To πρόβλημα της ανεργίας δεν είναι μόνο τραγικό, τρομάζει ακόμα και αυτούς που ευθύνονται για την έξαρσή της. Προσφέρεται για γενικότερα πολιτικά συμπεράσματα, δίνει πολλά στοιχεία στο λαό να κατανοήσει ότι μόνο με τη μετωπική του κοινωνική και πολιτική πάλη μπορεί να βάλει τις βάσεις της αντιμετώπισής του. Η ανεργία, δίχως ανατροπή της πολιτικής που ακολουθείται, δίχως βαθιές πολιτικές αλλαγές, δίχως μια λαϊκή πολιτική εξουσία, είναι αδύνατο να μπει σε δρόμο άμβλυνσης και κατάργησης. Η ανεργία είναι το ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΜΕ ΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΨΕΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ, ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ.Η εποχή της "τόνωσης" της αγοράς μέσω του κράτους έχει περάσει, μόνο σπασμωδικού χαρακτήρα μέτρα μπορεί να παρθούν, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.

Τα τελευταία χρόνια, τόσο στους κόλπους της ΕΕ όσο και στους κόλπους της κυβέρνησης, αλλά και των κομμάτων που τελικά συμφωνούν με τους γνωστούς μονόδρομους, καλλιεργείται η εντύπωση ότι μπορεί να συνεχίζεται η πολιτική αυτή που ακολουθείται και ταυτόχρονα να περιοριστεί το πρόβλημα της ανεργίας.

Οσα μέχρι τώρα ισχυριστήκατε σας διέψευσαν και όχι μόνο εσάς, αλλά και τους Ευρωπαίους εταίρους σας. Η ΕΟΚ από το 1974 διαπιστώνει τάσεις αύξησης παρατεταμένης ανεργίας, κι όμως δεν έχει αποτέλεσμα ουσιαστικό. Αντίθετα, η τάση γίνεται πιο τρομακτική. Μήπως, είναι θέμα ανικανότητας; Αν ήταν κάτι τέτοιο θα είχε αντιμετωπιστεί.

Υποσχεθήκατε, μαζί με τους Ευρωπαίους συμμάχους σας, ότι η μείωση των θέσεων απασχόλησης στην αγροτική οικονομία και στη βιομηχανία θα αντισταθμιστεί με την απασχόληση στις υπηρεσίες. Τώρα, όλα δείχνουν ότι η ανεργία και στον τομέα αυτό θα φουντώσει, με τις συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και τη δήθεν αποκέντρωση. Αλλωστε, ο τομέας των υπηρεσιών εξαρτάται από τον τομέα της παραγωγής. Διέπεται από τους ίδιους νόμους.

Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στην τύχη των διάφορων προγραμμάτων για καταπολέμηση της ανεργίας, για περιορισμό του κοινωνικού αποκλεισμού. Οσο για τα εκπαιδευτικά σεμινάρια, είναι φανερό ότι μόνο τις τσέπες των οργανωτών γέμισαν, και ορισμένων που εργολαβικά διδάσκουν, δε γέννησαν απασχόληση.

Τα διάφορα σχήματα που προβάλλονται και που μπορεί στα σοβαρά μπορεί να χρησιμοποιηθούν μπροστά στους κινδύνους που συνεπάγεται για το σύστημα και την ΕΕ η αυξανόμενη φτώχεια, δε δίνουν απάντηση καμία, είναι το λιγότερο αναποτελεσματικά και ουτοπικά και γι' αυτό πάλι θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι, αφού δε θα σημειώσουν επιτυχία.

Το σχήμα επενδύσεις = θέσεις εργασίας είναι ανεδαφικό και προσφέρεται μόνο για να πειστούν οι εργαζόμενοι να προσφέρονται με όρους δουλεμπορίου για μια απασχόληση λίγους μήνες το χρόνο, ή κάθε δύο - τρία χρόνια.

Δε θα απαντήσουμε θεωρητικά - γιατί υπάρχει και θεωρητική απάντηση σ' αυτό - αλλά θα σταθούμε στην ομολογία των αρμοδίων οργάνων της ΕΕ και του ΔΝΤ του ΟΟΣΑ ότι οι επενδύσεις δε φέρνουν νέες θέσεις εργασίας, αντίθετα σε συνδυασμό με την παραγωγικότητα στα πλαίσια των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, τις μειώνουν.

Η κρίση σήμερα εμφανίζεται ακριβώς ως επίμονη στασιμότητα και υψηλή αυξανόμενη παραγωγικότητα. Η στασιμότητα δεν πρόκειται να ξεπεραστεί. Επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά πως οι διεθνείς προβλέψεις είναι ότι η οικονομική ανάπτυξη βρίσκεται σε καθοδική πορεία.

