Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σε λίγο, στις 22 του Μάη 1996, θα σημάνουν οι καμπάνες της έναρξης του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Συνέδριο πολύ αποφασιστικό, συνέδριο που θα γράψει καινούρια σελίδα στην τόσο πλούσια 77χρονη δράση και ιστορία του Κόμματός μας. Συνέδριο μεγάλης ελπίδας για την εργατική τάξη και όλους τους καταπιεζομένους Ελληνες εργαζόμενους. Συνέδριο που βρίσκει σήμερα το διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα σε μια κρίσιμη καμπή στον ορίζοντα του 21ου αιώνα. Συνέδριο που για πάντα θα αλλάξει (και έτσι πρέπει να είναι) όλη τη ζωή και δράση του Κόμματος, όπως υπογραμμίζεται στα ντοκουμέντα: 1) Θέσεις, 2) Σχέδιο Προγράμματος, 3) Δράση της ΚΕ του ΚΚΕ, τα οποία αφού τα διάβασα αρκετές φορές, με βρίσκουν σύμφωνο.

Το ΚΚΕ μετά τις εργασίες του 15ου Συνεδρίου θα βαδίσει και πάλι πιο περήφανο, πιο ψηλά με τα ιδανικά και τις ιδέες του.

Και αυτό, γιατί πρώτα - πρώτα είναι γεννημένο από τα σπλάχνα της εργατικής τάξης, μιας τάξης που αλλάζει τα πάντα και κτίζει τον όμορφο κόσμο της ανθρωπότητας. Γιατί αυτό, το ΚΚΕ, ήρθε το 1918, για να σβήσει το σκοτάδι, να σηκώσει πιο ψηλά τον ήλιο πάνω στην ελληνική γη.. Γιατί το ΚΚΕ ήταν, είναι και θα είναι πάντα με τη φλόγα της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, που ήταν προλεταριακή και ταυτόχρονα βαθιά λαϊκή επανάσταση.

Ο σοσιαλισμός, που τον 19ο αιώνα μετατράπηκε από όνειρο σε επιστήμη, στον 20ό αιώνα, με τη νίκη της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, έγινε η κοινωνικο - πολιτική πρακτική εκατομμυρίων μαζών εργαζομένων.

Βρισκόμαστε στο κατώφλι του 21ου αιώνα. Οι λαοί της πρώην παντοδύναμης ΕΣΣΔ, οι κομμουνιστές του Λένιν θα βρουν δυνάμεις (παρ' όλη την ανωμαλία που δημιούργησαν οι προδότες Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν, Σεβαρντνάντζε, Γιάκοβλεφ) να βαδίσουν και πάλι σε μια ενιαία διεθνιστική φάλαγγα με τη διεθνή εργατική τάξη, τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, με τις δυνάμεις του εθνικο - απελευθερωτικού κινήματος, στον αγώνα κατά του καπιταλισμού για την ειρήνη, τη δημοκρατία, το σοσιαλισμό, την εθνική ανεξαρτησία, την ασφάλεια και την ελευθερία των λαών. Οι δυνάμεις του κομμουνισμού είναι αναρίθμητες: παρών η ηρωική Κούβα, η Κίνα, η Βόρ. Κορέα και το Σοσιαλιστικό Βιετνάμ. Με το μέρος τους είναι η αλήθεια της ζωής. Μόνο ο κομμουνισμός είναι ικανός να λύσει τα ζωτικά προβλήματα της κοινωνικής εξέλιξης, να απαλλάξει την ανθρωπότητα από την καταπίεση και την εκμετάλλευση, την πείνα και τη δυστυχία, από τη στρατοκρατία και τον πόλεμο, να εδραιώσει στον πλανήτη μας τη δημοκρατία, την ειρήνη, τη φιλία ανέμεσα στους λαούς, για μια ζωή αντάξια στον άνθρωπο.

Οι ιδέες του Οκτώβρη, οι ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού είναι και θα είναι για αιώνες οι κινητήριες ιδέες, η μεγάλη δημιουργική δύναμη της ιστορίας.

