Ο Πειραιάς του αγώνα

Είχαν δίκιο οι παλαίμαχοι της μαχόμενης δημοσιογραφίας, Νίκος Καραντηνός και Βάσος Γεωργίου,που δεν έβρισκαν εύκολα λόγια για να προσδιορίσουν το χαρακτήρα του βιβλίου του συντρόφου τους στη μαχόμενη δημοσιογραφία, Δημήτρη Σέρβου, "Που λες... στον Πειραιά",με υπότιτλο Ντοκουμέντα και αναμνήσεις,(εξώφυλλο της ζωγράφου - χαράκτριας Εύας Μελά). Προλογίζοντας το βιβλίο, ο πρώτος το αποκαλεί "το παραμύθι της αλήθειας". Ο δεύτερος αναρωτιέται, "τι είναι τέλος πάντων;". Ακολουθούν, σεμνά, "δυο λόγια..." του Πειραιώτη αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και δημοσιογράφου Δ. Σέρβου, που προϊδεάζουν τον αναγνώστη για την αφειδώλευτη "κατάθεση" μιας αμετανόητα αγωνιστικής καρδιάς. "Κατάθεση" μιας ευγενικής ψυχής, μιας ήσυχης συνείδησης. Ησυχης, γιατί έζησε για ό,τι έπρεπε και έγραψε για όσα έπρεπε. Πρόκειται για ιστοριογραφικό "ημερολόγιο" ζωής (και του Δ. Σέρβου) πληθώρας ανθρώπων, αγώνων, θυσιών, γεγονότων, ντοκουμέντων από τα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας. Από τότε που, μαθητής του δημοτικού, βραβεύτηκε για μια έκθεσή του και με παρότρυνση του μετέπειτα εκτελεσμένου ΕΑΜίτη δασκάλου του, Θεμιστοκλή Παρασκευόπουλου (το πρώτο πρόσωπο του βιωματικού και συγκινητικότατου αυτού "παραμυθιού" για τον Πειραιά των αγώνων), άρχισε να δημοσιογραφεί, πριν τελειώσει το γυμνάσιο. Ως μέλος της ΕΠΟΝ και της ΟΚΝΕ ο Δ. Σέρβος ένιωσε βαθιά την αξία, που έχει και για τον "πομπό" και για το "δέκτη" της η αληθινή πληροφόρηση, η μαχόμενη δημοσιογραφία. Την ένιωσε και την υπηρέτησε, όχι μόνο ως ΕΑΜίτης δημοσιογράφος, αλλά και ως επαγγελματίας.

Το βιβλίο αυτό - "όνειρο και χρέος" ήταν για τον Δ. Σέρβο η μακρόχρονη συλλογή στοιχείων, ντοκουμέντων (κειμένων και φωτογραφιών), το γράψιμο και η έκδοσή του - εκτός από τη συναισθηματική ωραιότητά του, την ιδεολογική θέρμη του, τον ιστορικό πλούτο του για το λαϊκό κίνημα, τους ταξικούς αγώνες, την Εθνική Αντίσταση, ακόμα και για τον πολιτισμό και τους "εργάτες" του στον Πειραιά, είναι και ένα σπουδαίο μάθημα δημοσιογραφίας. Μάθημα που αντανακλά τα φλογερά οράματα, το ανθρώπινο ήθος, το επαγγελματικό μεράκι, την κουλτούρα, την ασυμβίβαστη αλήθεια, την αγάπη για το λαό, που οδηγούσαν τους δημοσιογράφους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Μάθημα αναγκαίο για τη "θεραπεία" της σημερινής "δημοσιογραφίας" των διαπλεκομένων συμφερόντων. (Η έκδοση ανήκει στον συγγραφέα. Διεύθυνση: Φορνέζη 13, 17675, Αθήνα, τηλ. 9566.456).

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

Ο Κεμάλ Σαδίκ Κεκτσέρ - ή Γιασάρ Κεμάλ, όπως έγινε γνωστός - λειτούργησε, πολλές φορές, ως η "φωνή της συνείδησης" της Τουρκίας, στα 73 χρόνια της ταραγμένης ζωής του. Ομως, ο κουρδικής καταγωγής συγγραφέας - και περιστασιακά δημοσιογράφος -, ο οποίος καταδικάστηκε ουκ ολίγες φορές βάσει του νόμου περί "αυτονομιστικής προπαγάνδας", εξαιτίας των κειμένων του, υπήρξε την περασμένη βδομάδα πιο επιθετικός, από ποτέ άλλοτε, έναντι της τουρκικής πολιτείας.

Στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον συνθέτη Ζουλφού Λιβανελί και τον συγγραφέα Ορχάν Παμούκ, την Τετάρτη, ο Κεμάλ ξεχείλιζε πίκρα. Οχι μόνο επειδή ο Τούρκος υπουργός Δικαιοσύνης (με... αξιολογότατο παρελθόν), Σεβκέτ Καζάν, παραμένει ανένδοτος, παρά τους συνεχιζόμενους θανάτους κρατουμένων απεργών πείνας, στα - κατ' ευφημισμόν - σωφρονιστικά καταστήματα ολόκληρης της Τουρκίας. Ούτε μόνο επειδή το ζήτημα της "Ελευθερίας της Σκέψης στην Τουρκία" (τίτλος του τελευταίου του βιβλίου) δείχνει να τίθεται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αλλά κυρίως επειδή η πολιτική ηγεσία της χώρας, των θεωρητικά "ήπιων" όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα ισλαμιστών, εμφανίζεται προθύμως υιοθετούσα τα κελεύσματα του στρατιωτικού πλέγματος. Ποια κελεύσματα; Κατάπνιξη της μη "πολιτικώς ορθής" Αριστεράς (την Αριστερά στο Κοινοβούλιο εκφράζει, λέει, ο... Μπουλέντ Ετσεβίτ), αφανισμός εκείνων οι οποίοι τολμούν να εγείρουν το κουρδικό ζήτημα, παραγκωνισμός οποιουδήποτε απειλήσει το "κοσμικό κράτος".

Ο Γιασάρ Κεμάλ, σ' αυτήν την ξέχειλη οργής συνέντευξη, μίλησε σκληρά για όλους εκείνους που ευθύνονται για την ανελευθερία στην Τουρκία. Τον Πρόεδρο της, τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Δικαιοσύνης, το Κοινοβούλιο, τον ένοχα σιωπηρό τουρκικό Τύπο. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω της τουρκικής πολιτικοστρατιωτικής γραφειοκρατίας. Δεν αποκλείεται από την έκκλησή του να "μη μείνουν αδιάφοροι" οι εξουσιαστές και να προκύψει ένα νέο ένταλμα σύλληψής του...

Μπ. Γ.

Δίκαια, ο όρος "κυβερνητικός εκπρόσωπος" έχει γίνει συνώνυμος με τη λέξη ψέμα. Κλήθηκε, άλλη μια φορά, προχτές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να απαντήσει αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε κάποιες συγκεκριμένες πρωτοβουλίες στην ΕΕ και τους διεθνείς οργανισμούς, ώστε να πιεστεί το καθεστώς της Αγκυρας και να σταματήσουν να πεθαίνουν οι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές.

Ιδού η απάντηση: "Γνωρίζετε ότι τα θέματα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι θέματα υψίστης προτεραιότητας. Πάντοτε έχουμε συνδέσει το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την εξέλιξη των σχέσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση" (!). Πάει πολύ! Ο κ. Ρέππας δε θυμάται ότι ένας από τους όρους που προβλέπονταν για την Τελωνειακή Ενωση Ευρωπαϊκής Ενωσης - Τουρκίας ήταν η βελτίωση της κατάστασης όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα; Προσποιείται πως ξεχνάει ότι η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απέσυρε το βέτο, επιδεικνύοντας έτσι τη σημασία που αποδίδει στα ανθρώπινα δικαιώματα;

Υ.Γ.: Το πόσο την ενδιαφέρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία, φάνηκε αμέσως μετά, όταν ο Δ. Ρέππας έσπευσε να συμφωνήσει με τον εκπρόσωπο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, λέγοντας "ασφαλώς και είναι εσωτερικό θέμα της Τουρκίας" τα όσα συμβαίνουν στις φυλακές!!

