Η κυβέρνηση επιδιώκει να συρρικνώσει απελπιστικά το δημόσιο σύστημα κοινωνικής προστασίας, ώστε αυτό να απευθύνεται και να καλύπτει τις ανάγκες όχι γενικά των λαϊκών στρωμάτων, αλλά ενός ποσοστού που θεωρείται ή και είναι το πιο εξαθλιωμένο. Αυτό σημαίνει πλήρη υποβιβασμό και υποβάθμιση πέρα από τη συρρίκνωση. Η κυβέρνηση μια φιλοδοξία έχει: Να διαμορφώσει τη βιτρίνα της κοινωνικής ευαισθησίας, δίνοντας βοηθήματα και συσσίτια στους πιο εξαθλιωμένους. Αλλωστε ξέρει η κυβέρνηση ότι το πιο εξαθλιωμένο τμήμα του πληθυσμού μας αρκείται στο ξεροκόμματο.

Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από τη δραστική μείωση της κρατικής συμμετοχής θα δοθούν - ήδη έχει ξεκινήσει μια τέτοια προσπάθεια - στην εργοδοσία, ώστε κατά καιρούς να προσλαμβάνει για ένα μικρό χρονικό διάστημα κάποιους ανέργους στη δουλιά, ώστε να συγκαλύπτεται ένα μέρος της ανεργίας. Τα επόμενα χρόνια είναι βέβαιο ότι οι μισοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι μακράς διαρκείας θα βγαίνουν από τις καταστάσεις, ώστε να μη θεμελιώνεται καμία υποχρέωση απέναντί τους. Ηδη σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης το φαινόμενο υπάρχει.

Ο υπό διαμόρφωση κοινωνικός τομέας - με βάση την κυβερνητική στρατηγική - θα χαρακτηρίζεται από διάφορους τομείς, επίπεδα. Κυρίαρχοι θα είναι δύο τομείς:

Α) Ενας καχεκτικός τυπικά δημόσιος, στην ουσία ημι-δημόσιος τομέας, που θα χρηματοδοτείται με ψίχουλα και θα λειτουργεί σε συνεργασία, δηλαδή σε εξάρτηση από υπηρεσίες που παρέχουν ιδιωτικές επιχειρήσεις, εννοείται κερδοσκοπικές από τη φύση τους. Οι μορφές εξάρτησης είναι πολλές, η πιο γνωστή είναι αυτή μέσω των προμηθειών ή της τεχνογνωσίας.

Το άλφα και το ωμέγα της κυβερνητικής πολιτικής φαίνεται στις προτάσεις της να ιδρυθούν Ανώνυμες Εταιρίες στο χώρο της κοινωνικής πολιτικής που θα χειρίζονται όπως θέλουν την κινητή και ακίνητη δημόσια περιουσία που φτιάχτηκε με χρήματα του λαού και θα δώσουν "πράσινο φως" στη συνεχή διείσδυση της επιχειρηματικής δράσης. Η κυβέρνηση μεταφέρει, ετσιθελικά και με τον ψευδεπίγραφο τίτλο της αποκέντρωσης, ένα σημαντικό μέρος των δικών της ευθυνών στις πλάτες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τη λογική της κερδοσκοπικής ανταποδοτικότητας. Το προσωπικό που θα χρησιμοποιηθεί θα είναι δύο έως τριών ταχυτήτων, στα πλαίσια της ελαστικής αγοράς εργασίας:

• Ενα τμήμα, το μικρότερο, θα δουλεύει, θα προσλαμβάνεται με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με τις γνωστές αμοιβές λιτότητας.
• Το μεγαλύτερο μέρος, τελικά, θα διαμορφωθεί με τροφοδότη την περίφημη και ψευδεπίγραφη διαδικασία του εθελοντισμού, που δεν έχει καμία σχέση με τη μεγάλη αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης. Πρόκειται για εθελοντική μαύρη εργασία, εθελοντικό δουλεμπόριο.

Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση επιδιώκει να απαλλαγεί από ένα μεγάλο μέρος εργαζομένων με απολύσεις και μετατάξεις, που θα υπηρετούν εκτός των άλλων και κομματικούς στόχους. Θα απαλλαγεί δηλαδή από τις υποχρεώσεις και θα τους αντικαταστήσει με ανειδίκευτους ή και ειδικευμένους - σε άσχετους τομείς - ανέργους που θα προσφέρονται σε εθελοντικές μισοαμειβόμενες υπηρεσίες τάχα για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Από κοινωνική αξία ο εθελοντισμός θα γίνει ένα κακοπληρωμένο επάγγελμα για φθηνές και υποβαθμισμένες υπηρεσίες.Το πιο σημαντικό είναι ότι η κυβέρνηση καλεί τους ανά την Ελλάδα και τον κόσμο Ελληνες φιλάνθρωπους να δώσουν το δικό τους οβολό σε κοινωνικές υπηρεσίες, στο όνομα της μεγάλης αξίας της φιλανθρωπίας. Δεν είναι της ώρας να θυμηθούμε τι κόστισαν στον τόπο οι μεγάλοι φιλάνθρωποι, περιοριζόμαστε να υπογραμμίσουμε ότι θα αποτελέσει καλή ευκαιρία οι πλουτοκράτες να γλιτώνουν φόρους, ή να ξεπλένουν βρώμικο χρήμα, μια σύγχρονη ανάγκη της εποχής μας. Οι γνωστοί, άγνωστοι φιλάνθρωποι δε χάνουν όταν προσφέρουν ορισμένα ψίχουλα από τα πλούτη τους, αφού το αντάλλαγμα είναι να αποκτούν κύρος και αίγλη, για να εξασφαλίσουν - κατά τη γνώμη τους - την κοινωνική ανοχή, συνενοχή και συναίνεση.

Β) Εναν αγοραίο, ιδιωτικό ΤΟΜΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ. Το μεγαλύτερο μέρος του θα βρίσκεται κάτω από την κηδεμονία ή τον ασφυκτικό έλεγχο του ιδιωτικού τομέα π. χ. στον τομέα των προμηθειών. Θα ανήκει άμεσα ή έμμεσα στις ιδιωτικές μεγάλες επιχειρήσεις που δρουν στον τομέα της υγείας, της παιδείας, του Πολιτισμού ή θα στηριχτούν ιδιωτικοί φορείς να διεισδύσουν για πρώτη φορά. Ο τομέας αυτός θα παρέχει υπηρεσίες α ή β επιπέδου, ανάλογα με την τσέπη των εργαζομένων.

Ο δημόσιος τομέας, όσος μείνει, θα υπηρετεί τον ιδιωτικό και ο ιδιωτικός θα κάνει αφαίμαξη από το δημόσιο.

"Στυλοβάτες" του συστήματος κοινωνικής προστασίας θα γίνουν οι ιδιώτες, που βεβαίως στο νου τους έχουν τα κέρδη και μόνον αυτά, και οι εθελοντές, που θα προσφέρουν κοινωνική υπηρεσία στους ανήμπορους είτε εντελώς δωρεάν, είτε με ένα εξευτελιστικό μισθό για να δικαιολογούν τάχα την έννοια του εθελοντισμού.

Η τάση θα είναι ο κάθε εργαζόμενος να πληρώνει δύο ή και περισσότερα ασφαλιστικά ταμεία υγείας και σύνταξης, να πληρώνει δηλαδή προς το καχεκτικό δημόσιο και προς το ιδιωτικό που τάζει λαγούς και πετραχήλια.

Το ΚΚΕ δε συμφωνεί με καμία από τις επιλογές της κυβέρνησης που γκρεμίζει. Αντίθετα, υποστηρίζουμε την ανάγκη να διαμορφωθεί ένα σύγχρονο σύστημα κοινωνικής προστασίας, δημόσιο, κρατικά επιχορηγούμενο κατά βάση, με τη δημοκρατική συμμετοχή και τον έλεγχο των εργαζομένων, σε όλα τα επίπεδα και τις βαθμίδες, με τη συμμετοχή της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Βεβαίως, η αντίληψή μας αυτή είναι ρεαλιστική στα πλαίσια μιας διαφορετικής πολιτικής και ενός διαφορετικού συσχετισμού. Τέτοιο σύστημα κοινωνικής φροντίδας και προστασίας μπορεί να οικοδομηθεί στα πλαίσια μιας πολιτικής που συγκρούεται με τους ανθρωποφάγους νόμους της αγοράς και τους φορείς τους.