Είμαι ένας κομμουνιστής, οργανωμένος από το 1961 και είμαι περήφανος που βαδίζω στη μεγάλη στρατιά των ανώνυμων και επώνυμων κομμουνιστών, με τη ζωντανή ιστορία του ΚΚΕ.

Δε με απογοητεύουν τα κοσμοϊστορικά γεγονότα των χωρών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης όπως και της ίδιας της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, για τα οποία το Κόμμα μας δε φέρει μεγάλη ευθύνη.

Χάθηκε από λάθη δικά τους μια μάχη, όχι όμως ο πόλεμος, που ο 21ος αιώνας θα είναι τελική νίκη του σοσιαλισμού.

Με αυτές τις σκέψεις εγκάρδια εύχομαι καρποφόρα επιτυχία στις εργασίες του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Ζήτω το 15ο Συνέδριο.

ΝΙΚΟΣ ΤΣΑΓΚΟΣ

Ανω Γαλάτσι

Για τη δικτατορία του προλεταριάτου

Το κεφάλαιο για την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού, χαρακτηρίζεται από τη γενικολογία και την ασάφεια που χαρακτηρίζει ολόκληρο το σχέδιο Προγράμματος, δηλαδή ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως αυτός νομίζει καλύτερα, φροντίζοντας να "ευχαριστήσει" και αυτούς που πραγματικά πιστεύουν στην επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης και τους μικροαστούς που τρέμουν στην ιδέα της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Είναι φανερό ότι η ηγεσία του Κόμματος δεν έχει βγάλει κανένα ουσιαστικό συμπέρασμα από την πορεία οικοδόμησης αλλά και διάλυσης των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Διαφορετικά δεν εξηγείται η παντελής έλλειψη αναφοράς στα συμπεράσματα που βγήκαν από τη συζήτηση αυτών των γεγονότων. Καθώς και στα αντίστοιχα μέτρα - ασφαλιστικές δικλείδες που πρέπει να παρθούν, ούτως ώστε να δώσει στην εργατική τάξη πραγματικές εγγυήσεις για τη διατήρηση της εξουσίας της και ουσιαστικές απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματα που έχει κάθε απλός εργάτης, για το αν πραγματικά μπορεί να πετύχει την εγκαθίδρυση της δικιάς του εξουσίας.

Ετσι, εσκεμμένα κατά τη γνώμη μου, εντελώς αυθαίρετα και χωρίς συνέχεια από την ανάπτυξη του Α-Α-Δ μετώπου και την κυβέρνηση συνεργασίας, (θ. 31), πάμε στο Σοσιαλιστικό κράτος, χωρίς να ξεκαθαρίζει τι κράτος θα είναι αυτό, ποιο θα αντικαταστήσει, αν θα είναι μετεξέλιξη ή τσάκισμα του παλιού αστικού κράτους. Το ίδιο ασαφής και μεσοβέζικη είναι η θέση για το ειρηνικό ή μη ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Δεν ξεκαθαρίζει, έτσι, στο προλεταριάτο ποιος θα είναι ο σκοπός της επαναστατικής του πάλης, δηλαδή το βίαιο τσάκισμα του αστικού κράτους και η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του, ώστε η "οργάνωση της πρωτοπορίας των καταπιεζομένων σε κυρίαρχη τάξη" να μπορέσει να αλλάξει τις σχέσεις παραγωγής, να εξαφανίσει την αστική τάξη και τους συμμάχους της, να μπορέσει να υλοποιήσει τον τελικό της στόχο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το ζήτημα της βίας είναι βασικό στοιχείο της επαναστατικής πάλης, όπως και συστατικό στοιχείο της δικτατορίας του προλεταριάτου. Κι όμως δεν αναφέρεται πουθενά καθαρά στο κείμενο, σε αντίθεση με τα ζητήματα της δημοκρατίας που κατέχουν πρωταρχική και περίοπτη θέση! Οι κλασικοί του μ-λ το ξεκαθαρίζουν αυτό από την πρώτη στιγμή: "... η δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή η οργάνωση της πρωτοπορίας των καταπιεζομένων σε κυρίαρχη τάξη για την καθυπόταξη των καταπιεστών, δεν μπορεί να δώσει απλώς διεύρυνση της δημοκρατίας. Μαζί με τη διεύρυνση του δημοκρατισμού... επιβάλλει στους καταπιεστές, στους καπιταλιστές μια σειρά περιορισμούς της ελευθερίας. Και είναι φανερό πως εκεί που υπάρχει καταπίεση, εκεί που υπάρχει βία, δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει δημοκρατία". (Λένιν, "Κράτος και επανάσταση").

