Δεν είναι η πρώτη φορά. Η εξόφθαλμα υποκριτική και δίγλωσση στάση της ευρωένωσης, στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι μόνιμη και συστηματική. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η απάντηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σε Ερώτηση της ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Δ. Μανωλάκου. Η τελευταία ζητούσε την καταδίκη ενεργειών, «που δημιουργούν κλίμα αντικομμουνιστικής υστερίας, παίρνουν τη μορφή ιδεολογικών διώξεων και στρέφονται τελικά σε βάρος των λαών», με αφορμή τη μήνυση που υπέβαλε το «Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης» της Πολωνίας εναντίον του Σεζλάου Κίσζακ, τελευταίου υπουργού Εσωτερικών κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης στη χώρα. Πρόφαση της μήνυσης, τα «εγκλήματα κομμουνισμού που βασίζονται στη συμμετοχή του σε μία οργανωμένη εγκληματική ομάδα στρατιωτικής φύσης και στην επιβολή του στρατιωτικού νόμου»!

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, λοιπόν, δήλωσε αναρμόδιο να εξετάσει το ζήτημα, παρότι το τελευταίο αποτελεί ένα ακόμη ωμό κρούσμα ιδεολογικής δίωξης και ολοφάνερης παραβίασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και, μάλιστα, σε μια χώρα - μέλος της ευρωένωσης. Δε δηλώνει καθόλου αναρμόδιο, όμως, όταν εξετάζει συκοφαντικές κατηγορίες ενάντια στην Κούβα. Τότε όχι μόνον είναι αρμόδιο, αλλά σπεύδει να τις υιοθετήσει, να χύσει τη χολή του και να εκτοξεύσει απειλές ενάντια στο Νησί της Επανάστασης.

Μεγαλύτερη είναι από το Σάββατο η οικογένεια του «Ριζοσπάστη», και μάλιστα κατά δύο μέλη! Η συντρόφισσά μας από το Εργατικό Τμήμα Γιώτα Διαμαντάκη έφερε στον κόσμο δυο υγιέστατα μωρά, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Τις πιο ζεστές ευχές από τη διεύθυνση και το προσωπικό της εφημερίδας στην ίδια και στο σύζυγό της Χρήστο. Να τους ζήσουν!

Φαντάζεστε να έχετε ξεκινήσει από τη μακρινή Ιαπωνία για να δείτε την Ακρόπολη και φτάνοντας στην είσοδο του χώρου, να τον βρείτε κλειστό, επειδή απεργούν οι συμβασιούχοι φύλακες; 'Η, να θέλετε να παρακολουθήσετε το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου κι ενώ, καθίσατε αναπαυτικά στον καναπέ σας, απέναντι από την τηλεόραση, να μείνετε «μπουκάλα», επειδή απεργούν οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ; Αυτά έγραφε πριν λίγες μέρες ο Αντ. Καρκαγιάννης στην «Καθημερινή» και, βέβαια, επικρίνει όλους όσοι «καταπατούν τα δικαιώματα και δυσκολεύουν τη ζωή των πολιτών», με τις όποιες αγωνιστικές κινητοποιήσεις τους. Και κάπου στο τέλος του σημειώματος, αναρωτιέται «γιατί και με ποια πολιτική ευθύνη, ποιος τους διορίζει;» (σ.σ. τη «νέα γενιά» συμβασιούχων). Ετσι ή αλλιώς, πάντως, το μόνο που δεν τον απασχολεί είναι το δικαίωμα στη σταθερή και πλήρη εργασία και, μάλιστα, με ανάλογους των συγχρόνων κοινωνικών αναγκών εργασιακούς και οικονομικούς όρους. Ούτε λέξη δε γράφει για το ιερό αυτό δικαίωμα. Γι' αυτή την πρώτιστη και θεμελιακή προϋπόθεση της ζωής, της αξιοπρέπειας και της όποιας ανάπτυξης κάθε ανθρώπου. Προφανώς, ο κ. Καρκαγιάννης δε θέλει να θυμάται, ούτε το δικαίωμα, ούτε ποιος έχει την υποχρέωση να το εξασφαλίζει σε όλους, χωρίς διακρίσεις. Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν επιτρέπει τέτοιες μνήμες σε όλους όσοι τον διακονούν.