Η "ατομικότητα" είναι η αποθέωση του νεοφιλελευθερισμού, στον οποίο προσχωρεί ιδεολογικά και όχι μόνο η κυβέρνηση.

Από τα πιο επικίνδυνα σημεία της κυβερνητικής στρατηγικής είναι η κατάργηση κάθε θεμελιωμένου συλλογικού δικαιώματος, στο όνομα ότι πρέπει να είναι η κοινωνική πολιτική εξατομικευμένη, ώστε ο καθένας να απολαμβάνει ό,τι χρειάζεται. Δεν είναι ανάγκη να σας θυμίσω ότι η λογική αυτή δεν είναι καινούρια, και βεβαίως είναι εξαιρετικά νεοφιλελεύθερη, αντιδραστική. Με αυτή τη φιλοσοφία θα θέσετε εκτός στοιχειώδους κοινωνικής προστασίας τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Αρκετές φορές ο πρωθυπουργός έχει υποστηρίξει, και σε βιβλίο που έχει ατομικά εκδώσει από το Δεκέμβρη του '95, ότι κάθε εργαζόμενος έχει την υποχρέωση να διασφαλίζει όλο το πλαίσιο προστασίας της υγείας του και άλλων κοινωνικών δικαιωμάτων. Να παλεύει, να διεκδικεί έχει υποχρέωση.

Αυτό θα μπορούσε να ισχύει σε μια κοινωνία η οποία θεμελιώνει και κατοχυρώνει την κοινωνική ισότητα. Εκεί που ο λαός προστατεύεται από κάθε μορφής εκμετάλλευση και καταπίεση, εκεί που υπάρχει επαρκής συλλογική υποδομή ώστε στη βάση αυτής να υπάρχει εξειδίκευση. Δεν αναφερόμαστε σε οποιαδήποτε κοινωνία, αλλά σε μια πραγματικά σοσιαλιστική κοινωνία και μάλιστα σε ανώτερο σχετικά στάδιο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

Οταν η πλουτοκρατία στον τόπο μας απομυζά τον ιδρώτα των εργαζομένων, όταν οι εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο, γιατί έτσι συμφέρει το μεγάλο κεφάλαιο, τότε με ποιο δικαίωμα η κυβέρνηση μπορεί να μιλά για ατομικά δικαιώματα; Οταν καταληστεύονται τα ασφαλιστικά ταμεία και τα αποθεματικά τους, όταν χαρίζονται τα χρέη της εργοδοσίας από την κυβέρνηση, τότε με ποιο δικαίωμα γίνεται λόγος για ατομική υποχρέωση;

To πρόβλημα της ανεργίας δεν είναι μόνο τραγικό, τρομάζει ακόμα και αυτούς που ευθύνονται για την έξαρσή της. Προσφέρεται για γενικότερα πολιτικά συμπεράσματα, δίνει πολλά στοιχεία στο λαό να κατανοήσει ότι μόνο με τη μετωπική του κοινωνική και πολιτική πάλη μπορεί να βάλει τις βάσεις της αντιμετώπισής του. Η ανεργία, δίχως ανατροπή της πολιτικής που ακολουθείται, δίχως βαθιές πολιτικές αλλαγές, δίχως μια λαϊκή πολιτική εξουσία, είναι αδύνατο να μπει σε δρόμο άμβλυνσης και κατάργησης. Η ανεργία είναι το ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΜΕ ΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΨΕΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ, ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ.Η εποχή της "τόνωσης" της αγοράς μέσω του κράτους έχει περάσει, μόνο σπασμωδικού χαρακτήρα μέτρα μπορεί να παρθούν, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.

Τα τελευταία χρόνια, τόσο στους κόλπους της ΕΕ όσο και στους κόλπους της κυβέρνησης, αλλά και των κομμάτων που τελικά συμφωνούν με τους γνωστούς μονόδρομους, καλλιεργείται η εντύπωση ότι μπορεί να συνεχίζεται η πολιτική αυτή που ακολουθείται και ταυτόχρονα να περιοριστεί το πρόβλημα της ανεργίας.

