Οι μαθητές θα βγουν πάλι στους δρόμους, διαβεβαιώνει ο μαθητής Σταύρος Τσιμπίδης στη συζήτηση που είχαμε μαζί του με αφορμή την προώθηση των 8 νομοσχεδίων για την παιδεία.

- Ποιο είναι το κλίμα που υπάρχει ανάμεσα στους μαθητές από τότε που ανακοινώθηκαν αυτά τα νέα μέτρα;

- Πολλοί τρέφουν αυταπάτες. Υπάρχουν όμως τα άτομα που είναι συνειδητοποιημένα για το τι γίνεται και προσπαθούν να ενημερώσουν και τον υπόλοιπο κόσμο και νομίζω ότι γίνεται μια πολύ καλή δουλιά. Πάντως τα παιδιά αγωνιούν. Πολλοί ρωτούν τους καθηγητές κατά πόσο τελικά θα είναι ελεύθερη η πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Υπάρχει μια επιφύλαξη και μια δυσαρέσκεια για το θέμα. Τους τρομάζει ότι θα δίνουν σε περισσότερα μαθήματα, θα πληρώνουν πιο πολλά φροντιστήρια και ξέρουν τι έχουν να περάσουν.

- Πώς σου φαίνεται όλη αυτή η φιλολογία περί "διαλόγου";

- Ποιος διάλογος; Οταν γίνονταν οι κινητοποιήσεις μας πήγαμε πάνω στον υφυπουργό που μας είπε ότι είμαστε "παπαγαλάκια", ότι δεν είμαστε καλά πληροφορημένοι, με λίγα λόγια ότι όλα στην παιδεία πάνε καλά. Και εκεί που αναφέραμε ένα παράδειγμα για ένα σχολείο, πήραν τηλέφωνο δήθεν για βόμβα! Για τι διάλογο μιλάμε όταν η κυβέρνηση λέει πως "ό,τι δώσαμε, δώσαμε", δε δίνει πέντε δεκάρες στους καθηγητές.

- Τι γίνεται μετά το Λύκειο, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση;

- Στην ουσία πάμε για ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Μία φορά δίνουμε Πανελλήνιες και πρέπει να κάνουμε φροντιστήριο από τη Δευτέρα Λυκείου. Φαντάσου να κάνεις φροντιστήριο σε όλα τα μαθήματα και αυτό φυσικά σημαίνει ότι χρειάζονται περισσότερα χρήματα. Και ένας μέσος Ελληνας μισθωτός που του κόβουν επιδόματα κλπ. κλπ. δεν μπορεί να αντεπεξέλθει. Και σίγουρα με όλα αυτά τα πτυχία από ΙΕΚ, από Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, από ΕΛΚΥΣ, από ιδιωτικά πανεπιστήμιο, θα υπάρχει μια ανισότητα: Σπουδές διαφορετικών ταχυτήτων αποσκοπούν στο να βγουν και άνθρωποι διαφορετικών ταχυτήτων.

- Απέναντι σε όλα αυτά ποια αιτήματα αντιτάσσουν οι μαθητές και πώς θα τα διεκδικήσουν;

- Πρώτα από όλα να παρέχονται περισσότερα κονδύλια για την παιδεία. Πρέπει να γίνει συνολική αναμόρφωση του λυκείου. Να λυθεί το θέμα της υποδομής. Υπάρχουν σήμερα λύκεια που κάνουν μάθημα σε παλιές αποθήκες. Για παράδειγμα το ΤΕΛ της Πετρούπολης είναι χωρισμένο σε δύο κτίρια με διαφορά δύο τετραγώνων και ήρθε ένας φίλος μου και νόμιζε ότι του έκανα πλάκα. Μια πολυκατοικία πολύ παλιά, χωρίς αυλή, τάξεις 2χ2. Τι να πω; Μιλάμε για τραγικές καταστάσεις. Και πρέπει να διαμορφωθεί το σύστημα έτσι ώστε να ωθούμαστε προς το μάθημα. Εχουμε καταντήσει "ρομποτάκια": Σχολείο - φροντιστήριο, φροντιστήριο - σπίτι. Επιμόρφωση των δασκάλων καθώς από τη στιγμή που διορίζονται στα 40 τους χάνουν την επαφή με το μάθημά τους. Προσπαθούν να ρίξουν την παιδεία όσο πιο χαμηλά μπορούν. Ηδη έχουμε ένα χαμηλό ποσοστό ατόμων που εγκαταλείπουν το σχολείο και τα βλέπω να γίνονται ακόμα περισσότερα.

