Σκέψεις για τα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου

Μπροστά στο 15ο Συνέδριο και στην ιστορική πορεία των 78 χρόνων του Κόμματός μας θα προσπαθήσω κάποιες σκέψεις να εκφράσω σε σχέση με τα Ντοκουμέντα που η ΚΕ έχει δημοσιεύσει.

Θα αρχίσω με την Εκθεση Δράσης της ΚΕ, το κείμενο που είναι αλήθεια ότι δεν έτυχε του ανάλογου ενδιαφέροντός μας στις Γ. Σ. των ΚΟΒ, γιατί επικεντρώθηκε η προσοχή μας στο Σχέδιο Προγράμματος και βέβαια καλά κάναμε, όμως έχει μεγάλη σημασία να δούμε τις ελλείψεις, τα συν και τα πλην της δουλιάς μας μέχρι τώρα.

Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε με αισιοδοξία ότι έγιναν σταθερά βήματα μπροστά. Σε πολλούς συντρόφους, βέβαια, ακόμη, υπάρχει απογοήτευση και κάποια αμφιβολία για την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών μας και αυτό είναι αρνητικό.

Πρέπει να πούμε εδώ, ότι εμείς, σαν χώρος, λίγο έχουμε συμβάλλει στην ανοδική πορεία του Κόμματος. Περισσότερο συνέβαλε η θετική απήχηση των θέσεων του Κόμματος στο λαό που εμείς δεν αξιοποιήσαμε αρκετά. Τα κενά που δημιουργήθηκαν με τις αρνητικές εξελίξεις δεν κλείνονται παρά σε συνδυασμό πάντα, με τη δική μας συγκεκριμένη δουλιά. Την καθημερινή δηλαδή παρέμβασή μας στους συναδέλφους. Κι όμως, δεν ανησυχούμε που οι ρυθμοί αύξησης της κομματικής μας δύναμης είναι βασανιστικά αργοί.

Σε όλη τη διαδικασία της προσυνεδριακής δουλιάς μέχρι τώρα, φάνηκε ότι τα κομματικά μέλη δεν απαιτούν από τους εαυτούς τους κάτι περισσότερο από εκείνο που έκαναν χθες, δεν αφιερώνουν χρόνο για να ψάξουν, να ερμηνεύσουν προβλήματα, να διαβάσουν.

Υπάρχει μια τάση πολλών συντρόφων να αφήνουν τα ζητήματα "σε κάποιους που ξέρουν".

Η πρωτοβουλία, η καθημερινή έννοια για το Κόμμα μας, η απαιτητικότητα στην προσφορά μας, για το πιο μικρό ζήτημα μέχρι το πιο σοβαρό, η κριτική και η αυτοκριτική, αλλά και η εμπιστοσύνη στα καθοδηγητικά όργανα είναι στοιχεία που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε κομμουνιστή.

Είναι απαραίτητο να συζητάμε τις διαφορετικές εκτιμήσεις πάνω σε προβλήματα που ανοίγονται καθημερινά και όχι μόνο στον προσυνεδριακό διάλογο.

Ενα από τα ζητήματα που αναδείχτηκε στις Γ. Σ. των ΚΟΒ είναι ο τρόπος δημιουργίας και ανάπτυξης του α/α δημοκρατικού μετώπου σε σχέση με την πολιτική των συνεργασιών που έχουμε σαν Κόμμα.

Η τακτική μας αυτή, υποστηρίζουν κάποιοι σύντροφοι, μας απομονώνει. Η θέση μας "πέντε κόμματα δύο πολιτικές", είναι λάθος στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλά εμείς γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα, χρόνια τώρα, την τακτική των ηγεσιών των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Ξέρουμε ότι άλλα λένε στα λόγια και άλλα κάνουν.

Δεν έχουν πρόβλημα να συμφωνήσουν σε κοινές αγωνιστικές διεκδικήσεις και την ίδια στιγμή να ξεπουλήσουν τους αγώνες. Και έχει γίνει αυτό πολλές φορές.

Μπορεί κανείς στ' αλήθεια να φανταστεί ότι υπάρχουν πεδία συνεργασίας με τις σημερινές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΝ, ΣΥΝΔ, ΑΝΟΙΞΗ;

Υπάρχει, στη γενική τους πολιτική και φιλοσοφία, υποταγή και ενσωμάτωση; Σαφώς και υπάρχει. Στη βάση, βέβαια, δεν έχει ακόμα περάσει αυτή η πολιτική, γι' αυτό και η άρχουσα τάξη ανησυχεί. Ανησυχεί γιατί ανοίγονται ζητήματα για διεκδίκηση σοβαρά. Ζητήματα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για το ασφαλιστικό, για το άδικο φορολογικό σύστημα, προβλήματα της αγροτιάς που αμφισβητούν στον α ή τον β βαθμό την πολιτική που ασκείται - και είναι πολιτική που υλοποιεί τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Ζητήματα που εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να αναδείχνουμε και να κατευθύνουμε το συντονισμό τους. Πρέπει να αναδείχνουμε το γεγονός ότι η πολιτική των άλλων κομμάτων είναι συνειδητά ενάντια στα συμφέροντά τους και υπέρ του κεφαλαίου.

Πρέπει να αλλάξουμε δηλαδή τη συνείδηση του κόσμου. Πώς θα γίνει, όμως, αυτό, όταν υπάρχουν απόψεις ότι θα ωφεληθούμε αν συνεργαστούμε με τις δυνάμεις αυτές του συμβιβασμού, θα φύγουμε από τον απομονωτισμό και θα ενισχυθούμε;

Συμφωνίες και συνεργασίες πάνω σε τι θα κάνουμε; Γιατί είναι δυνατόν στο συνδικαλιστικό κίνημα να συνεργαστείς και όχι στο πολιτικό επίπεδο;

Ξεχωρίζονται σήμερα τα ζητήματα σε πολιτικά και συνδικαλιστικά; Ολα είναι πολιτικά και έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε.

