Σκέψεις για τα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου

Μπροστά στο 15ο Συνέδριο και στην ιστορική πορεία των 78 χρόνων του Κόμματός μας θα προσπαθήσω κάποιες σκέψεις να εκφράσω σε σχέση με τα Ντοκουμέντα που η ΚΕ έχει δημοσιεύσει.

Θα αρχίσω με την Εκθεση Δράσης της ΚΕ, το κείμενο που είναι αλήθεια ότι δεν έτυχε του ανάλογου ενδιαφέροντός μας στις Γ. Σ. των ΚΟΒ, γιατί επικεντρώθηκε η προσοχή μας στο Σχέδιο Προγράμματος και βέβαια καλά κάναμε, όμως έχει μεγάλη σημασία να δούμε τις ελλείψεις, τα συν και τα πλην της δουλιάς μας μέχρι τώρα.

Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε με αισιοδοξία ότι έγιναν σταθερά βήματα μπροστά. Σε πολλούς συντρόφους, βέβαια, ακόμη, υπάρχει απογοήτευση και κάποια αμφιβολία για την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών μας και αυτό είναι αρνητικό.

Πρέπει να πούμε εδώ, ότι εμείς, σαν χώρος, λίγο έχουμε συμβάλλει στην ανοδική πορεία του Κόμματος. Περισσότερο συνέβαλε η θετική απήχηση των θέσεων του Κόμματος στο λαό που εμείς δεν αξιοποιήσαμε αρκετά. Τα κενά που δημιουργήθηκαν με τις αρνητικές εξελίξεις δεν κλείνονται παρά σε συνδυασμό πάντα, με τη δική μας συγκεκριμένη δουλιά. Την καθημερινή δηλαδή παρέμβασή μας στους συναδέλφους. Κι όμως, δεν ανησυχούμε που οι ρυθμοί αύξησης της κομματικής μας δύναμης είναι βασανιστικά αργοί.

Σε όλη τη διαδικασία της προσυνεδριακής δουλιάς μέχρι τώρα, φάνηκε ότι τα κομματικά μέλη δεν απαιτούν από τους εαυτούς τους κάτι περισσότερο από εκείνο που έκαναν χθες, δεν αφιερώνουν χρόνο για να ψάξουν, να ερμηνεύσουν προβλήματα, να διαβάσουν.

Υπάρχει μια τάση πολλών συντρόφων να αφήνουν τα ζητήματα "σε κάποιους που ξέρουν".

Η πρωτοβουλία, η καθημερινή έννοια για το Κόμμα μας, η απαιτητικότητα στην προσφορά μας, για το πιο μικρό ζήτημα μέχρι το πιο σοβαρό, η κριτική και η αυτοκριτική, αλλά και η εμπιστοσύνη στα καθοδηγητικά όργανα είναι στοιχεία που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε κομμουνιστή.

Είναι απαραίτητο να συζητάμε τις διαφορετικές εκτιμήσεις πάνω σε προβλήματα που ανοίγονται καθημερινά και όχι μόνο στον προσυνεδριακό διάλογο.

Ενα από τα ζητήματα που αναδείχτηκε στις Γ. Σ. των ΚΟΒ είναι ο τρόπος δημιουργίας και ανάπτυξης του α/α δημοκρατικού μετώπου σε σχέση με την πολιτική των συνεργασιών που έχουμε σαν Κόμμα.

Η τακτική μας αυτή, υποστηρίζουν κάποιοι σύντροφοι, μας απομονώνει. Η θέση μας "πέντε κόμματα δύο πολιτικές", είναι λάθος στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλά εμείς γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα, χρόνια τώρα, την τακτική των ηγεσιών των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Ξέρουμε ότι άλλα λένε στα λόγια και άλλα κάνουν.

Δεν έχουν πρόβλημα να συμφωνήσουν σε κοινές αγωνιστικές διεκδικήσεις και την ίδια στιγμή να ξεπουλήσουν τους αγώνες. Και έχει γίνει αυτό πολλές φορές.