Αλλαγή φρουράς στην ελληνική στρατιωτική δύναμη που συμμετέχει στην UNIFOR, τη ΝΑΤΟική δύναμη κατοχής στη Βοσνία. Από το αεροδρόμιο "Μακεδονία" αναχώρησαν 79 μόνιμα χαμηλόβαθμα στελέχη του στρατού ξηράς, προκειμένου να αντικαταστήσουν αντίστοιχο αριθμό συναδέλφων τους, που θέλησαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Κίνητρο, όπως έλεγαν μιλώντας στους δημοσιογράφους λίγο πριν φύγουν, "τα χρήματα", αλλά και "η εμπειρία και η περιπέτεια".

Ισως κι οι ίδιοι θα 'πρεπε να αναλογιστούν πόσο καλή τελικά "εμπειρία" είναι να είσαι μέλος ενός στρατού κατοχής μιας άλλης χώρας (τέτοιες "εμπειρίες" έχει γνωρίσει δυστυχώς η Ελλάδα), ιδίως δε όταν δεν εξυπηρετείς καν τα συμφέροντα της δικής σου χώρας, αλλά του ΝΑΤΟ. Οταν υποτίθεται ότι στηρίζεις την "ειρήνη του Ντέιτον", που βασίστηκε στη σφαγή των λαών της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μια σφαγή που ανά πάσα στιγμή οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις εκεί δε θα διστάσουν να την επαναλάβουν αν χρειαστεί.

Για τους κυβερνώντες της χώρας, που επιμένουν να διατηρούν στη Βοσνία ελληνικό στρατό και μάλιστα να τον ανανεώνουν κιόλας, τι να πει κανείς; Τα διαπιστευτήρια υποταγής στη ΝΑΤΟικές διαταγές τα 'χουν δώσει εδώ και πολύ καιρό...

Το ότι ο πόνος, η θλίψη, ακόμα και ο θάνατος, έχουν μετατραπεί σε εμπορεύσιμο είδος, δεν είναι καινούριο. Αποτελεί δε αγαπημένη και, κυρίως, κερδοφόρα δραστηριότητα, στην οποία με ιδιαίτερο ζήλο ασκούνται οι κύριοι που ελέγχουν την ηλεκτρονική "ενημέρωση" στον τόπο μας. Ομως από το σημείο αυτό μέχρι κάποιοι να πανηγυρίζουν και να αυτοδιαφημίζονται ως τα "καλύτερα κοράκια" υπάρχει απόσταση. Ε, αυτή την απόσταση την κάλυψε προχτές ο ΣΚΑΪ, που θεώρησε σκόπιμο, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεών του, να μεταδώσει ως πρώτη είδηση πως ήταν ο τηλεοπτικός σταθμός, που πέτυχε τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα κατά την κάλυψη της κηδείας της Αλίκης Βουγιουκλάκη...

Αλήθεια, τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν, για να αποδείξουμε το μέγεθος της αθλιότητάς τους, όταν οι ίδιοι φτάνουν στο σημείο να διαλαλούν με τέτοια έπαρση το "νεκροφόρο" και "σαρκοφάγο" εμπόρευμά τους;

Αυξήσεις

στα διόδια,

στα τέλη,

στη βενζίνη,

γελάδα

το "καρούλι" μου

από καιρό

έχει γίνει

και το "αρμέγει"

στα γερά

όποιος

κι αν διευθύνει.

Κι εγώ

απ' το χαράτσωμα

τόσο πολύ

τα χάνω,

που νιώθω

όταν οδηγώ,

να μοιάζω

με σουλτάνο,

κι ότι

δεν έχω ΙΧ,

μα ...τζετ

αεροπλάνο!

Ο οίστρος

Εντονη δυσφορία, λένε οι πληροφορίες, υπάρχει στο αμερικανικό προξενείο της Θεσσαλονίκης. Δυσφορία, που έχει σχέση με την υπόθεση της επιχείρησης GOOD YEAR. Αυτής, που έβαλε πρόσφατα λουκέτο, πετώντας εκατοντάδες εργαζόμενους στο δρόμο. Αν δεν το ξέρατε, το εδώ εργοστάσιο είναι ιδιοκτησίας της ομώνυμης αμερικανικής πολυεθνικής.

