Το ελληνικό ζήτημα δεν απασχόλησε τη Διάσκεψη και δεν υπήρχε ούτε στην αντζέντα των θεμάτων συζήτησης. Στα σοβιετικά πρακτικά της διάσκεψης που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τη "Σύγχρονη Εποχή", δεν αναφέρεται πουθενά να συζητήθηκε ελληνικό ζήτημα. Εντούτοις το Ελληνικό τέθηκε στα πλαίσια της Διάσκεψης, πιθανόν στο περιθώριο των εργασιών της. Τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο είναι τα εξής: Στα αμερικάνικα ντοκουμέντα αναφέρεται ένας διάλογος του Στάλιν με τον Τσόρτσιλ, σε πολύ προσεκτικό και κυρίως διπλωματικό τόνο από τον Σοβιετικό ηγέτη, με αφορμή το Ελληνικό. Το θέμα το θέτει ο Στάλιν ο οποίος ρωτάει τον Αγγλο Πρωθυπουργό τι γίνεται στην Ελλάδα. Τα αμερικάνικα ντοκουμέντα, όμως παρουσιάζουν αντιφάσεις ως προς το τι πραγματικά ελέχθη, πράγμα που πρέπει να κάνει επιφυλακτικό τον καθένα για το διάλογο που πραγματικά διεξήχθη. Δηλαδή, για το τι ειπώθηκε και με ποιο νόημα, αφού είναι τουλάχιστον κοινώς παραδεχτό ότι σε τέτοιες συναντήσεις η διπλωματική γλώσσα είναι κυρίαρχη και δεν ερμηνεύεται εύκολα. Φυσικά η αστική ιστοριογραφία κάθε άλλο παρά προσεκτική και επιφυλακτική είναι στο θέμα, υποτάσσοντας τα πάντα στην προπαγάνδα των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Π.χ. σύμφωνα με τα αμερικάνικα ντοκουμέντα για τη Γιάλτα και συγκεκριμένα σύμφωνα με τα πρακτικά του Μπόλεν, ο Στάλιν φέρεται να λέει στον Βρετανό Πρωθυπουργό ότι οι Ελληνες δεν έχουν μάθει να συζητούν μεταξύ τους γι' αυτό και κόβει ο ένας το λαιμό του άλλου. Στα αμερικανικά ντοκουμέντα όμως υπάρχουν και τα πρακτικά του Μάθιους που λένε ότι τα παραπάνω ο Στάλιν δεν τα είπε για τους Ελληνες, αλλά για τους Γιουγκοσλάβους. (Βλέπε: Α. Ι. Κοραντή, στο ίδιο σελ. 464 - 465 και Ι. Ιατρίδη: "Εξέγερση στην Αθήνα", σελ. 208 - 209). Κι όμως ιστορικοί του αστικού χώρου προβάλλουν μόνο την εκδοχή Μπόλεν. Ο Β. Μαθιόπουλος μάλιστα στο πρόσφατα εκδομένο βιβλίο του για τον Δεκέμβρη του 1944 (σελ. 229) αποδέχεται μόνο την εκδοχή Μπόλεν και την προβάλλει υπό τον βαρύγδουπο τίτλο, "Ο Στάλιν αποδοκιμάζει τους Ελληνες κομμουνιστές", χωρίς να κάνει την παραμικρή νύξη ότι υπάρχει και η εκδοχή Μάθιους. Η αξιοπιστία των αστών ιστορικών σ' όλο της το μεγαλείο!!!

Το δεύτερο στοιχείο που μας επιβεβαιώνει ότι το ελληνικό θίχτηκε στη Γιάλτα, είναι η αλληλογραφία του Στάλιν με τον Τσόρτσιλ. Συγκεκριμένα στις 9/2/1945 - μια μέρα μετά αφότου, όπως λέγεται, ο Στάλιν έθιξε το ελληνικό ζήτημα, ο Τσόρτσιλ στέλνει στον Σοβιετικό ηγέτη υπόμνημα, με το οποίο τον πληροφορεί για την κατάσταση στην Ελλάδα (Βλέπε: Η αλληλογραφία Στάλιν - Τσόρτσιλ - Ρούσβελτ - Τρούμαν - Ατλι, Εκδόσεις "Μέλισσα", αριθ. εγγράφου 405, σελ. 360).