Οσα μέχρι τώρα ισχυριστήκατε σας διέψευσαν και όχι μόνο εσάς, αλλά και τους Ευρωπαίους εταίρους σας. Η ΕΟΚ από το 1974 διαπιστώνει τάσεις αύξησης παρατεταμένης ανεργίας, κι όμως δεν έχει αποτέλεσμα ουσιαστικό. Αντίθετα, η τάση γίνεται πιο τρομακτική. Μήπως, είναι θέμα ανικανότητας; Αν ήταν κάτι τέτοιο θα είχε αντιμετωπιστεί.

Υποσχεθήκατε, μαζί με τους Ευρωπαίους συμμάχους σας, ότι η μείωση των θέσεων απασχόλησης στην αγροτική οικονομία και στη βιομηχανία θα αντισταθμιστεί με την απασχόληση στις υπηρεσίες. Τώρα, όλα δείχνουν ότι η ανεργία και στον τομέα αυτό θα φουντώσει, με τις συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και τη δήθεν αποκέντρωση. Αλλωστε, ο τομέας των υπηρεσιών εξαρτάται από τον τομέα της παραγωγής. Διέπεται από τους ίδιους νόμους.

Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στην τύχη των διάφορων προγραμμάτων για καταπολέμηση της ανεργίας, για περιορισμό του κοινωνικού αποκλεισμού. Οσο για τα εκπαιδευτικά σεμινάρια, είναι φανερό ότι μόνο τις τσέπες των οργανωτών γέμισαν, και ορισμένων που εργολαβικά διδάσκουν, δε γέννησαν απασχόληση.

Τα διάφορα σχήματα που προβάλλονται και που μπορεί στα σοβαρά μπορεί να χρησιμοποιηθούν μπροστά στους κινδύνους που συνεπάγεται για το σύστημα και την ΕΕ η αυξανόμενη φτώχεια, δε δίνουν απάντηση καμία, είναι το λιγότερο αναποτελεσματικά και ουτοπικά και γι' αυτό πάλι θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι, αφού δε θα σημειώσουν επιτυχία.

Το σχήμα επενδύσεις = θέσεις εργασίας είναι ανεδαφικό και προσφέρεται μόνο για να πειστούν οι εργαζόμενοι να προσφέρονται με όρους δουλεμπορίου για μια απασχόληση λίγους μήνες το χρόνο, ή κάθε δύο - τρία χρόνια.

Δε θα απαντήσουμε θεωρητικά - γιατί υπάρχει και θεωρητική απάντηση σ' αυτό - αλλά θα σταθούμε στην ομολογία των αρμοδίων οργάνων της ΕΕ και του ΔΝΤ του ΟΟΣΑ ότι οι επενδύσεις δε φέρνουν νέες θέσεις εργασίας, αντίθετα σε συνδυασμό με την παραγωγικότητα στα πλαίσια των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, τις μειώνουν.

Η κρίση σήμερα εμφανίζεται ακριβώς ως επίμονη στασιμότητα και υψηλή αυξανόμενη παραγωγικότητα. Η στασιμότητα δεν πρόκειται να ξεπεραστεί. Επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά πως οι διεθνείς προβλέψεις είναι ότι η οικονομική ανάπτυξη βρίσκεται σε καθοδική πορεία.

Προβάλλεται η λύση ότι τάχα θα μειωθούν τα προβλήματα, αν περιοριστεί η τοποθέτηση κεφαλαίων στις χρηματαγορές και διοχετευτούν προς τη βιομηχανία. Τέτοιος σχεδιασμός και προγραμματισμός δεν μπορεί να γίνει λόγω της αναρχίας που χαρακτηρίζει την αγορά, λόγω και της μείωσης των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του κράτους.

Οσες νέες επενδύσεις και να γίνουν στη βιομηχανία, - αν υποθέσουμε ότι θα γίνουν τόσες νέες στην Ελλάδα που κυρίως στον καταμερισμό έχει τον τομέα των φτηνών υπηρεσιών και βιομηχανία φασόν - τα διαθέσιμα κεφάλαια θα είναι πολύ περισσότερα, άρα η τοποθέτηση έξω από την υλική παραγωγή θα συνεχίζεται.

Επίσης, προβάλλεται το σχήμα άνοδος παραγωγικότητας = άνοδος μισθών και βιοτικού επιπέδου, καλύτερη κατανομή.