Μπορεί κανείς στ' αλήθεια να φανταστεί ότι υπάρχουν πεδία συνεργασίας με τις σημερινές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΝ, ΣΥΝΔ, ΑΝΟΙΞΗ;

Υπάρχει, στη γενική τους πολιτική και φιλοσοφία, υποταγή και ενσωμάτωση; Σαφώς και υπάρχει. Στη βάση, βέβαια, δεν έχει ακόμα περάσει αυτή η πολιτική, γι' αυτό και η άρχουσα τάξη ανησυχεί. Ανησυχεί γιατί ανοίγονται ζητήματα για διεκδίκηση σοβαρά. Ζητήματα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για το ασφαλιστικό, για το άδικο φορολογικό σύστημα, προβλήματα της αγροτιάς που αμφισβητούν στον α ή τον β βαθμό την πολιτική που ασκείται - και είναι πολιτική που υλοποιεί τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Ζητήματα που εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να αναδείχνουμε και να κατευθύνουμε το συντονισμό τους. Πρέπει να αναδείχνουμε το γεγονός ότι η πολιτική των άλλων κομμάτων είναι συνειδητά ενάντια στα συμφέροντά τους και υπέρ του κεφαλαίου.

Πρέπει να αλλάξουμε δηλαδή τη συνείδηση του κόσμου. Πώς θα γίνει, όμως, αυτό, όταν υπάρχουν απόψεις ότι θα ωφεληθούμε αν συνεργαστούμε με τις δυνάμεις αυτές του συμβιβασμού, θα φύγουμε από τον απομονωτισμό και θα ενισχυθούμε;

Συμφωνίες και συνεργασίες πάνω σε τι θα κάνουμε; Γιατί είναι δυνατόν στο συνδικαλιστικό κίνημα να συνεργαστείς και όχι στο πολιτικό επίπεδο;

Ξεχωρίζονται σήμερα τα ζητήματα σε πολιτικά και συνδικαλιστικά; Ολα είναι πολιτικά και έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε.

Ολα τα προβλήματα που απασχολούν σήμερα τους εργαζόμενους πηγάζουν από τη Λευκή Βίβλο, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και από την υποταγή της κυβέρνησης στα κελεύσματα των Βρυξελλών. (Ιδιωτικοποιήσεις - λιτότητα - εργασιακές σχέσεις- περικοπές κοινωνικών παροχών, κλπ). Οι άλλες παρατάξεις δεν αμφισβητούν το σύστημα και σε καμιά περίπτωση δε θέλουν να το αλλάξουν. Ο δικός μας, όμως, ο στόχος είναι αυτός ακριβώς. Γιατί κανένα από τα βασικά προβλήματα των εργαζομένων δεν μπορεί να βρει λύση στο καπιταλιστικό σύστημα. Θα ήταν αυταπάτη.

Το πρόβλημα λοιπόν, που υπάρχει σήμερα δεν είναι ότι πρέπει να αλλάξουμε τακτική στο θέμα των συνεργασιών, είναι να μπορέσουμε να ξεμπλοκάρουμε δυνάμεις που ακολουθούν αυτές τις ξεπουλημένες ηγεσίες και να τις συσπειρώσουμε στην πολιτική μας, δείχνοντας καθαρά τις διαφορές μας παντού. Δεν είναι εύκολο. Αλλά ποιος λέει ότι εμείς θέλουμε τα εύκολα; Χρειάζεται επίμονη και επίπονη καθημερινή δουλιά στους εργαζόμενους. Γιατί στον καπιταλισμό από την πορεία και τη φύση του δημιουργούνται αυταπάτες, που πολλές φορές δεν ξεφεύγουμε ούτε εμείς.

Τα προβλήματα, βέβαια, συνεχώς οξύνονται και αν ακόμη σήμερα δεν υπάρχουν δυνάμεις να συμπορευτούν μαζί μας, σίγουρα στην πορεία θα απελευθερωθούν και θα εκφραστούν.

Στην πορεία πολλοί εργαζόμενοι θα κατανοήσουν ότι υπάρχει αδιέξοδο, θα πάψουν να στηρίζουν αυτές τις ηγεσίες και στο βαθμό που εμείς αναδεικνύουμε τις αιτίες των προβλημάτων και προτείνουμε λύσεις ρεαλιστικές, θα μας στηρίζουν.