Σε αντίθεση με αυτά, δίνεται η εντύπωση ότι όλο το κείμενο για το σοσιαλισμό απολογείται στους λεγόμενους "συμμάχους", στους μικροαστούς και τα μεσαία στρώματα, ότι στο δικό μας σοσιαλισμό δε θα έχουμε βία, θα έχουμε δημοκρατία για όλο το λαό, ακόμη και για το μη μονοπωλιακό κεφάλαιο (θ. 39), θα έχουμε πολυκομματισμό, ελευθερία κλπ! Φτάνει στο σημείο να λέει πως... "με την πρόοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης... θα εξαφανίζεται η κρατική τρομοκρατία"!!!

Ακόμη και τον όρο δικτατορία του προλεταριάτου τον θέτει σε εισαγωγικά, διευκρινίζοντας ότι είναι επιστημονικός όρος, υποθέτω για να μην παρεξηγηθεί(άραγε από ποιους;), ότι εμείς θέλουμε να επιβάλλουμε δικτατορία στους αστούς.

Ενα επαναστατικό Κόμμα, πρέπει να ξεκαθαρίζει στους εργάτες τις βασικές αρχές της επαναστατικής πάλης. Πρέπει να ξεκαθαρίζει ότι το αστικό κράτος πρέπει να τσακιστεί, καθώς και όλοι οι θεσμοί που το συνοδεύουν (Κοινοβούλιο, στρατός, αστυνομία, δικαστήρια, κρατικοί μηχανισμοί) και στη θέση τους να ιδρυθούν νέα όργανα της εργατικής τάξης. Τα νέα αυτά όργανα πρέπει να είναι πολιτικά όργανα τύπου Σοβιέτ, που θα ιδρυθούν σε παραγωγική βάση, στην καρδιά του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς και θα αποτελούν τα όργανα που η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα ασκούν την εξουσία. Με ηγεσίες αιρετές και ανακλητές, με πραγματικό έλεγχο από τους ίδιους τους εργάτες. Και όχι απλά μουσειακά - αποδυναμωμένα όργανα, όπως κατάντησαν τα Σοβιέτ στην ΕΣΣΔ, μετά τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, περνώντας ουσιαστικά η εξουσία στο γραφειοκρατικο - υπαλληλικό μηχανισμό.

Σε αντίθεση με αυτό, στη θέση 36 αναφέρεται ότι οι οργανώσεις που η εργατική τάξη θα ελέγχει την εξουσία θα είναι τα εργατικά συνδικάτα! Δηλαδή, αφού η εργατική τάξη θα ελέγχει την εξουσία μέσω των συνδικάτων, στην εξουσία ποιος θα είναι;

Οσον αφορά το θέμα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, εκτός από μια απλή αναφορά στο κείμενο, η έμφαση δίνεται στα αποτελέσματα των νέων σχέσεων παραγωγής (στην αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητας) κι όχι στο κύριο, δηλαδή στις ίδιες τις σχέσεις παραγωγής και το πώς θα εφαρμοστούν. Δημιουργεί έτσι, μια εξιδανικευμένη εικόνα. Το κύριο είναι, το αν η εργατική τάξη όχι μόνο θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, αλλά αν θα είναι αυτή που θα αποφασίζει για την ανάπτυξη και διοίκησή τους.

