Βασικός σκοπός της Συμφωνίας είναι σύμφωνα με το άρθρο 93, "η προστασία της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένης της ασφάλειας του κράτους, καθώς και η εφαρμογή διατάξεων για την κυκλοφορία των προσώπων στην επικράτεια Σένγκεν". Αναπόσπαστο κομμάτι της Σένγκεν είναι ο πρόσφατος νόμος 2472/97, που νομιμοποιεί το ηλεκτρονικό φακέλωμα.

Προκειμένου να υλοποιηθεί αυτός ο σκοπός, η Συμφωνία:

α) Επιτρέπει τις παρακολουθήσεις και το φακέλωμα πολιτών χωρών εντός και εκτός της Συμφωνίας.

β) Ανατρέπει τη βασική αρχή που είναι το τεκμήριο της αθωότητας των πολιτών και καθιερώνει το τεκμήριο της ενοχής.

γ) Καταργεί το απόρρητο της ιδιωτικής ζωής των πολιτών.

δ) Εμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

ε) Ερχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα και με διεθνείς συμβάσεις προστασίας των προσφύγων, που έχουν επικυρωθεί από τη χώρα μας.

στ) Προωθεί νέα δεσμά για τις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα.

Γιατί δημιουργήθηκε το σύστημα πληροφοριών ΣΕΝΓΚΕΝ; Σε τι έρχεται να "βοηθήσει" το κοινό σύστημα πληροφοριών;

Στο άρθρο 92, στην παράγραφο 1, τονίζεται: Παρέχει τη δυνατότητα στις αρχές, με μια αυτόματη διαδικασία υποβολής ερωτήσεων, να έχουν στη διάθεσή τους τους πίνακες καταχωρήσεων προσώπων και αντικειμένων.

• Επιστροφή σε παλιές μεθόδους, αντικαθιστώντας το φάκελο με τη δισκέτα ή αξιοποιώντας τους παλιούς φακέλους για εμπλουτισμό των νέων.

Το άρθρο 92, παράγραφος 2, μας λέει: Κάθε συμβαλλόμενο μέρος δημιουργεί και συντηρεί το εθνικό του τμήμα του συστήματος πληροφοριών. Η ΕΕ δε σταματάει εδώ. Φροντίζει να μην υπάρχουν προβλήματα γύρω από τεχνικές δυσκολίες. Απαιτεί, λοιπόν, κοινή τεχνική υποστήριξη και στη συνέχεια της παραγράφου 2 ομολογεί κυνικά: Κάθε συμβαλλόμενο μέρος συμμορφώνεται με τα πρωτόκολλα και τις διαδικασίες που από κοινού θεσπίστηκαν για την υπηρεσία τεχνικής υποστήριξης.

Σχετικά με τη λειτουργία και τη χρησιμοποίηση του συστήματος Σένγκεν

• Η συμφωνία χρησιμοποιεί όρους και φράσεις αρκετά εύπλαστες, αλλά και χρησιμοποιημένες και αξιοποιημένες κατά περίπτωση από διάφορες μορφές "δημοκρατίας" που έχουμε γνωρίσει στον τόπο μας.

Ετσι στο άρθρο 93 μας ενημερώνει ότι: Η συμφωνία έχει ως αντικείμενο την προστασία της δημόσιας τάξης και ασφάλειας.

• Για κάθε πρόσωπο εισάγονται διάφορα στοιχεία γύρω από τη δράση του. Ετσι εκτός από το όνομα και το επώνυμο, καταγράφονται ξεχωριστά, αν υπάρχουν, και κάποια συναφή - όπως αναφέρεται - χαρακτηριστικά (άρθρο 94, παράγραφος 3).

Ποιος μπορεί να μας πει τι σημαίνουν συναφή στοιχεία και ποιος θα καθορίσει το περιεχόμενό τους; Μήπως είναι αυτά που τη συγκέντρωσή τους καθιέρωσε ο νόμος 2472/97 και χαρακτήρισε "ευαίσθητα δεδομένα";

• Η συμφωνία δε σταματάει εδώ. Υπάρχει ακόμα μεγαλύτερος "εμπλουτισμός" στοιχείων γύρω από τα προσωπικά στοιχεία.