Οι μαθητές θα βγουν και πάλι στους δρόμους για όλα αυτά και πιστεύω ότι οι περισσότεροι καθηγητές είναι μαζί μας και παλεύουν για την αναβάθμιση της παιδείας και για το καλό το δικό μας και για το καλό των ίδιων. Οι γονείς είναι σίγουρα μαζί μας. Και ελπίζουμε ότι αυτό θα εκφραστεί και μέσα από κοινούς αγώνες.

Αποκαλυπτική για την κατεύθυνση που έχουν οι προωθούμενες από την κυβέρνηση αλλαγές, είναι και η συζήτηση που είχαμε με τη μητέρα ενός μαθητή ΤΕΛ, τη Μαίρη Σελέκου.

- Πώς υποδέχονται οι γονείς τηνείδηση ότι μέσα σε ένα μήνα θα γίνει νόμος η ριζική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος;

- Γενικότερα, ο Ελληνας ξέρει ότι μέσα στο καλοκαίρι η κυβέρνηση θα περάσει οτιδήποτε είναι "δύσκολο" για το λαό, γιατί δε θα έχει αντιδράσεις. Αν μιλάμε για τα σχολεία, ξέρουν ότι οι εκπαιδευτικοί λείπουν, τα παιδιά είναι στις παραλίες. Υπάρχει αγανάκτηση καθώς ακούμε καιρό γι' αυτές τις μεταρρυθμίσεις όμως ενημερωνόμαστε αποσπασματικά και δε γίνεται διάλογος γι' αυτά.

Οταν άρχισε να μαθαίνει τις νέες διαδικασίες απόκτησης της γνώσης, ο γονιός διαπίστωσε ότι πάει προς τα πίσω η παιδεία. Διότι, τώρα το παιδί θα πρέπει να εντατικοποιήσει το διάβασμα, θα έχει περισσότερα μαθήματα, ο γονιός θα πρέπει να πληρώνει πιο πολλά φροντιστήρια και στη σημερινή εποχή της ανεργίας, της λιτότητας, της ακρίβειας, που έτσι κι αλλιώς η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είμαστε στα όρια της επιβίωσης, τελικά κλείνουν οι πόρτες των πανεπιστημίων για τα παιδιά του λαού.

- Πόσο ενημερωμένοι είναι, αλήθεια,οι γονείς;

- Αυτό που ξέρω είναι ότι και μέσα από το χώρο του δικού μου σχολειού, οι γονείς όλο αγωνία έτρεχαν από το σύλλογο ως το λυκειάρχη, που ήταν ανέτοιμος, να μάθουν τι σημαίνει. Εγιναν οι εξαγγελίες και ακόμα οι ίδιοι εκπαιδευτικοί δεν ήξεραν να ενημερώσουν τους γονείς και τους μαθητές. Μιλάμε, δηλαδή, για εντυπώσεις προς τα έξω ότι πάει να γίνει κάτι θετικό και αυτό που φοβίζει και εμένα σαν γονιό είναι ότι το περνά μέσα στο καλοκαίρι χωρίς διάλογο και ενημέρωση των εργαζομένων χωρίς υποδομή, χωρίς μετεκπαίδευση καθηγητών, χωρίς βιβλία. Ολα είναι στον αέρα.

Η αγωνία του γονιού είναι και για το σήμερα του παιδιού και την επαγγελματική του αποκατάσταση που βλέπει να γίνεται όλο και πιο θολή. Και αυτό που ήδη διαφαίνεται τουλάχιστον στην περιοχή μας είναι ότι πολλά παιδιά σταματούν νωρίς το σχολείο και κάνουν διάφορες "δουλιές του ποδαριού". Στο Λύκειο σημειώνονται διαρροές ακόμα και στη διάρκεια της χρονιάς.