Για το τι και πώς θα παράγεται και πώς θα διανέμεται. Μόνο όταν το προλεταριάτο νιώθει πραγματικά ότι απελευθερώθηκε από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και τα μέσα παραγωγής είναι πια δικά του, τότε μόνο μπορούμε να δούμε και τα αποτελέσματα των νέων σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής στην οικονομία και την κοινωνία. Τέτοια παραδείγματα θετικά αλλά και αρνητικά είχαμε στην ΕΣΣΔ, στα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής επανάστασης τα θετικά, και μετά, όταν η εργατική τάξη αποξενώθηκε από την εξουσία και οι στόχοι ανάπτυξης της παραγωγής καθορίζονταν από τον διοικητικό - κρατικό μηχανισμό, τα αρνητικά.

Ενα τρίτο ζήτημα που δεν ξεκαθαρίζεται στο κείμενο. Το θέμα των αντιθέσεων που θα υπάρχουν στο σοσιαλισμό, αυτών που τόσα χρόνια χαρακτηρίζαμε "μη ανταγωνιστικών", αλλά που μετά τα γεγονότα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αποδείχτηκε ότι ήταν και παραήταν ανταγωνιστικές. Πώς θα αντιμετωπιστούν οι αντιθέσεις πνευματικής - χειρωνακτικής εργασίας, πόλης - χωριού, οργάνων εξουσίας της εργατικής τάξης και διοικητικού - γραφειοκρατικού μηχανισμού; Πώς θα λυθεί το αγροτικό ζήτημα, που από ό,τι δείχνει η εμπειρία της ΕΣΣΔ, δε λύθηκε ούτε εκεί σωστά και έπαιξε σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις και υποχωρήσεις του Κόμματος; Με ποιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και το κράτος της αυτές τις αντιθέσεις, ώστε να μην πάρουν ανταγωνιστικό χαρακτήρα και ταυτόχρονα να δυναμώνει την εξουσία της; Ζητήματα που ζητούν απάντηση και όχι μια απλή αναφορά, ότι στο σοσιαλισμό θα υπάρχουν και αντιθέσεις, όπως λέει η θέση 41.

Τέλος, θέλω να αναφερθώ στη σχέση Κόμματος - εξουσίας (κράτους) και εργατικής τάξης. Σωστά αναφέρεται ότι το Κόμμα πρέπει να κατακτά τον πρωτοπόρο ρόλο του στη ζωή και τη δράση. Ποιος όμως πρέπει να είναι ο ρόλος του στο σοσιαλισμό; Κατά τη γνώμη μου, αυθαίρετα η ηγεσία του Κόμματος, ταυτίζει το κόμμα με την εξουσία, το κράτος με την εργατική τάξη. Και είναι αυθαίρετο γιατί κανείς δεν μπορεί να ανακηρύξει τον εαυτό του πρωτοπορία, παρά μόνο όταν τον αναδείξει μέσα από τα σπλάχνα του το ίδιο το προλεταριάτο. Επίσης είναι λάθος, κατά τη γνώμη μου, να ταυτίζεται το Κόμμα με την εξουσία και το κράτος γιατί στην πράξη, από πολιτικός και ιδεολογικός καθοδηγητής της τάξης, γίνεται κομμάτι του κρατικού - διοικητικού μηχανισμού. Κάτι τέτιο έγινε και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες με αποτέλεσμα τη διάβρωση του ίδιου του κόμματος και την απάθεια και αδιαφορία της εργατικής τάξης.

Στο σοσιαλισμό ένα επαναστατικό κόμμα πρέπει να ξεκαθαρίζει τη θέση του απέναντι στην εξουσία και την τάξη. Σαν μέρος της τάξης έχει και εξουσία, αλλά σαν πρωτοπόρος πολιτικο - ιδεολογικός καθοδηγητής είναι ανεξάρτητο από το διοικητικό μηχανισμό του κράτους. Δε διαχειρίζεται την εξουσία της εργατικής τάξης για λογαριασμό της.