Προβάλλεται η λύση ότι τάχα θα μειωθούν τα προβλήματα, αν περιοριστεί η τοποθέτηση κεφαλαίων στις χρηματαγορές και διοχετευτούν προς τη βιομηχανία. Τέτοιος σχεδιασμός και προγραμματισμός δεν μπορεί να γίνει λόγω της αναρχίας που χαρακτηρίζει την αγορά, λόγω και της μείωσης των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του κράτους.

Οσες νέες επενδύσεις και να γίνουν στη βιομηχανία, - αν υποθέσουμε ότι θα γίνουν τόσες νέες στην Ελλάδα που κυρίως στον καταμερισμό έχει τον τομέα των φτηνών υπηρεσιών και βιομηχανία φασόν - τα διαθέσιμα κεφάλαια θα είναι πολύ περισσότερα, άρα η τοποθέτηση έξω από την υλική παραγωγή θα συνεχίζεται.

Επίσης, προβάλλεται το σχήμα άνοδος παραγωγικότητας = άνοδος μισθών και βιοτικού επιπέδου, καλύτερη κατανομή.

Η παραγωγικότητα στα πλαίσια της καπιταλιστικής αγοράς συνδέεται με την εντατικοποίηση, άρα με το μεγαλύτερο ξεζούμισμα, άρα την πραγματική μείωση των μισθών και κυρίως τη μείωση των θέσεων εργασίας. Η παραγωγικότητα μπορεί να ανεβάζει την παραγωγή, αλλά η επίσημη κατεύθυνση της ΕΕ είναι μισθοί κάτω από την παραγωγικότητα, γιατί η παραγωγή παράγεται για το κέρδος, και όχι για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Απόδειξη ότι αποθηκεύονται τα προϊόντα, μένουν απούλητα, ενώ οι πεινασμένοι πολλαπλασιάζονται.

Η ανεργία αποτελεί τη χρυσή ευκαιρία και το πρόσχημα να ανατραπούν οιεργασιακές σχέσεις, να καθιερωθεί η περίφημη απασχολησιμότητα. Η πολιτική αυτή θα αυξήσει την ανεργία και ταυτόχρονα θα την κρύψει με τραγικές συνέπειες στο επίπεδο ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων ιδιαίτερα νέων και γυναικών.

Εχουν γίνει αρκετές προτάσεις για τη μείωση των ωρών εργασίας και το 35ωρο. Πολλοί εργαζόμενοι αναθάρρησαν, όταν μάλιστα σε δύο χώρες της Ευρώπης,στη Γαλλία και στην Ιταλία, ξεκινάει, υποτίθεται, το πείραμα της δημιουργίας θέσεων απασχόλησης μέσω του 35ωρου.

Επιβεβαιώθηκε, σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα, ότι το 35ωρο αντιμετωπίζεται σαν μορφή μερικής απασχόλησης, και ότι είναι δυνατό - αν δεχτούν τελικά οι εργοδότες που φοβούνται ότι μπορεί να μην μπορούν να ελέγξουν πλήρως τα πράγματα - να εφαρμοστεί σε επιχειρήσεις που λόγω υψηλής παραγωγικότητας δε χρειάζονται εργατικό δυναμικό στις αναλογίες που ήθελαν παλιότερα. Ετσι το νόθο και όχι γνήσιο 35ωρο θα γίνει μοχλός για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, για τη συγκέντρωση δύναμης σε λιγότερες επιχειρήσεις, για διεύρυνση της ανεργίας.Αν εμείς θεωρούμαστε υπερβολικοί, δεν έχετε παρά να μελετήσετε διεθνείς έρευνες.

Γι' αυτό εμείς επιμένουμε να διατηρηθούν και, κυρίως, να διευρυνθούν τα μέτρα προστασίας των ανέργων, και όσον αφορά υψηλά επιδόματα, αλλά και γενικότερα άλλα δικαιώματα, λόγου χάρη να μη χάνουν δικαιώματα στην περίθαλψη, στην ασφάλιση γενικότερα, και άλλες κοινωνικές παροχές. Η επιδότηση δεν μπορεί να είναι ορισμένου χρόνου όταν η ανεργία είναι διαρκείας.

Το συμπέρασμα είναι: Πριν μιλήσει κανείς για την αναγκαιότητα μιας φιλολαϊκής σύγχρονης κοινωνικής πολιτικής πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα αν αυτή μπορεί να διασφαλιστεί στα πλαίσια της σημερινής στρατηγικής, στα πλαίσια των 4 ελευθεριών του κεφαλαίου, των υπηρεσιών, εμπορευμάτων και εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.