Η καραμέλα της "κακοδαιμονίας" του δημόσιου τομέα συνολικά, και των ΔΕΚΟ ειδικότερα - μία από τις πλέον αγοραίες προσεγγίσεις του όλου θέματος για να διευκολυνθεί η διαδικασία ιδιωτικοποίησής τους - περιφέρεται στη σφαίρα των συνειδήσεών μας, από τις αρχές σχεδόν της προηγούμενης δεκαετίας. Από τότε, δηλαδή, που με τη μέθοδο των "κρατικοποιήσεων" είχε ολοκληρωθεί το "ξελάσπωμα" εκπροσώπων της αφρόκρεμας της μεταπολεμικής αστικής τάξης (Ανδρεάδηδες, Ωνάσηδες, Τσάτσοι, Μποδοσάκηδες κ. ο. κ.), που αφού είχαν κατακλέψει τις επιχειρήσεις τους, τις παρέδωσαν στο δημόσιο. Από τότε, δηλαδή, που και στην Ελλάδα καταστρώνονταν "επί χάρτου" τα επόμενα βήματα για την ανασυγκρότηση του καπιταλισμού.

Οταν τον Ιούνη του 1987 ο Κ. Σημίτης με την ιδιότητα του υπουργού Εθνικής Οικονομίας διατυμπάνιζε ότι "για την κακοδαιμονία των ΔΕΚΟ δε φταίει το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς, αλλά η πολιτική που εφαρμοζόταν για χρόνια", έλεγε τη μισή αλήθεια. Αλλά, όταν την ίδια εποχή κατακεραύνωνε τον τότε πρόεδρο του ΣΕΒ Θ. Παπαλεξόπουλο,που ορθά - κορφά (χωρίς να υπολογίζει τους συσχετισμούς εκείνης της εποχής) αξίωνε ιδιωτικοποιήσεις, λέγοντας ότι "το ιδιοκτησιακό καθεστώς αποτελεί εγγύηση για δικαιότερη κατανομή της εξουσίας και πόρων στην κοινωνία" και ότι "ο εκσυγχρονισμός και η ανάπτυξη των ΔΕΚΟ θα γίνει χωρίς αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος", είναι φανερό ότι έλεγε ψέματα. Αλλοι ήταν οι απώτεροι κυβερνητικοί στόχοι, όμως το μαζικό λαϊκό κίνημα και η αποφασιστική αντίθεση του συνόλου των εργαζομένων στα σχέδια ξεπουλήματος εξανάγκαζε τους κυβερνώντες να ακολουθήσουν "ηπιότερους" ρυθμούς από εκείνους που απαιτούσαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Η αστική τάξη της χώρας, οι εκπρόσωποι δηλαδή της θεωρίας της Ψωροκώσταινας, για το τελευταίο που ενδιαφέρονταν, αμέσως μετά τον πόλεμο, ήταν οι μεγάλες επενδύσεις. Η χαμηλή βεβαίως συσσώρευση κεφαλαίων, αλλά κύρια η ανυπομονησία να αποσπάσουν, όσο γίνεται γρηγορότερα, τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη, "ανάγκασε" το δημόσιο να προχωρήσει στην ίδρυση των μεγάλων ΔΕΚΟ. Επιχειρήσεις, που εν πολλοίς θα δημιουργούσαν τις αναγκαίες για τη δραστηριότητα του κεφαλαίου υποδομές και θα εξασφάλιζαν ορισμένους από τους στοιχειώδεις όρους αναπαραγωγής φτηνής εργατικής δύναμης. Στον τρόπο όμως που οικοδομήθηκαν οι επιχειρήσεις αυτές, όπως επίσης στα κριτήρια λειτουργίας και αποδοτικότητάς τους τις επόμενες δεκαετίες, μπορεί και πρέπει να αναζητήσει κανείς τις ρίζες της κακοδαιμονίας τους. Μια κακοδαιμονία, στην οποία αν συνυπολογίσουμε την πολιτική που ακολούθησαν απέναντι στις ΔΕΚΟ οι εκάστοτε κυβερνώντες, με ευκρίνεια βλέπουμε τα αίτια και τους ενόχους για την κατάσταση που ταλανίζει σήμερα ολόκληρο το δημόσιο τομέα.