Ενα άλλο ζήτημα στο Σχέδιο Καταστατικού θέλω να θίξω, σε σχέση με την ποσόστωση των γυναικών. Διαφωνώ με συντρόφους και με στελέχη μας ακόμη, που προτείνουν να παραμείνει η ποσόστωση για τις γυναίκες. Είναι γεγονός ότι υπάρχει έλλειμμα όχι μόνο ανάδειξης γυναικείων στελεχών, αλλά και στρατολόγησης.

Είναι γεγονός επίσης, ότι δεν έχουμε δει πολύ συγκεκριμένα το ζήτημα, δηλαδή τρόπους που όχι μόνο να βοηθούν τις συντρόφισσες να συμμετέχουν, αλλά και να προσφέρουν κάτι παραπάνω από την απλή συμμετοχή τους στις διαδικασίες.

Να κατανοήσουν ότι είναι υπέροχο το συναίσθημα που νιώθεις, αν κατορθώσεις, παρά τις πολλές και μεγάλες υποχρεώσεις σου, να βάζεις ένα πετραδάκι στη μεγάλη υπόθεση του Κόμματος.

Είναι γεγονός επίσης, ότι πολλοί σύντροφοί μας, δεν έχουν κατανοήσει την αναγκαιότητα ανάδειξης γυναικών και πάντα είναι πιο εύκολο να αναδείξεις σύντροφο που αντιμετωπίζει λιγότερα προβλήματα. Υπάρχει υποτίμηση, αλλά και λαθεμένες απόψεις για την ισοτιμία των γυναικών και μεταξύ μας.

Το θέμα όμως, της ποσόστωσης όχι μόνο δε θα λύσει τα προβλήματα, αλλά θα τα διαιωνίζει παραπέρα. Θα έχουμε βέβαια, σαν Κόμμα τη συνείδησή μας ήσυχη ότι εκλέγονται και γυναίκες και από την άλλη η συντρόφισσα που εκλέχτηκε σε κάποιο όργανο, αφού δε θα μπορέσει να συνδυάσει τους τόσους ρόλους της, χωρίς κάποια βοήθεια, δε θα μπορέσει να προσφέρει, θα δέχεται συνεχώς κριτική, θα απογοητευτεί και στην καλύτερη περίπτωση θα παραιτηθεί. Βοηθάει λοιπόν, ο τεχνικός τρόπος ανάδειξης; Ασφαλώς, όχι.

Θέλω να πω τελειώνοντας ότι δεν είμαι της άποψης ότι το Σχέδιο Προγράμματος είναι ένα τέλειο κείμενο. Και κενά έχει και επαναλήψεις και ασάφειες, όμως είναι ένα κείμενο που δείχνει ότι η ΚΕ είναι σε σωστή κατεύθυνση.

Είναι ένα κείμενο που ανοίγει ζητήματα για συζήτηση. Οι προβληματισμοί των κομματικών μελών θα βοηθήσουν πιστεύω να παρθούν σωστές αποφάσεις σε ένα από τα σημαντικότερα Συνέδρια του ΚΚΕ, όπως είναι το 15ο.

ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ ΑΙΜΙΛΙΑ

Οι καιροί ου μενετοί

Οι καιροί δεν περιμένουν, έγραφε ο Θουκυδίδης. Και το 15ο Συνέδριο του Κόμματός μας πρέπει ν' αποτελέσει μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού ιστορικό σταθμό στην παραπέρα ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας. Να βοηθήσει αποφασιστικά το Κόμμα μας να ορθώσει το γιγάντιο επαναστατικό ανάστημά του, να οδηγήσει τολμηρά την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό μας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και πιο κοντά στον ξάστερο σκοπό, που είναι η ανατροπή με επανάσταση του βάρβαρου καπιταλισμού, που έγινε τώρα πιο εγκληματικός, πιο αδίστακτος και σαπίζει φοβερά, αφού έπαψε πια να υπάρχει το αντίπαλο δέος, η πανίσχυρη ΕΣΣΔ, που συγκρατούσε τους ιμπεριαλιστικούς λύκους του κεφαλαίου. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΘΕΙ! Ο ηρωικός λαός του Βιετνάμ νίκησε το γαλλικό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και έδιωξε τους κατακτητές από τη χώρα του, γιατί καθοδηγούνταν από αλύγιστους και πιστούς στο λαό και την επανάσταση κομμουνιστές ηγέτες. Η ηρωική επαναστατική Κούβα στέκεται αγέρωχη και απτόητη μπροστά στο στόμα του ιμπεριαλιστικού λύκου των ΗΠΑ, που τρίζει τα δόντια του να την κατασπαράξει, ενώ ταυτόχρονα με τον παράνομο, βάρβαρο και αντιανθρώπινο αποκλεισμό του κάνει το παν να την πνίξει με την πείνα.

