Ο Χρήστος και η Γιάννα Κιρκιλέση είναι ένα ζευγάρι που καθημερινά δίνει το δικό του αγώνα επιβίωσης. Ενα ζευγάρι που μέσα απ' τα στενά όρια της επαρχίας, προσπαθεί να επιβιώσει, προσπαθεί να αναθρέψει "τίμια και περήφανα" - όπως οι ίδιοι λένε, αλλά και οι πράξεις τους αποδεικνύουν - τα τρία ανήλικα παιδιά τους. Είναι ένα ζευγάρι, ουσιαστικά, ανέργων που με πολύ ιδρώτα και άγχος προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το όνειρο...

Τα μεροκάματα στα χωράφια του χωριού τους, στην Πλατανιά Αγρινίου,ελάχιστα. Τα χρήματα δε φτάνουν καν για να καλύψουν τις απολύτως βασικές ανάγκες της οικογένειας. Κι επειδή η "πενία τέχνας κατεργάζεται" ο 35χρονος Χρήστος αυτές τις μέρες πηγαίνει για... κουκουλόι. Τι σημαίνει αυτό; Ο Χρήστος εξηγεί: "Οσοι καλλιεργούν καλαμπόκια αυτή την εποχή βάζουν τις αλωνιστικές μηχανές και τα μαζεύουν. Πάντα όμως οι μηχανές αφήνουν πίσω λίγα καλαμπόκια. Πηγαίνω, λοιπόν, και ρωτάω τους ιδιοκτήτες και αν με αφήσουν τα μαζεύω και τα πουλάω"... Στο πλευρό του πάντα και η γυναίκα του.

"Δε με φοβίζει η δουλιά. Δεν ντρέπομαι για τα μεροκάματα που κάνω, το μόνο που με νοιάζει είναι να υπάρχουν", λέει η 32χρονη Γιάννα. "Εχω τρία παιδιά. Γι' αυτά παλεύω κι εγώ και ο άνδρας μου. Δυστυχώς όμως, εδώ στο χωριό τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ. Δύσκολα βρίσκει κάποιος δουλιά. Εμείς κατά κάποιο τρόπο είμαστε... τυχεροί, γιατί αν έχει πολύ δουλιά στις αποθήκες καπνών, θα πάρουν τον Χρήστο για λίγους μήνες, υπάρχουν όμως και οικογένειες που δεν ελπίζουν σε τίποτα", υπογραμμίζει.

Η μόνη σίγουρη - κατά κάποιο τρόπο - πηγή εισοδήματος για την οικογένεια είναι τα 1.000 κιλά καπνού που παράγουν κάθε χρόνο, αφού τόσα μόνο τους αντιστοιχούν από τις ποσοστώσεις. Αυτό σημαίνει ότι το εισόδημα απ' την καλλιέργεια "μετά βίας" φτάνει τις 800.000 δραχμές κι αυτά μεικτά. Γιατί από τις 800.000 θα πρέπει να πληρώσουν το ενοίκιο για τα χωράφια, το νερό με το οποίο ποτίζουν τα καπνά, τα λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα και όλα όσα χρειάζεται μια καλλιέργεια.

Βέβαια, αν σταθούν "τυχεροί", 3-4 μήνες το χρόνο ο Χρήστος θα δουλέψει στην Καπναποθήκη, κουβαλώντας δέματα με καπνό. Παράλληλα υπάρχει και κάθε χρόνο η ελπίδα πως θα κατορθώσει να συμπληρώσει τα απαραίτητα ένσημα για θα μπει και στο Ταμείο Ανεργίας. "Το μόνο πράγμα που δε φοβόμαστε είναι η δουλιά. Είμαστε στο μεροκάματο από μικρά παιδιά. Ομως τα τελευταία δύο χρόνια τα μεροκάματα μειώθηκαν πολύ, αφού πλέον στην επαρχία είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να πάρουν εργάτες", καταλήγει η 32χρονη γυναίκα.