Υπάρχει πρόβλεψη για το ποια άτομα είναι οπλισμένα, χωρίς όμως να καθορίζει για ποιο λόγο και ποια περίοδο.

• Η συλλογή στοιχείων ολοκληρώνεται με την ίσως πιο περιεκτική ένδειξη για το "πόσο βίαια είναι τα υπ' όψιν πρόσωπα". Αρθρο 94 παράγραφος 3.
• Στη συλλογή στοιχείων για τα άτομα υπάρχει και ο επίλογος. "Η στάση που ενδείκνυται να τηρηθεί". Δηλαδή θα οδηγηθεί στα κρατητήρια, στις φυλακές, στον εισαγγελέα, θα μπουν χειροπέδες ή ό,τι μπορεί να σκεφτεί ο καθένας.

Στο περιεκτικότατο σύστημα πληροφοριών δεν περιλαμβάνονται μόνο όσοι έχουν καταδικαστεί για αξιόποινες πράξεις, αλλά "και οι αλλοδαποί εις βάρος των οποίων υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες" (άρθρο 96 παράγραφος 2). Πόσο και ποιος θα καθορίσει τη βαρύτητα του όρου βάσιμες. Μέχρι σήμερα και χωρίς την ύπαρξη του "σύγχρονου", και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, συστήματος πληροφορικής, χιλιάδες άνθρωποι οδηγήθηκαν στα δικαστήρια μόνο με τη χρησιμοποίηση του όρου "βάσιμες".

Ποιος μπορεί να μας προφυλάσσει από διάφορες ανεξέλεγκτες πληροφορίες στα πλαίσια του υδροκέφαλου ευρωπαϊκού συστήματος πληροφοριών;

• Προς τι όμως όλη αυτή η συγκέντρωση στοιχείων και μάλιστα με αρκετές λεπτομερειακές πλευρές; Στο άρθρο 99, παράγραφος 1, υπάρχει σαφής απάντηση: Τα στοιχεία σχετικά με τα πρόσωπα εισάγονται με στόχο:

α. Τη διακριτική παρακολούθηση.

β. Τον ειδικό έλεγχο.

Ο καθένας από τη μεριά του μπορεί να ερμηνεύσει και να υλοποιήσει ανάλογα με τις περιστάσεις τους όρους "διακριτική" και "ειδικό".

Το άρθρο όμως 99, στην παράγραφο 2, δεν αφήνει κανένα "περιθώριο" για τυχόν εξαιρέσεις: Αναφέρεται όχι μόνο σε αυτούς που έχουν διαπράξει αξιόποινες πράξεις, αλλά και σε αυτούς που μπορεί να υποτεθεί ότι "το υπόψιν πρόσωπο θα διαπράξει και στο μέλλον εξαιρετικά αξιόποινες πράξεις". Πώς τώρα θα προστατευτούν τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα;

Οι δυνατότητες που παρέχουν σήμερα οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, γύρω από την αντιγραφή των υλικών που έχουν αποθηκεύσει στη μνήμη τους, είναι τεράστιες. Πρόσφατο παράδειγμα στη χώρα μας το σπάσιμο των κωδικών για πιστωτικές κάρτες και η ανάληψη χρημάτων από λογαριασμούς ανυποψίαστων πολιτών.

Ετσι, λοιπόν, προβλέπει η συμφωνία ότι "τα δεδομένα μπορούν να αντιγραφούν, αλλά μόνο για τεχνικούς λόγους" (άρθρο 102, παράγραφος 2). Ακριβώς εδώ πρέπει να σταθούμε και να αναρωτηθούμε: Αραγε πόσες "εκδόσεις" αυτών των προσωπικών δεδομένων μπορούν να γίνουν με αφορμή πάντα "τεχνικούς λόγους";

• Υπάρχει βέβαια ένα ερώτημα το οποίο η υπάρχουσα σύμβαση δεν απαντάει.

Ποιος θα έχει την ευθύνη για τη διαχείριση των προσωπικών δεδομένων.

