Κριτική επί της διαδικασίας για να συγκαλύψει τη συμπόρευση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης του οποίου ηγείται και την πλήρη ταύτισή του στις βασικές κυβερνητικές επιλογές για την Παιδεία με την κυβέρνηση της ΝΔ, εμφανίστηκε να ασκεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου, σε δηλώσεις του μετά τη χτεσινή συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματός του, με κύριο αντικείμενο τα θέματα της Παιδείας, αλλά και τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εντόπισε το πρόβλημα στην απουσία «υπεύθυνων προτάσεων» και στην «έλλειψη προοπτικής που αισθάνεται και ο πολίτης και η νέα γενιά». Βέβαια, δεν ομολόγησε ότι οι προτάσεις του, όπως αυτή για την άρση του συνταγματικού περιορισμού για τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, ταυτίζονται με αυτές της κυβέρνησης της ΝΔ, πράγμα που ομολογήθηκε τόσο από τον ίδιο όσο και από τον πρωθυπουργό και κατά την τελευταία σχετική συζήτηση στη Βουλή.

Προσπερνώντας το θέμα αυτό, ο Γ. Παπανδρέου κατηγόρησε τον Κ. Καραμανλή ότι τα μέτρα του είναι «αποσπασματικά και αυταρχικά», οι δε νέες προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας είναι «προτάσεις για δήθεν αλλαγές, είναι ανούσιες, αναποτελεσματικές και αυταρχικές, χωρίς κανένα συνολικό σχέδιο τομών για την εκπαίδευση». Μάλιστα, εμμέσως πλην σαφώς, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άσκησε κριτική στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για έλλειψη αποφασιστικότητας και την κατηγόρησε για αδυναμία «να κάνει πραγματικές μεταρρυθμίσεις».

Θολώνοντας βέβαια τα νερά, έκανε λόγο για «μια πολιτική ταξική και άδικη», χωρίς όμως να το εξηγήσει παραπέρα. Ωστόσο, εξήγγειλε πρωτοβουλία για την Παιδεία εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, με στόχο «ένα διάλογο δομημένο, συντεταγμένο, με τη νέα γενιά της χώρας, που θα ανοίξει προοπτικές ουσιαστικές. Διότι είναι απαραίτητη η μεταρρύθμιση στο χώρο της Παιδείας, αλλά μια μεταρρύθμιση που θα εδράζεται σε βασικές προϋποθέσεις, μια μεταρρύθμιση που δεν μπορεί και δε θέλει να διασφαλίσει η Νέα Δημοκρατία».

Η πρωτοβουλία αυτή συνοδεύεται από ένα ευχολόγιο για αύξηση των κονδυλίων για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ για τη δημόσια εκπαίδευση, διάθεση του 40% του νέου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης (Δ΄ ΚΠΣ) και διαμόρφωση ενός άλλου εξεταστικού συστήματος. Επίσης ως στόχο βάζει την αντιμετώπιση του «πραγματικά ταξικού προβλήματος που αισθάνεται σήμερα ο μέσος Ελληνας πολίτης, που πληρώνει τεράστια ποσά για φροντιστήρια και τεράστια ποσά για τη φοιτητική μέριμνα».

Βέβαια, δεν τόλμησε να μιλήσει για τις πολιτικές που οδήγησαν και οδηγούν σε αυτή την ταξική πολιτική, αλλά χρησιμοποιεί αυτή τη φρασεολογία για να αποπροσανατολίσει και να περιβάλει με «προοδευτικό» περιτύλιγμα την ακόμα πιο ταξική και αντιδραστική λογική που, σε ιδεολογικό επίπεδο, διαπερνά τη σοσιαλδημοκρατία περί «ελπίδας πρόσβασης». Το δικαίωμα λοιπόν στη μόρφωση γίνεται «ελπίδα». Πρέπει, είπε, «να επιτρέψουμε σε όλα τα νέα παιδιά, σε όλες τις οικογένειες, να μπορούν να έχουν την ελπίδα της πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς οικονομικούς περιορισμούς».