«Η συζήτηση που πρόκειται να διεξαχθεί στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης για το σχέδιο "καταδίκης των εγκλημάτων του κομμουνισμού" θέτει όλους τους συνειδητούς πολίτες αυτής της χώρας, αλλά και γενικότερα της Ευρώπης μπροστά σε σοβαρά ζητήματα ιστορικής αλήθειας, συνείδησης, υπεράσπισης των θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, ανεξάρτητα από πολιτικές, ιδεολογικές, φιλοσοφικές πεποιθήσεις και εκτιμήσεις του κάθε ξεχωριστού πολίτη.

Το βασικό ερώτημα που αναφύεται από αυτήν την πρωτοβουλία είναι: Πώς τεκμηριώνεται η ιστορική αλήθεια αν δεν είναι απαλλαγμένη από την πολιτική σκοπιμότητα, πώς διαμορφώνεται η συνείδηση όταν εξομοιώνονται διαφορετικές και αντίθετες ιδεολογίες, πώς κατοχυρώνονται τα δημοκρατικά δικαιώματα όταν προωθούνται περιοριστικά μέτρα και απαγορεύσεις;

Προσωπικά, από τη θέση του απλού δημοκρατικού πολίτη που δεν υπήρξε οπαδός του κομμουνισμού, θεωρώ ότι η προσπάθεια εξομοίωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό αποτελεί μια ανιστόρητη και άδικη προσέγγιση της γενικότερης προσφοράς και δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα επιστημονικά, αλλά κυρίως τα κοινωνικά επιτεύγματα των κομμουνιστικών καθεστώτων κατά τον 20ό αιώνα, και σε ακραίες ακόμη και αιματηρές συνθήκες ορισμένες φορές, που υπήρξαν καθοριστικά για τη διαμόρφωση ανθρώπινων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης κυρίως μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι προνόμια και δικαιώματα που απολαμβάνουμε σήμερα, θεωρώντας τα ως δεδομένα, είναι καρποί που προέκυψαν από την Κομμουνιστική Θεωρία και Δράση στο πλαίσιο ενός ανθρώπινου οράματος για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο.

Διαισθάνομαι ότι η συζήτηση για την ιστορική αλήθεια θα ανοίξει ξανά, αν ποτέ έκλεισε. Και η συζήτηση αυτή θα αφορά όλους τους ιστορικούς συμμετέχοντες και όλους τους ιστορικούς παράγοντες. Το θέμα είναι ότι το Μνημόνιο θέτει τη συζήτηση με ιστορικά και ιδεολογικά απαράδεκτους όρους, προκαταλαμβάνοντας το αποτέλεσμα και το μέλλον, γι' αυτό και πρέπει να καταδικαστεί και να αποσυρθεί».

«Οποιος άνθρωπος - όχι μόνο προοδευτικός, δημοκράτης ή με αριστερή ιδεολογία - αλλά γενικότερα άνθρωπος με στοιχειώδη ιστορική και κοινωνικοπολιτική γνώση και κρίση διαβάσει το κείμενο του μνημονίου με τον τίτλο "Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων", που πρόσφατα ψηφίστηκε από την Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, θα αισθανθεί αρχικά ίσως απορία - τι είναι πάλι αυτό - και μετά απογοήτευση και αγανάκτηση.

Είναι δυνατόν σήμερα να απασχολεί το Συμβούλιο της Ευρώπης ένα τέτοιο κείμενο; Είναι δυνατόν να προσπαθούμε να ταυτίσουμε τον κομμουνισμό με το φασισμό; Είναι δυνατόν να θέλουμε να χαρακτηρίσουμε έγκλημα μια από τις σημαντικότερες κοινωνικές επαναστάσεις, που άλλαξαν τη ροή του κόσμου;

Ομως, φεύγοντας κανείς από την απορία και την αγανάκτηση, πρέπει ίσως να προσπαθήσει να εξηγήσει την ενέργεια αυτή. Να σκεφθεί δηλαδή πού στοχεύει.

Η γνώμη μου είναι ότι η ενέργεια αυτή δεν είναι αποτέλεσμα του παρελθόντος, δηλαδή μια εκδικητική πράξη των αντικομμουνιστών του παρελθόντος - που χάριν της ιδεολογίας τους διενήργησαν πραγματικά εγκλήματα - αλλά μια ενέργεια που στοχεύει στον αποπροσανατολισμό από το παρόν και στην καθοδήγηση του μέλλοντος. Εξάλλου, η έκθεση σε κάποιο σημείο της αναφέρει: "Το στοιχείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τις νέες γενιές που δεν έχουν προσωπικές εμπειρίες", και αλλού: "Φαίνεται πως σε ορισμένες χώρες είναι ζωντανό ακόμη ένα είδος νοσταλγίας για τον κομμουνισμό. Αυτό δημιουργεί τον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στη μια ή την άλλη χώρα".