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν τέθηκε τυχαία το ελληνικό ζήτημα στη Γιάλτα από τον Στάλιν. Υποδήλωνε ότι η ΕΣΣΔ παρακολουθεί από κοντά τα γεγονότα και δε στέκεται απέναντί τους αδιάφορη. Εντούτοις οι δυνατότητες να κάνει κάτι περισσότερο στα πλαίσια της Διάσκεψης δεν υπήρχαν. Το ελληνικό κίνημα ήδη είχε σταματήσει τον πόλεμο κατά της Αγγλίας. Ο Δεκέμβρης είχε τελειώσει και δε συνεχίστηκαν οι μάχες εκτός Αθηνών. Είχε υπογραφεί ανακωχή των εχθροπραξιών με δυσμενέστατους όρους για τον ΕΛΑΣ και όταν άρχιζε η Γιάλτα ήδη είχαν αρχίσει οι διαπραγματεύσεις στη Βάρκιζα. Το ελληνικό κίνημα είχε για μια ακόμη φορά - προφανώς γιατί δε γνώριζε ότι επίκειται διάσκεψη των τριών μεγάλων δυνάμεων - προτρέξει των διεθνών εξελίξεων. Το ίδιο είχε γίνει και στο παρελθόν, όταν με την υπαγωγή στο στρατηγείο της Μ. Ανατολής των δυνάμεων του ΕΛΑΣ αναγνωριζόταν η στρατιωτική πρωτοβουλία των Βρετανών στην Ελλάδα. Στην ίδια ευθεία γραμμή λαθών βρίσκεται ο Λίβανος και η Γκαζέρτα.

Πρέπει επίσης να πάρουμε υπόψη μας ότι η ΕΣΣΔ διαπραγματευόμενη σε διεθνές επίπεδο έπρεπε να πολιτεύεται, παίρνοντας υπόψη της τα συνολικά συμφέροντα του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος και σ' αυτή τη βάση προσπαθούσε να ανταποκριθεί. Δε χωράει καμιά αμφισβήτηση ότι απ' αυτή την άποψη τα κατάφερε καλά. Η Γιάλτα αποτελεί μία από τις επιβεβαιώσεις.

Τι αποκάλυψε αυτή η συζήτηση;

Πρώτον: Οτι πολλά γίνονται για τα μάτια του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα και για τον αποπροσανατολισμό του.

Δεύτερο: Η υποκρισία είναι κύριο γνώρισμα του αστικού κόσμου και της αστικής πολιτικής γενικότερα. Οχι βέβαια, σε προσωπικό επίπεδο, αλλά στην έκφραση της ακολουθούμενης πολιτικής.

Τρίτο: Η συστηματική προσπάθεια που αναπτύσσεται για να μην μπορέσει ο λαός να καταλάβει πού βρίσκονται οι πραγματικές πηγές οικονομικών εσόδων των αστικών κομμάτων.

Πώς έχει το πρόβλημα: Κανένα κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει με αξιώσεις σήμερα, χωρίς πολιτική δραστηριότητα. Εάν δεν έχει γραφεία, εάν δεν έχει στελέχη, εάν δεν προβάλλει τις θέσεις και την πολιτική του στο λαό. Εάν δεν έχει πολιτική παρουσία με εφημερίδα, με περιοδείες, με συγκεντρώσεις, με εκδηλώσεις, με την έκδοση προπαγανδιστικών ενημερωτικών φυλλαδίων και γενικότερα με μια μόνιμη πολιτική παρουσία.

Για να γίνουν όμως αυτά απαιτούνται οικονομικές δαπάνες. Από πού θα βρεθούν;

Στο καταστατικό του ΚΚΕ η υποχρέωση καταβολής της συνδρομής είναι μια από τις βασικότερες προϋποθέσεις, όπως και αυτή της συμμετοχής και δράσης του μέλους του κόμματος σε μια Κομματική Οργάνωση Βάσης.