Εδώ η συμφωνία με το άρθρο 108, την παράγραφο 1, προτείνει:

Κάθε συμβαλλόμενο μέρος ορίζει μια αρχή που αναλαμβάνει την κεντρική αρμοδιότητα για το εθνικό τμήμα του συστήματος πληροφοριών. Εύλογο το ερώτημα: Ποια είναι η αρχή;

• Τέλος πρέπει να απαντήσουμε και στο εξής ερώτημα: Μπορεί το ενδιαφερόμενο άτομο να πληροφορηθεί τα δεδομένα που έχουν καταχωρηθεί για τον εαυτό του;

Και εδώ η συμφωνία στο άρθρο 109, την παράγραφο 2, απαντάει κυνικά: Η ανακοίνωση πληροφοριών προς το ενδιαφερόμενο άτομο απορρίπτεται αν είναι ικανή να βλάψει την εκτέλεση του εντεταλμένου νόμιμου έργου.

Ετσι κάθε φορά δημιουργείται ένα τείχος απροσπέλαστο με βάση το "εντεταλμένο - νόμιμο - έργο".

Η συμφωνία εδώ έρχεται μάλιστα να βάλει στο περιθώριο το Σύνταγμα και το υπάρχον Δίκαιο της κάθε χώρας.

Ετσι το άρθρο 111, παράγραφος 2, αναφέρει: Τα συμβαλλόμενα μέρη αναλαμβάνουν την αμοιβαία υποχρέωση να εκτελέσουν τις οριστικές αποφάσεις που λαμβάνονται από τις δικαστικές αρχές.

Ετσι απλά ένας Κούρδος που στη Γερμανία θεωρείται τρομοκράτης, αν καταδικαστεί με βάση τη γερμανική νομοθεσία και συλληφθεί στην Ελλάδα, η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να εκτελέσει την απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου, ανεξάρτητα αν στη χώρα μας η δράση του Κούρδου δε θεωρείται ενοχοποιητική.

• Ακόμα η Συμφωνία έρχεται να αφαιρέσει το δικαίωμα από μια χώρα να αναπτύξει σχέσεις με χώρα μη μέλος της Σένγκεν, στα πλαίσια της καλής γειτονίας και της απλούστευσης των ελέγχων στα σύνορα.

Ετσι ρητά αναφέρει στο άρθρο 136, παράγραφο 2: Κανένα συμβαλλόμενο μέρος δε συνάπτει συμφωνίες με ένα ή περισσότερα τρίτα κράτη, που επιφέρουν απλοποίηση ή κατάργηση των ελέγχων στα σύνορα.

α) Η ρύθμιση της παροχής ασύλου από τη Συνθήκη Σένγκεν δεν εναρμονίζεται με το άρθρο 5 του Ελληνικού Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι "απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού, που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας". Σύμφωνα με το άρθρο 96 της Συνθήκης Σένγκεν, προβλέπεται η άρνηση εισόδου σε αλλοδαπό, εφόσον "η είσοδός του απειλεί τη δημόσια τάξη ή την κρατική ασφάλεια". Τα στοιχεία στα οποία θα στηριχτεί το κράτος - μέλος, για να μην επιτρέψει την είσοδο σε αλλοδαπό, είναι:

• Εάν ο αλλοδαπός έχει καταδικαστεί για αξιόποινη πράξη, επισύρουσα στερητική της ελευθερίας ποινή τουλάχιστον ενός έτους - χωρίς να κάνει διαχωρισμό εάν έχει καταδικαστεί ο αλλοδαπός για πολιτικό έγκλημα σε χώρα που δε λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί και,
• εάν εις βάρος του αλλοδαπού υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες ότι διέπραξε σοβαρές αξιόποινες πράξεις ή υπάρχουν ενδείξεις (!) ότι προτίθεται να εκτελέσει παρόμοιες πράξεις στο έδαφος ενός συμβαλλομένου κράτους. Το γεγονός ότι τέτοιες πληροφορίες μπορεί να τις δώσει μόνο το κράτος που διώκει τον αλλοδαπό και να διαμορφώσει τις "υπόνοιες" αποσιωπάται.