Η παραγωγικότητα στα πλαίσια της καπιταλιστικής αγοράς συνδέεται με την εντατικοποίηση, άρα με το μεγαλύτερο ξεζούμισμα, άρα την πραγματική μείωση των μισθών και κυρίως τη μείωση των θέσεων εργασίας. Η παραγωγικότητα μπορεί να ανεβάζει την παραγωγή, αλλά η επίσημη κατεύθυνση της ΕΕ είναι μισθοί κάτω από την παραγωγικότητα, γιατί η παραγωγή παράγεται για το κέρδος, και όχι για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Απόδειξη ότι αποθηκεύονται τα προϊόντα, μένουν απούλητα, ενώ οι πεινασμένοι πολλαπλασιάζονται.

Η ανεργία αποτελεί τη χρυσή ευκαιρία και το πρόσχημα να ανατραπούν οιεργασιακές σχέσεις, να καθιερωθεί η περίφημη απασχολησιμότητα. Η πολιτική αυτή θα αυξήσει την ανεργία και ταυτόχρονα θα την κρύψει με τραγικές συνέπειες στο επίπεδο ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων ιδιαίτερα νέων και γυναικών.

Εχουν γίνει αρκετές προτάσεις για τη μείωση των ωρών εργασίας και το 35ωρο. Πολλοί εργαζόμενοι αναθάρρησαν, όταν μάλιστα σε δύο χώρες της Ευρώπης,στη Γαλλία και στην Ιταλία, ξεκινάει, υποτίθεται, το πείραμα της δημιουργίας θέσεων απασχόλησης μέσω του 35ωρου.

Επιβεβαιώθηκε, σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα, ότι το 35ωρο αντιμετωπίζεται σαν μορφή μερικής απασχόλησης, και ότι είναι δυνατό - αν δεχτούν τελικά οι εργοδότες που φοβούνται ότι μπορεί να μην μπορούν να ελέγξουν πλήρως τα πράγματα - να εφαρμοστεί σε επιχειρήσεις που λόγω υψηλής παραγωγικότητας δε χρειάζονται εργατικό δυναμικό στις αναλογίες που ήθελαν παλιότερα. Ετσι το νόθο και όχι γνήσιο 35ωρο θα γίνει μοχλός για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, για τη συγκέντρωση δύναμης σε λιγότερες επιχειρήσεις, για διεύρυνση της ανεργίας.Αν εμείς θεωρούμαστε υπερβολικοί, δεν έχετε παρά να μελετήσετε διεθνείς έρευνες.

Γι' αυτό εμείς επιμένουμε να διατηρηθούν και, κυρίως, να διευρυνθούν τα μέτρα προστασίας των ανέργων, και όσον αφορά υψηλά επιδόματα, αλλά και γενικότερα άλλα δικαιώματα, λόγου χάρη να μη χάνουν δικαιώματα στην περίθαλψη, στην ασφάλιση γενικότερα, και άλλες κοινωνικές παροχές. Η επιδότηση δεν μπορεί να είναι ορισμένου χρόνου όταν η ανεργία είναι διαρκείας.

Το συμπέρασμα είναι: Πριν μιλήσει κανείς για την αναγκαιότητα μιας φιλολαϊκής σύγχρονης κοινωνικής πολιτικής πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα αν αυτή μπορεί να διασφαλιστεί στα πλαίσια της σημερινής στρατηγικής, στα πλαίσια των 4 ελευθεριών του κεφαλαίου, των υπηρεσιών, εμπορευμάτων και εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Ο πρωθυπουργός πολλές φορές σ' αυτή την αίθουσα χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι η κριτική που ασκείται από την αντιπολίτευση είναι μονόπλευρη, δε συνοδεύεται από προτάσεις και λύσεις.

Η τοποθέτηση αυτή, που βεβαίως περιέχει και το στοιχείο της δημαγωγίας, έχει βάση, με την έννοια ότι τίποτε δεν είναι αποσπασμένο από τη γενική γραμμή πλεύσης που ακολουθεί η κυβέρνηση, ιδίως θα λέγαμε η κοινωνική πολιτική, η πολιτική απέναντι στην εργασία κλπ.