Η σφραγίδα της "κακοδαιμονίας" στη ΔΕΗ,για παράδειγμα, μπήκε από το 1950, όταν η ίδρυσή της αποφασίστηκε από τις ΗΠΑ,ανατέθηκε στην αμερικανική ΕΜΠΑΣΚΟ και καθορίστηκε από τη σύμβαση του ελληνικού δημοσίου με την αμερικανική εταιρία. Ενα χρόνο πριν, η δημιουργία του ΟΤΕ σημαδεύτηκε από την παρέμβαση Πιουριφόι,που πρακτόρευε τα συμφέροντα της ΙΤΤ στην Ελλάδα και της Φρειδερίκης που ενδιαφερόταν για τη ΖΗΜΕΝΣ.Το ίδιο, ή κάτι παρόμοιο, έγινε και με τις άλλες επιχειρήσεις, εκτός βέβαια από εκείνες που ως "κόκαλο" άφησαν στο δημόσιο αργότερα διάφοροι "διαπρεπείς"... μεγιστάνες. Οσο κι αν τα παραπάνω μπορεί να φαντάζουν σαν παρελθοντολογία, αποτελούν μια πραγματικότητα, η σημαντικότητα της οποίας προσδιόρισε όλες τις πλευρές των εξελίξεων στις ΔΕΚΟ από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα.

Είναι φανερό ότι γύρω από τις ΔΕΚΟ όλα αυτά τα χρόνια έχει στηθεί ένα τρελό πανηγύρι υπερκερδών για το μεγάλο κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι της χώρας στο σύνολό τους, με πρώτους και καλύτερους τους απασχολούμενους στις επιχειρήσεις αυτές, έχουν προσφέρει ανυπολόγιστους πόρους, οι οποίοι εύκολα υπολογίζονται, απλά και μόνο με τα επίσημα μεγέθη όλων των δεικτών των ΔΕΚΟ. Βέβαια, σημαντικό μέρος από τους πόρους αυτούς, στα χέρια των εκάστοτε κυβερνώντων, γίνονταν και γίνονται "παροχές" "μελέτες", "προμήθειες", "έργα", "επενδύσεις" κλπ., που αποκλειστικό στόχο είχαν και έχουν να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, τόσο στη χώρα όσο και το εξωτερικό.

Δεν είναι μόνο αυτό. Μέσω των ΔΕΚΟ για πολλά χρόνια και στο όνομα δήθεν της "κοινωνικής πολιτικής" εξυφαίνονταν και επιβάλλονταν πολιτικές οικονομικής - και όχι μόνο - αφαίμαξης των επιχειρήσεων αυτών. Από αυτή την άποψη καλό είναι να έχουμε υπόψη μας όχι μόνο τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια χρέη των μεγαλοεπιχειρηματιών, που με ευθύνη των κυβερνήσεων ποτέ δεν πληρώθηκαν στις ΔΕΚΟ. Αντίστοιχα είναι τα ποσά που το ίδιο το δημόσιο, οι διάφορες κυβερνήσεις δηλαδή, επισυσσώρευσαν, κατά καιρούς, σε βάρος των ΔΕΚΟ. Μια τακτική που επακόλουθο είχε την εξώθηση των ΔΕΚΟ σε υπέρμετρο δανεισμό, από το εσωτερικό στην αρχή, από το εξωτερικό στη συνέχεια. Πολιτικές, που με σειρά τους οδήγησαν στα γνωστά και μεγάλα ελλείμματα, τα οποία ξεδιάντροπα τώρα επικαλούνται όσοι έχουν βάλει στο μάτι τις ΔΕΚΟ.

Η γιγάντωση των επιχειρήσεων αυτών αποτέλεσε το έδαφος για τη δημιουργία των ρουσφετολογικών μηχανισμών,που με κάθε τρόπο και ποικίλες μορφές εκμεταλλεύτηκαν οι διαφόρων απόχρωσης κυβερνήσεις. Και εδώ δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο το κατά δεκάδες χιλιάδες "βόλεμα" των ημετέρων. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και παίζει η συστηματική προσπάθεια των κυβερνώντων για εφ' όρου ζωής ομηρία ολόκληρων οικογενειών, που με το ρουσφέτι καταφέρνουν να λύνουν το στοιχειώδες δικαίωμα για εργασία, ή η υποταγή πολλαπλάσιων που βλέπουν διέξοδο στο ρουσφέτι που ΘΑ γίνει. Την ίδια στιγμή, όπλο στα χέρια εκείνων που βρίσκονται στη διακυβέρνηση, αποτελεί ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων, αλλά και η κατασυκοφάντηση εκείνων που βρέθηκαν να απασχολούνται στο δημόσιο τομέα, των υπόλοιπων εργαζομένων και των ανέργων.