β) Η παράγραφος 3 του άρθρου 29 ορίζει ρητά: "Ανεξάρτητα από το συμβαλλόμενο μέρος (χώρα - μέλος Σένγκεν), στο οποίο ο αλλοδαπός απευθύνει την αίτηση παροχής ασύλου, ένα μόνο συμβαλλόμενο μέρος είναι αρμόδιο για την εξέταση της αίτησής του".

Αυτό σημαίνει ότι αν μια χώρα - μέλος της Σένγκεν τού αρνηθεί τη χορήγηση ασύλου, δεν μπορεί να προσφύγει σε άλλη χώρα - μέλος της Σένγκεν.

Ετσι, αντιστρατεύονται οι σχετικές διεθνείς συμβάσεις, αλλά και το δικαίωμα της χώρας βάσει του Συντάγματος να χορηγεί άσυλο.

γ) Περιορίζεται η εθνική κυριαρχία, αφού η χώρα - μέλος δε θα έχει δικαίωμα παροχής ασύλου, εάν εκτός των άλλων δεν είναι υπεύθυνη χορήγησης ασύλου στους πρόσφυγες αυτής της συγκεκριμένης περιοχής. Ακόμη πρέπει να τονίσουμε ότι η Σένγκεν προβλέπει και επαναπροώθηση, στους διώκτες τους, όσων προσφύγων δεν τους χορηγηθεί άσυλο.

Στόχος της Συμφωνίας ως προς το ζήτημα αυτό είναι ο ασφυκτικός έλεγχος στην είσοδο, στην παραμονή και κυκλοφορία στο έδαφος των χωρών της Σένγκεν, ώστε να αποκοπεί το κύμα των μεταναστών.

Ζητούνται από τους ταξιδιώτες οποιασδήποτε χώρας εκτός Σένγκεν προϋποθέσεις, μέσα κλπ. που προσβάλλουν την προσωπικότητά τους, θίγουν στοιχεία εθνικής κυριαρχίας και έχουν οπωσδήποτε επιπτώσεις στις διακρατικές συμφωνίες με τις γειτονικές μας χώρες.

Το άρθρο 3 ορίζει σαν μία από τις προϋποθέσεις εισόδου του αλλοδαπού: "Δε θεωρούνται ικανοί να διαταράσσουν τη δημόσια τάξη, την εθνική ασφάλεια ή τις διεθνείς σχέσεις ενός από τα συμβαλλόμενα μέρη".

Ο αλλοδαπός είναι εκ προοιμίου ύποπτος και επικίνδυνος. Με βάση ποια κριτήρια οι αρχές ελέγχου θα καταλήγουν αν μπορεί να διαταράξει τη δημόσια ασφάλεια ή τις διεθνείς σχέσεις συμβαλλομένου κράτους;

Με τις ρυθμίσεις του άρθρου 39 καταργείται η αποκλειστική αρμοδιότητα των εθνικών δυνάμεων αστυνόμευσης κάθε κράτους, που φτάνουν στο σημείο να επιτρέπουν, με κάποιες στοιχειώδεις προσπάθειες, την εισβολή και καταδίωξη στο έδαφός μας ατόμων ακόμα και απλώς υπόπτων για αξιόποινες πράξεις!

Συγκεκριμένα η παρ. 1 του άρθρου 40 αναφέρει:

"Τα όργανα ενός εκ των συμβαλλομένων χωρών, τα οποία στα πλαίσια δικαστικής έρευνας μέσα στη χώρα τους παρακολουθούν άτομο ύποπτο συμμετοχής σε αξιόποινη πράξη, που μπορεί να συνεπάγεται απέλαση, εξουσιοδοτούνται (!) να συνεχίσουν την παρακολούθηση στο έδαφος άλλου συμβαλλομένου μέρους", αν αυτό έχει δώσει σχετική άδεια.

Ενώ παρακάτω προβλέπεται και εξαίρεση αίτησης ανάλογης άδειας (!) (παρ. 2). Οι αυθαιρεσίες όμως δε σταματούν.