Εμείς έχουμε προτάσεις, το ζήτημα όμως είναι ότι αυτές δε χωράνε στην κυβερνητική πολιτική, δεν τις σηκώνει η κυβερνητική πολιτική, όσο ρεαλιστικές για τους εργαζόμενους και αν είναι. Η κυβέρνηση αρνείται τις προτάσεις μας όχι μόνο ή τόσο γιατί έχουν οικονομικό αντίκρισμα, (είναι αστείο να περιμένει κανείς ότι μπορεί να λυθούν ζητήματα κοινωνικής προστασίας με... αέρα), αλλά γιατί θέτουν ζήτημα να περιοριστούν, να κτυπηθούν τα συμφέροντα του πολυεθνικού και εννοείται του εγχώριου κεφαλαίου.

Πραγματικά δεν μπορεί μια άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική ή μια νεοδεξιά σοσιαλδημοκρατική πολιτική, σαν αυτή που ακολουθείται στον τόπο μας, να συνοδεύεται από μια φιλολαϊκή κοινωνική πολιτική, γιατί αυτή απαιτεί δύο βασικές κατ' αρχήν προϋποθέσεις:

• Επαρκή χρηματοδότηση, γιατί από τη φύση της έχει μεγάλο οικονομικό κόστος.
• Διευρυμένα ουσιαστικά εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, ξεκινώντας από το χώρο εργασίας. Η κοινωνική πολιτική δεν απαιτεί μόνο χρήμα. Θα ήταν αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα.

Η κοινωνική πολιτική προϋποθέτει εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, δημοκρατία στο χώρο εργασίας, προϋποθέτει ένα σύστημα σκληρών ελέγχων και κυρώσεων σε βάρος της καπιταλιστικής εργοδοσίας. Περιορισμό και αφαίρεση όχι μόνο οικονομικών, αλλά και πολιτικών προνομίων που απολαμβάνει ή παίρνει χωρίς να ρωτήσει η πλουτοκρατία της χώρας μας από κοινού με το πολυεθνικό κεφάλαιο, με το οποίο είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά στενά διαπλεκόμενη.

Προϋποθέτει σχεδιασμένη σε εθνικό επίπεδο πολιτική ανάπτυξης, που παίρνει υπόψη τις διεθνείς συνθήκες, τις διεθνείς τάσεις, αλλά έχει σαφή διάθεση να αξιοποιήσει τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες, που δεν είναι καθόλου ίδιες με τις ανάγκες του κεφαλαίου - αντίθετα κινούνται σε διαφορετικούς, ανταγωνιστικούς δρόμους. Δε χωράει καμία συμφιλίωση στο καίριο αυτό ζήτημα.

Τα περί αναγκαίων θυσιών στο όνομα της ΟΝΕ είναι ψεύτικα λόγια, απάτη σκέτη. Δεν πρόκειται για θυσίες, πρόκειται για αναγκαιότητα αυτής της πολιτικής να περιορίσει στο κατώτατο σημείο ό,τι έχει σχέση με τις ανθρώπινες ανάγκες και τα κοινωνικά δικαιώματα.

Επομένως, το ζήτημα είναι σήμερα πρωτίστως πολιτικό, άρα με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης είναι δυνατό οι εργαζόμενοι να διατηρήσουν ορισμένα κεκτημένα, να ανακόψουν κάποια μέτρα, κυρίως να ανοίξουν τη λεωφόρο του δικού τους δρόμου οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

Το ΚΚΕ υιοθετεί πολλές από τις διεκδικήσεις που προβάλλουν οι εργαζόμενοι στους αγώνες τους, μελετά την πείρα τους από τη λειτουργία των δημόσιων επιχειρήσεων, από την κατάσταση που επικρατεί σε βασικούς κλάδους, της μεταποίησης, της αγροτικής οικονομίας, των υπηρεσιών.

Το ΚΚΕ επανειλημμένα έχει καταθέσει στη Βουλή προτάσεις και λύσεις, λιγότερο ή περισσότερο ριζικές. Στη λογική μας δεν είναι το όλα ή τίποτα. Ομως τώρα πια είναι εντελώς ξεπερασμένο να περιορίζεσαι σε προτάσεις μέσα στη Βουλή, όταν η κυβέρνηση ξεθεμελιώνει, απειλεί, παράλληλα με τον πιο καταγέλαστο και ψεύτικο κοινωνικό διάλογο που οργανώνει, μόνο και μόνο για να αξιοποιήσει τη συναίνεση των συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Αυτό που είναι ρεαλιστικό, είναι, να αποκτήσει ο λαός ακόμα πιο έντονα και βαθιά συνείδηση όχι μόνο των δικαιωμάτων του, αλλά και ότι υπάρχει δρόμος γι' αυτόν και τα δικά του συμφέροντα. Οτι όχι μόνο έχει δικαίωμα, αλλά μπορεί να επιβάλλει τη θέληση και τα δικαιώματά του, με την ενότητά του, τη συσπείρωσή του, με ένα ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ, ΘΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΥΣΕΙΣ - θα το κάνει και αυτό - ΘΑ ΘΕΤΕΙ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΘΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΑΥΤΟ.

