Οπου κι αν κοίταγες έβλεπες παιδιά να ανεβαίνουν στο βουνό

Η φωνή του κοριτσιού, από πάνω απ' το ύψωμα, φτάνει μέχρι κάτω, την πλατεία της Λυκόρραχης.

«Συντρόφισσα Ειρήνη, Αφροδίτη, Βαγγελιώ, Σοφία, Φλόγα, Ολγα, Αστραπή, Τσβέτα, Βελίτσα...», συνεχίζει ένα νεαρό αγόρι. «Μας ακούτε, είμαστε όλοι εδώ. Είμαστε εδώ, προσφέρουμε τις τιμές που σας πρέπουν».

Κυριακή, 2 του Ιούλη. Μία και μισή το μεσημέρι. Η εκδήλωση ξεκινά, πάνω στο ύψωμα.

«Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι... Νέο αντάρτικο γεννιέται ν' αγωνιστεί για λευτεριά...». Ο ύμνος του ΔΣΕ αντηχεί στα λημέρια των ανταρτών. Οπως τότε.

Εξακολουθεί η ίδια αντρική φωνή:

«Σύντροφοι μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ που σε τούτα τα χώματα, για πάνω από τρία χρόνια γίνατε ολοκαύτωμα, αντιπαλεύοντας τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους υποτακτικούς, για Λαϊκή Εξουσία, δε σας ξεχνάμε!

Είμαστε όλοι εδώ και πάνω απ' όλα ο ανθός της ελληνικής νεολαίας, η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, για να σας τιμήσουμε καθώς σας πρέπει».

Χιλιάδες κόσμος μαζεμένος, πάνω στο λόφο και κάτω στην πλατεία. Κι όμως, τίποτα άλλο δεν ακούγεται, πέρα απ' τις δυο νεανικές φωνές. Δυο φωνές που δηλώνουν «παρών» για όλους: «Είναι πολλοί οι ζωντανοί μαχητές και μαχήτριες ανάμεσά μας, είναι μαζί μας και εκείνοι που χάθηκαν στον υπέρτατο αγώνα.

Είναι μαζί μας με τα αποτυπώματα των ακροδαχτύλων τους στα υπολείμματα των κανονιών του ΔΣΕ, των όλμων, των πολυβόλων, των πάντσερ, των ντουφεκιών που συγκεντρώσαμε στο χώρο του μνημείου.

Είναι μαζί μας οι εξαϋλωμένοι στους καμένους κορμούς των δέντρων από την κόλαση των Ναπάλμ, που πρώτη φορά δοκιμάστηκαν σ' αυτόν εδώ τον τόπο.

Είναι μαζί μας οι άταφοι νεκροί μας που κείτονται στις απροσπέλαστες χαράδρες του Γράμμου.

Είμαστε εδώ, για να αποδώσουμε την τιμή που πρέπει σ' αυτούς που εδώ έδωσαν τη ζωή τους για μια Ελλάδα Λεύτερη, για μία Ελλάδα του δίκιου, για μια Ελλάδα της Λαϊκής Εξουσίας, του Σοσιαλισμού. Οι δικοί μας νεκροί, οι δικοί μας ήρωες, οι δικοί μας ζωντανοί είναι παιδιά των αγώνων μιας 90χρονης πορείας...».

Η εκδήλωση δεν έχει απλά επετειακό χαρακτήρα. Ο λόγος της συγκέντρωσης είναι άλλος: «Επικαλούμαστε τους ήρωες και τον αγώνα του ΔΣΕ για να τρανέψουμε στη φαντασία και τη λογική μας τα καθήκοντα που πρέπει να υλοποιήσουμε και όχι για να ξεφύγουμε απ' την πραγμάτωσή τους. Επικαλούμαστε τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ για να φουντώσουμε το πνεύμα της επανάστασης και της θυσίας. Είμαστε εδώ για να αποδώσουμε φόρο τιμής σ' όσους έφυγαν, να αφήσουμε μια παρακαταθήκη σ' όσους ακολουθούν. Εδώ, σύντροφοί μας ακριβοί, σας στήσαμε ένα μνημείο, ελάχιστο φόρο τιμής, στον αγώνα και στη θυσία σας...».

Η διαμόρφωση του χώρου δεν είναι καθόλου τυχαία: «Κολόνες ισόκορμες τραβάνε προς τα πάνω στο όραμά σου σύντροφε, στην κοινωνία των λαών, το σοσιαλισμό.

Και στην κορφή τους το σήμα Δ στο δίκοχό σου, ο τρόμος και ο φόβος του ταξικού σου αντιπάλου.

Και κάτω στο πλακόστρωτο σε ριζιμιά λιθάρια, τα όπλα σας, τα φτωχικά, γιατί εσείς δεν είχατε ούτε κανόνια των 105, ούτε αεροπλάνα ΣΠΙΤ ΦΑΪΕΡ, ΧΕΛΛ ΝΤΑΪΒΕΡ, ούτε βόμβες Ναπάλμ και πεντακοσάρες βόμβες. Τα όπλα σας προεξέχουν στη βάση, γιατί ήταν η προέκταση της ψυχής σας, γι' αυτό και ήταν αποτελεσματικά.

Δίπλα τα πολυβολεία σας, τα χαρακώματά σας, που ήταν καμωμένα από τα ίδια σας τα χέρια, με τη βοήθεια του λαού της περιοχής από ό,τι η φύση σας έδινε, πέτρες και κορμούς δέντρων. Μάτωσαν τα χέρια σας, πλήγιασαν και τα οχυρά σας κράτησαν πάνω από 3 χρόνια, μην το ξεχνάτε αυτό. Χάρη στην ψυχή σας, την πίστη σας στον αγώνα, το πείσμα σας, που το φούντωνε το δίκιο.

Τιμή σας και καμάρι σας να 'ναι τα οχυρά σας.

Αυτά τα απλά οχυρά σας, εξευτέλισαν τα πολυδάπανα οχυρά της περίφημης γραμμής Μεταξά και Μαζινό στη Γαλλία (το "τείχος του Ατλαντικού") που δεν άντεξαν παρά μόνο λίγες βδομάδες».

«Σύντροφε, μαχητή, μαχήτρια του ΔΣΕ, δίνουμε στη μνήμη σου μια υπόσχεση. Συνεχίζουμε τον όρκο σου». Τα χέρια του πλήθους των νεολαίων της ΚΝΕ, που είναι συγκεντρωμένοι πάνω στο λόφο, ορθώνονται αμέσως. Μια χούφτα παιδιά δίνουν τον Ορκο μπροστά στο μικρόφωνο, χιλιάδες άλλοι ακολουθούν, είτε με τη φωνή είτε με τη σκέψη.

«Εγώ, παιδί του Λαού της Ελλάδας και μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού. Ορκίζομαι να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι, να χύσω το αίμα μου και να δώσω και την ίδια μου τη ζωή... Για να εξαφανίσω κάθε ίχνος φασισμού... Ιδανικό μου, έχω τη Λεύτερη, ισχυρή και δημοκρατική Ελλάδα, την πρόοδο και την ευημερία του λαού. Και στην υπηρεσία του ιδανικού μου θέτω το όπλο και τη ζωή μου...».

Ειπώθηκαν κι άλλα εκεί πάνω στο λόφο, δίπλα στο μνημείο, πάνω από το πολυβολείο. Μέχρι που ήρθε η ώρα ο λόγος να δοθεί στη Γενική Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ να μιλήσει «εκ μέρους όλων μας και όλων όσοι έπεσαν σε αυτόν τον τίμιο και δίκαιο αγώνα»...