Αυτά πιστεύω είναι μερικά από τα ζητήματα που η ηγεσία του Κόμματος έχει χρέος να απαντήσει επιτέλους ξεκάθαρα στην εργατική τάξη, για ποιο σοσιαλισμό της λέει να παλέψει. Είναι ζητήματα που έχουν πρωταρχική θέση σε ένα επαναστατικό πρόγραμμα και είναι καθήκον κάθε κομμουνιστή να πάρει θέση, να συμβάλλει στη διαμόρφωση ταξικής επαναστατικής γραμμής στο κομμουνιστικό κίνημα και στη χώρα μας.

ΑΓΑΘΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΗ

Πρώην μέλος του ΚΚΕ

Πειραιάς

Για τη φυσική αγωγή και τον αθλητισμό

Οι θέσεις του ΚΚΕ πρέπει να είναι ξεκάθαρες και ο κομματικός Τύπος να σταματήσει να διαφημίζει τους μεγαλοπαράγοντες εμπόρους της αθλητικής ιδέας και του αποπροσανατολισμού της νεολαίας.

Διαβάζουμε από το Σχέδιο Προγράμματος θέση 30, σελίδα 24 ότι:

"... αναπόσπαστο τμήμα της πολιτιστικής ανάπτυξης ο αθλητισμός και η φυσική αγωγή για το λαό και τη νεολαία για τη διατήρηση της υγείας, την ανάπτυξη της προσωπικότητας και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Κεντρικό ζήτημα η ανάπτυξη μαζικού αθλητισμού με φορείς τα σχολεία, τα συνδικάτα, τις μαζικές οργανώσεις και τους φορείς της Αυτοδιοίκησης. Ενίσχυση πρωτοβουλιών πολιτών. Ο αθλητισμός επιδόσεων εντάσσεται στη λογική για τη φυσική αγωγή και τον αθλητισμό".

1. Η θέση αυτή για ένα τέτοιο σημαντικό ζήτημα που αφορά τη νεολαία και άλλες μάζες του πληθυσμού, είναι γενικόλογη και βρίσκεται εκτός της πολιτικής μας, αν εξεταστεί με προσοχή. Κατ' αρχήν, δεχόμαστε σαν Κόμμα ότι Φυσική Αγωγή και Αθλητισμός (Φ.Α. & Α.) συμβάλλουν στη διατήρηση της υγείας, της ποιότητας ζωής και βοηθούν στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου. Ταυτόχρονα όμως, πρέπει να δούμε και τους τρόπους και την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουμε για να επιτευχθούν τα στοιχεία αυτά, ιδιαίτερα σήμερα που μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα έχουν εισχωρήσει σε κάθε αθλητική δραστηριότητα. Αν, τώρα, λάβουμε υπόψη και τον κομματικό Τύπο θα δούμε πως η αλήθεια μάλλον είναι διαφορετική, αφού όπως καθημερινά βλέπουμε σε αυτόν προβάλλεται έντεχνα και σε πλήρη έκταση η παραγοντοποίηση του αθλητισμού και η διαστρέβλωση της αθλητικής ιδέας.

Το ερώτημα που εύλογα γεννιέται στον καθένα από εμάς, είναι πώς ο εργαζόμενος στον οποίο απευθυνόμαστε μέσω του Τύπου, θα μπορέσει να αναπτύξει και να βαθύνει την αντικαπιταλιστική του συνείδηση και θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, όταν εμείς σαν Κόμμα, με τον ένα ή άλλο τρόπο, διαφημίζουμε το αφεντικό - μεγαλοπαράγοντα του αθλητισμού, που μπορεί και πληρώνει το διπλάσιο ποσό από τον ετήσιο προϋπολογισμό του ΚΚΕ, προκειμένου να φέρει από το εξωτερικό τον ακριβοπληρωμένο επαγγελματία παίκτη ή προπονητή για να κερδίσει;