Ο δρόμος αυτός - εκτός των άλλων - θα δείξει τι μπορεί να κατακτήσει σήμερα το λαϊκό κίνημα, τι μπορεί να περιορίσει, τι μπορεί να αποσπάσει. Εξω από αυτόν το δρόμο δεν υπάρχει ούτε καν το μικρότερο κακό.

Το νόθο και όχι γνήσιο 35ωρο θα γίνει μοχλός για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, για τη συγκέντρωση δύναμης σε λιγότερες επιχειρήσεις, για διεύρυνση της ανεργίας. Αν εμείς θεωρούμαστε υπερβολικοί, δεν έχετε παρά να μελετήσετε διεθνείς έρευνες

Η κυβέρνηση αρνείται τις προτάσεις μας, όχι μόνο ή τόσο γιατί έχουν οικονομικό αντίκρισμα, (είναι αστείο να περιμένει κανείς ότι μπορεί να λυθούν ζητήματα κοινωνικής προστασίας με... αέρα), αλλά γιατί θέτουν ζήτημα να περιοριστούν, να κτυπηθούν τα συμφέροντα του πολυεθνικού και εννοείται του εγχώριου κεφαλαίου

Τα περί αναγκαίων θυσιών στο όνομα της ΟΝΕ είναι ψεύτικα λόγια, απάτη σκέτη. Δεν πρόκειται για θυσίες, πρόκειται για αναγκαιότητα αυτής της πολιτικής να περιορίσει στο κατώτατο σημείο ό,τι έχει σχέση με τις ανθρώπινες ανάγκες και τα κοινωνικά δικαιώματα

Η ΧΤΕΣΙΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

"H κυβέρνηση αναγνωρίζει τα προβλήματα, άλλωστε δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, μόνο που φροντίζει να συσκοτίσει τις πραγματικές αιτίες, όχι μόνο για να μειώσει το πολιτικό κόστος, όσο για να περάσει διά πυρός και σιδήρου, ως αναγκαιότητα, την πιο αντικοινωνική πολιτική που έχουμε γνωρίσει στον αιώνα μας".

Την επισήμανση αυτή έκανε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα,κατά τη διάρκεια της χτεσινής συζήτησης στη Βουλή σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων για την κοινωνική πολιτική, υπογραμμίζοντας παράλληλα:

"Το ζήτημα είναι σήμερα πρωτίστως πολιτικό, άρα με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης είναι δυνατό οι εργαζόμενοι να διατηρήσουν ορισμένα κεκτημένα, να ανακόψουν κάποια μέτρα, κυρίως να ανοίξουν τη λεωφόρο του δικού τους δρόμου της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης".

Στη χτεσινή συζήτηση ο πρωθυπουργός, δίνοντας το στίγμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθεί, τόνισε εύγλωττα ότι η κοινωνική πολιτική "δεν μπορεί να στηρίζεται αποκλειστικά σε επιδοματική πολιτική", ενώ ο πρόεδρος της ΝΔ στο ίδιο μήκος κύματος απλώς ζήτησε περαιτέρω μείωση των κρατικών (άρα και των κοινωνικών) δαπανών. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ - που ζήτησε την πραγματοποίηση της συζήτησης - αθώωσε πλήρως την ΕΕ, ισχυριζόμενος ότι οι κατευθύνσεις της είναι καλές αλλά δεν τις υλοποιεί η κυβέρνηση, ενώ ο Δ. Τσοβόλας είπε ότι το αποκρουστικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο του Μάαστριχτ θα οδηγήσει σε κοινωνικές αναστατώσεις και βίαιες αντιδράσεις.