Επομένως, το κείμενο αυτό προσπαθεί να ξαναδημιουργήσει το αντικομμουνιστικό μένος, σε μια προσπάθεια να σταματήσει μια πιθανή στροφή της κοινωνίας προς οποιαδήποτε δημοκρατική και προοδευτική αλλαγή. Δηλαδή, προσπαθεί να ποδηγετήσει τις δυνάμεις που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία, να της δώσουν ένα πιο ανθρώπινο περιεχόμενο και να βοηθήσουν γενικότερα να οδηγηθεί η κοινωνία σε ένα φωτεινότερο μέλλον.

Συμπερασματικά, λοιπόν, το Συμβούλιο της Ευρώπης θα πρέπει να καταψηφίσει το σχέδιο αυτό και να δηλώσει ότι δεν είναι διατεθειμένο ούτε να παραχαράξει την Ιστορία, ούτε να σταματήσει την πρόοδο».

«Ενώνουμε τη φωνή μας με τη φωνή εκατομμυρίων ανθρώπων στον τόπο μας και παγκόσμια για να μην περάσει το συγκεκριμένο μνημόνιο, για να μπορούν οι λαοί να αγωνίζονται και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους που θα καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες τους», τονίζουν, μεταξύ άλλων, οι παρακάτω καθηγητές των ΤΕΙ Χανίων που υπογράφουν σχετικό κείμενο:

1. Παπακώστας Ταξιάρχης, αν. καθηγητής ΤΕΙ Χανίων

2. Κουτσαπάκης Α.

3. Λιμπινάκης Ανδρέας

4. Φουσκιτάκης Γιώργος

5. Κολοκοτσά Διονυσία

6. Λυδάκης Νίκος

7. Βαλλιανάτος Φίλιππος

«Η καταδίκη ιδεολογιών, θρησκειών, φύλων και χρωμάτων εξέθρεψε και θέριεψε τα γνήσια τέκνα της φασιστικής ιδεολογίας, το Αουσβιτς, το Νταχάου, το Μαουτχάουζεν.

Το επαίσχυντο μνημόνιο του συμπατριώτη του Κουίσλιγκ Ενωμενοευρωπαΐτη κ. Λίντμπλαντ αποτελεί ύβριν στη μνήμη εκατομμυρίων κομμουνιστών που έπεσαν στον αγώνα κατά του ναζισμού. Κι αυτό γιατί εξισώνει θύτες και θύματα και προκαλεί αφάνταστο πόνο και ανίσχυρη λύσσα στους δικούς τους ανθρώπους που ακόμη τους πενθούν.

Επιπλέον θέτει σε εκκίνηση ένα φρικιαστικό κυνήγι μαγισσών, οδηγεί την πολιτική μας ζωή σε έναν εφιαλτικό μεσαίωνα, μας βυθίζει σε ένα πολιτιστικό καμίνι Φαρενάιτ 451 και στοιχειώνει τα όνειρα των νέων μας, υποχρεώνοντάς τους να ζουν μέσα σε ένα οργουελικό 1984».

«Πέρα από τους προφανείς πολιτικούς στόχους της πρωτοβουλίας αυτής (σε ποιο σημείο του κειμένου οι συντάκτες εμφανίζονται να καυτηριάζουν τη "νοσταλγία για τον κομμουνισμό" και να "απαγορεύουν" στις ευρωπαϊκές κοινωνίες να ξαναστραφούν προς το κομμουνιστικό όραμα), πρόκειται και για μια χυδαία απόπειρα παραχάραξης της ευρωπαϊκής ιστορίας, με την εξίσωση ενός κινήματος χειραφέτησης των Ευρωπαίων εργαζόμενων με κινήματα (όπως ο φασισμός) που προσπάθησαν να υποκαταστήσουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες με αγέλες λύκων, προτάσσοντας μια ιδεολογία θεμελιωμένη στο ρατσιστικό μίσος. Πέρα από την όποια ευαισθητοποίησή μας ως ενεργών πολιτών, είναι καθήκον των ιστορικών να αντιταχθούν με επιχειρήματα σε αυτή την άθλια απόπειρα διαστρέβλωσης της ιστορίας, όπως και να καταδείξουν τους πολιτικούς στόχους αυτών που την προωθούν. Δεν πρόκειται απλά για μια ρεβανσιστική εμφάνιση της πιο αντιδραστικής ευρωπαϊκής χριστιανοδημοκρατίας και των νέων πολιτικών μορφωμάτων που κυβερνούν τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Αυτό που βαθύτερα επιχειρείται είναι η νομιμοποίηση ενός "νέου κόσμου", απαλλαγμένου από τα "βαρίδια" του παρελθόντος (κατακτήσεις στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό πεδίο) και απόλυτα προσαρμοσμένου στις επιταγές του κυρίαρχου νεοφιλελευθερισμού».