Τους συναντάς σχεδόν σε κάθε γωνιά του κέντρου της Αθήνας. Είναι οι άνθρωποι που συνήθως δεν κερδίζουν μια... δεύτερη ματιά, είναι οι άνθρωποι που μες στο κρύο ή τον καύσωνα μένουν στις "γωνιές" τους για να γυαλίσουν τα παπούτσια των περαστικών, για να πουλήσουν την πραμάτεια τους, για να βγάλουν - ακόμα και σε πολύ προχωρημένες ηλικίες - το μεροκάματο. Χωρίς σύνταξη οι περισσότεροι, χωρίς βοήθεια απ' τις οικογένειές τους, προσπαθούν να ισορροπήσουν στα άκρα. Προσπαθούν να κρατηθούν στο τίμιο μεροκάματο, προσπαθούν να κρατηθούν μακριά απ' αυτό που λέμε "ζητιανιά". Κι όσο κρατούν τα πόδια τους, το καταφέρνουν.

Ο 88χρονος μπάρμπα - Γιώργος το φιλοσοφεί: "Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της φτώχειας; Η πολύχρονη πείρα μου, τόσα χρόνια στο δρόμο, μου έχει δείξει ότι ισχύει το εξής ρητό: "Κάθε πέρσι και καλύτερα". Δεν ενδιαφέρεται κανείς, παιδί μου, να εξαλείψει τη φτώχεια. Αν ενδιαφέρονταν οι κυβερνήσεις των χωρών, δε θα αγόραζαν όπλα"...

Εδώ και 66 χρόνια ο παππούς στέκει στην ίδια γωνιά, πουλώντας - κατά καιρούς - διάφορα πράγματα. Τώρα πουλάει λεβάντες και παιδικούς καζαμίες. "Ημουν πάντα μικροπωλητής, σύνταξη δεν έβγαλα. Τα παιδιά μου μπορούν να με συντηρήσουν, εγώ όμως δεν καταδέχομαι. Αλλωστε αν σταματήσω τη δουλιά, θα μαραζώσω...", λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

"Κάθομαι κάθε μέρα απ' το πρωί έως το βράδυ στην ίδια γωνιά", λέει ο κυρ - Αντώνης,ο 65χρονος λούστρος, που "στήνεται" κοντά στην πλατεία της Ομόνοιας. "Εχω πέντε παιδιά, μια γυναίκα βαριά άρρωστη και πρόσφατα μου έκοψαν την αναπηρική σύνταξη (σ. σ.: το αριστερό του πόδι είναι παράλυτο). Το ενοίκιο έχει φτάσει τις 85.000 δραχμές, δε γίνεται να ζήσω, αν δε δουλέψω", λέει απεγνωσμένα. Το γυάλισμα των παπουτσιών είναι και η μόνη δουλιά που μπορεί να κάνει. Και την κάνει πάντα με χαμόγελο κι ας κλαίει ακόμα το παλικάρι του που σκοτώθηκε πρόσφατα σε τροχαίο...

Τριάντα ολόκληρα χρόνια είναι στο δρόμο, κάνοντας τον καστανά, ο μπάρμπα - Γιάννης.Πάντα στο ίδιο μέρος της οδού Σταδίου, στέκει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να βγάλει 7.000 δραχμές τη μέρα. Εξήντα χρόνων ο μπάρμπα - Γιάννης έχει περάσει τη μισή ζωή του στο δρόμο, προσπαθώντας να ζήσει τα πέντε παιδιά του. "Είμαι εδώ κάθε μέρα μέσα στο κρύο και τη ζέστη, μέσα στο κάρβουνο. Αναγκάζομαι να δουλεύω, μια και τα παιδιά μου δεν έχουν ακόμη δουλιά", λέει.

"Δυστυχώς, τα νέα παιδιά δε βγαίνουν πλέον στο επάγγελμα. Αν, όμως, δε βρουν δουλιά τι θα κάνουν; Θ' αναγκαστούν να βγουν", μας είπε. Ο γέροντας με τη μελαγχολική φωνή, αλλά την καθάρια και δυνατή ματιά του, σε αφήνει να καταλάβεις τον πόνο του, αλλά και την οργή του για τη σημερινή οικονομική κατάσταση που αναγκάζει αυτόν και πολλούς άλλους να δουλεύουν και κάποιους άλλους να ζητιανεύουν για να ζήσουν.