Επομένως, η ενίσχυση πρωτοβουλιών των πολιτών πού πάει; Τι συγκεκριμένα θέλει να πει; Μήπως εννοεί τους εμπόρους του αθλητισμού και όλους αυτούς που τους σιγοντάρουν; (Μέσα ενημέρωσης, σπόνσορες, μεσάζοντες κ.ά.). Μήπως δηλαδή με αυτή την άποψη θέλουμε να ενισχύσουμε αυτούς που καπηλεύονται την αθλητική ιδέα, εμπορεύονται την άθληση και γενικά τη φυσική δραστηριότητα των νέων και αποπροσανατολίζουν το λαό από τα προβλήματα και τις αγωνίες του για ένα καλύτερο μέλλον;

Πρέπει λοιπόν να γίνει ξεκάθαρο πως μια τέτοια ενίσχυση πρωτοβουλίας πολιτών μόνο μαρξιστική θέση δεν είναι και δεν μπορεί να εντάσσεται στην πολιτική μας. Εξάλλου και η άρχουσα τάξη σήμερα τι κάνει; Τέτοια ενίσχυση δεν προσφέρει απλόχερα σε μεγαλοεφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες και διάφορους άλλους τσαρλατάνους που μόνο για την ανάπτυξη του αθλητισμού στη χώρα μας δε νοιάζονται, αλλά αντίθετα ως πρωτεύοντα στόχο έχουν τα κέρδη, τη δωρεάν διαφήμιση και την προσωπική τους ανέλιξη και κυριαρχία στα μάτια των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων;

2. Η έκφραση "... ο αθλητισμός επιδόσεων εντάσσεται στη λογική για τη φυσική αγωγή και το μαζικό αθλητισμό" επίσης δεν μπορεί να κατανοηθεί. Μήπως η άποψη αυτή θέλει να πει ότι ο πρωταθλητισμός είναι λογική συνέπεια της Φ.Α. και Α; Και αν είναι αυτό, πού πρέπει να δίνεται η βαρύτητα; Μήπως στο αποτέλεσμα του αγώνα ή των αγώνων; Στη νίκη της ομάδας του άλφα μεγαλοεπιχειρηματία σε βάρος του βήτα; Στη διαφήμιση της αγωνιστικής προσπάθειας των λίγων αθλητών και των δεκάδων χιλιάδων χειροκροτητών φιλάθλων - εργαζομένων και νέων;

Κατά την άποψή μου, απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή σε τέτιες θέσεις, γιατί χωρίς να εξετάζουμε αντικειμενικά στοιχεία και δεδομένα της ιδεολογίας μας μπορούμε να οδηγηθούμε σε ένα λαθεμένο δρόμο που σκόπιμα η άρχουσα τάξη και εξουσία ακολουθεί πεισματικά. Μεταξύ των άλλων που επιχειρείται στον αθλητισμό επιδόσεων είναι και η διεκδίκηση, από τους διεθνείς αθλητικούς οργανισμούς, ανάθεσης διεξαγωγής μεγάλων αθλητικών συναντήσεων στη χώρα μας, από τις οποίες θα καρπωθούν οι λίγοι τα οποιαδήποτε κέρδη (οικονομικά, πολιτικά, κλπ) ενώ ο εργαζόμενος και ο νέος θα εξακολουθούν να μένουν στην ίδια μίζερη κατάσταση και να ζητούν αύξηση του μεροκάματου και βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης.

3. Ο μαζικός αθλητισμός, δόκιμος όρος, πλέον, που δηλώνει την ενασχόληση του καθενός πολίτη με κάθε μορφή φυσικής ή αθλητικής δραστηριότητας, δεν μπορεί να γίνει πράξη, αν διαφημίζεται προκλητικά και μόνον το αποτέλεσμα, το ρεκόρ, η αγωνιστική θέση και κατάταξη. Εάν μείνουμε μόνο στη θεωρητική βάση του όρου, δε θα καταφέρουμε να πετύχουμε όχι μόνο τη μαζικότητα, αλλά ούτε την άθληση των πολιτών.