Είναι καθαρό ότι η μεταρρύθμιση της παιδείας εξυπηρετεί καθαρά ταξικά συμφέροντα, δηλαδή είναι και επιταγές των Βρυξελλών που θέλουν τους λίγους μορφωμένους από τη μια και μια στρατιά ανεκπαίδευτων και ανειδίκευτων ανθρώπων, οι οποίοι θα απασχοληθούν σε μεσαιωνικές συνθήκες στους χώρους δουλιάς από την άλλη. Νομίζω ότι έτσι όπως στήνεται όλο αυτό το πράγμα με το ανοιχτό πανεπιστήμιο και τους ΕΛΚΥΣ καλύπτει τελικά μόνο τις εντυπώσεις και έχει στόχο απ' τη μια να φτιάξει ημιμαθείς επιστήμονες και απ' την άλλη να μεταθέσει το πρόβλημα της ανεργίας για παραπέρα.

- Ποιες αλλαγές στην παιδεία θέλουν οι γονείς;

- Θέλουν προσχολική αγωγή, ενιαίο λύκειο, εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, ενσωμάτωση της επαγγελματικής κατάρτισης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αξιοπρεπή θέση του καθηγητή, ώστε να σταματήσει να παίζει διπλό ρόλο στην παιδεία και την παραπαιδεία, τις θέσεις δηλαδή του κινήματος των γονιών. Και φυσικά οι αλλαγές είναι και ζήτημα προϋπολογισμού. Πρέπει να διατεθούν μεγάλα κονδύλια για την παιδεία: Το ιστορικό αίτημα του 15% που έχουν υιοθετήσει σήμερα τα παιδιά.

- Θα υπάρξει αντίδραση σε όλα αυτά τα νέα μέτρα;

- Αυτό που έμεινε στο τέλος της χρονιάς ήταν η αγωνία μαθητών και γονιών να υπάρξει συνέχεια των αντιδράσεων. Οι γονείς συμπαραστέκονται πρώτα απ' όλα στα παιδιά τους. Χρειάζεται μια μαζική αντίδραση, όχι μόνο λόγια, που θα ξεκινήσει με την ενημέρωση στους χώρους του σχολείου για όλα αυτά που πάνε να γίνουν. Κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε την υπόθεση της παιδείας στα χέρια μας. Είναι υπόθεση που αφορά όλους.

Εδώ αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο το "φιλολαϊκό" πρόσωπο του κεφαλαίου. Γράφει ο Θ. Λιανός: "Σχετικά φτωχοί φορολογούμενοι πληρώνουν για την εκπαίδευση των σχετικά πλούσιων φοροφυγάδων και δυστυχώς στη χώρα μας οι φοροφυγάδες είναι περισσότεροι των φορολογουμένων". Ενώ ο Β. Βολουδάκης υποστηρίζει: "Το σύστημα δωρεάν διανομής ενός και μοναδικού συγγράμματος διαιωνίζει την κοινωνική ανισότητα και τον εφησυχασμό", για να συμπληρώσει τους συνδικαλιστές της ΔΑΠ, που με μένος υποστήριζαν και υποστηρίζουν στα αμφιθέατρα πως "είναι κοινωνικά άδικο να μην πληρώνουν οι πιο πλούσιοι για τα συγγράμματα" (κάτι ανάλογο με τους... "έχοντες" του Σημίτη).

"Πρέπει να ξεφύγουμε από το "δωρεάν" ή "τίποτε", όπως κι από τις στενές ερμηνείες των συνταγματικών διατάξεων", συμβουλεύει η "Ελευθεροτυπία" (29/7/97). Ενώ ο "Οικονομικός Ταχυδρόμος" (17/10/96) κραυγάζει υποκριτικά: "Η δωρεάν παιδεία είναι άδικη". Και η Α. Δαμιανίδου ("Αυγή" 10/11/96), υπό τον εύγλωττο τίτλο: "Εμπρός συμπολίτες να καταργήσουμε τη δωρεάν παιδεία" μας καλεί να πληρώσουμε και κάτι για τα παιδιά μας κι "από το κράτος συνεχίστε να ζητάτε φανάρια στους δρόμους, αφού αυτό είναι λίγο δύσκολο να το κάνουμε μόνοι μας".

Στην ουσία πρόκειται για τη "φιλολαϊκή" μεταμφίεση της έντασης των ταξικών φραγμών, που εκφράζεται πρώτα και κύρια με την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, ιδιαίτερα της βασικής, και την υπονόμευση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα και μέσω της συνολικής υποβάθμισης των συνθηκών και του επιπέδου διαβίωσης των εργαζομένων.