Οπως φαίνεται από τις διατάξεις του άρθρου 42 παρ. 2, τα αστυνομικά όργανα άλλου κράτους έχουν το δικαίωμα ακόμα και της σύλληψης καταδιωκόμενου, χωρίς την ύπαρξη εντάλματος!

Να, λοιπόν, τι διάσταση παίρνει η κρατική τρομοκρατία σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Γ. Ν.

Ποιος είναι ο περίφημος νόμος 2472/97 για την προστασία του πολίτη από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα;

Είναι η πιο κραυγαλέα καταπάτηση θεμελιωδών αρχών του Συντάγματος. Για ένα γεγονός πρέπει να είμαστε κατηγορηματικοί. Είναι δεδομένη η υπονόμευση του κύρους του Συντάγματος και μάλιστα από το ίδιο το υπ. Δικαιοσύνης. Και δε φτάνει μόνο αυτό.

Αν διαβάσουμε τα δύο κείμενα χωρίς ενδοιασμούς, μπορούμε να απαντήσουμε ότι ο νόμος 2472/97 είναι ακόμα πιο σκοταδιστικός και με αντιδραστικότερο περιεχόμενο κι απ'αυτή τη Συμφωνία Σένγκεν.

α) Εκτός λοιπόν από τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα που προβλέπει η Σένγκεν, ο νόμος εισάγει στο άρθρο α, β, καταπατώντας κάθε έννοια προσωπικής ελευθερίας, τον όρο "ευαίσθητα δεδομένα".

Ερχεται να εξειδικεύσει την κατεύθυνση που υπάρχει από τη Σένγκεν για "συναφή στοιχεία".

Πρόκειται για μια νέα κλιμάκωση παρακολούθησης που επεκτείνεται σε δεδομένα που έχουν σχέση με τα πολιτικά φρονήματα, τη συμμετοχή σε Σωματείο, την Κοινωνική Πρόνοια, την ερωτική ζωή, τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποιθήσεις.

β) Ο νόμος συνηγορεί ότι η συγκέντρωση των δεδομένων αυτών δε θα αρχίσει από μηδενική βάση.

Ετσι, στο άρθρο 3, παρ. 1, ομολογείται ότι ο νόμος εφαρμόζεται στην αυτοματοποιημένη επεξεργασία αλλά και στη μη αυτοματοποιημένη (φάκελοι).

Εύκολα μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι στο νέο ηλεκτρονικό σύστημα θα ενσωματωθεί οτιδήποτε έχει μέχρι σήμερα καταχωρηθεί στο αρχειακό υλικό από τις κατά καιρούς παρακολουθήσεις.

γ) Ακόμη μέχρι σήμερα, γνωρίζουμε ότι μας παρακολουθούσαν και μας φακέλωναν οι αρχές ασφάλειας. Τώρα με βάση το νόμο 2472/97 στο χορό μπαίνουν και ιδιώτες και εύκολα γίνεται αντιληπτό, τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν.

δ) Η "πλαστικότητα" που χαρακτηρίζει το νόμο για να μπορεί να αξιοποιηθεί προς πάσα κατεύθυνση, επιβεβαιώνεται στο άρθρο 3 γύρω από την επεξεργασία των δεδομένων.

Ετσι λοιπόν τα δεδομένα μπορεί να τα επεξεργάζεται ο υπεύθυνος που είναι εγκαταστημένος στην ελληνική επικράτεια, αλλά και υπεύθυνος που είναι εγκαταστημένος σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεν αρκείται όμως εδώ.

Δίνει τη δυνατότητα της επεξεργασίας των δεδομένων από υπεύθυνο που δε βρίσκεται σε χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Εύκολα το μυαλό μας οδηγείται στη χώρα που βρίσκεται στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, δηλαδή στις ΗΠΑ (άρθρο 3, παρ. 3).

ε) Ο νόμος στη συνέχεια δίνει "λύσεις" για τις προϋποθέσεις επεξεργασίας δεδομένων.

Δε μένει κανένα κενό σημείο, περιλαμβάνοντας μια σειρά από προϋποθέσεις και έχοντας σαν ακραία σημεία αναφοράς στο άρθρο 5, παρ. 1 τα εξής:

Πρώτον: Ο ίδιος ο παρακολουθούμενος να δώσει την άδεια για το ηλεκτρονικό του φακέλωμα.