Αλλες πηγές εσόδων για το ΚΚΕ είναι οι εισφορές των μελών και των φίλων του κόμματος, τα έσοδα των μελών του κόμματος που κατέχουν δημόσια αιρετά αξιώματα, οι δωρεές φίλων, τα έσοδα από τις αποζημιώσεις των βουλευτών, η κρατική επιχορήγηση, καθώς και από επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Ολα αυτά είναι πασίγνωστα. Ωστόσο, συχνά - πυκνά ανακυκλώνονται διάφορες συζητήσεις σε μέσα μαζικής ενημέρωσης που αναφέρονται στα οικονομικά των κομμάτων με αιχμές κατά του ΚΚΕ. Οι συκοφαντικές επιθέσεις για τα οικονομικά του δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.

Συμπτωματικά, την περίοδο που οξύνεται αυτή η συζήτηση, το Κόμμα διεξάγει μια δίμηνη οικονομική εξόρμηση για τη συγκέντρωση πόρων για τη διάσωση του αρχείου του, που υπέστη καταστροφές από τις πλημμύρες του Οκτώβρη 1994. Μια εξόρμηση, η οποία έχει πολύ μεγάλη επιτυχία. Επιτυχία που συνίσταται στην πλατιά συμμετοχή μελών και φίλων του Κόμματος, αλλά για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση, είχαμε συμβολή σ' αυτή μας την προσπάθεια από μαζικούς φορείς. Πολλές εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των μικρομεσαίων στρωμάτων, αλλά και επιστημονικά ιδρύματα, ΑΕΙ, και ΤΕΙ, τράπεζες, εκπρόσωποι της Αυτοδιοίκησης και παντός είδους φορείς, συνέβαλαν στην τεράστια προσπάθεια που καταβάλλεται για τη διάσωση και τη συντήρηση του ιστορικού αρχείου του ΚΚΕ. Το θετικό αποτέλεσμα της Οικονομικής Εξόρμησης έχει μεγάλη πολιτική σημασία και όχι μόνον οικονομική.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια γοργή διαδικασία συνύφανσης του μεγάλου κεφαλαίου με τα αστικά κόμματα. Οχι, βέβαια, ότι αυτό δε συνέβαινε και πριν. Ωστόσο, σήμερα αυτό γίνεται πολύ άμεσα και με εκκωφαντικό τρόπο. Το τελευταίο διάστημα ακούγεται, όλο και πιο συχνά ότι επιβάλλεται, σε καίρια υπουργεία όπως Εξωτερικών, Εθνικής Οικονομίας, Υγείας και Παιδείας θα πρέπει να υπάρχουν μόνιμοι υπουργοί και όχι κατ' ανάγκη πολιτικά πρόσωπα. Ετσι, ανεξάρτητα από ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση να ασκείται μια σταθερή πολιτική. Σαν να είναι, δηλαδή, θέμα προσώπων και όχι αντιλαϊκής πολιτικής τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και ο τόπος. Προτάθηκε, επίσης, και η τοποθέτηση υπουργών εξωκοινοβουλευτικών, οι οποίοι έχουν τεράστια εμπειρία από επιχειρηματικές ή άλλες δραστηριότητες. Ηδη, αρκετά στελέχη της αστικής τάξης, έμποροι, βιομήχανοι εκλέγονται βουλευτές και ευρωβουλευτές. Η λογική στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι: Η αστική τάξη δε θέλει μεσολαβητές. Είναι καιρός, λένε μερικοί, όχι μέσω πολιτικών εκπροσώπων, αλλά οι ίδιοι οι εν ενεργεία καπιταλιστές να αναλάβουν άμεσες κυερνητικές ευθύνες. Φαίνεται ότι οι παρεμβάσεις του ΣΕΒ και άλλων ανάλογων οργανώσεών τους δεν τους καλύπτουν απόλυτα.