Η υποβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας είναι κοινό χαρακτηριστικό από το Νηπιαγωγείο έως το Πανεπιστήμιο και τελικά οδηγεί στην πτώση του μορφωτικού επιπέδου της νεολαίας. Ετσι ο αριθμός των αναλφάβητων νέων αυξάνει (!) την τελευταία δεκαετία, ενώ ένα μεγάλο μέρος δεν ολοκληρώνει την υποχρεωτική εκπαίδευση.

Η έλλειψη ουσιαστικών προϋποθέσεων για να σπουδάσουν τα παιδιά από τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχει χειροτερεύσει δραματικά τους όρους ζωής και σπουδών. Ορθώνει φραγμούς συχνά αξεπέραστους στα παιδιά των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Ενδεικτικά, στις έρευνες της ΕΣΥΕ το 1991 δήλωναν ότι "εργάζονται με μερική απασχόληση, επειδή παρακολουθούν μαθήματα" 5.673 σπουδαστές και το 1993, 10.020 σπουδαστές. Δηλαδή, διπλασιάστηκαν σε δύο χρόνια! Βέβαια, ο αριθμός των περιστασιακά και μόνιμα εργαζόμενων είναι πολύ μεγαλύτερος απ' αυτόν που καταγράφει η επίσημη στατιστική.

Αυξάνεται η εγκατάλειψη των σπουδών, που οφείλεται σε σημαντικό βαθμό και στις δυσκολίες της φοιτητικής ζωής, που δημιουργούν τα σημαντικά έξοδα για στέγαση, προσωπικά έξοδα, βιβλία κτλ. Ιδιαίτερα στα ΤΕΙ η εικόνα είναι ανατριχιαστική: Μόνο ο ένας στους τρεις εισακτέους τελικά ολοκληρώνει τις σπουδές του και αποφοιτά. Και στα ΑΕΙ, όμως, χιλιάδες φοιτητές κάθε χρόνο αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους. Η είσοδος στην ΕΟΚ και οι αλλαγές που ακολούθησαν σχεδόν τριπλασίασαν (!) σε μια δεκαετία το ποσοστό των φοιτητών που καθυστερούν τις σπουδές τους (από 14,5% το 1980-81 σε 45,2% το 1992-93), ενώ ένα μεγάλο μέρος αυτών τις εγκαταλείπουν οριστικά. Αυτό βέβαια δεν είναι το αποτέλεσμα του ότι οι γόνοι της αστικής τάξης δεν... πληρώνουν τα βιβλία τους (στο κάτω κάτω, ας φορολογήσουν το κεφάλαιο και τα... βιβλία τούς τα χαρίζουμε δωρεάν), αλλά συνέπειες μιας πολιτικής βαθιά ταξικής. Τώρα αν έχουν βάλει στο μάτι τα τελευταία υπολείμματα του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αυτό δε γίνεται προφανώς για να αποκαταστήσουν... την κοινωνική δικαιοσύνη!

Η μόρφωση μετατρέπεται όλο και πιο πολύ σε εμπόρευμα, η κοινωνική ευθύνη για την παροχή της μεταφέρεται και τυπικά στο άτομο, που θα αποκτά μόρφωση ανάλογα με την οικονομική - ταξική του θέση. Η πιο απλά, ο καθένας να παίρνει τελικά ό,τι μπορεί να αγοράσει.

Αυτό είναι σε τελευταία ανάλυση η κατάληξη της επιχειρηματολογίας που αναπτύσσεται για την επιτάχυνση της εμπορευματοποίησης (δίδακτρα που ήδη υπάρχουν στα μεταπτυχιακά να επιβληθούν και στις προπτυχιακές σπουδές, ξεκινώντας από τους ΕΛΚΥΣ και το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο).

