Είναι φανερό ότι ο Κ. Σημίτης έχει πάρει την απόφασή του. Θα ζήσει το υπόλοιπο της θητείας του με το αγαπημένο του χρώμα, το "γκρίζο". Οπως φάνηκε από τις τοποθετήσεις του προχτές στη Βουλή, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των αγροτών και εκπαιδευτικών, έχει επιλέξει το χρώμα που ταιριάζει στην κυβέρνησή του, θέλει να το κάνει και χρώμα της καθημερινής πραγματικότητας, χρώμα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων, βάζοντάς τους στο επίκεντρο του αντιλαϊκού τυφώνα.
Δεν εκπλήσσει βέβαια, αυτή η γκρίζα τροχιά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, η οποία με μαθηματική ακρίβεια αποκτά διαρκώς όλο και πιο βαθιά σκούρα χρώματα. Ηταν αναμενόμενη και προδιαγεγραμμένη από την πρώτη στιγμή, όταν ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας την αποστολή που τους ανέθεσαν τα μεγάλα αφεντικά, να επιβάλουν τα πρωτοφανή σε αντιλαϊκή σκληρότητα μέτρα και μάλιστα "διά πυρός και σιδήρου".
Η κυβέρνηση από την αρχή επέδειξε μια αξιοζήλευτη, ακόμα και σε θεωρούμενους μέχρι σήμερα ακραίους νεοφιλελεύθερους, συνέπεια στην εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής της. Διατυμπάνιζε μάλιστα ότι, αγνοώντας το πολιτικό κόστος, θα τη διαφυλάξει ως κόρην οφθαλμού και δε θα επιτρέψει συμβιβασμούς και υπαναχωρήσεις. Σύνθημά της ήταν πως "όσο δίκαια και αν είναι τα αιτήματα των απεργών δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν" αν βγαίνουν εκτός των πλαισίων της οικονομικής πολιτικής. Στο πλαίσιο αυτό, επιχειρούσε να δικαιολογήσει την αδιαλλαξία της, ισχυριζόμενη ότι αν υποχωρήσει σε ένα κλάδο, τότε θα προκαλέσει γενικευμένη κοινωνική αναταραχή, αφού θα ξεσηκωθούν όλοι. Το μόνο που κατάφερε πανηγυρικά είναι και να υπάρξει επέκταση των λαϊκών κινητοποιήσεων σε διαρκώς αυξανόμενα κοινωνικά στρώματα, αλλά και να εξαναγκαστεί σε υπαναχωρήσεις (ναυτεργάτες, πολύτεκνοι κ.ά.), ενώ έχει ήδη συμβιβαστεί με αιτήματα άλλων τμημάτων των εργαζομένων.
Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων όχι μόνο δεν αποδέχεται τα περί μονόδρομου της κυβερνητικής προπαγάνδας, αλλά ταυτόχρονα διαπιστώνει ότι η κυβέρνηση τους προορίζει για θύματα στο βωμό της μακροημέρευσης και σκανδαλώδους αύξησης των υπερκερδών της οικονομικής ολιγαρχίας.
Η κυβέρνηση φρόντισε από την αρχή να δείξει το αποκρουστικό πρόσωπο της ταξικής πολιτικής της. Καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα δε χάρισε τόσα πολλά σε τόσους λίγους, σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Χάρισε χρέη πάνω από δύο τρισεκατομμύρια σε μεγαλοοφειλέτες και στις ΠΑΕ, διέγραψε τους οφειλόμενους φόρους, ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, στους Βαρδινογιαννο-Λάτσηδες, ενώ με το φορολογικό νομοσχέδιο φρόντισε να τους θέσει, άλλη μια φορά, στο απυρόβλητο των βαρών, τα οποία φόρτωσε στα "συνήθη υποζύγια".
Η αποστολή της δε σταματά βέβαια εδώ. Επιταχύνει τους ρυθμούς ιδιωτικοποιήσεων, ξεπουλώντας ό,τι έχει απομείνει στο δημόσιο. Από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, τη "Σόφτεξ", όλες τις εναπομείνασες επιχειρήσεις στον ΟΑΕ, μέχρι τον ΟΤΕ, όπου μέσα στους επόμενους μήνες θα ξεπουλήσει το 25% "και βλέπουμε"... Ταυτόχρονα μέσω των περιβόητων "προγραμματικών συμφωνιών", εκχωρεί τις προμήθειες των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων σε συγκεκριμένα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, ενώ φροντίζει να τους προστατεύσει από κάθε έλεγχο καταργώντας τη διάταξη περί ονομαστικοποίησης των μετοχών.
