ΔΟΥΒΛΙΝΟ (Αποστολή: Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ).-

Από τη στιγμή που η Οικονομική και Νομισματική Ενωση προχωράει κανονικά, βάσει σχεδίου και χρονοδιαγραμμάτων, αφού όλες οι κυβερνήσεις των χωρών μελών της ΕΕ έχουν επιδοθεί σε μια "ευγενή άμιλλα" για την επιβολή των αντικοινωνικών προϋπολογισμών του 1997, τα υπόλοιπα, όπως η Διακυβερνητική, μπορούν να συζητούνται για λίγο ακόμα, έτσι ώστε "να μην πέφτουν όλα μαζί" και προκαλούνται "απογοητεύσεις και δυσαρέσκειες", κυρίως στις "μικρές" χώρες.

Αυτό το πνεύμα φαίνεται ότι επικράτησε στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, το περασμένο Σάββατο, στο Δουβλίνο από την πλευρά του γαλλογερμανικού άξονα, ο οποίος όμως ταυτόχρονα δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να κάνει υποχωρήσεις στα θέματα της Διακυβερνητικής, κυρίως στην αλλαγή του τρόπου λήψης των αποφάσεων υπέρ των ισχυρών κρατών - μελών.

Ετσι, τα θέματα της Διακυβερνητικής ουσιαστικά θα συζητηθούν στην τακτική Σύνοδο του Δουβλίνου, τον Δεκέμβρη, αλλά οριστικές αποφάσεις είναι αμφίβολο αν θα παρθούν ακόμα και τον ερχόμενο Ιούνιο, στο Αμστρενταμ. Η δικαιολογία που προβλήθηκε, τουλάχιστον από ελληνικής πλευράς, ήταν μέχρι να γίνουν οι εκλογές στην Αγγλία, όπου προσδοκάται ότι θα εκλεγεί ο "φιλοευρωπαίος" ηγέτης των Εργατικών Τ. Μπλερ, δεν πρόκειται να υπάρξουν αποφάσεις. Αυτό που "αποφασίστηκε", όσον αφορά τη Διακυβερνητική, είναι να τελειώσουν οι διαπραγματεύσεις σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα. Βέβαια, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι έκαναν την πρώτη κρούση, ώστε να περάσουν από τη Διακυβερνητική επιλεκτικά ορισμένα από τα θέματα που θίγονται και να αφεθούν τα υπόλοιπα για αργότερα, στο πλαίσιο ενός "Μάαστριχτ 3", όπως είπε ο Χ. Κολ. Σύμφωνα όμως με τον πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, επειδή οι περισσότερες χώρες διαφώνησαν, τελικά η θεματολογία της Διακυβερνητικής παραμένει, τουλάχιστον προς το παρόν, η ίδια.

Η "χαλάρωση" που επικράτησε στην έκτακτη αυτή Σύνοδο για τα θέματα της Διακυβερνητικής επέτρεψε στην ελληνική κυβέρνηση να εμφανιστεί "άνετη" και "σκληρός διαπραγματευτής". Ωστόσο, από τις δηλώσεις που έκανε ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, φάνηκε καθαρά ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχτεί βασικές αξιώσεις του γαλλογερμανικού άξονα.

Ετσι, όσον αφορά το κεντρικό θέμα της "ευελιξίας",η οποία θα επιτρέπει στις ισχυρές χώρες να συνεργάζονται για θέματα που θα επιλέγουν και θα επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στους υπόλοιπους, ο Κ. Σημίτης παραδέχτηκε πως "είναι διαπιστωμένο ότι ορισμένα κράτη - μέλη μπορούν να προχωρήσουν γρηγορότερα από άλλα". Επίσης, δήλωσε ότι δε συμφωνεί με την καθιέρωση γενικά της αρχής της ευελιξίας, αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις. "Είμαστε, είπε, αντίθετοι με μια γενική ρήτρα ευελιξίας, αλλά μπορούμε να συζητήσουμε, εφ' όσον προταθούν ειδικές ρήτρες ή σε ορισμένους ειδικούς τομείς σχετικές ρυθμίσεις".