Αφού λένε η εκπαίδευση δεν απευθύνεται σε όλο το λαό, αλλά σε όσους μπορούν να την πάρουν, γιατί να την πληρώνουν όλοι; Εδώ επιστρατεύονται τα πάντα. Λ. χ. μία έρευνα του ΔΝΤ μας "ενημερώνει" ότι ενώ από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση κερδίζει η κοινωνία ως σύνολο και το κράτος, στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση το κέρδος πηγαίνει στο άτομο που τη δέχεται. Ετσι ο Τζ. Ασγουορθ ξεσπαθώνει "αυτοί που ωφελούνται να πληρώνουν για το κόστος παραγωγής", "να πληρώνουν δίδακτρα ανάλογα με το εισόδημα" (Θ. Λιανός), τέλος να υπάρχει δανειοδότηση στους φοιτητές για την πληρωμή των διδάκτρων. Και αφού η πανεπιστημιακή εκπαίδευση αποφέρει τάχα προσωπικά κέρδη και άρα ικανοποιεί... προσωπικές ανάγκες, νομιμοποιείται η "δυνατότητα επιλογής και η ικανοποίηση των διαφορετικών αναγκών" (Τζ. Ασγουορθ) - άρα ας προχωρήσουμε με κάθε τρόπο την ιδιωτικοποίηση, παρέχοντας πολλές μορφές ιδιωτικής παιδείας, για να εξασφαλίσουμε τη "δυνατότητα επιλογής". Η "επιλογή" βέβαια δεν είναι σε καμία περίπτωση ελεύθερη. Ορίζεται από τα στενά πλαίσια που θέτουν οι ολοένα και σκληρότεροι ταξικοί φραγμοί.

Αντίθετα οι Δ. Τσάτσος - Κ. Τσουκαλάς ορθά τονίζουν πως η παιδεία δεν αποτελεί ατομικό αγαθό. Κατά συνέπεια, οι νέοι δεν πρέπει να σπουδάζουν δωρεάν επειδή είναι φτωχοί, αλλά επειδή πρέπει όλοι να μετέχουν στα αγαθά του πολιτισμού και της γνώσης.

Η μεταφορά της ευθύνης για την εκπαίδευση και στη συνέχεια για την εργασιακή προοπτική στον καθένα ατομικά, ενοχοποιεί το νέο για την αποτυχία της κοινωνίας να του εξασφαλίσει τα δικαιώματά του. Ερευνες έχουν αποκαλύψει ότι σε χώρες της ΕΕ αυτή η κατάσταση έχει καλλιεργήσει τάσεις αυτοαπόρριψης σε σημαντικά τμήματα της νεολαίας, με αποτέλεσμα την πυροδότηση όχι μόνο της εγκληματικότητας, αλλά και των ναρκωτικών, των αυτοκτονιών.

"Τα ελληνικά ΑΕΙ δεν καλύπτουν επαρκώς τη ζήτηση για πανεπιστημιακή εκπαίδευση" (Τζ. Ασγουορθ, διευθυντής του London School of Economics).

"Τα μη κρατικά ΑΕΙ λύνουν το πρόβλημα αυτών που σπουδάζουν στο εξωτερικό. Ενας αριθμός αυτών θα σπουδάζει με σημαντικά χαμηλότερο κόστος". (Θ. Λιανός, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών).

Να "ανοίξουμε", ισχυρίζονται, τις πόρτες των πανεπιστημίων, βάζοντας ταυτόχρονα από το παράθυρο τα δίδακτρα στα δημόσια ΑΕΙ, ιδρύοντας παράλληλα "μη κρατικά", "μη κερδοσκοπικά" κτλ. ιδιωτικά ΑΕΙ, για να ικανοποιηθεί η "ζήτηση" για πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ετσι, ισχυρίζονται, θα αντιμετωπιστεί η αφαίμαξη της ελληνικής οικονομίας και οικογένειας, αφού το κόστος θα είναι μικρότερο και δε θα "φεύγει" τόσο συνάλλαγμα.