Ολα τα προβλήματα που απασχολούν σήμερα τους εργαζόμενους πηγάζουν από τη Λευκή Βίβλο, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και από την υποταγή της κυβέρνησης στα κελεύσματα των Βρυξελλών. (Ιδιωτικοποιήσεις - λιτότητα - εργασιακές σχέσεις- περικοπές κοινωνικών παροχών, κλπ). Οι άλλες παρατάξεις δεν αμφισβητούν το σύστημα και σε καμιά περίπτωση δε θέλουν να το αλλάξουν. Ο δικός μας, όμως, ο στόχος είναι αυτός ακριβώς. Γιατί κανένα από τα βασικά προβλήματα των εργαζομένων δεν μπορεί να βρει λύση στο καπιταλιστικό σύστημα. Θα ήταν αυταπάτη.

Το πρόβλημα λοιπόν, που υπάρχει σήμερα δεν είναι ότι πρέπει να αλλάξουμε τακτική στο θέμα των συνεργασιών, είναι να μπορέσουμε να ξεμπλοκάρουμε δυνάμεις που ακολουθούν αυτές τις ξεπουλημένες ηγεσίες και να τις συσπειρώσουμε στην πολιτική μας, δείχνοντας καθαρά τις διαφορές μας παντού. Δεν είναι εύκολο. Αλλά ποιος λέει ότι εμείς θέλουμε τα εύκολα; Χρειάζεται επίμονη και επίπονη καθημερινή δουλιά στους εργαζόμενους. Γιατί στον καπιταλισμό από την πορεία και τη φύση του δημιουργούνται αυταπάτες, που πολλές φορές δεν ξεφεύγουμε ούτε εμείς.

Τα προβλήματα, βέβαια, συνεχώς οξύνονται και αν ακόμη σήμερα δεν υπάρχουν δυνάμεις να συμπορευτούν μαζί μας, σίγουρα στην πορεία θα απελευθερωθούν και θα εκφραστούν.

Στην πορεία πολλοί εργαζόμενοι θα κατανοήσουν ότι υπάρχει αδιέξοδο, θα πάψουν να στηρίζουν αυτές τις ηγεσίες και στο βαθμό που εμείς αναδεικνύουμε τις αιτίες των προβλημάτων και προτείνουμε λύσεις ρεαλιστικές, θα μας στηρίζουν.

Ενα άλλο ζήτημα στο Σχέδιο Καταστατικού θέλω να θίξω, σε σχέση με την ποσόστωση των γυναικών. Διαφωνώ με συντρόφους και με στελέχη μας ακόμη, που προτείνουν να παραμείνει η ποσόστωση για τις γυναίκες. Είναι γεγονός ότι υπάρχει έλλειμμα όχι μόνο ανάδειξης γυναικείων στελεχών, αλλά και στρατολόγησης.

Είναι γεγονός επίσης, ότι δεν έχουμε δει πολύ συγκεκριμένα το ζήτημα, δηλαδή τρόπους που όχι μόνο να βοηθούν τις συντρόφισσες να συμμετέχουν, αλλά και να προσφέρουν κάτι παραπάνω από την απλή συμμετοχή τους στις διαδικασίες.

Να κατανοήσουν ότι είναι υπέροχο το συναίσθημα που νιώθεις, αν κατορθώσεις, παρά τις πολλές και μεγάλες υποχρεώσεις σου, να βάζεις ένα πετραδάκι στη μεγάλη υπόθεση του Κόμματος.

Είναι γεγονός επίσης, ότι πολλοί σύντροφοί μας, δεν έχουν κατανοήσει την αναγκαιότητα ανάδειξης γυναικών και πάντα είναι πιο εύκολο να αναδείξεις σύντροφο που αντιμετωπίζει λιγότερα προβλήματα. Υπάρχει υποτίμηση, αλλά και λαθεμένες απόψεις για την ισοτιμία των γυναικών και μεταξύ μας.

Το θέμα όμως, της ποσόστωσης όχι μόνο δε θα λύσει τα προβλήματα, αλλά θα τα διαιωνίζει παραπέρα. Θα έχουμε βέβαια, σαν Κόμμα τη συνείδησή μας ήσυχη ότι εκλέγονται και γυναίκες και από την άλλη η συντρόφισσα που εκλέχτηκε σε κάποιο όργανο, αφού δε θα μπορέσει να συνδυάσει τους τόσους ρόλους της, χωρίς κάποια βοήθεια, δε θα μπορέσει να προσφέρει, θα δέχεται συνεχώς κριτική, θα απογοητευτεί και στην καλύτερη περίπτωση θα παραιτηθεί. Βοηθάει λοιπόν, ο τεχνικός τρόπος ανάδειξης; Ασφαλώς, όχι.

Θέλω να πω τελειώνοντας ότι δεν είμαι της άποψης ότι το Σχέδιο Προγράμματος είναι ένα τέλειο κείμενο. Και κενά έχει και επαναλήψεις και ασάφειες, όμως είναι ένα κείμενο που δείχνει ότι η ΚΕ είναι σε σωστή κατεύθυνση.

Είναι ένα κείμενο που ανοίγει ζητήματα για συζήτηση. Οι προβληματισμοί των κομματικών μελών θα βοηθήσουν πιστεύω να παρθούν σωστές αποφάσεις σε ένα από τα σημαντικότερα Συνέδρια του ΚΚΕ, όπως είναι το 15ο.

ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ ΑΙΜΙΛΙΑ