- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- 21/8/2005
Κυρίως φύλλο - Ενθετο: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Μπορεί η αυλαία για το 16ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών να έπεσε στις 15 Αυγούστου με την πανηγυρική τελετή λήξης. Μένει όμως όρθια η γροθιά μας υψωμένη, ενωμένη με τις γροθιές των εκατομμυρίων νεολαίων που δεν ήταν στο Καράκας.
Ολων εκείνων που είναι πλέον και δική τους υπόθεση να φτάσει το «Φεστιβάλ» σε κάθε σχολείο, σε κάθε τόπο δουλιάς, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε Πανεπιστήμιο.
Γιατί το Φεστιβάλ δεν τερματίστηκε.
Γιατί ήδη οι 17.000 αντιπρόσωποι που επιστρέφουν, κουβαλάνε στις «αποσκευές» τους το ίδιο το μήνυμα του Φεστιβάλ, τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό με προοπτική την κατάκτηση του μέλλοντος, τον σοσιαλιστικό κόσμο.
Ενα μήνυμα που δεν προέκυψε τυπικά μόνο μέσα από συνεδριάσεις ή προγραμματισμένες συζητήσεις. Αλλά αποτελεί τη συμπύκνωση της πολυήμερης παρουσίας των αντιπροσώπων στο Καράκας, το αποτέλεσμα της επαφής τους, την πνοή της διάθεσής τους, τον άνεμο που κινεί την αισιοδοξία τους: Την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τη διέξοδο για εκείνο που τους ανήκει, το μέλλον, η ζωή.
Το μήνυμα του Φεστιβάλ δε «χωράει» σε ένα χαρτί, δεν απαριθμιέται σε «μεγαλόστομους» στόχους. Αποτυπώνει μια διαδικασία, μια ολόκληρη πορεία, στην οποία ξεχωριστή σημασία έχει κάθε τετραετία από Φεστιβάλ σε Φεστιβάλ. Που μπαίνει σε γοργούς ρυθμούς κατά την προετοιμασία των αποστολών και επιστρέφει στις χώρες των αντιπροσώπων με έντονες ταχύτητες.
Μια διαδικασία που εμπλουτίζεται καθημερινά από την κατάθεση της άποψης στη συνεδρίαση, τη συζήτηση στους διαδρόμους, τις προβολές ντοκουμέντων, την επαφή των αντιπροσώπων μεταξύ τους, ακόμα και τους χορούς έξω από τους καταυλισμούς, τις κουβέντες στο φαγητό και τον καφέ. Και είναι αλήθεια ότι με την ολοκλήρωση του φετινού Φεστιβάλ, πραγματοποιήθηκε ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα ως προς το συνεπή αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό του παγκόσμιου νεολαιίστικου κινήματος.
Η αντιπροσωπεία του «Ρ» που βρέθηκε στο Καράκας, όχι ως εξωτερικοί παρατηρητές ενός γεγονότος, αλλά διαδηλωτές οι ίδιοι, επιχειρεί να παρουσιάσει σήμερα μια μόνο από τις εικόνες αυτής της παγκόσμιας συνάντησης, λίγο από το «κλίμα» μέσα στο οποίο συνέβησαν πράγματα και πράγματα. Με τη δέσμευση ότι μια σειρά υλικά που συγκεντρώθηκαν εκεί θα παρουσιαστούν σε επόμενα φύλλα της εφημερίδας μας.
Κατάμεστες από κόσμο και ζωντάνια οι αίθουσες των εκδηλώσεων |
Σε κάθε βήμα, μια νέα γνωριμία. Μια συνάντηση, μια κουβέντα με νέους από άλλες χώρες. Με ανθρώπους που μιλάμε διαφορετικές γλώσσες και σε πολλές των περιπτώσεων δε γνωρίζουμε κάποια κοινή γλώσσα για να συνεννοηθούμε. Και όμως, κανένα ουσιαστικό πρόβλημα επικοινωνίας δεν παρουσιάζεται. Η γλώσσα «λύνεται» και με μικρές, σπαστές κουβέντες η συζήτηση απλώνεται. Κυριαρχεί η κοινή γλώσσα του αγώνα, η γλώσσα της κοινής προοπτικής στην πάλη.
Κεντρικά κτίρια της πρωτεύουσας της Βενεζουέλας, που «επιτάχτηκαν» για τις ανάγκες του Φεστιβάλ, γεμίζουν με μια νότα διεθνιστική, πολύχρωμη από τις διαφορετικές παρουσίες και ηχηρή από τα συνθήματα που αντηχούσαν στους τοίχους. Ακόμα και το Μπολιβαριανό Πανεπιστήμιο, που έτσι κι αλλιώς είναι πάντα γεμάτο από νεολαία, πλημμυρίζει ακόμα περισσότερο από νέες νότες, διεθνιστικές.
