Μπορεί ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας να διακηρύσσει σε όλους τους τόνους τελευταία ότι θα δοθούν στους εργαζόμενους το 1997 ικανοποιητικές αυξήσεις και μάλιστα πάνω από τον πληθωρισμό, διαβεβαιώνει, όμως, ταυτόχρονα και για την προσήλωσή του στο πρόγραμμα "σύγκλισης" και την εκπλήρωση των κριτηρίων για την ΟΝΕ.

Και να μας επιτρέψει, αφ' ενός να θεωρήσουμε τις τελευταίες αυτές διαβεβαιώσεις απείρως ισχυρότερες από διακηρύξεις και αφ' ετέρου εκ των πραγμάτων αλληλοαποκλειόμενες. Με απλά λόγια, δεν μπορείς να πατάς σε δυο βάρκες. Και τα συμφέροντα και μάλιστα τις ακόρεστες ορέξεις των πολυεθνικών και των καρεκλοκένταυρων των Βρυξελλών να ικανοποιείς και τα εισοδήματα των εργαζομένων να κρατάς έστω αλώβητα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα και απόδειξη γι' αυτό αποτελεί η είδηση που έρχεται από την Ισπανία. Οπως ανακοίνωσε η ισπανική κυβέρνηση, οι εκεί υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα θα λάβουν μηδενικές αυξήσεις το 1997, προκειμένου η χώρα να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού και να βρεθεί πιο κοντά στην ικανοποίηση των κριτηρίων της "σύγκλισης".

Ακριβώς ό,τι λένε κι εδώ. Και να σκεφτείτε ότι η Ισπανία είναι σε καλύτερη θέση από τη δική μας χώρα, σε σχέση με τα περιβόητα κριτήρια...