Κι εδώ μπορεί να τεθεί και το ερώτημα, ποιες είναι οι κατευθυντήριες γραμμές αυτής της πολιτικής μας στον αθλητισμό; Είναι η ενδυνάμωση και η στήριξη του σωματείου και του αθλητισμού που προωθεί; Είναι η δραστηριοποίηση του μεγάλου κομματιού της νεολαίας να αθληθεί οργανωμένα και αποτελεσματικά; Είναι η προτροπή τους να παρακολουθούν οργανωμένα ή μεμονωμένα από την εξέδρα τον αγώνα; Η μήπως είναι η οργάνωση ολόκληρου του πληθυσμού ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας να στραφεί σε μια δραστηριοποίηση για φυσική δραστηριότητα και άθληση, με στόχο τη βελτίωση της υγείας του και της ποιότητας ζωής;

Απαιτείται σοβαρή αντιμετώπιση του ζητήματος της Φ.Α. και Α. αν πράγματι, θέλουμε να συμβάλλουμε στην υλοποίηση του συνθήματος "Ασκηση για όλους" και στη χάραξη μιας αθλητικής πολιτικής που να εξυπηρετεί τον απλό πολίτη. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πούμε ότι ο νέος και ο κάθε εργαζόμενος έχει τις ευκαιρίες να "εκμεταλλευτεί" το περιβάλλον στο οποίο ζει και ασκούμενος να θωρακίσει την υγεία του.

Γι' αυτή την υπόθεση χρειάζεται οργανωμένος αθλητικός χώρος και εγκατάσταση, στην οποία ο αθλούμενος πρέπει να έχει την άνετη πρόσβαση. Πράγμα που σήμερα απουσιάζει, ενώ από την άλλη πλευρά βλέπουμε τη διασπάθιση δισεκατομμυρίων για την κατασκευή μεγαθηρίων αθλητικών εγκαταστάσεων που εξυπηρετούν τους προέδρους επιχειρηματίες και τα σωματεία τους. Η πολιτεία δείχνει απλοχεριά σε αιτήματα ιδιωτών για εκχώρηση εκτάσεων του δημοσίου, προκειμένου να οικοδομηθούν νέα σύγχρονα ιδιωτικά γυμναστήρια και στάδια ή να χρησιμοποιούνται ως ιδιωτικά αυτά που κατασκευάστηκαν και κόστισαν τεράστιες περιουσίες με τους φόρους του απλού πολίτη.

4. Σε όλη αυτή την προσπάθεια της ανάπτυξης του αθλητισμού στον τόπο μας, σοβαρό ρόλο καλείται να παίξει ο νέος επιστήμονας, που θα πρέπει να εφοδιάζεται με τις κατάλληλες γνώσεις για να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις και στην εξυπηρέτηση της βελτίωσης της ποιότητας ζωής της νεολαίας και ολόκληρου του λαού. Να ενδιαφέρεται για έναν Αθλητισμό που θα προσφέρεται με τις απλές στοιχειώδεις μορφές στο παιδί του Δημοτικού και Γυμνασίου - Λυκείου, στον εργαζόμενο κατά τον ελεύθερο χρόνο του, στον στρατευμένο, στη γυναίκα και στον απόμαχο της δουλιάς με τις μορφές της αναψυχής και αναζωογόνησης. Εναν Αθλητισμό που θα καλύπτει με επιστημονικό τρόπο και ερμηνεία τον αθλητή κάθε ατομικού και ομαδικού αθλήματος, προκειμένου να πρωταγωνιστεί στους διεθνείς στίβους, όπου εκπροσωπείται η χώρα μας. Ο νέος αυτός πρέπει να διαπαιδαγωγείται με τις αρχές της φιλίας και συνεργασίας των λαών, της ειρήνης, της δημιουργίας και της προόδου. Μόνο έτσι μπορείς να εμπιστεύεσαι έναν αυριανό παιδαγωγό, προκειμένου να διαμορφώσει την αθλητική παιδεία, την κουλτούρα και τον πολιτισμό στη νεολαία μας.