Τα συνθήματα που μεταφέρονται στα σημεία συνάντησης δε μένουν εκεί κλεισμένα. Βρίσκουν διέξοδο στα στενά του Καράκας, στις αγορές, στο σπίτι του Σιμόν Μπολιβάρ, στα καταστήματα που μπαίνουμε για να πάρουμε ένα μπουκαλάκι νερό. Φωνές που διαπλέκονται σε διαφορετικές γλώσσες, αγωνιστικές προτάσεις που σιγοντάρουν οι ντόπιοι με χειροκροτήματα και χαμόγελα.
Με χαμόγελα φιλοξενίας υποδέχονται στις γειτονιές οι ντόπιοι τους χιλιάδες νέους |
Σε κάθε χώρο που γίνονται συνεδριάσεις, στήνονται και αυτοσχέδιες συναυλίες, ενοποιώντας τα πάντα σε μια συνεχή γιορτή. Η λατινοαμερικάνικη μουσικοχορευτική κουλτούρα, η «ψυχή» ενός λαού που μετατρέπει την καταπίεση που υφίσταται σε χορούς και τους αγώνες του σε τραγούδια, διαπερνά και τους νέους που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ. Τα συνθήματα μελοποιούνται και ο παλμός μιας πορείας μετατρέπεται σε ευκαιρία για χορό. Τα συνθήματα των Λατινοαμερικανών έχουν έτσι κι αλλιώς μουσικό σκοπό και έτσι βρισκόμαστε όλοι να γνωρίζουμε... τα βασικά στα ισπανικά.
Το σύνθημα που επικράτησε στο Φεστιβάλ («El Pueblo Unido Jamas Sera Vencido» - «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος»), εκείνα της ελληνικής αποστολής («Los Pueblos, los pueblos no son Terroristas, Terroristas son los Imperialistas» - «Δεν είναι τρομοκράτες οι λαοί, τρομοκράτες είναι οι ιμπεριαλιστές»), αλλά και εκείνο που φώναζαν τα μέλη της ΚΝΕ («Nuestro Futuro no es Capitalista, es el Mundo Nuevo el Mundo Socialista» - «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός»). Λέξεις - μηνύματα που ενώνουν τους λαούς.
«Δε θα περάσουν» το μήνυμα κάθε αντιπροσωπείας ενάντια στους ιμπεριαλιστές |
Η αγκαλιά από τους ντόπιους πάντα θερμή και η φιλοξενία ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Σε κάθε στάση, σε πλατείες και γειτονιές, σπεύδουν παιδιά να φωτογραφηθούν μαζί μας, οι κάτοικοι να μας προσφέρουν ένα κομμάτι φαγητό. Ερχονται να μας υποδεχτούν έχοντας στην αγκαλιά τους ένα ντόμινο ή ένα σκάκι και να μας προσκαλέσουν σε παιχνίδι. Στο παιχνίδι στο οποίο κάτω από τις σκιές των δέντρων, σε παγκάκια, σε τραπεζάκια, οι νέοι αντιπρόσωποι από την Ελλάδα επιδόθηκαν πολλές φορές.
Αδελφωμένα χορεύουν νέοι από κάθε γωνιά του πλανήτη (εδώ η αντιπροσωπεία από την Αγκόλα) |
Κραυγή αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους λαούς ήταν το Φεστιβάλ |
Διακριτή και πρωτότυπη η παρουσία των ντόπιων πληθυσμών |
Βασικός σταθμός της ημέρας, η Διεθνούπολη, ένας χώρος που ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τραπεζάκια με απλωμένο υλικό. Σημείο συνάντησης, σημείο αντάμωσης με συναγωνιστές από άλλες χώρες του κόσμου. Μια μοναδική ευκαιρία να μάθουμε, να γνωρίσουμε, να προβληματιστούμε για εξελίξεις σε άλλες χώρες. Να αποκτήσουμε μια εικόνα, όπως αυτή ξεδιπλωνόταν από τα χείλη ενός αντιπροσώπου, της κατάστασης σε μια μακρινή πατρίδα, των επιπτώσεων του ιμπεριαλισμού στη ζωή του λαού της. Ηταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε, μέσα από τα μάτια του συνομιλητή μας, τη ζωή της νεολαίας σε μια χώρα που μας χωρίζουν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα. Να ρωτήσουμε και να ξεδιαλύνουμε στοιχεία που δεν προβάλλονται από τα αστικά ΜΜΕ, που δεν υπάρχουν σε ιστορικά βιβλία σε σχολεία και σχολές. Να καταλάβουμε τις διαφορετικές πλευρές των ίδιων προβλημάτων, τα διαφορετικά μεγέθη των επιδράσεων του ιμπεριαλισμού.