Η κατάσταση στην οποία σήμερα βρίσκονται όλες οι ΔΕΚΟ κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική. Αντίθετα, για πολλές από αυτές θα έπρεπε να ζητηθούν πολιτικές - και όχι μόνο - ευθύνες από όλους εκείνους που βρέθηκαν κατά καιρούς στην εξουσία. Ακόμα και ο ΟΤΕ που υποτίθεται πως αποτελεί την πλέον θετική εκδοχή και τη βιτρίνα των ΔΕΚΟ,μια οικονομοτεχνική ανάλυση θα αποδείκνυε ότι "όφειλε" να παρουσιάζει εντελώς διαφορετική εικόνα... Αλλο βέβαια οι παραπάνω αλήθειες και εκ διαμέτρου αντίθετη η "εκσυγχρονιστική" προσπάθεια - από όποιο κόμμα κι αν αυτή εκπορεύεται - να ταυτιστεί η "κακοδαιμονία" με τον ιδιοκτησιακό χαρακτήρα των επιχειρήσεων αυτών.

Το παράδειγμα του ΟΤΕ είναι πασίγνωστο. Παρά το γεγονός ότι για δεκαετίες οι κυβερνήσεις ακολουθούσαν μια πολιτική αγκίστρωσής του στα ξένα πολυεθνικά μονοπώλια. Αν και εμποδίστηκε την προηγούμενη δεκαετία να παράγει τεχνογνωσία. Αν και υπονομεύτηκε η υπόθεση του εργοστασίου της ΕΛΒΗΛ. Αν και τον "πάντρεψαν" με την ΙΝΤΡΑΚΟΜ και τη ΖΗΜΕΝΣ. Αν και του απαγόρευσαν να μπει στην αγορά της κινητής τηλεφωνίας. Αν και επί δεκαετίες αποτέλεσε στίβο ρουσφετολογικής αναμέτρησης ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Αν και... τόσα και τόσα άλλα, η επιχείρηση κατάφερε να έχει ετησίως εκατοντάδες δισεκατομμύρια κέρδη, να κάνει επενδύσεις τρισεκατομμυρίων. Κι αυτά βέβαια έγιναν ενόσω η επιχείρηση αποτελούνταν από μία μετοχή - όπως αρέσκονταν να λένε πριν ελάχιστα χρόνια οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ - που τώρα τη "μετοχοποιούν".

