Μας «αιφνιδίασε» πολύ ευχάριστα η επιλογή της ΚΝΕ να γίνει το 31ο Φεστιβάλ της «βήμα» της νεολαιίστικης ερασιτεχνικής θεατρικής δημιουργίας και μάλιστα πολυφωνικό, πολυθεματικό και πολυμορφικό. Η αξιέπαινη αυτή επιλογή της ΚΝΕ αποδείχτηκε μακροπρόθεσμα επωφελής για την ερασιτεχνική δημιουργία με την εμπειρία που πρόσφερε στις συμμετέχουσες στο Φεστιβάλ ερασιτεχνικές ομάδες, αλλά και ελκυστική. Αληθινά ευφρόσυνη για τους αμέτρητους, κάθε ηλικίας θεατές, που παρακολούθησαν τις καθαρά θεατρικές αλλά και τις θεατρόμορφες εκδηλώσεις που παρουσίασαν ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες της ίδιας της ΚΝΕ και άλλες ομάδες. Ομάδες, που όλες αξίζουν αναφοράς για τη νεανικής «δροσιάς» δημιουργία τους.

Την πρώτη μέρα (15/9) του Φεστιβάλ, η θεατρική ομάδα ΤΕΙ παρουσίασε το αντλημένο από τον Μπρεχτ, πολύ επίκαιρο λόγω των πολιτικών μεταναστών και στον τόπο μας, θεατρόμορφο σκετς «Συνομιλίες φυγάδων». Το πεντάχρονης δράσης 17μελές Θεατρικό Εργαστήρι του Δήμου Πετρούπολης «Εμμετρον» χάρισε το γέλιο με την παράσταση της θεότρελα αλληγορικής κωμωδίας του Γούντι Αλεν «Ο θεός έπεσε σε κώμα» (σκηνοθεσία Γιώργου Μαρδά). Τη θεατρική «σκυτάλη» στις 16/9 πήραν μια ομάδα στρατευμένων νέων, με ένα σατιρικό σκετς περί της δικομματικής πολιτικής σε βάρος των στρατευμένων παιδιών του λαού, και η νεανικά αισθαντική παράσταση της θεατρικής ομάδας της ΠΚΣ του ΤΕΙ Αθήνας, με το δεύτερο μέρος του κοινωνικού δράματος του Γ. Σεβαστίκογλου «Αγγέλα». Και δεν ξεχνάμε την κουκλοθέατρο-μουσική παράσταση για τα μικρά παιδιά «Φεγγάρια, πειρατές, φλόγες και όνειρα» (Αυτσίδης). Την τρίτη μέρα (17/9) θεατρική ομάδα της ΚΝΕ παρουσίασε την καλοδουλεμένη - σκηνοθετικά, σκηνογραφικά, ενδυματολογικά, μουσικά, χορογραφικά - ευφρόσυνα γελαστική παράσταση του αλληγορικού θεατρικού παραμυθιού του Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή «Ανταρσία στον Ολυμπο» (σκηνοθεσία Γεράσιμου Βάκρου). Η ομάδα «Εκτός Σχεδίου» τρία αριστουργηματικά κωμικά μονόπρακτα του Τσέχωφ, με ενιαίο τίτλο «Εχω μια φούρκα σήμερα...» και ο καραγκιοζοπαίχτης Νταγιάκος τον «Καραγκιόζη στο πανηγύρι». Την τελευταία μέρα (18/9) ομάδα της Σπουδάζουσας της ΚΝΕ παρουσίασε σε θεατρικό αναλόγιο τη θυσία της ΚΝίτισας Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, μια ομάδα μαθητών το χαριτωμένο θεατρικό της «Πείραμα», ενώ άλλη ομάδα απέδωσε θεατρικά μερικές χαρακτηριστικές, λίαν επίκαιρες, πεζογραφικές «Ιστορίες του κ. Κόινερ», του Μπρεχτ (τις έγραψε στην πολιτική προσφυγιά, στα χρόνια του ναζισμού).