Σχετικά με τις αλλαγές στους "θεσμούς",στην αλλαγή δηλαδή του τρόπου λήψης των αποφάσεων και την αυταρχική θωράκιση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι τάσσεται υπέρ των αυξημένων εξουσιών στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και υπέρ της "αποτελεσματικότητας" της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία όμως "εξαρτάται πολύ περισσότερο από την πολιτική βούληση των κρατών - μελών και όχι από τροποποιήσεις, σε σχέση με τη συμμετοχή στην Επιτροπή ή σε σχέση με την προεδρία". Επισημαίνεται ότι οι "μεγάλοι" της ΕΕ επιδιώκουν να μειωθεί ο αριθμός των επιτρόπων - δε θα έχει δηλαδή η κάθε χώρα το δικό της επίτροπο στην Κομισιόν - αλλά και να αλλάξει ο τρόπος υπολογισμού των ψήφων, με βάση πληθυσμιακά κριτήρια.

Οσον αφορά το θέμα της ομοφωνίας ο Κ. Σημίτης ουσιαστικά συμφώνησε στην κατάργησή της, λέγοντας ότι "η αρχή της ομοφωνίας θα πρέπει να παραμείνει σε όλους τους τομείς, όπου υπάρχει διακυβερνητική συνεργασία και πρέπει να περιοριστεί στους τομείς εκείνους, όπου εφαρμόζονται οι κοινοτικές διαδικασίες, δηλαδή, όπου έχει συμμετοχή το Ευρωκοινοβούλιο, όπου το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μπορεί να ασκήσει ελεγκτικές διαδικασίες και συμμετέχουν η Επιτροπή και το Συμβούλιο" (!).

Τέλος, ο πρωθυπουργός έθεσε το θέμα της προστασίας των εξωτερικών συνόρων και της καθιέρωσης της αρχής της πολιτικής αλληλεγγύης, για τα οποία όμως ακόμα και από τον ίδιο εκφράζονται σοβαρές επιφυλάξεις κατά πόσο θα γίνουν αποδεκτά. "Η ανταπόκριση είναι βραδεία αλλά σταθερή", είπε χαρακτηριστικά.

Ο Δημ. Κουτσούμπας,μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε συνέντευξή του στον "902 FM", μεταξύ άλλων τόνισε για τη Διακυβερνητική στο Δουβλίνο:

Σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τους πανηγυρισμούς του κ. Σημίτη.

"Από όσα παρακολούθησα στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, δε μου φάνηκε και ιδιαίτερα πανηγυρίζων ο κ. Σημίτης. Τα όσα πανηγυρικά είπε είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, για να κρύψει ότι κάποιες ενέργειες έγιναν περισσότερο, για να αποπροσανατολίσει τον ελληνικό λαό, για να νιώσει ότι κάτι πρόσφεραν, κάτι έκαναν εκεί που πήγαν. Για παράδειγμα, το θέμα που έθεσε για τα σύνορα, για να υπάρξει μια διατύπωση στο εισαγωγικό κείμενο, που θα συζητηθεί την επόμενη φορά σε άλλη σύνοδο, για το ότι η ΕΕ θα πρέπει να προστατεύει τα σύνορα των χωρών - μελών της. Ακόμα και στην περίπτωση που το κάνει αποδεκτό αυτό η ΕΕ, στην πραγματικότητα δε θα σημαίνει τίποτε ουσιαστικό. Γενικές διακηρύξεις, διατυπώσεις, ανακοινώσεις σε άρθρα, σε κοινές συμφωνίες υπάρχουν ουκ ολίγα όλο το προηγούμενο διάστημα. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν πάντα αρνητικό για τη χώρα μας. Οταν προέκυπτε το πρόβλημα δε σήμαιναν απολύτως τίποτα οι διατυπώσεις. Δε μου φάνηκε και τόσο αισιόδοξος για το αποτέλεσμα αυτής της - ας την πούμε έτσι - πρωτοβουλίας του.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν πρόκειται, ούτε μπορεί, να γίνει φιλολαϊκή σε καμία περίπτωση. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι από το φτιάξιμό της μέχρι την υλοποίηση της στην πράξη αντιδραστική, αντιλαϊκή.