Βέβαια, η επίκληση της "διαρροής συναλλάγματος" ηχεί υποκριτική, αν όχι αστεία, όταν εκστομίζεται από τους πιο μαχητικούς υπέρμαχους της "ελεύθερης διακίνησης" κεφαλαίων και προσώπων, από αυτούς που έχουν διαπρέψει στην εξαγωγή κερδών, κεφαλαίων και συναλλάγματος. Μήπως άλλωστε δεν είναι οι ίδιοι που θέλουν τους νέους εθισμένους στην "κινητικότητα" από χώρα σε χώρα, μέσα από τα ποικίλα ΕΟΚικά προγράμματα; Ασφαλώς, η ανησυχία τους είναι να καταλήγουν τα χρήματα, που έτσι κι αλλιώς ξοδεύονται, στις δικές τους τσέπες και όχι σε άλλες. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι έτσι ανοίγει ο δρόμος για τη συνολική υποβάθμιση της εκπαίδευσης, ιδιαίτερα της δημόσιας, πράγμα που καταλήγει και πάλι στην όρθωση νέων φραγμών. Ετσι, για παράδειγμα, όπως αναφέρουν οι Δ. Τσάτσος - Κ. Τσουκαλάς, "η απελευθέρωση των πανεπιστημίων από τον κρατικό ζυγό συνεπάγεται την απαλλαγή του κράτους από την "ευθύνη"... έτσι θα επιτραπεί η γενική διείσδυση των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, πράγμα που θα έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την περαιτέρω υποβάθμιση των σπουδών σε όλους τους καίριους και ακριβούς τομείς".

Πράγματι, η ντε φάκτο αντικατάσταση του όρου ανώτατη εκπαίδευση από τον όρο "μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση και κατάρτιση" σημαίνει την υποχρέωση των πανεπιστημίων "να συνυπάρχουν με άλλα ιδρύματα σε έναν ενιαίο μεταδευτεροβάθμιο εκπαιδευτικό χώρο, γι' αυτό και πρέπει να συζητήσουν τη νέα τους φυσιογνωμία και νέες μεθόδους δράσης", όπως τονίζουν οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για την παιδεία ("Βήμα" 13/7/97).

Στην ουσία τα "νέας φυσιογνωμίας" ΑΕΙ θα είναι "ακριβά" για την τσέπη των εργαζομένων, πολύ "φτηνά", όμως, όσον αφορά την παρεχόμενη γνώση, γεγονός που βεβαίως δεν απασχολεί ιδιαίτερα την άρχουσα τάξη: Η πελατεία του Χάρβαρντ, της Σορβόννης και του Κέμπριτζ δεν πρόκειται να μειωθεί. Κι όσο για το επιχείρημα πως έτσι θα αναβαθμιστούν τα δημόσια, μέσω του "ανταγωνισμού", είναι επιεικώς σαθρό αν αναλογιστεί κανείς με ποια κριτήρια και για ποια συμφέροντα θα ανταγωνίζονται. Το υπαρκτό πρόβλημα της ανώτατης εκπαίδευσης δεν μπορεί να λυθεί με την πολιτική της ιδιωτικοποίησης: Αυτή άλλωστε είναι παράγοντας όξυνσης των σημερινών αδιεξόδων. Η διεύρυνση της ανώτατης εκπαίδευσης προϋποθέτει την κατοχύρωση της Ενιαίας Δημόσιας και Δωρεάν Ανώτατης Εκπαίδευσης, μέσα από την αναδιάρθρωση της σημερινής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την επέκτασή της με την ίδρυση νέων τμημάτων που επιβάλλει η εξέλιξη της επιστήμης, αλλά και το αγκάλιασμα τομέων που σκόπιμα αφήνονται στα χέρια της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" (λ. χ. Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ, καλλιτεχνικών σπουδών κτλ.).

Κυριάκος ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ

Πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, νομικοί, πολιτικοί μέσα από τις στήλες του αστικού Τύπου, βιβλία και συμπόσια παίρνουν μέρος στην καλά οργανωμένη προπαγάνδα στήριξης των κυβερνητικών και ΕΟΚικών επιλογών. Η ανάγκη κριτικής των απόψεων που συνοδεύουν την πολιτική ιδιωτικοποίησης της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης είναι επομένως επιτακτική. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από επιχειρήματα τα οποία προετοιμάζουν τα κυβερνητικά μέτρα, που υιοθετούνται το ένα μετά το άλλο, παρουσιάζοντας αυτή την πολιτική σαν απάντηση στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες. Ταυτόχρονα αξιοποιούν τα προβλήματα που η ίδια η πολιτική οξύνει, προσπαθώντας έτσι να δημιουργήσουν κλίμα αποδοχής της.

Τις συνεντεύξεις πήρε η Μαρίνα ΚΑΛΙΓΕΡΗ