Ολοι, όσοι έχουν την ευκαιρία με τη μια ή την άλλη αφορμή, να μιλήσουν δημόσια για το ένα ή το άλλο θέμα, αναφέρονται στη νεολαία. Πραγματοποιούνται δημοσκοπήσεις με σχετικά ερωτήματα, οι σχετικές, βέβαια φλύαρες και εκτός θέματος συζητήσεις στην τηλεόραση, όπου ειδικοί, με απόψεις του 19^ου αιώνα αναπτύσσουν τις απόψεις τους για τους νέους, χωρίς να έχουν καμιά σχέση μ' αυτούς. Χαρακτηρίζονται επίσης ειδικά προγράμματα και γενικώς όλοι συμφωνούν πως το μέλλον μιας χώρας είναι στα χέρια της νεολαίας, που από μόνη της δε φαίνεται, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν μπορεί να είναι σίγουρη για το δικό της το μέλλον, μια και κανείς δεν της το περιγράφει με σίγουρες και ειλικρινείς λέξεις. Κι όμως, καθημερινά μας δίνονται του κόσμου οι αφορμές να διαπιστώσουμε πως ένα από τα πιο ξεχασμένα στοιχεία του κοινωνικού μας συστήματος είναι η νεολαία και τη θυμούνται, όλοι οι ανωτέρω, μόνο για να σχολιάσουν ανησυχώντας για τους «θορύβους» της, τη «φτωχή» της γλώσσα, τα σκουλαρίκια των τρυφερών της αυτιών και τις «προκλητικές» της αμφιέσεις.

Φυσικά ούτε περιττό ούτε κακό είναι να συζητά κανείς και να ανησυχεί όταν περισσεύουν οι «θόρυβοι», όταν η γλώσσα παραφτωχαίνει, τα σκουλαρίκια αυξάνονται, φεύγουν από τα ...αυτιά και πάνε στη ...μύτη, κατά το πρότυπο των μάγων της κεντρικής Αφρικής. Με άλλα λόγια, ούτε περιττό είναι ούτε κακό να συζητά κανείς και να ανησυχεί για το μέλλον του τόπου και του κόσμου. Είναι περιττό όμως και πολύ κακό να μένουμε εκεί στη συζήτηση και στην ανησυχία, και στο τέλος, όταν σταματήσουν οι θόρυβοι και ξεχαστούν τα σκουλαρίκια, ούτε η πολιτεία να παίρνει αποφάσεις για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που είναι η αιτία για όλα όσα μας ανησυχούν, ούτε οι άλλοι που διαμορφώνουν στο κάτω κάτω αυτή την περίφημη πολιτεία να διεκδικούν τις αποφάσεις αυτές. Ετσι, η νεολαία αναγκάζεται να «θορυβεί» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αδιαφορώντας για την ηρεμία μιας κοινωνίας που την ξεχνάει. Αφήνει τη γλώσσα της να φτωχαίνει, μια και οι σκέψεις της, από όπου πρέπει να προκύπτει μια «πλούσια» γλώσσα, φτωχαίνουν κι αυτές, αντανακλώντας με τον τρόπο αυτό την άγρια φτώχεια μιας κοινωνίας, έρμαιο και τελικό θύμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Καταφεύγει, η νεολαία σε στολισμούς και σε φορεσιές, όπου κορυφώνεται, σημειολογικά, τουλάχιστον, η αντίρρησή της για τον τρόπο που η πολιτεία διαχειρίζεται την κρίση της, και που εμείς οι υπόλοιποι τη θυμούμαστε μόνο στους λόγους και στις βαρύγδουπες αναλύσεις μας...

Τι γίνεται λοιπόν; Μα δε θα ήτανε υπερβολή να πω πως η λύση είναι απλή. Ναι είναι απλή, μόνο, βέβαια, αν αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε τις αλλαγές που τελικά θα επιτρέψουν την εκλογίκευση των «θορύβων», την απομάκρυνση της γλωσσικής φτώχειας, την πολιτικοποίηση των «σημειολογικών» αντιρρήσεων. Με άλλα λόγια να διεκδικήσουμε την αλλαγή αυτής της κοινωνίας, όπου οι συσχετισμοί των δυνάμεων είναι τέτοιοι, ώστε η φροντίδα για τη νεολαία να παγιδεύεται μέσα σε σχήματα λόγων που μπορεί να «λένε», αλλά δεν εννοούν. Απλώς να περιορίζονται σε περιγραφές, στις οποίες η νεολαία δεν περιγράφεται ως το «μέλλον» το κόσμου, αλλά ως το προβληματικό παρόν ενός τόπου, όπου η Παιδεία, το «Ψωμί» και η Ελευθερία παραμένουν συνθήματα που υπόκεινται στην περιπέτεια της ερμηνείας σκόπιμα αντιδραστικής και αποπροσανατολισμένης, έρμαιο των ιδεών ενός νεοφιλελεύθερου κόσμου που τη νεολαία την αντιλαμβάνεται ως ένα ελκυστικό εμπόρευμα, που στα χέρια της δεν κρατάει το μέλλον ενός τόπου, αλλά τα ενδεχόμενα ενός καπιταλιστικού Ανταγωνισμού!