Η νέα συνθήκη, η οποία θα προκύψει, γίνεται επειδή υπήρχε άρθρο στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και όριζε ότι το '96 πρέπει να αναθεωρηθεί η συνθήκη.Το πρόβλημα, όμως, αυτής της αναθεώρησης είναι ότι θα είναι σε ακόμη πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Το έχουμε πει επανειλημμένα, προειδοποιούμε ξανά τον ελληνικό λαό να βρίσκεται σε ετοιμότητα για τα δεσμά που πάνε να επιβάλουν στη χώρα μας, σε όλους τους τομείς και στον οικονομικό τομέα και στον πολιτικό τομέα και στον τομέα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.

Στον οικονομικό τομέα βλέπουμε ήδη την πορεία με τα προγράμματα "σύγκλισης" και τα νέα μέτρα που παίρνονται με μακροχρόνια πολιτική λιτότητας, με μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων. Με την περικοπή των κοινωνικών δαπανών σε όλους τους κρίσιμους τομείς για το λαό, την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, το ασφαλιστικό, την κατάργηση κατακτημένων δικαιωμάτων σε εργασιακούς χώρους, την επιλογή της ΕΕ, να φτάσει η αγροτιά στο 7% στην Ελλάδα από το 25% που είναι. Το γεγονός ότι θέλουν μείωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κατά 40% στην Ελλάδα και μια σειρά άλλα μέτρα δείχνουν ότι αυτή η Συνθήκη που υπάρχει, αλλά και αυτή που ετοιμάζεται να αναθεωρηθεί προς το χειρότερο, είναι μεγάλη πληγή για τον ελληνικό λαό και για τη χώρα. Για παράδειγμα αυτό που λένε "πολιτική ενοποίηση" προωθείται με την κατάργηση του "βέτο", με την κατάργηση της αρχής της ομοφωνίας, με την κατάργηση μιας σειράς άλλων, έστω δημοκρατικοφανών μέτρων. Ετσι η Ελλάδα τελικά γίνεται νομαρχία της Ευρώπης. Ο Ελληνας πρωθυπουργός θα είναι ο νομάρχης, ο περιφερειάρχης της ΕΕ στην ίδια του τη χώρα. Το ίδιο συμβαίνει με την εξωτερική πολιτική και άμυνα, σε μια νευραλγική περιοχή με ανοιχτές πληγές στα Βαλκάνια, με προβλήματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με ανοιχτό το πρόβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας με ανοιχτά προβλήματα στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, τη Β. Αφρική. Δυστυχώς αυτά προωθούνται σε ακόμα χειρότερη κατεύθυνση για τα συμφέροντα του λαού, για τα συμφέροντα της χώρας μας.

Το ΚΚΕ έχει κάνει συγκεκριμένες προτάσεις. Αυτή την περίοδο επαναφέρει με οξύτητα τα εξής δύο προβλήματα: Οτι η υπόθεση της αναθεώρησης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η υπόθεση της Διακυβερνητικής, πρέπει να γίνει υπόθεση που θα παλεύουν τα λαϊκά κινήματα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και της χώρας μας. Χρειάζεται ένταση της πάλης, ανάπτυξη της ταξικής πάλης ενάντια στις κατευθύνσεις της "Λευκής Βίβλου" ενάντια στα προγράμματα "σύγκλισης", που εφαρμόζουν οι διάφορες χώρες και η χώρα μας, ενάντια στα ζητήματα του πολέμου που είναι επί θύραις σε μια σειρά χώρες εδώ στη λεκάνη της Μεσογείου.