Γιατί οι κρατικές προμήθειες κινούνται πάντα στο σκοτάδι και γίνονται το "μήλον της Εριδος" ανάμεσα στα αστικά κόμματα;

Ποιες και πόσες είναι οι προμήθειες από τα μεγάλα έργα και πώς αυτές διοχετεύονται από το ένα ταμείο στο άλλο;

Τα κανάλια υπάρχουν. Ποια είναι τα συγκοινωνούντα δοχεία; Πώς αλλάζουν χέρια τεράστια χρηματικά ποσά; Ποιος θα απαντήσει σ' αυτά;

Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι καθόλου ρητορικά. Είναι πραγματικά και κάποτε πρέπει να δοθούν καθαρές απαντήσεις από όλους όσοι εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με τη μια ή την άλλη μορφή με τέτοιου είδους δραστηριότητες. Και ας μην κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται.

Ενα άλλο ερώτημα είναι, πώς γίνεται ο έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων και τι πρέπει να γίνει, ώστε αυτός να είναι πιο ουσιαστικός και αποτελεσματικός.

Η πραγματικότητα είναι ολότελα διαφορετική. Και η εμπειρία συγκεκριμένη.Στις προεκλογικές δραστηριότητες τα κυβερνητικά κόμματα πραγματοποιούν τεράστιες δαπάνες που συχνά ξεπερνούν σε τρέχουσες αξίες τα δισεκατομμύρια δραχμές. Υπάρχουν υποψήφιοι αυτών των κομμάτων που δαπανούν στην προεκλογική περίοδο ποσά τα οποία είναι υπερδιπλάσια από όσα εισπράττουν ως αμοιβή - βουλευτική αποζημίωση για μια τετραετία. Και το ερώτημα που τίθεται είναι:

Γιατί δρουν μ' αυτόν τον τρόπο;

Είναι τόσο το πάθος τους να υπηρετήσουν το λαό και την αλήθεια;

Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη τους προς το κοινωνικό σύνολο, ώστε να φτάνουν να θυσιάζονται γι' αυτό;

Γιατί επιδιώκουν πάση θυσία να εκλεγούν;

Μήπως η φιλοδοξία τους δεν είναι και τόσο πολύ κοινωνικού χαρακτήρα;

Αυτά τα ερωτήματα μπορούν και τα απαντούν μόνοι τους οι εργαζόμενοι.

Και τα απαντούν βλέποντας τον τρόπο ζωής πολλών από τους βουλευτές των αστικών και γενικά των κυβερνητικών κομμάτων.

Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που αποδίδει λογαριασμό πρωτίστως στα μέλη του, στους φίλους και στους οπαδούς του. Αποδίδει λογαριασμό στην εργατική τάξη, στους εργαζόμενους.

Στα συνέδριά του, στις κομματικές συνδιασκέψεις, τα θεσμοθετημένα από το Καταστατικό του όργανα ελέγχουν την οικονομική δραστηριότητα της ΚΕ και όλων των οργανώσεων και δίνουν λόγο στα μέλη του Κόμματος.

Σ' αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε. Είναι μονόδρομος για τους κομμουνιστές. Στηριζόμαστε στους εργάτες, τους εργαζόμενους, στους αγρότες, στους επαγγελματοβιοτέχνες και μικρέμπορους, στους νέους επιστήμονες και ειδικότερα στους νέους και στις νέες της πατρίδας μας. Το ένα εκατοστάρικο που δίνει ο νεολαίος, ο μαθητής και ο φοιτητής, ο σπουδαστής και το πενηντάρικο που μπορεί να δώσει ο νέος άνεργος στην Οικονομική Εξόρμηση του Κόμματος έχει τεράστια ιδεολογικοπολιτική σημασία. Εχει ειδικό βάρος πολλαπλάσιο από αυτά που δίνουν οι μεγαλοβιομήχανοι στα κόμματά τους.

Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που αποδίδει λογαριασμό πρωτίστως στα μέλη του, στους φίλους και τους οπαδούς του. Αποδίδει λογαριασμό στην εργατική τάξη, στους εργαζόμενους