Η συνάντηση της υπουργού Ανάπτυξης Β. Παπανδρέου με τα "πρώτα ονόματα" της οικονομικής ολιγαρχίας - πέρα από το συμβολισμό της, τον ασφυκτικό εναγκαλισμό κυβέρνησης και μεγάλων αφεντικών - σηματοδοτεί τη βούληση των "εκσυγχρονιστών" να δώσουν γην και ύδωρ στους οικονομικούς προϊσταμένους τους. Ταυτόχρονα θέτει το θεσμικό πλαίσιο για να τους λύσει εντελώς τα χέρια, τόσο με την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, όσο και με την "ευελιξία" στις εργασιακές σχέσεις (ωράριο, μερική απασχόληση κ.ο.κ). Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής θα γίνουν περισσότερο οδυνηρές στο εγγύς μέλλον. Ηδη έχουν χαθεί, μόνο το 1995 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ, 120.000 θέσεις εργασίας.
Από την άλλη, οι φυσικοί σύμμαχοι της κυβέρνησης δε δείχνουν αχάριστοι. Με κάθε μέσο στηρίζουν την κυβέρνηση Σημίτη και εκδηλώνουν την ταξική αλληλεγγύη τους στις δύσκολες στιγμές, ενθαρρύνοντάς τη να μην "κάνει πίσω". Είναι χαρακτηριστικές οι ανακοινώσεις συμπαράστασης του ΣΕΒ, των μεγαλοεξαγωγέων, των μεγαλοξενοδόχων κ.ο.κ, με την ευκαιρία των αγροτικών κινητοποιήσεων.
Η επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου που επιχειρούν οι "εκσυγχρονιστές" με τα γνωστά στερεότυπα περί "ισότιμης συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ενωση", "παγκοσμιοποίησης", "ανταγωνιστικότητας", - που παρουσιάζονται λες και είναι κάποιες αόρατες και υπερφυσικές δυνάμεις που προκαθορίζουν τη μοίρα μας - ελάχιστα πειστικά ηχούν στα αυτιά των εργαζομένων, των αγροτών, των συνταξιούχων. Πολύ περισσότερο όταν η ίδια η κυβέρνηση δεν αφήνει περιθώρια ελπίδων για βελτίωση της κατάστασης στο ορατό μέλλον, αφού ήδη έχει συμφωνήσει, μέσω των προγραμμάτων σύγκλισης και σταθερότητας, στην παράταση της λιτότητας στον "αιώνα τον άπαντα".
Αν η κυβέρνηση είναι - και είναι - δεμένη με χίλια νήματα με την άρχουσα τάξη και έχει αναλάβει, ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιαστεί, να φέρει σε πέρας την αποστολή της, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν είναι διατεθειμένοι να περάσουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, προκειμένου να περάσουν από πάνω τους οι δείκτες του Μάαστριχτ και τα υπερκέρδη των πολυεθνικών. Ηδη έχουν δημιουργήσει μια γκρίζα καθημερινότητα στην κυβέρνηση Σημίτη.
Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ
***
***
Δίπλα στα παραπάνω, προστίθενται οι διατεταγμένες δικαστικές διώξεις κατά των απεργών, οι βιαιοπραγίες των κατασταλτικών μηχανισμών, η χυδαιότητα, η συκοφαντία, το "δηλητήριο" του τεχνητού κοινωνικού διχασμού, ο πεμπτοφαλλαγγιτισμός κατά του λαϊκού κινήματος, οι εντολές σε εισαγγελείς να παραπέμψουν δημοσιογράφους που υποστηρίζουν τον λαϊκό ξεσηκωμό!
***
***
Πρόκειται για πρακτικές που συνάδουν απόλυτα με τη δογματική εμμονή της στην υλοποίηση του κοινωνικού απαρχάιντ που επιζητεί η ακόρεστη βουλιμία των καπιταλιστών για θησαυρισμό. Ομως, αυτή η εμμονή συμπαρασύρει στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες όλου του λαού. Αυτή άλλωστε είναι η αστική δημοκρατία, στυγνή δικτατορία των πολυεθνικών. Την απάντηση όμως την παίρνουν από τον ίδιο τον ενωμένο αγώνα των αγροτών, των άλλων εργαζομένων, τη συμπαράταξη και τη μεταξύ τους αλληλεγγύη. Σ' αυτή την προοπτική, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές, θα πορευτεί το λαϊκό κίνημα.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Καθ' όλη τη διάρκεια των λαϊκών αγώνων, η κυβέρνηση έχει επιλέξει τον δρόμο της αντι-ΚΚΕ προπαγάνδας για να αντιπαρέλθει τη λαϊκή δυσφορία που γεννά η πολιτική της
Μέχρι τώρα, μπορούμε να πούμε, πως μόνο καλά λόγια έχουν ακουστεί γι' αυτά, έως και διθύραμβοι. "Συλλάβαμε" σε μια συζήτηση στην ΕΤ-1 τον καθηγητή Κ. Τσουκαλά, γνωστό προσκείμενο και προμηθευτή εισηγήσεων του πρωθυπουργού, παρουσία του υπουργού Παιδείας και ορισμένων πρυτάνεων, να υπερακοντίζει σε επιχειρήματα υπέρ των νέων μέτρων, να ξεπερνάει τον Γερ. Αρσένη, ουσιαστικά να του "πασάρει" επιχειρήματα. Οι πρώτες εντυπώσεις, ίσως, κερδήθηκαν.