Πάνω - κάτω έτσι έγινε με όλες τις ΔΕΚΟ. Ανάλογα με τους κάθε φορά στόχους της άρχουσας τάξης, ενισχυόταν ή υπονομευόταν η λειτουργία τους. Ανάλογα με τους σκοπούς που ήθελαν να εξυπηρετήσουν οι κυβερνώντες, τις "κανάκευαν" ή τις "κατασυκοφαντούσαν", προσδιορίζοντας τα αντίστοιχα κριτήρια αποδοτικότητάς τους. Η πολιτική που ακολούθησαν όλα αυτά τα χρόνια αποδείχτηκε μια καλοστημένη μηχανή συστηματικής προσέγγισης των στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου, που αυτοί γνώριζαν καλύτερα από τον οποιοδήποτε άλλο: Μόλις ολοκληρωθεί ο κύκλος για τον οποίο δημιουργήθηκαν, να παραδοθούν σε αυτούς που κατά τη δική τους αντίληψη και φιλοσοφία είναι οι "φυσικοί ιδιοκτήτες" τους, δηλαδή στους εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Αυτή είναι η σημερινή "κακοδαιμονία" και το κακό ριζικό των ΔΕΚΟ. Ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους σαν μονοπώλια που δημιουργήθηκαν με επενδύσεις κεφαλαίων, τα οποία με νόμους και διατάγματα αποσπάστηκαν από το σύνολο του λαού, και αφού έχουν αποκτήσει ένα ικανοποιητικό βαθμό απόδοσης, μπορούν - μέσω της ιδιωτικοποίησης, της εκποίησης, της παραχώρησης, ή της "μετοχοποίησης" - να προσφέρουν απευθείας κέρδη στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Αλλωστε, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σ' αυτή τη φάση το υπερσυσσωρευμένο σε όλο και λιγότερα χέρια κεφάλαιο, είναι ο εντοπισμός και εξασφάλιση τομέων προσοδοφόρων τοποθετήσεων. Οι ιδιωτικοποιήσεις, από αυτή την άποψη, αποτελούν πεδίο... υπερκερδών λαμπρό! Ολα τα άλλα τα... δεισιδαιμονικά αποτελούν απλά το προπέτασμα καπνού, πίσω από το οποίο θέλουν να καμουφλάρουν την ειλημμένη τους απόφαση να ξεπαστρέψουν τις Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Ο κυβερνητικός, αντεργατικός "οδοστρωτήρας" φουλάρει, απειλώντας αυτή τη στιγμή ευθέως το οχτάωρο και το κανονικό ωράριο συνολικά, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και γενικότερα τις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, προκειμένου η κυβέρνηση να μπορέσει να "προσαρμόσει" κατάλληλα τις επιχειρήσεις, πριν τις αποδώσει στην περιβόητη ιδιωτική πρωτοβουλία. Η "καμπάνα", ωστόσο, χτυπά για όλους τους εργαζόμενους, αφού ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας τουλάχιστον τρεις φορές μέσα στην προηγούμενη βδομάδα προανήγγειλε την επίσπευση - μέσα στην άνοιξη - της θεσμοθέτησης ανάλογων σαρωτικών μέτρων και για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ανοίγοντας ταυτόχρονα το μεγάλο κεφάλαιο του ασφαλιστικού.

Σε γενικές γραμμές οι Γενικοί Κανονισμοί Προσωπικού, τους οποίους αφορά η περιβόητη κυβερνητική (ν)τροπολογία, αφορούν τη διαδικασία και τις προϋποθέσεις πρόσληψης, τους όρους απόλυσης, την υπηρεσιακή εξέλιξη, τις μεταθέσεις, αποσπάσεις, πειθαρχικά και μια ακόμα σειρά ζητημάτων, που μπορεί και να ποικίλλουν από ΔΕΚΟ σε ΔΕΚΟ. Οποιαδήποτε παρέμβαση σ' αυτούς είναι φανερό πως θίγει δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων που εμπεριέχονται και στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ετσι, οποιαδήποτε μονομερής απόφαση αποτελεί και βίαιη, αυθαίρετη και βαθιά αντιδημοκρατική παρέμβαση στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά - για το ποια εργασιακά δικαιώματα έχει βάλει στο "στόχαστρο" η κυβέρνηση - είναι τα ίδια τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, για τα "προνόμια" που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ. Πίσω από ηθελημένα ψέματα και συνειδητές ανακρίβειες ή "πυροτεχνήματα", χωρίς την παραμικρή ουσία (σαν τα δερμάτινα μπουφάν των 110.000 δραχμών...), κρύβονται οι πραγματικές επιδιώξεις της κυβέρνησης. Κι αυτές συμπυκνώνονται στην αντιδραστική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων εργασίας. Η κατάργηση του ωραρίου εργασίας,που σήμερα ανταποκρίνεται σε κάποιους ελάχιστους όρους και προϋποθέσεις ασφάλειας,η καθιέρωση μεταβλητού ωραρίου, διακεκομμένων βαρδιών,η αύξηση του χρόνου εργασίας (π. χ. των οδηγών λεωφορείων), η αφαίρεση των διαλειμμάτων, η μείωση έως και κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών,η ανταλλαγή χρόνου εργασίας με... "χρόνο πρόσθετης ανάπαυσης",η κατάργηση αργιών, η μείωση της υπερωριακής αποζημίωσης, η ανεξέλεγκτη δυνατότητα μετατάξεων και μετακινήσεων των εργαζόμενων και διάφορα άλλα παρόμοια μέτρα -γνωστά και ως ιδέες της Λευκής Βίβλου- αποτελούν τις πραγματικές επιδιώξεις της κυβέρνησης. Απώτερος στόχος η ενίσχυση της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας των ΔΕΚΟ, είτε για να γίνουν ελκυστικότερες στην "ιδιωτική πρωτοβουλία", είτε για να συμβάλουν κι αυτές στην όλο και μεγαλύτερη συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού, ώστε ακόμη μεγαλύτερο μερος του να "χορταίνει" την αδηφαγία των πολυεθνικών. Πάντως, είτε έτσι είτε αλλιώς, καλούνται οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τα βάρη μιας φιλομονοπωλιακής πολιτικής - με ουσιαστικό τίμημα, μάλιστα, το συνταγματικό δικαίωμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Γεγονός, που αν προωθηθεί, θα έχει αρνητικές και πολύμορφες επιπτώσεις και στις υπηρεσίες που παρέχουν οι οργανισμοί και επιχειρήσεις αυτές στο κοινωνικό σύνολο.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