Η νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, που θυμίζει κατά πολύ τη χιτλερική, οδηγεί σε αφανισμό ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μπροστά στα μάτια της "πολιτισμένης" Ευρώπης, έσφαξε μέσα στο σπίτι του την ελευθερία του γενναίου και ανυπότακτου σερβικού λαού για το χατίρι του γερμανικού και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Και θα έχει οπωσδήποτε τη σειρά του το επόμενο θύμα, αν δεν ανατραπεί αυτή η "τάξη" με επανάσταση απ' τους λαούς του κόσμου με καθοδηγητές τους γνήσιους κομμουνιστές επαναστάτες. Αν όλοι οι λαοί και τα κομμουνιστικά κόμματα αντιμετώπιζαν τους ιμπεριαλιστές, όπως οι λαοί του Βιετνάμ και της Κούβας, ο καπιταλισμός θα είχε σίγουρα αντικατασταθεί από καιρό από τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Κι αυτό θα γίνει και ίσως πολύ γρήγορα. Ωριμάζει παγκόσμια επανάσταση που θα σώσει την ανθρωπότητα από την οικουμενική καταστροφή, που την οδηγεί ο αιμοβόρος και αναχρονιστικός καπιταλισμός. Το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, είπε πρόσφατα ο Χαρίλαος Φλωράκης, θα ξεσπάσουν επαναστάσεις.

Ομως είναι ικανό σήμερα το Κόμμα μας, αλλά και στο κοντινό μέλλον να φέρει άξια σε πέρας την επαναστατική του αποστολή; Κάνει τα πρώτα σίγουρα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση; Ομως δεν κατόρθωσε ακόμα να πετύχει σίγουρα βήματα, βελτίωση των μελών και στελεχών του. Να πετύχει επαναστατική στροφή. Εμπόδιο στάθηκαν υποκειμενικές και αντικειμενικές αιτίες και δυσκολίες.

Και μπορούμε να το πετύχουμε αυτό όταν εξοπλιστούμε γερά με το ακατανίκητο επαναστατικό πνεύμα της επιστημονικής θεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού.

Γι' αυτό το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, που θα ψηφίσει το Συνέδριό του, πρέπει να είναι ολόκληρο διαποτισμένο απ' αυτό το γνήσιο επαναστατικό πνεύμα, αφού θα ενσωματωθεί σ' αυτό και όλη η επαναστατική σοφία και πείρα των κομμουνιστών και των φίλων του Κόμματος που συμμετείχαν στον προσυνεδριακό διάλογο και των συνέδρων.

Για την ποιοτική βελτίωση του Κόμματος είναι απαραίτητο να αναδειχτούν σε αυτό το Συνέδριο άξιοι, πιστοί και αφοσιωμένοι στην υπόθεσή μας, πολύ δραστήριοι και τολμηροί επαναστάτες καθοδηγητές. Επίσης χρειάζεται η απαρέγκλιτη και άψογη τήρηση του νέου Καταστατικού, που θα συμπληρωθεί με τις σωστές προτάσεις που κάνουν οι σύντροφοι. Οσοι παραβίαζαν και θα παραβιάζουν το Καταστατικό να αντιμετωπίζονται με τον πιο αυστηρό κομματικό τρόπο. "Κάλλιο λίγοι και καλοί", έλεγε ο Λένιν. Ετσι θα πετύχουμε την ποιότητα.

Ο "Ριζοσπάστης" να γίνει πραγματικά μπολσεβίκικη επαναστατική εφημερίδα, γνήσιος συλλογικός οργανωτής και διαφωτιστής μ' ένα πλατύ δίχτυ κομμουνιστών ανταποκριτών σε όλη την Ελλάδα. Μάλιστα έχω τη γνώμη να ξαναγίνει τετρασέλιδος σε μεγάλο σχήμα να τον αγοράζουν οι εργαζόμενοι με ένα κατοστάρικο. Πολιτικοϊδεολογικό μας οπλοστάσιο, λαϊκό πανεπιστήμιο με πολύ σύντομες ειδήσεις. Να ξεφύγει από τα σημερινά καλούπια της απομίμησης του αστικού Τύπου, από το καβούκι του.

