Mondovino

Δεν είμαι της άποψης πως τα ντοκιμαντέρ είναι μόνο για την τηλεόραση. Φτάνει, βέβαια, αυτά να έχουν τις προδιαγραφές για τη μεγάλη οθόνη. Η εικόνα να είναι το κυρίαρχο στοιχείο και όχι ο λόγος! Κάτι που δε συμβαίνει στο «Mondovino», έστω και αν έχει την ετικέτα ότι έλαβε μέρος στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Καννών, το 2004.

Η ταινία πραγματεύεται, ας το πούμε έτσι, την ιστορία του κρασιού! ΄Η μάλλον την ιστορία της βιομηχανίας του κρασιού. Σε κάποια σημεία, έστω και υποτονικά, γίνεται αρκετά αποκαλυπτικό. Μιλάει καθαρά για τις διασυνδέσεις των βιομηχάνων με την πολιτική και το αντίστροφο. Πάντως, μιλάμε για χρυσάφι. Σχεδόν για πετρέλαιο, είναι τόσο πολύ το χρήμα! Και η επιρροή!

Οι κρασοβιομήχανοι, όπως όλοι οι βιομήχανοι άλλωστε, είναι αδίστακτα άτομα, έστω και αν παριστάνουν τους εστέτ (παράγουν και ζούνε μέσα στις καλές γεύσεις). Δε διστάζουν να συμμαχήσουν με τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, το φασισμό (για την ακρίβεια αυτοί είναι όλα αυτά), φτάνει να γεμίζουν τα ταμεία τους. Και βέβαια, όπως όλοι οι βιομήχανοι άλλωστε, επιδίδονται και αυτοί σε αθέμιτο και χωρίς όρους ανταγωνισμό. (Μια από τις αφορμές (νομοτέλειες), που τους υποχρεώνει να φτιάχνουν μόνοι τους το σκοινί που θα κρεμαστούν).

Η ταινία, έστω και κουρασμένα, δίνει αρκετές πληροφορίες. Μπορεί να πει κανείς πως κατορθώνει, έστω και με εξαντλητικό τρόπο, να γνωστοποιήσει το πρόβλημα και αρκετές από τις παραμέτρους του. Τα υπόλοιπα (συμπεράσματα) πρέπει να κάνει μόνος του ο θεατής.

Εμφανίζονται: Κρασοβιομήχανοι, ο σκηνοθέτης, διάφοροι «ειδικοί».

παρουσίαση

Αφησα τελευταίες δυο ταινίες, το «Σχέδιο Απαγωγής» και το «Τι Ηπιαμε Εχτές Βράδυ», που «βγαίνουν» αυτή την εβδομάδα και, για «τεχνικούς» λόγους, δεν είδα. Ετσι θα περιοριστώ στην παρουσίασή τους. Για τις υπόλοιπες, αν θα πάτε ή δε θα πάτε να τις δείτε, αποφασίστε μόνοι σας!

ΑΡΙ ΠΟΖΙΝ
Σχέδιο απαγωγής

Αμερικανική επαρχία. Οι γονείς τραβάνε το δρόμο τους και τα παιδιά το δικό τους. Αυτό το χάσμα έρχονται να γεμίσουν τα πάσης φύσης ναρκωτικά και αυτοί, βέβαια, που τα πουλάνε.

Κάποια μέρα ο κύριος προμηθευτής (έμπορος) ναρκωτικών της πόλης αυτοκτονεί! Τα παιδιά ενός σχολείου θέλουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Να διακινούν αυτοί από μόνοι τους τα ναρκωτικά (αυτοδιαχειριστούν, αν καταλάβατε)! Για να το κατορθώσουν αυτό, κάνουν μια απαγωγή. Μόνο που απάγουν λάθος αγόρι. Παίρνουν το γιο ενός χωρισμένου αστυνομικού (η γυναίκα του οποίου ετοιμάζει το δεύτερο γάμο της).

Πρόκειται, λένε οι διανομείς, για «μια καυστική κωμωδία για τη ζωή στα προάστια της Αμερικής, που φαίνεται - αλλά δεν είναι - ειδυλλιακή και ένα διδακτικό παραμύθι, για το χάσμα ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά τους». Εσείς, πάντως, αν πάτε να τη δείτε, δεν είναι ανάγκη να πάρετε μεγάλο καλάθι μαζί σας!

Παίζουν: Τζέιμι Μπελ, Ρέιφ Φάινς, Γκλεν Κλόουζ, Ρόρι Κάλκιν, Κάρι Αν Μος, Καμίλα Μπες.

ΝΤΑΝΙ ΛΑΪΝΕΡ
Τι ήπιαμε εχτές βράδυ

Δύο συγκάτοικοι, losers εκ πεποιθήσεως, βουτηγμένοι στη ...χαρά του χόρτου, αποφασίζουν να βγουν έξω ένα βράδυ Παρασκευής επιζητώντας να χορτάσουν την τρελή όρεξή τους, για White Castle χάμπεργκερ. Τελικά, καταλήγουν σε ένα «επικό» ταξίδι από βαριές σκέψεις, πιο βαριές μαστούρες και ένα άγριο ταξίδι που εξελίσσεται σε όσο πιο ιερόσυλο γίνεται.

Τα παραπάνω δεν τα λέμε εμείς, για να δυσφημίσουμε την ταινία, τα λένε οι διανομείς της. Εμείς, απλώς, σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Και εσείς μετρήστε τις ανοχές σας και πράξτε αναλόγως!

Παίζουν: Τζον Τσο, Καλ Πεν.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