Ιδιαίτερο έπαινο αξίζει η παραδειγματική - για κάθε ερασιτεχνική θεατρική ομάδα - καθ' όλα ποιοτική παράσταση μιας ακόμα θεατρικής ομάδας της ΚΝΕ. Παράσταση που «σηματοδότησε» την επιλογή - πρόταση της ΚΝΕ για συστηματική, ουσιώδη, ποιοτική ανάπτυξη της ερασιτεχνικής θεατρικής δημιουργίας. Αναφερόμαστε στην παράσταση του μονόπρακτου έργου του Μπέρτολντ Μπρεχτ «Τα όπλα της κυρα -Καρράρ» (σκηνοθεσία Αννα Συνταρίδου, μετάφραση Παναγιώτη Σκούφη). Εργο, που όχι μόνον ιστορικοποιεί την αντίσταση του ισπανικού λαού στον πεμπτοφαλαγγίτικο φασισμό του Φράνκο, αλλά και διαχρονοποιεί τα επίκαιρα και σήμερα μηνύματα του Μπρεχτ: Η παθητικότητα, η «ουδετερότητα», η «λογική» του φτωχού, καταπιεσμένου λαού ότι δεν μπορεί αυτός να πολεμήσει τους καταπιεστές του, μόνο στην ολοκληρωτική συντριβή του λαού οδηγεί. Οι καταπιεστές του λαού «δεν είναι άνθρωποι, είναι λέπρα και πρέπει να εξολοθρευτούν με τη φωτιά σαν τη λέπρα». Τον άνθρωπο τον αλλάζουν οι συνθήκες, όπως άλλαξε η «ουδέτερη», παθητική, φοβισμένη, φτωχή κυρα - Καρράρ παίρνοντας τα όπλα κατά του φρανκισμού.

Μια παράσταση που εφάρμοσε τον «κανόνα» που - αναφερόμενος στη Δανέζα, κομμουνίστρια ερασιτέχνη ηθοποιό Αντρέασεν, η οποία έπαιξε το ρόλο της Καρράρ (1937) - δίδασκε ο Μπρεχτ για κάθε κοινωνικά συνειδητοποιημένο ερασιτέχνη ηθοποιό (γυναίκα ή άνδρα) όταν παίζει κάποιο ρόλο ανάλογο της προλετάριας Καρράρ: «Πρέπει να ξέρει τι κάνει και να δείχνει ότι ξέρει. Οταν παίζει μια προλετάρια δεν πρέπει μόνον να είναι τέτοια, αλλά και να δείχνει ως προς τι ξεχωρίζει μια προλετάρια από μια αστή ή μικροαστή. Πρέπει να παρουσιάζει συνειδητά και ξεχωριστά τις ιδιοτυπίες της προλετάριας».

Από τα τραγούδια της παγκόσμιας εργατιάς και της κοινωνικο-πολιτικής διεκδίκησης μέχρι τις μπαλάντες της αναζήτησης, της ελπίδας, του ονείρου. Από τα φλογισμένα ροκ κομμάτια στις «ανάσες» της παραδοσιακής μας μουσικής. Από τα ελπιδοφόρα φτερουγίσματα νέων, που επιχειρούν τα πρώτα τους μουσικά «ταξίδια» στις απέραντες αγκαλιές της γνήσιας ελληνικής και παγκόσμιας μουσικής δημιουργίας...

Τέσσερις μέρες παραδομένες στον αληθινό μουσικό Πολιτισμό. Σ' αυτόν, που, σε πείσμα των καιρών της πολιτιστικής ομογενοποίησης, της φτήνιας, της εμπορευματοποίησης, συνεχίζει να ανθίζει, να γεννά τους γλυκούς «καρπούς» του, να συγκινεί. Τέσσερις μέρες συντροφιά με καταξιωμένους δημιουργούς, ερμηνευτές, μουσικούς και με ταλαντούχους, ανήσυχους, ασυμβίβαστους νέους καλλιτέχνες.