Τα «κλαμπ των ηπείρων», εκεί που τα περίπτερα των χωρών είναι συγκεντρωμένα, σχηματίζουν μια γερή γροθιά αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό. Για τον επισκέπτη είναι μια δυνατότητα να κάνει ένα ταξίδι στην Αφρική, την Ασία, την Αμερική, την Ευρώπη. Ενα ταξίδι στον πολιτισμό τους, στους αγώνες τους, στη δράση και τη ζωή τους. Και να φύγει από εκεί την ώρα που κλείνουν, τότε που οι ντόπιοι πρώτοι ξεχύνονται στους δρόμους παίζοντας μουσική και χορεύοντας στους δικούς τους ρυθμούς. Τότε που παίρνουν τη σκυτάλη και οι ξένοι αντιπρόσωποι, για να παρασύρουν σε ξέφρενους ρυθμούς... τους Λατινοαμερικανούς!
Οι «καταυλισμοί» των αντιπροσώπων είναι διακοσμημένοι με σημαίες και πανό, ενώ από μακριά ακούγονται οι φωνές και τα συνθήματα καλώντας κάθε περαστικό να κοντοσταθεί και να κουβεντιάσει. Η μέρα τελειώνει με ανταλλαγή συνθημάτων και τραγουδιών, με χαιρετισμούς αγωνιστικούς και μηνύματα συμπαράστασης στους αγωνιζόμενους λαούς. Τα βράδια, μόνο βράδια για ύπνο δεν είναι. Γύρω από τις καντίνες που έχουν στηθεί στο συνοικισμό «Μιράντα», εκεί όπου μεγάλο μέρος των αντιπροσώπων έχει κατακλύσει, στήνονται - σα να ξεκινάει καινούρια μέρα - κι άλλες νεολαιίστικες μαζώξεις.
Η αφορμή απλή. Δε χρειάζεται κάτι παραπάνω από την ερώτηση: «Από πού είσαι; Πώς είναι τα πράγματα εκεί;». Οι συστάσεις ακολουθούν. Δεν είναι και απαραίτητες για να συζητήσουν δύο άνθρωποι που τους ενώνουν τόσα κοινά. Ο συνομιλητής είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα όνομα. Είναι ο σύντροφος από την Κολομβία, την Κούβα, τη Γερμανία, την Πορτογαλία... Ο νέος που μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους στόχους. Ο συνομήλικος που βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο κι ας μας χωρίζουν τα χιλιόμετρα. Ενας άνθρωπος που θα συναντηθούμε ξανά και ξανά στον αγώνα για τη ζωή όλων των λαών και θα είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο. Και συμπαγείς θα συγκρουστούμε με τον κοινό μας εχθρό, τον ιμπεριαλισμό.
Ο ενθουσιασμός, συνώνυμο της νεολαίας και του αγώνα, κατακλύζει τις νύχτες μας, όταν γίνεται ο καθημερινός απολογισμός. Τη στιγμή που στις κουβέντες με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής πολλαπλασιάζεται η εμπειρία μας μέσα από εκείνη των υπολοίπων. Και εκεί ζηλεύουμε που δεν μπορέσαμε να είμαστε όλοι ταυτόχρονα παρόντες σε όλες τις εκδηλώσεις, που δεν είδαμε και εμείς αυτοπροσώπως τον αντιπρόσωπο της Δυτικής Σαχάρας, ντυμένο στην μπλε κελεμπία του, να δακρύζει εξιστορώντας τους αγώνες του λαού του για εθνική ανεξαρτησία. Που δε μιλήσαμε εμείς οι ίδιοι με τον Αλεσάντρο από τη Βενεζουέλα, που ανησυχεί για τυχόν ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα του και δηλώνει ότι αγαπάει το λαό του και θα δώσει και τη ζωή του για να ζήσει ελεύθερος. Που δεν ήμασταν κι εμείς εκεί όταν ο Οσβάλντο, μικρό παιδάκι από το Καράκας, έλεγε σε άπταιστα ελληνικά, «καλημέρα συντρόφισσα, τι κάνεις;». Που δε χαιρετίσαμε τη μικρή Κουβανή που έχασε την όρασή της επειδή δεν μπορούσαν να εισάγουν φάρμακα από τις ΗΠΑ. Που δεν προλάβαμε να χορέψουμε αγκαλιά με τους Τούρκους του ΚΚΤ, ρυθμούς τόσο ελληνικούς όσο και ανατολίτικους, δείχνοντας τι θα πει φιλία στη γλώσσα των λαών.
Η συνάντηση στο Καράκας τέλειωσε. Το Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Νεολαίας και των Φοιτητών συνεχίζεται στο δρόμο, για να κάνουμε πράξη ό,τι όλοι μαζί αποφασίσαμε.
