Φαντάζεστε να έχετε ξεκινήσει από τη μακρινή Ιαπωνία για να δείτε την Ακρόπολη και φτάνοντας στην είσοδο του χώρου, να τον βρείτε κλειστό, επειδή απεργούν οι συμβασιούχοι φύλακες; 'Η, να θέλετε να παρακολουθήσετε το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου κι ενώ, καθίσατε αναπαυτικά στον καναπέ σας, απέναντι από την τηλεόραση, να μείνετε «μπουκάλα», επειδή απεργούν οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ; Αυτά έγραφε πριν λίγες μέρες ο Αντ. Καρκαγιάννης στην «Καθημερινή» και, βέβαια, επικρίνει όλους όσοι «καταπατούν τα δικαιώματα και δυσκολεύουν τη ζωή των πολιτών», με τις όποιες αγωνιστικές κινητοποιήσεις τους. Και κάπου στο τέλος του σημειώματος, αναρωτιέται «γιατί και με ποια πολιτική ευθύνη, ποιος τους διορίζει;» (σ.σ. τη «νέα γενιά» συμβασιούχων). Ετσι ή αλλιώς, πάντως, το μόνο που δεν τον απασχολεί είναι το δικαίωμα στη σταθερή και πλήρη εργασία και, μάλιστα, με ανάλογους των συγχρόνων κοινωνικών αναγκών εργασιακούς και οικονομικούς όρους. Ούτε λέξη δε γράφει για το ιερό αυτό δικαίωμα. Γι' αυτή την πρώτιστη και θεμελιακή προϋπόθεση της ζωής, της αξιοπρέπειας και της όποιας ανάπτυξης κάθε ανθρώπου. Προφανώς, ο κ. Καρκαγιάννης δε θέλει να θυμάται, ούτε το δικαίωμα, ούτε ποιος έχει την υποχρέωση να το εξασφαλίζει σε όλους, χωρίς διακρίσεις. Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν επιτρέπει τέτοιες μνήμες σε όλους όσοι τον διακονούν.