Το κλίμα αυτό της ευφορίας, "για τη μεγάλη ώρα της παιδείας", το χαλάει, στην κυριολεξία, η τεκμηριωμένη κριτική του ΚΚΕ και ο... χρόνος. Οσο περνάει ο χρόνος και πέφτει η αχλή των εξαγγελιών του υπουργού Παιδείας, όσο συνειδητοποιείται το περιεχόμενό τους, τόσο εγείρονται ενστάσεις, τόσο εμφανίζονται, και στον Τύπο, οι πρώτες αντίθετες διαπιστώσεις. "Από τις απαντήσεις του υπουργείου προκύπτει ότι ο κλειστός αριθμός των εισακτέων παραμένει, παρά τις αντίθετες εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας για ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια" ("Ελευθεροτυπία" 30.1.97).
Θα το πούμε καθαρά. Τα νέα μέτρα που εξάγγειλε ο υπουργός Παιδείας υψώνουν νέους, μεγαλύτερους και ισχυρότερους, φραγμούς στη μόρφωση της νεολαίας. Αποτελούν ένα σύνολο αντιδραστικών μέτρων, που στόχο έχουν να εναρμονίσουν την παροχή της γνώσης στις απαιτήσεις της ευελιξίας της αγοράς εργασίας. Αλλωστε μ' ένα σαφή τρόπο την εκτίμηση αυτή την προβάλλει και ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας στην εισήγηση που παρέδωσε στους πρυτάνεις: "Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν έχει προσαρμοστεί στις μεγάλες αλλαγές, που έχουν συντελεστεί στην αγορά εργασίας και στην ελληνική οικονομία".
Τους νέους φραγμούς, λοιπόν, στη μόρφωση, τους βαφτίσανε με παπαδίστικη υποκρισία, ελεύθερη πρόσβαση. Πρόκειται για απάτη ολκής, από τις συνηθισμένες απάτες, που μας σερβίρει η κυβέρνηση του εκσυγχρονισμού και της Κεντροαριστεράς, του εκσυγχρονιστικού και του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ (ιδέ αγροτική οικονομία).
Το θλιβερό γεγονός, όμως, που εντυπωσιάζει είναι ότι αυτή την προσπάθεια εξαπάτησης του ελληνικού λαού και της νεολαίας τη συνεπικουρούν και θεσμοθετημένοι εκπρόσωποι των ΑΕΙ. Ορισμένοι πρυτάνεις όχι απλά τη συνεπικουρούν, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις αναλαμβάνουν και το βαρύ φορτίο της εκλαϊκευσης. Και λέμε το βαρύ φορτίο, γιατί το κύρος του πρύτανη είναι πράγματι βαρύ φορτίο.
***
Πρέπει να πούμε πως και ο νέος υπουργός Παιδείας ακολούθησε την "πεπατημένη". Αρχισε από το εξεταστικό σύστημα. Ενώ ανάγγειλε την κατάργηση των εξετάσεων, τετραπλασίασε τις εξετάσεις. Τρεις, μέσα στο Λύκειο και μία, μέσω του συστήματος επιλογής, από τα ΑΕΙ. Οι εξετάσεις μέσα στο Λύκειο είναι σαφώς προσανατολισμένες για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, με μεγαλύτερη εξάρτηση και ένταση απ' ό,τι πριν. Γι' αυτό και θα δουλεύουν αποκλειστικά και μόνο ως "κρησάρα". Στόχος, να φτάνουν όσο το δυνατόν λιγότεροι στο Εθνικό Απολυτήριο. Γιατί, είναι βέβαιο ότι εάν κάποιος μαθητής σημειώσει μια αποτυχία στις τρεις εξετάσεις είναι αδύνατον να βρίσκεται μέσα στους επιλεγμένους από τα ΑΕΙ.