Ο Χρήστος και η Γιάννα Κιρκιλέση είναι ένα ζευγάρι που καθημερινά δίνει το δικό του αγώνα επιβίωσης. Ενα ζευγάρι που μέσα απ' τα στενά όρια της επαρχίας, προσπαθεί να επιβιώσει, προσπαθεί να αναθρέψει "τίμια και περήφανα" - όπως οι ίδιοι λένε, αλλά και οι πράξεις τους αποδεικνύουν - τα τρία ανήλικα παιδιά τους. Είναι ένα ζευγάρι, ουσιαστικά, ανέργων που με πολύ ιδρώτα και άγχος προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το όνειρο...

Τα μεροκάματα στα χωράφια του χωριού τους, στην Πλατανιά Αγρινίου,ελάχιστα. Τα χρήματα δε φτάνουν καν για να καλύψουν τις απολύτως βασικές ανάγκες της οικογένειας. Κι επειδή η "πενία τέχνας κατεργάζεται" ο 35χρονος Χρήστος αυτές τις μέρες πηγαίνει για... κουκουλόι. Τι σημαίνει αυτό; Ο Χρήστος εξηγεί: "Οσοι καλλιεργούν καλαμπόκια αυτή την εποχή βάζουν τις αλωνιστικές μηχανές και τα μαζεύουν. Πάντα όμως οι μηχανές αφήνουν πίσω λίγα καλαμπόκια. Πηγαίνω, λοιπόν, και ρωτάω τους ιδιοκτήτες και αν με αφήσουν τα μαζεύω και τα πουλάω"... Στο πλευρό του πάντα και η γυναίκα του.

"Δε με φοβίζει η δουλιά. Δεν ντρέπομαι για τα μεροκάματα που κάνω, το μόνο που με νοιάζει είναι να υπάρχουν", λέει η 32χρονη Γιάννα. "Εχω τρία παιδιά. Γι' αυτά παλεύω κι εγώ και ο άνδρας μου. Δυστυχώς όμως, εδώ στο χωριό τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ. Δύσκολα βρίσκει κάποιος δουλιά. Εμείς κατά κάποιο τρόπο είμαστε... τυχεροί, γιατί αν έχει πολύ δουλιά στις αποθήκες καπνών, θα πάρουν τον Χρήστο για λίγους μήνες, υπάρχουν όμως και οικογένειες που δεν ελπίζουν σε τίποτα", υπογραμμίζει.

Η μόνη σίγουρη - κατά κάποιο τρόπο - πηγή εισοδήματος για την οικογένεια είναι τα 1.000 κιλά καπνού που παράγουν κάθε χρόνο, αφού τόσα μόνο τους αντιστοιχούν από τις ποσοστώσεις. Αυτό σημαίνει ότι το εισόδημα απ' την καλλιέργεια "μετά βίας" φτάνει τις 800.000 δραχμές κι αυτά μεικτά. Γιατί από τις 800.000 θα πρέπει να πληρώσουν το ενοίκιο για τα χωράφια, το νερό με το οποίο ποτίζουν τα καπνά, τα λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα και όλα όσα χρειάζεται μια καλλιέργεια.

Βέβαια, αν σταθούν "τυχεροί", 3-4 μήνες το χρόνο ο Χρήστος θα δουλέψει στην Καπναποθήκη, κουβαλώντας δέματα με καπνό. Παράλληλα υπάρχει και κάθε χρόνο η ελπίδα πως θα κατορθώσει να συμπληρώσει τα απαραίτητα ένσημα για θα μπει και στο Ταμείο Ανεργίας. "Το μόνο πράγμα που δε φοβόμαστε είναι η δουλιά. Είμαστε στο μεροκάματο από μικρά παιδιά. Ομως τα τελευταία δύο χρόνια τα μεροκάματα μειώθηκαν πολύ, αφού πλέον στην επαρχία είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να πάρουν εργάτες", καταλήγει η 32χρονη γυναίκα.