Δεύτερον: Στο βαθμό που υπάρχουν προβλήματα και εμπόδια, στην παρ. 5 προβάλλεται ότι το φακέλωμα μπορεί να υλοποιηθεί όταν είναι "αναγκαίο για το δημόσιο συμφέρον".

Μέχρι αυτό το σημείο είδαμε τους τρόπους και τους ελιγμούς στη δράση του νόμου, άρα και την ανυπαρξία φραγμών γύρω από τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα.

Αυτή είναι και η πρώτη βαθμίδα συλλογής πληροφοριών.

Στο νόμο όμως υπάρχει ακόμα ένα επίπεδο ποιοτικά ανώτερο.

Τρίτον:Είναι η επεξεργασία "ευαίσθητων δεδομένων".

Στο άρθρο 7, παρ. 1 αναφέρει ότι απαγορεύεται η συλλογή και η επεξεργασία πληροφοριών.

Ομως, στο εδάφιο ε, αναφέρει ότι η επεξεργασία επιτρέπεται για την εξυπηρέτηση των αναγκών της εθνικής ασφάλειας.

Ο δρόμος ανοίγει.

Με το πρόσχημα της εθνικής ασφάλειας από τον εμφύλιο μέχρι σήμερα, χιλιάδες διώχτηκαν ή οδηγήθηκαν ακόμη και στο απόσπασμα.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι ανεξέλεγκτοι δρόμοι της ηλεκτρονικής παρακολούθησης μπορούν να δουλεύουν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και χωρίς μάλιστα τον παραμικρό έλεγχο, μπροστά στις τεράστιες δυνατότητες ελιγμών που μας δίνει η αξιοποίηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Η αυθαιρεσία δε σταματάει εδώ.

στ) Στο άρθ. 9 επιτρέπει την ελεύθερη διαβίβαση των πληροφοριών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ακόμα, αν τηρείται επαρκές πλαίσιο προστασίας (! ) και σε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης!!

ζ) Ο νόμος επίσης προβλέπει τη σύσταση "Αρχής Προστασίας Δεδομένων" σαν δημόσια ανεξάρτητη αρχή. Ομως, δεν είναι καθόλου ανεξάρτητη αφού στην ουσία διορίζεται ο πρόεδρος, το ΔΣ, καθώς και το πειθαρχικό της Συμβούλιο. Υπάγεται στον υπουργό Δικαιοσύνης και δεν υπόκειται σε κανενός είδους κοινοβουλευτικό έλεγχο.

Ας μη μας διαφεύγει ότι σε ολόκληρο το νόμο δε γίνεται ούτε μια αναφορά στο Σύνταγμα της χώρας, καθώς και σε διεθνείς συμβάσεις που αναφέρονται στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών και οι οποίες είναι δεσμευτικές για τη χώρα μας. Ο λόγος είναι σαφής.

Γ. Ν.

Στην απόφαση της πρόσφατης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Κόμματος, αναφέρεται συγκεκριμένα ότι:

"...οι αντιδραστικές καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις και αναπροσαρμογές αγκαλιάζουν όλες τις σφαίρες της ζωής, ολόκληρο το εποικοδόμημα, την εξωτερική πολιτική, τη διεθνή θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα...".

"Η όλη πορεία επιβεβαιώνει πλήρως τη μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση για το καπιταλιστικό σύστημα στο ανώτατο στάδιό του, το ιμπεριαλιστικό, που σηματοδοτεί τη στροφή στην πλήρη αντίδραση".

Αυτή η στροφή αφορά και τις επιλογές για τον εκσυγχρονισμό και τη γιγάντωση των κατασταλτικών μέσων και μηχανισμών.

Επιγραμματικά, οι κυριότερες επιλογές αφορούν:

1) Τη συγκρότηση των "Δυνάμεων Ταχείας Επέμβασης". Δεν αφορά "εξωτερικούς" λόγους και αιτίες, αλλά άμεσα την καταστολή των λαϊκών κινημάτων και στη χώρα μας.