Πλούσια σε μουσικές «συνομιλίες» και δυνατή σε συγκινήσεις, η φετινή μεγάλη Γιορτή των νέων κομμουνιστών απέδειξε ότι το Φεστιβάλ είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που κάθε χρόνο γίνεται πιο όμορφος, φιλόξενος και δημιουργικός. Η Κεντρική Σκηνή, το Λαϊκό Στέκι, η Νεανική Σκηνή, αλλά και άλλοι χώροι του Φεστιβάλ πλημμύρισαν από ήχους, φωνές, μελωδίες. Από το αγέρωχο κλαρίνο του Πετρο-Λούκα Χαλκιά, στο επαναστατικό, φλεγόμενο ροκ τραγούδι του ιταλικού συγκροτήματος «Banda Bassoti» (στην πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας) και στο αφιέρωμα στο παγκόσμιο κοινωνικό τραγούδι (Στέφανος Ψαραδάκος - Ορχήστρα Ν. Ιωνίας). Από την τεράστια μελωδική σύναξη του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στα ξεχωριστά αφιερώματα στους Στέλιο Καζαντζίδη (από τον Δημ. Κοντογιάννη), Σταύρο Κουγιουμτζή (από Μ. Κουγιουμτζή, Π. Θεοχαρίδη, Μ. Χατζημανώλη και Ορχήστρα «Σταύρος Κιουγιουμτζής»), Νίκο Ξυλούρη (από τον Γιάννη Χαρούλη), Μάρκο Βαμβακάρη (από τον Γιάννη Λεμπέση).

Οι Διονύσης Τσακνής, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Φίλιππος Πλιάτσικας, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Γιώτα Βέη, Βασίλης Λέκκας, Μίλτος Πασχαλίδης, Μάνος Ξυδούς, Β. Χριστοδουλίδου, «Magic de Spell», «Φτηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό», «Ρουά Ματ», Αγάθωνας, «Apurimac», Martha Moreleon, «Dominus Nobis», «Σταγόνες Βροχής», «Κάρμα», «Κοτζάμ», «Raining Pleasure», Τάκης Κωνσταντακόπουλος, Β. Κασούρας, Σωτ. Μπαλλάς, «Take the money and run», «Χαονία», Σούλα Βαζούρα, Βασίλης Βασιλάτος με «Ιστορίες κρουστών» και πόσοι άλλοι ...έδωσαν το «παρών» στη φετινή, μεγάλη, κόκκινη γιορτή. Από τις πιο συγκινητικές μουσικές στιγμές αυτή με τον Β. Παπακωνσταντίνου να ξεκινά τη συναυλία του με τον «Γ` Παγκόσμιο» του αξέχαστου Μάνου Λοΐζου και να θυμίζει ότι πρωτοτραγουδήθηκε το '74, στο 1ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ... Οπως και αυτή της χαρμόσυνης αναγγελίας από σκηνής του Φεστιβάλ ότι δημιουργείται ορχήστρα «Μάνος Λοΐζος». Οπως και τα μαγικά φυσήματα του Πετρο-Λούκα Χαλκιά στο «Βροντάει στο Γοργοπόταμο τ' αντάρτικο ντουφέκι» και σε πολλά ακόμα δημοτικά τραγούδια. Και πόσες ακόμη... Αξέχαστη η δυναμική εμφάνιση της «Banda Bassoti». Το ιδιαίτερα δημοφιλές στη γειτονική χώρα συγκρότημα, στην πρώτη συναυλία του στη χώρα μας, έβαλε «φωτιά» με τα δυνατά τραγούδια του - κομμάτια καταδίκης του ιμπεριαλισμού, ξεσηκώνοντας τον κόσμο.