ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Υπουργικά ψέματα

Παπαγεωργίου Βασίλης

Την επιβολή, και μάλιστα, διετούς σκληρής λιτότητας (ονομαστικές αυξήσεις 3% για το 2006 και 4% για το 2007) στις ελλειμματικές λεγόμενες ΔΕΚΟ (αστικές συγκοινωνίες, ΟΣΕ, πολεμική βιομηχανία) και την παραπέρα προώθηση της «μεταρρύθμισης» (αντιδραστικοποίηση κανονισμών εργασίας και εργασιακών σχέσεων - μεγάλες περικοπές οικονομικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων κλπ.), αποφάσισε η προχτεσινή διυπουργική επιτροπή της κυβέρνησης. Κι όπως είπαν οι αρμόδιοι υπουργοί, τα μέτρα αυτά είναι προς το συμφέρον όλων των εργαζομένων, αφού θα μειωθούν ή θα εξαλειφθούν τα ελλείμματα και θα αναβαθμιστεί η ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών.

Ουδέν ψευδέστερον! Τα κυβερνητικά μέτρα επιχειρούν να ισοπεδώσουν τις όποιες εργασιακές, οικονομικές και ασφαλιστικές κατακτήσεις έχουν οι εργαζόμενοι στους χώρους αυτούς. Θέλουν να φορτώσουν τα όποια ελλείμματα - με άλλα λόγια, την καταλήστευση των πρώην ΔΕΚΟ από τα μεγάλα συμφέροντα - στις πλάτες των εργαζομένων και, ταυτόχρονα, να διαμορφώσουν πολύ χειρότερο καθεστώς εργασίας, ώστε να διευκολυνθεί η πολιτική ιδιωτικοποίησης στους τομείς αυτούς. Και μπορεί η ΝΔ να εκμεταλλεύεται το αντεργατικό και διχαστικό κλίμα που καλλιεργούσε για χρόνια το ΠΑΣΟΚ (ρετιρέ και υπόγεια, προνομιούχοι, κλπ.), αλλά το γεγονός αυτό δεν οδηγεί στα όσα ισχυρίζονται οι υπουργοί της κυβέρνησης. Τίποτε δε θα κερδίσουν τα λαϊκά στρώματα. Ούτε η ποιότητα των υπηρεσιών θα γίνει καλύτερη, ούτε θα πάψουν οι λεγόμενες ΔΕΚΟ να αποτελούν τις «κότες» με τα «χρυσά αβγά», για όσους τις ξεζουμίζουν και μέχρι σήμερα.

Υπόθεση όλων

Ισως, βέβαια, κάποιοι σκεφτούν, ότι μπορεί να μην κερδίζουν τα λαϊκά στρώματα απ' όσα περιγράφει το διπλανό σχόλιο, αλλά δεν έχουν και ζημιά. Λάθος. Κι όχι μόνον επειδή το χτύπημα των δικαιωμάτων ενός τμήματος της εργατικής τάξης, πρέπει να αποτελεί αντικείμενο πάλης όλων των εργαζομένων. Ακόμη, γιατί η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης στο χώρο των πρώην ΔΕΚΟ έχει ευρύτερες στοχεύσεις και επιδιώξεις, που αφορούν στο σύνολο των εργαζομένων και του λαού. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τις λεγόμενες ΔΕΚΟ ως αιχμή του δόρατος και μοχλό της γενικότερης προώθησης και επιβολής των αντιδραστικών εργασιακών σχέσεων, τόσο στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, όσο και παντού. Επίσης, η παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των τομέων αυτών θα κάνει ακριβότερες και λιγότερο προσιτές στα λαϊκά στρώματα τις όποιες υπηρεσίες τους. Κι αυτά, αποτελούν ένα μόνο μέρος των γενικότερων συνεπειών. Υπάρχουν κι άλλες. Για παράδειγμα, το χάρισμα στους τραπεζίτες των όποιων υποχρεώσεών τους στα ασφαλιστικά Ταμεία των τραπεζοϋπαλλήλων και το αντίστοιχο «φόρτωμα» του ΙΚΑ. Αλλωστε και μόνο το γεγονός πως η λογική των κυβερνώντων εδράζεται στη συνεχή και προς τα κάτω ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων, προς όφελος της πλουτοκρατίας, φτάνει και περισσεύει, για να βρει αντιμέτωπους όλους τους εργαζόμενους. Πολύ περισσότερο, γιατί εφαρμόζουν τη λογική αυτή «σαλαμωτά», επιδιώκοντας την ελαχιστοποίηση των αντιδράσεων.

Αρχισαν τα όργανα...

Μπορεί το Πάσχα να απέχει ακόμα δυο βδομάδες, όμως, οι κερδοσκόποι αρχίζουν, ήδη, να τρίβουν τα χέρια τους και ετοιμάζονται για μεγάλες ...μπάζες, ελέω «ελεύθερης αγοράς». Ετσι, ήδη, διαδίδεται ότι παράγοντες, όπως η ζήτηση (θα υπάρξουν, λένε, μεγάλες εξαγωγές στην Ιταλία για το καθολικό Πάσχα που προηγείται χρονικά του ορθόδοξου) και η τιμή παραγωγού (λόγος γίνεται για δυσθεώρητες τιμές μέχρι 7,5 ευρώ το κιλό), θα εκτινάξουν ακόμα και πάνω από 14 ευρώ το κιλό την τιμή του ντόπιου κατσικιού και στα 12-13 την τιμή του αρνιού. Στην πραγματικότητα, δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων της αγοράς, για να γνωρίζει ότι ο πρωταρχικός παράγοντας που διαμορφώνει τις τιμές είναι τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, που στήνονται στις πλάτες των παραγωγών και των καταναλωτών από τους κάθε λογής μεγαλέμπορους και μεγαλομεσάζοντες.