Η περίπτωση της ΔΕΗ δεν είναι τόσο γνωστή, αν και στον καιρό της - τις δεκαετίες του '60 και του '70 - έκανε πολλαπλάσιες επενδύσεις από αυτές του ΟΤΕ. Εκεί εμπνευστής του εγχειρήματος ήταν η ΕΜΠΑΣΚΟ, που κατάρτισε τη σχετική μελέτη κατά παραγγελία των ΗΠΑ, που αρχικά είχαν και τον πρώτο λόγο. Στη συνέχεια, με παρεμβάσεις των κυβερνώντων και για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, "έβαλαν χέρι" και οι Γερμανοί και οι Γάλλοι. Βάσει της μελέτης των Αμερικανών, η ΔΕΗ, με τις πλάτες του κρατικού προϋπολογισμού, ανέλαβε το κοστοβόρο μέρος της υπόθεσης. Την παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας και τη δημιουργία των δικτύων, ενώ στον τομέα της διανομής λειτουργούσαν και πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οταν στα μέσα της δεκαετίας του '50 οι βιομήχανοι άρχισαν να προβάλουν αξιώσεις για φτηνό ρεύμα,η κυβέρνηση Καραμανλή αποφάσισε να κρατικοποιήσει και το τμήμα της διακίνησης - διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας. Τότε, γύρω στο 1955 - '56, η ΔΕΗ γίνεται μονοπώλιο, με μόνη εξαίρεση την ΠΑΟΥΕΡ και τη δημοτική επιχείρηση διανομής της Πάτρας. Παράλληλα, καθιερώθηκε και η βιομηχανική τιμή στο ρεύμα. Μια τιμή κυριολεκτικά ...συμβολική, αφού ήταν πολύ κάτω από το πραγματικό κόστος που η κάθε κιλοβατώρα στοίχιζε στην ίδια τη ΔΕΗ. Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του '60, οι ανάγκες του κεφαλαίου εκείνης της εποχής φέρνουν στη χώρα την ΠΕΣΙΝΕ, η οποία εξασφάλισε - και διατηρεί μέχρι και σήμερα - σημαντικότατες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας σε τόσο εξευτελιστικές τομές, που είναι αρκετά κάτω και από τα αντίστοιχα τιμολόγια για τους βιομηχάνους.

Η τιμολογιακή πολιτική ήταν η μία πλευρά των επιλογών που καθήλωσε τη ΔΕΗ. Ακόμα μεγαλύτερη - ενδεχόμενα - γάγγραινα, αποδείχτηκε όλο το σύστημα των "έργων" και των "προμηθειών".Η επιχείρηση στηριζόμενη σε μελέτες ξένων οίκων που τις περισσότερες φορές είχαν "ανοιχτή γραμμή" με πολυεθνικές κατασκευαστικές εταιρίες και εταιρίες τεχνολογικών εφαρμογών, ακριβοπλήρωσε όλα τα έργα που έγιναν τις δεκαετίες '50 - '60. Εργα που με σημερινές τιμές είναι αρκετές εκατοντάδες δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια δραχμές. Αξίζει, όμως, τον κόπο να δούμε και σ' αυτόν τον τομέα πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Στην αρχή, τα διάφορα έργα γίνονταν με το καθεστώς της "ελληνικής προστασίας" σε ποσοστό 36%. Αυτό αύξανε την ελληνική προστιθέμενη αξία και άφηνε περιθώρια για τη λειτουργία κάποιων ελληνικών επιχειρήσεων. Το σύστημα όμως αυτής της "προστασίας" καταργήθηκε τη μεταπολιτευτική περίοδο, όταν οι ξένες πολυεθνικές άρχισαν αγωνιωδώς να αναζητούν νέες δυνατότητες τοποθέτησης κεφαλαίων στις εξαρτώμενες χώρες.