Η αντίληψη που πάει να κυριαρχήσει τελευταία και δεν είναι άλλη από αυτή του ανταγωνισμού του θεάματος των αθλητικών γεγονότων και συναντήσεων, πρέπει με ιδιαίτερη προσοχή να μελετηθεί. Δηλαδή αυτή που θέλει όλο και περισσότερο κόσμο να παρακολουθεί το αθλητικό θέαμα μπροστά στην τηλεόραση ή ως φίλαθλοι και οπαδοί να γεμίζουν τις εξέδρες και να πανηγυρίζουν, προκειμένου να ξεχάσουν τα προβλήματα της ανεργίας, της λιτότητας, της μείωσης των μισθών, της εξαντλητικής φορολογίας και των συνεπειών της Συνθήκης του Μάαστριχτ για τη χώρα μας. Μια επικίνδυνη για τη νεολαία και τον κάθε εργαζόμενο τάση, όπου θα γεμίζουν τα στάδια οι χιλιάδες χειροκροτητές και ακίνητοι θαμώνες ενός γυμναστηρίου ή ενός σταδίου παρακολουθώντας το ζωντανό αθλητικό θέαμα με δέκα, δώδεκα ή και είκοσι δύο αθλητές.

Με άλλα λόγια, μια καθαρά στρεβλή εικόνα και αντίληψη για τη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό, όπου όλα θα βρίσκονται κάτω από το πρίσμα μιας επιχειρησιακής παραγοντικής - αθλητικής διαπλοκής, για να κερδίζουν οι λίγοι επιχειρηματίες (πρόεδροι και στελέχη ομάδων) και τα ηλεκτρονικά και άλλα μέσα ενημέρωσης, να εξάγεται αθρόα και νόμιμα το συνάλλαγμα για τις αγορές ξένων αθλητών και προπονητών, να πασχίζουν οι Ελληνες αθλητές για καλύτερα συμβόλαια και απολαβές, να υποαπασχολούνται οι άνεργοι απόφοιτοι των ΤΕΦΑΑ και να καταθέτουν το υστέρημά τους οι χιλιάδες των οπαδών στα κερδοφόρα ταμεία του αθλητικού θεάματος.

Ολη αυτή η επιχείρηση έγινε προσπάθεια τελευταία να στηθεί μέσα στα ΤΕΦΑΑ και ιδιαίτερα του Πανεπιστημίου της Αθήνας, με ορισμένους που είχαν την πολιτική κάλυψη του υπουργείου Παιδείας και του υφυπουργείου Αθλητισμού. Η μεθόδευση αυτή σε βάρος του Τμήματος και της διάλυσής του, αλλά και της κατεύθυνσης του Αθλητισμού στη χώρα μας απέτυχε και οι "παρεμβάσεις" της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ καταδικάστηκαν στη συνείδηση της κοινής γνώμης.

Μπροστά στο 15ο Συνέδριο του Κόμματος, εάν πράγματι ισχύει η συλλογικότητα στη δράση και στην επεξεργασία της πολιτικής του ΚΚΕ, η θεωρητική - επιστημονική προσέγγιση των φαινομένων του σύγχρονου κόσμου και της ελληνικής πραγματικότητας πρέπει, οι απόψεις των μελών, φίλων και οπαδών να ληφθούν υπόψη κατά τη συζήτηση της στρατηγικής του Κόμματος για να μην έχουμε τα λάθη του παρελθόντος.

Επειδή η άρχουσα τάξη θέτει διασπαστικά και υπονομευτικά σχέδια μέσα στο λαϊκό κίνημα, δεν πρέπει εμείς οι ίδιοι να επιτρέψουμε τέτοια σχέδια να περάσουν μέσα από τη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΥΝΤΟΛΟΣ

Αθήνα