Μακριά νυχτωμένη...

Μεθόδους εκφοβισμού και αυταρχισμού επιστρατεύει η διοίκηση του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) στην Καλλιθέα, προκειμένου να «πνίξει» κάθε φωνή αντίστασης στην πολιτική υποβάθμισης του Κέντρου. Η διοίκηση, μετά τις κινητοποιήσεις που έγιναν το περασμένο διάστημα ενάντια στο κλείσιμο της «Επικοινωνίας», τοποθέτησε κάμερες στο χώρο του σχολείου, για να παρακολουθεί τους τυφλούς μαθητές! Στο ίδιο πνεύμα, την περασμένη βδομάδα επιχείρησε να εμποδίσει την επίσκεψη αντιπροσωπείας της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ). Οι αγωνιστές ανάπηροι, βέβαια, επέμειναν και συναντήθηκαν με τους καθηγητές του Κέντρου και τους μαθητές και κουβέντιασαν μαζί τους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αλλά και για την ανάγκη αγωνιστικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Ομως, η διοίκηση του ΚΕΑΤ, μετά από αυτό, ξέσπασε στους μαθητές, απειλώντας με στέρηση εξόδου και αποβολές! Αν νομίζει η τελευταία, πάντως, ότι θα τρομάξει τους αγωνιστές ανάπηρους είναι μακριά νυχτωμένη...

Απαντάμε με απεργία

Η συμφωνία για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), στην οποία κατέληξαν η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και οι εργοδοτικές ενώσεις, πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη από τους εργαζόμενους. Σε μια περίοδο που το εισόδημα της εργατικής οικογένειας πλήττεται από την εντεινόμενη ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις, την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, οι «αυξήσεις» που προβλέπει η νέα ΕΓΣΣΕ για την επόμενη διετία οδηγούν σε παραπέρα επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης.

Η αντεργατική συμφωνία καθήλωσε τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, όπως αυτές εκφράστηκαν και με την επιτυχία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 15 του Μάρτη. Η απόφαση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να «κλείσει» τη Σύμβαση είναι αναντίστοιχη και ενάντια στην εκφρασμένη θέληση των εργαζομένων να κλιμακώσουν τη μάχη ενάντια στις εργοδοτικές προκλήσεις. Η ΓΣΕΕ επέλεξε συνειδητά να συμβιβαστεί με την απαίτηση των εργοδοτών και των κομμάτων τους για «εργασιακή ειρήνη».

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ πανηγύρισαν για τη Σύμβαση ακριβώς επειδή, μέσω των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων, μεθόδευσαν τη συμφωνία. Κάτω από τη δημαγωγική μεταξύ τους αντιπαράθεση κρύβεται η στρατηγική επιλογή και των δύο να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση. Η πολιτική τους είναι βαθιά αντεργατική και ως τέτοια πρέπει να καταδικαστεί από τους εργαζόμενους, σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.

Η μεσοσταθμική «αύξηση» του 3,89% για το 2006 και του 3,39% για το 2007 στους μισθούς και στο μεροκάματο, μεταφράζεται σε «αύξηση» κάτω από ένα ευρώ τη μέρα για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Τη διετία αυτή, η φτώχεια και η ανέχεια για την εργατική οικογένεια θα ενταθούν, την ώρα που τα κέρδη των επιχειρήσεων συνεχίζουν να αυξάνονται με θεαματικούς ρυθμούς και βαθαίνει η εκμετάλλευση στους τόπους δουλιάς. Ο στόχος των εργοδοτών για μηδενικές αυξήσεις επιτεύχθηκε στο ακέραιο, για μια ακόμα διετία.

Η συμφωνία ΓΣΕΕ - ΣΕΒ βάζει επιπλέον εμπόδια στη διεκδίκηση των εργαζομένων για ικανοποιητικές κλαδικές συμβάσεις. Ηδη, οι εργοδότες ακονίζουν τα μαχαίρια τους, ενθαρρημένοι από τη συναινετική τακτική της πλειοψηφίας και τις «αυξήσεις»-βάση που προβλέπει η ΕΓΣΣΕ. Το επόμενο διάστημα η εργοδοτική επιθετικότητα θα ενταθεί. Στο στόχαστρο θα βρεθούν ακόμα πιο οξυμένα οι ίδιες οι κλαδικές συμβάσεις, όπως έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει σε κλάδους, όπως η κλωστοϋφαντουργία, οι τράπεζες, κ.ά.

Οι εργαζόμενοι πρέπει τώρα ακόμα πιο αποφασιστικά να βγάλουν πολιτικά και ταξικά συμπεράσματα. Να ξεμπερδέψουν με τις συνδικαλιστικές εκείνες δυνάμεις και τα κόμματα που βρίσκονται διαρκώς απέναντί τους, πολεμάνε τα πραγματικά τους συμφέροντα. Η μάχη των κλαδικών συμβάσεων πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, κλιμακώνοντας τους αγώνες τους, με αιτήματα που απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες τους. Αυτό το δρόμο δείχνουν τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ με την απεργία στις 13 του Απρίλη, η προετοιμασία της οποίας κορυφώνεται σε όλη τη χώρα.