Αυτές οι δυνάμεις που διεξάγουν ασκήσεις και στην Ελλάδα έχουν ένα πρόσθετο πλεονέκτημα. Στηρίζονται στη μεγάλη δύναμη πυρός, αξιοποιώντας τις νέες τεχνολογίες στους εξοπλισμούς, αλλά έχουν (και εδώ είναι το σημαντικότερο) μεγαλύτερο βαθμό "ανοσίας" από το "μικρόβιο" της επίδρασης του λαϊκού κινήματος της χώρας που καλούνται να επέμβουν.

2) Την εφαρμογή της Συμφωνίας Σένγκεν, που θ' αποτελέσει μέρος του μηχανισμού τρομοκράτησης και "ταχείας εκτέλεσης" των λαϊκών κινημάτων.

3) Δημιουργία ευρωπαϊκής αστυνομίας και άλλων πολυπλόκαμων μηχανισμών.

4) Προώθηση νόμων κάλυψης και επέκτασης της λειτουργίας της ιδιωτικής αστυνομίας, που θ' αποτελέσει, εκτός των άλλων, μηχανισμό τρομοκράτησης και απεργοσπασίας, ιδιαίτερα στους τόπους δουλιάς.

6) Ενίσχυση με τεχνικό εξοπλισμό και ανθρώπινο δυναμικό των υπαρχόντων μηχανισμών στα Σώματα Ασφάλειας και στο στρατό (ΜΑΤ - ΕΚΑΜ - Μισθοφόροι).

Από κοντά και η επιχειρούμενη απαγόρευση ακόμα και των συγκεντρώσεων, στο όνομα της ελεύθερης κυκλοφορίας των πολιτών και η συστηματική προσπάθεια ενοχοποίησης οξυμένων μορφών πάλης (απεργίες - καταλήψεις - μπλόκα) για το ευκολότερο χτύπημά τους.

Είναι φανερό πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια καινούρια κατάσταση.

Στο σύνολό τους, αυτές οι εξελίξεις συνιστούν την προσπάθεια δημιουργίας των απαιτούμενων όρων για την ανεμπόδιστη εφαρμογή της πολιτικής του κεφαλαίου, θωράκισης της εξουσίας του.

Αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για τη δράση του λαϊκού κινήματος, όπου Γης, και στη χώρα μας.

Επιβεβαιώνουν ότι, όσο θα γίνεται πιο ανεξέλεγκτη η δράση του κεφαλαίου, τόσο θα περιορίζεται η δημοκρατία. Η σιδερένια φτέρνα του ιμπεριαλισμού επιβεβαιώνει ότι ο μιλιταρισμός είναι ζωτική έκφραση του καπιταλισμού, που κατευθύνεται και προς τα μέσα και προς τα έξω.

Επιβεβαιώνεται, και στις σύγχρονες συνθήκες, ο ταξικός κατασταλτικός χαρακτήρας του αστικού κράτους, που έχει σαν αποστολή του την κατάπνιξη του εργατικού κινήματος, και η προσπάθεια της αστικής τάξης για την παραπέρα ενίσχυσή του, μέσα και από διακρατικές συμφωνίες.

Η αστική τάξη της χώρας μας, μέσα από τη συμμετοχή της σε διεθνείς κατασταλτικούς μηχανισμούς (ΔΤΕ - Σένγκεν κ.ά.), επιδιώκει:

- Να εξασφαλίσει καλύτερους όρους (κύρος και δύναμη) για την τρομοκράτηση και καταστολή του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας.

- Να διεκδικήσει ανάλογο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, σαν μέλος ενός γιγάντιου διακρατικού κατασταλτικού μηχανισμού.

- Οι επιδιώξεις της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου συνδέονται άμεσα με την ενίσχυση του κράτους. Οσο συνειδητοποιείται αυτό, τόσο πιο αποτελεσματικά θα μπορεί το κίνημα να πολεμάει αυτά τα σχέδια. Αλλιώς, θα πέφτει στην παγίδα των ελλειμματικών και αποπροσανατολιστικών θεωριών, περί "ελλείμματος δημοκρατίας".