Επίσης προτείνω να καταδικαστεί με απόφαση το 20ό αντεπαναστατικό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που σηματοδότησε την ανατροπή του σοσιαλισμού, επίσης η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που επιβλήθηκε από οπορτουνιστικά κόμματα του εξωτερικού και έκανε μεγάλη ζημιά στην επαναστατική μας υπόθεση. Ο Λένιν έλεγε: "Πρέπει να ξεσκεπάζουμε αμείλικτα τα λάθη μας και να τα λέμε" (τ. 45, σελ. 130)

Να ακυρωθεί η ομαδική διαγραφή από το ΚΚΕ 12 και πάνω χιλιάδων κομμουνιστών, Ελλήνων πολιτικών προσφύγων, που δε συμφώνησαν με το 20ό Συνέδριο και την 6η Ολομέλεια. Και να καταγγελθούν οι διώξεις. Εξορία, φυλακή αρκετών στελεχών του ΚΚΕ στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες. Ολοι όσοι απ' αυτούς επιθυμούν να μπουν στο Κόμμα, να γίνουν δεχτοί στις ΚΟΒ μας σαν ισότιμα μέλη του ΚΚΕ.

Σαν επαναστατικό μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα έχουμε χρέος να αποκαταστήσουμε στη μνήμη και τη συνείδηση των κομμουνιστών και του λαού μας τους ηγέτες του επαναστατικού κινήματος της χώρας μας, που χάθηκαν άδικα, πιστοί στα κομμουνιστικά μας ιδανικά και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Με απόφαση του 15ου Συνεδρίου να αποκατασταθεί στο Κόμμα ο Νίκος Ζαχαριάδης, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, δεσμώτης του φασιστικού καθεστώτος του Μεταξά, των στρατοπέδων θανάτου του Χίτλερ και δυστυχώς και των οπορτουνιστών ηγετών της ΕΣΣΔ με κατάληξη την εξόντωσή του στο πολικό ψύχος της Σιβηρίας, γιατί είχε την τόλμη και το επαναστατικό σθένος να προειδοποιήσει, πρώτος απ' όλους τους κομμουνιστές ηγέτες, τον Νικήτα Χρουστσόφ ότι με την οπορτουνιστική αναθεωρητική πολιτική του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ θα χαντακώσει ολόκληρο το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Να αποκατασταθεί στο Κόμμα ο Αρης Βελουχιώτης, θρυλικός πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ. Επίσης η κατασυκοφαντημένη μνήμη του Ι. Β. Στάλιν, άξιου μαθητή και συνεχιστή του έργου του μεγάλου Λένιν, καταξιωμένου στρατηλάτη του Σοβιετικού Στρατού, που σύντριψε τις χιτλερικές ορδές και έστησε τη σημαία της Νίκης στο Ράιχσταγκ του Βερολίνου, πρωτεργάτη της παγκόσμιας νικηφόρας ειρήνης το 1945. Να εκδοθούν από το Κόμμα μας τα διαλεχτά έργα του Λένιν, του Στάλιν, και του Μάο Τσετούνγκ.

Οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν δε συμμετείχαν ποτέ σε συνασπισμούς αστικών κομμάτων και αστικό κυβερνητικό συνασπισμό. Το παράδειγμά τους πρέπει να το ακολουθούμε και εμείς οι Ελληνες κομμουνιστές για να μην πέφτουμε στις παγίδες, που μπορούν να μας στήσουν οι αστοί και στο μέλλον.

Και τέλος προτείνω να σχηματιστούν σε όλη την Ελλάδα ολιγομελείς, ευέλικτοι κομματικοί πυρήνες στην πόλη και το χωριό, στους τόπους κατοικίας και δουλιάς, που θα καθοδηγούνται από τις παραπάνω κομματικές οργανώσεις. Να γίνονται κάθε χρόνο 4 κομματικά μαθήματα σε όλες τις ΚΟΒ του ΚΚΕ, που θα επεξεργάζεται η Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΟΣ

ΚΟΒ Χολαργού