Εμείς λέμε ότι χρειάζεται παραπέρα ένταση της πάλης και του συντονισμού των λαϊκών κινημάτων όλης της Ευρώπης. Ο ελληνικός λαός δεν είναι μόνος του, οι αγωνιστές στη χώρα μας, οι ριζοσπάστες, αυτοί που θέλουν ανατροπή αυτού του οικοδομήματος της ΕΕ δεν είναι καθόλου μόνοι τους. Είναι μαζί με τους λαούς και τα λαϊκά κινήματα όλων των χωρών της Ευρώπης, όλων των χωρών της περιοχής αυτής που ζούμε, όλων των ανθρώπων του πλανήτη μας. Πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση που θα υποβοηθήσει την ανάπτυξη των αγώνων και της πάλης μπορεί να αποτελέσει αυτή την περίοδο η αναγκαιότητα πλήρους ενημέρωσης του ελληνικού λαού, αλλά και άλλων λαών της ΕΕ της κάθε χώρας ξεχωριστά, μέσα από τη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος, έτσι ώστε να μπορέσει να εκφραστεί ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί, συνολικά ενάντια στη συνθήκη αυτή και την επικείμενη σε αντιδραστική κατεύθυνση αναθεώρησή της.

Νομίζουμε ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις, υπάρχουν οι δυνατότητες, να αναπτυχθεί ένα τέτοιο πλατύ μαζικό κίνημα. Αυτό δεν είναι θέμα μόνο των κομμουνιστών, δεν είναι θέμα μόνο των ριζοσπαστών. Είναι υπόθεση των διανοουμένων, των ανθρώπων της τέχνης, των ανέργων, των γυναικών, των ΕΒΕ της αγροτιάς, των ανθρώπων που βλέπουν και ζουν στο πετσί τους την αντιδραστική πορεία αυτού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Θα πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από τις επιτροπές πρωτοβουλίας που υπάρχουν για δημοψήφισμα ενάντια στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και να απαιτήσουν από την ελληνική κυβέρνηση να ακούσει και να πάρει τη γνώμη του ελληνικού λαού εδώ και τώρα".

Αν δούμε ορισμένα παραδείγματα πράξεων και συνειδητών παραλείψεων της ηγεσίας του, διαπιστώνουμε, και πάλι, εκείνο που το ΚΚΕ συνεχώς υπογραμμίζει:Οτι, δηλαδή, ο ΣΥΝ, όχι μόνο δεν αποτελεί αντιπολίτευση επί της ουσίας της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, αλλά και τη στηρίζει από τα"αριστερά".

Στην προσπάθειά της, η ηγεσία του ΣΥΝ να παραστήσει την αντιπολίτευση, λέει συνειδητά ψέματα. Και λέει ψέματα στο λαό, επειδή γνωρίζει πολύ καλά πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο έχει στόχους, αλλά και ότι οι στόχοι της συμπίπτουν απόλυτα με τους στόχους του ΣΥΝ.

Σε σχέση μ' αυτό, ας παρακολουθήσουμε τι στόχους επισήμανε ο Ν. Κωνσταντόπουλος ότι θα έπρεπε να είχε στη Διακυβερνητική Διάσκεψη του Δουβλίνου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ: "Πρώτον: Η αναγνώριση των εθνικών συνόρων ως εξωτερικών συνόρων της ΕΕ. Δεύτερον: Η μετάθεση της ημερομηνίας για το ενιαίο νόμισμα, η χαλάρωση των κριτηρίων. Τρίτον: Η προσθήκη στη Συνθήκη του Μάαστριχτ ειδικού κεφαλαίου για την απασχόληση με στόχο την "πλήρη απασχόληση"" ("Αυγή" 6.10.96). Αυτές τις ...ρηξικέλευθες προτάσεις έκανε ο Ν. Κωνσταντόπουλος!

Και το ερώτημα είναι το εξής: Τι το διαφορετικό πρόβαλε στο Δουβλίνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Τίποτα απολύτως. Εκλιπαρούσε αυτά ακριβώς που επισημαίνει ο Ν. Κωνσταντόπουλος ως σημεία που θα έπρεπε να διεκδικήσει ο Κ. Σημίτης.

Αυτή είναι η αντίληψη του ΣΥΝ για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την πολυθρύλητη αναθεώρησή της, που θα την κάνει ακόμα πιο αντιδραστική από τη σημερινή. Ούτε το αίτημα του εθνικού δημοψηφίσματος δεν τολμάει (ούτε θέλει) να προβάλει ο ...ριζοσπαστικός ΣΥΝ...