Η ταινία πραγματεύεται, ας το πούμε έτσι, την ιστορία του κρασιού! ΄Η μάλλον την ιστορία της βιομηχανίας του κρασιού. Σε κάποια σημεία, έστω και υποτονικά, γίνεται αρκετά αποκαλυπτικό. Μιλάει καθαρά για τις διασυνδέσεις των βιομηχάνων με την πολιτική και το αντίστροφο. Πάντως, μιλάμε για χρυσάφι. Σχεδόν για πετρέλαιο, είναι τόσο πολύ το χρήμα! Και η επιρροή!

Οι κρασοβιομήχανοι, όπως όλοι οι βιομήχανοι άλλωστε, είναι αδίστακτα άτομα, έστω και αν παριστάνουν τους εστέτ (παράγουν και ζούνε μέσα στις καλές γεύσεις). Δε διστάζουν να συμμαχήσουν με τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, το φασισμό (για την ακρίβεια αυτοί είναι όλα αυτά), φτάνει να γεμίζουν τα ταμεία τους. Και βέβαια, όπως όλοι οι βιομήχανοι άλλωστε, επιδίδονται και αυτοί σε αθέμιτο και χωρίς όρους ανταγωνισμό. (Μια από τις αφορμές (νομοτέλειες), που τους υποχρεώνει να φτιάχνουν μόνοι τους το σκοινί που θα κρεμαστούν).

Η ταινία, έστω και κουρασμένα, δίνει αρκετές πληροφορίες. Μπορεί να πει κανείς πως κατορθώνει, έστω και με εξαντλητικό τρόπο, να γνωστοποιήσει το πρόβλημα και αρκετές από τις παραμέτρους του. Τα υπόλοιπα (συμπεράσματα) πρέπει να κάνει μόνος του ο θεατής.

Εμφανίζονται: Κρασοβιομήχανοι, ο σκηνοθέτης, διάφοροι «ειδικοί».