Πρακτικά αχρηστεύεται το Εθνικό Απολυτήριο για την είσοδο στα ΑΕΙ. Με την έννοια αυτή είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν κατακόρυφα οι τάσεις εγκατάλειψης του Λυκείου από τους μαθητές. Το αποτέλεσμα αυτό το γνωρίζουμε ήδη από άλλες χώρες, όπου εφαρμόζονται ανάλογα μέτρα. Το μέλλον όσων εγκαταλείπουν το Λύκειο... αόρατο. Τα νέα μέτρα τούς παραδίδουν στην ευελιξία της αγοράς εργασίας, όπως ήδη τονίσαμε. Δηλαδή στην ανεργία.
Οι μαθητές, που θα έχουν ως στόχο το Εθνικό Απολυτήριο με απαίτηση εισαγωγής στα ΑΕΙ, εκ των πραγμάτων, θα παραδοθούν στα δίχτυα της παραπαιδείας, την οποία βέβαια ο υπουργός Παιδείας υπόσχεται, όπως και οι προηγούμενοι υπουργοί, ότι θα καταργήσει μέσα από τη νέα (αντι)μεταρρύθμιση. Με την ευκαιρία θα ήταν ευχής έργον να μας πει ο υπουργός Παιδείας τι θα κάνει τους εκατό χιλιάδες εργαζόμενους, που απασχολούνται στην παραπαιδεία; Θα τους προσλάβει στην αναβαθμισμένη Μέση Εκπαίδευση;
Οσοι, λοιπόν, από τους μαθητές έχουν ως στόχο το πανεπιστήμιο θα πρέπει να έχουν ισχυρή οικονομική άνεση, για να ανταποκριθούν στα έξοδα της παραπαιδείας, φυσική και ψυχική αντοχή, για να αντεπεξέλθουν στις προδιαγραφές ενός εξοντωτικού συστήματος λυκειακής εκπαίδευσης, όχι κατ' ανάγκη αναβαθμισμένης.
Αλλά και όσοι από τους μαθητές πάρουν το Εθνικό Απολυτήριο, δεν είναι βέβαιο ότι θα εισέλθουν στο Πανεπιστήμιο, γιατί παραμονεύει ο κλειστός αριθμός των υποψηφίων, που θα καθορίζεται από τα διάφορα τμήματα των ΑΕΙ, ανάλογα με το δόγμα της "προσφοράς και της ζήτησης".
Απάτη, λοιπόν, η ελεύθερη πρόσβαση.
***
Και ποιος ισχυρίστηκε ότι οι γνώσεις αποκτώνται "ακόπως"; Εδώ όμως πρόκειται για την ταξική "υπερκόπωση". Το να μπερδεύει κανείς το "ακόπως" με τα συνειδητά εμπόδια, που παρεμβάλλονται για να επιτυγχάνεται ο ταξικός διαχωρισμός των μαθητών και να εναρμονίζεται η απόκτηση γνώσης με την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, είναι τουλάχιστον στρουθοκαμηλισμός.Αγνοεί τη σημερινή κατάσταση στα ΑΕΙ, που αναδεικνύει το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι έχει αλλάξει η ταξική προέλευση και σύνθεση των φοιτητών, σε βάρος των προερχομένων από την εργατική τάξη και υπέρ αυτών που προέρχονταιι από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα.
Τα μέτρα αυτά αποσκοπούν φανερά και απροκάλυπτα στη δημιουργία μιας επιστημονικής ελίτ, υποταγμένης στην υπεράσπιση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, από τη μια, και ενός γενικώς καταρτισμένου εργατικού δυναμικού, από την άλλη, που μέσα από τους Κύκλους Ελευθέρων Σπουδών, το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, τα ΙΕΚ και ΚΕΚ, θα λαμβάνει ταχύρυθμη κατάρτιση, προκειμένου να καλύπτει τις σημερινές ανάγκες στην αγορά εργασίας του μεγάλου κεφαλαίου.Ούτε, λοιπόν, η παροχή γνώσης εξασφαλίζεται.
Είναι πλέον προφανές: Τα μέτρα αυτά δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο παρά την υλοποίηση των κατευθύνσεων της ΕΕ, έτσι όπως είναι διατυπωμένες στη "Λευκή Βίβλο" και αφορούν τη διαμόρφωση των όρων της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης στα πλαίσια των νέων εργασιακών σχέσεων, που προωθούνται από το μεγάλο κεφάλαιο.
Παναγιώτης ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