Και εδώ ακριβώς, ο ΣΥΝ ιδιαίτερα, προσπαθεί να παίξει συνειδητά αποπροσανατολιστικό ρόλο. Γιατί ενώ απ' τη μια μεριά καταγγέλει τον αυταρχισμό και τη Σένγκεν, αξιοποιώντας τα δημοκρατικά αισθήματα του λαού, απ' την άλλη θεωρεί ότι τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα μπορεί να έχουν καλύτερη τύχη μέσα στα πλαίσια της κυριαρχίας του πολυεθνικού κεφαλαίου, με μια ενδεχομένως πιο ευνοϊκή "πολιτική ρύθμιση"!!!

Μετά το "αριστερό Μάαστριχτ", θ' ακούσουμε και "αριστερή Σένγκεν";

Η ζωή δείχνει ότι μια τέτοια αντίληψη δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να υπερασπίσει τα πιο στοιχειώδη αστικοδημοκρατικά δικαιώματα.

Εκεί καταντάνε οι απολογητές της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης.

Ολα τα στοιχεία δείχνουν ότι η παραβίαση των δημοκρατικών δικαιωμάτων θα ενταθεί και πρέπει, άμεσα και συνολικά, ν' αντιμετωπιστεί από το λαϊκό κίνημα.

• Για τη διάλυση των μηχανισμών των "Δυνάμεων Ταχείας Επέμβασης", της Σένγκεν, με συντονισμό και με άλλες χώρες.
• Ενάντια στο νομοθετικό πλέγμα που πλήττει τις ελευθερίες (νόμος για φακέλωμα, ιδιωτική αστυνομία κ.ά.).
• Για τη διάλυση των ΜΑΤ - ΕΚΑΜ.
• Για τη μη συγκρότηση του μισθοφορικού στρατού και της στράτευσης στα 18.

Η αποκάλυψη του ταξικού χαρακτήρα του κράτους και των μηχανισμών του, στην πορεία της πάλης του εργατικού κινήματος, αποκτά τεράστια σημασία για την ιδεολογική - πολιτική προετοιμασία και ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού - δημοκρατικού μετώπου.

Γιάννης ΝΑΚΗΣ

Το παγερό ηλεκτρονικό μάτι της εξουσίας των πολυεθνικών, αδίστακτο, καταργεί ακόμη και τις ελάχιστες στοιχειώδεις ελευθερίες και δικαιώματα που απόμειναν στον άνθρωπο από το αντιδραστικό σύστημα. Αυτό, που η εξουσία του γεννά τον τρόμο, από τον φόβο της λαϊκής αμφισβήτησης. Ο αντίπαλος, απαραίτητο και αναγκαίο κοινωνικό στοιχείο για τη λειτουργία αυτού του παρασιτικού συστήματος, πρέπει να υπάρχει απρόσωπος, ισοπεδωμένος και χωρίς συνείδηση. Ερμαιο των διαθέσεων των εξουσιαστών. Μια ύπαρξη αντανακλαστικά "ευαίσθητη", στην απόλυτη κυριαρχία της καπιταλιστικής ισοπέδωσης. Ετσι θέλει τους λαούς η εκμεταλλεύτρια τάξη, αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο εδραιώνει η Συμφωνία Σένγκεν. Το φάντασμα των περιβόητων φακέλων, βρικολάκιασε με την τεχνολογική δυνατότητα επιβολής της πολιτικής εξουδετέρωσης του εργατικού κινήματος. Αυτός είναι ο σκοπός. Αλλά το σκοτάδι δεν είναι παντοτινό κι ας φαίνεται ότι γίνεται πιο μαύρο. Ο "Ρ" παρουσιάζει σήμερα το περιεχόμενο της διαβόητης Συμφωνίας Σένγκεν και τη μέθοδο εφαρμογής της από το κράτος, συμβάλλοντας στην ενημέρωση του περιεχόμενου και των συνεπειών τού πιο αντιδραστικού κατασκευάσματος στις σύγχρονες συνθήκες. Είναι η βάση για την καταπολέμησή του ως την οριστική κατάργηση, που κάποτε σίγουρα θα γίνει.