Η λεηλασία του εθνικού πλούτου και η εξάρτηση των στρατηγικής σημασίας ΔΕΚΟ από το ξένο κεφάλαιο ήταν εκείνη που καθόρισε την πορεία των επιχειρήσεων αυτών. Στα πλαίσια αυτά, δεν είναι τυχαίο ότι κάποιες μονάδες της ΔΕΗ στην Πτολεμαϊδα τις κατασκεύασαν οι Γάλλοι, υποτίθεται έναντι ανταλλαγών με ολόκληρη την παραγωγή μούστου της χώρας, όταν η δική τους παραγωγή είχε καταστραφεί. Η δημιουργία όμως αυτών των μονάδων αποδείχτηκε το δόλωμα, για τη μετέπειτα επιβολή ποικιλόμορφων όρων από τις γαλλικές εταιρίες, σε βάρος της ΔΕΗ και του ελληνικού δημοσίου. Σ' αυτόν τον τομέα είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι παρά τις δυνατότητες που είχε η ΔΕΗ, σε έμψυχο και όχι μόνο δυναμικό, μέχρι τη δεκαετία του '70, στην επιχείρηση δεν υπήρχε καν "διεύθυνση υδροηλεκτρικών έργων", που για λογαριασμό της επιχείρησης θα εκπονούσε μελέτες και θα έκανε τα διάφορα έργα, με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο χώρο να τον λυμαίνονται οι ξένες πολυεθνικές. Μόλις πριν δυο δεκαετίες δημιουργήθηκε η διεύθυνση αυτή, την οποία τώρα διαλύσουν οι κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ...

Κ.

Η συσκότιση της αλήθειας και ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης για τα ουσιαστικά θέματα, που αφορούν στο χτες, το σήμερα και, κυρίως, στο μέλλον των ΔΕΚΟ - αρκετέςείναι στρατηγικής σημασίας για την οικονομία και το μέλλον της χώρας γενικότερα - έχει γίνει υπόθεση σταυροφορίας για τους κυβερνώντες. Στην προσπάθειά τους, να περάσουν τα άνομα και εγκληματικά σχέδια σε βάρος του συνόλου του λαού και της οικονομίας της χώρας, γίνονται αδίστακτοι. Δεν είναι μόνο η αήθης και γκαιμπελίστικης μορφής επίθεση κατά των εργαζομένων στις Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας. Εδώ δε διστάζουν να διαστρέφουν πλήρως την αλήθεια και να στήνουν μηχανισμούς μαζικής πλύσης εγκεφάλου,προκειμένου να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Στην πραγματικότητα, η κυβερνητική επίθεση - βοηθούμενη και από τη πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης - έχει πολλούς στόχους. Πρώτα πρώτα την ικανοποίηση των σχετικών απαιτήσεων της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας", ώστε να υπάρχει το"ενδιαφέρον" της τελευταίας στο επικείμενο, ακόμη μεγαλύτερο, παζάρι ξεπουλήματος. Θέλει, επίσης, να απαλλάξει τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις από τις τεράστιες ευθύνες για την κακοδαιμονία των ΔΕΚΟ και να τις ρίξει στις πλάτες των εργαζομένων. Επιχειρεί, επίσης, την αντιδραστική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στις επιχειρήσεις αυτές και, μέσω αυτών, την επέκταση των αντεργατικών μέτρων στον υπόλοιπο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Επιδιώκει, ακόμη, να "φορτώσει" ένα μέρος του κόστους της φιλομονοπωλιακής πολιτικής της κυβέρνησης - βασικής αιτίας των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ - στις πλάτες των εργαζομένων στις επιχειρήσεις αυτές. Κι από κοντά, επιδιώκει την αναζωπύρωση παλιών "ιδεολογημάτων", περί "ρετιρέ" και "υπογείων", "υψηλόμισθων και χαμηλόμισθων", "προνομιούχων και μη", με εξόφθαλμο στόχο τον αποπροσανατολισμό, τη διάσπαση και χειραγώγηση του εργατικού κινήματος.