Οχι, δεν καταλάβατε καλά. Το αμερικανικό προξενείο δε δυσφορεί επειδή η επιχείρηση έκλεισε ξαφνικά, χωρίς ούτε καν να προειδοποιήσει τους εργαζόμενους. Η δυσφορία αφορά τις ελληνικές αρχές, που δεν προστατεύουν όπως πρέπει το αμερικανικών συμφερόντων εργοστάσιο και άφησαν τους εργάτες να το πολιορκήσουν, επιδιώκοντας να εμποδίσουν την ενδεχόμενη "μετακόμισή" του.

Εμ, τι νομίσατε; Οι πρώτοι διδάξαντες τα περί "ελευθερίας της αγοράς" να κάνουν τόσο χοντρά λάθη...;

Μπορεί ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας να διακηρύσσει σε όλους τους τόνους τελευταία ότι θα δοθούν στους εργαζόμενους το 1997 ικανοποιητικές αυξήσεις και μάλιστα πάνω από τον πληθωρισμό, διαβεβαιώνει, όμως, ταυτόχρονα και για την προσήλωσή του στο πρόγραμμα "σύγκλισης" και την εκπλήρωση των κριτηρίων για την ΟΝΕ.

Και να μας επιτρέψει, αφ' ενός να θεωρήσουμε τις τελευταίες αυτές διαβεβαιώσεις απείρως ισχυρότερες από διακηρύξεις και αφ' ετέρου εκ των πραγμάτων αλληλοαποκλειόμενες. Με απλά λόγια, δεν μπορείς να πατάς σε δυο βάρκες. Και τα συμφέροντα και μάλιστα τις ακόρεστες ορέξεις των πολυεθνικών και των καρεκλοκένταυρων των Βρυξελλών να ικανοποιείς και τα εισοδήματα των εργαζομένων να κρατάς έστω αλώβητα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα και απόδειξη γι' αυτό αποτελεί η είδηση που έρχεται από την Ισπανία. Οπως ανακοίνωσε η ισπανική κυβέρνηση, οι εκεί υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα θα λάβουν μηδενικές αυξήσεις το 1997, προκειμένου η χώρα να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού και να βρεθεί πιο κοντά στην ικανοποίηση των κριτηρίων της "σύγκλισης".

Ακριβώς ό,τι λένε κι εδώ. Και να σκεφτείτε ότι η Ισπανία είναι σε καλύτερη θέση από τη δική μας χώρα, σε σχέση με τα περιβόητα κριτήρια...

Δεκαετίες τώρα, ο ηγέτης της Κούβας και Πρόεδρος της χώρας, Φιντέλ Κάστρο, είναι μόνιμος και βασικός στόχος των αμερικανικών, μυστικών και φανερών, υπηρεσιών. Ολα αυτά τα χρόνια, τα σχέδια και οι απόπειρες δολοφονίας και ανατροπής του διαδέχονταν το ένα το άλλο. Χώρια η συστηματική, συκοφαντική και χυδαία προπαγάνδα, οι υπονομευτικές ενέργειες, το εμπάργκο και ο πρόσφατος νόμος Χελμς - Μπάρτον, κλπ., κλπ.

Τώρα, οι αμερικανικές υπηρεσίες κατηγορούν τον Φ. Κάστρο και για εμπόριο κοκαϊνης. Ναι, βέβαια. Κάποιοι έμποροι ναρκωτικών, κατά τους Αμερικανούς, που συνελήφθησαν στις ΗΠΑ το Γενάρη, ...θυμήθηκαν μετά από έξι μήνες ότι για ό,τι έκαναν είχαν την προσωπική έγκριση και καθοδήγηση του Κουβανού ηγέτη. Και για να είναι περισσότερο πειστικοί, έδωσαν στις αρχές και κάποιες φωτογραφίες, όπου εικονίζεται ένας εκ των δραστών μαζί με τον Φ. Κάστρο.

Προφανώς - άλλωστε δε συμβαίνει για πρώτη φορά - οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στήνουν τις προβοκάτσιες τους, σύμφωνα με τα δεδομένα του αμερικανικού πολιτικού κόσμου, π.χ., τον τρόπο ζωής, τις συνήθειες, τις μεθόδους του, κλπ.. Οπως έλεγαν και οι αρχαίοι, εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια.