"Η παγκοσμιότητα των προβλημάτων, η παγκοσμιότητα των αντιλαϊκών συνταγών δε δείχνει τίποτε άλλο παρά το γεγονός ότι στις αντίστοιχες χώρες εξουσιάζουν και κυβερνούν οι δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου. Ενας λόγος παραπάνω για να βρουν οι λαοί τη δική τους παγκόσμια συνταγή. Στην παγκοσμιότητα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, να αντιταχθεί η παγκοσμιότητα της δράσης και της αντεπίθεσης των εργαζομένων. Το ότι τα προβλήματα είναι παγκόσμια, δεν είναι λόγος για να μην αντιδρά και να μην αντιστέκεται ο λαός στη χώρα του, όταν μάλιστα η κυβέρνηση και η πλουτοκρατία έχει πέσει πάνω του, για να του αφαιρέσει και το τελευταίο ψίχουλο. Η απάντηση στην ΟΝΕ είναι το ενιαίο Μέτωπο Πάλης του Λαού". Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα,στην ομιλία της κατά την προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση, που πραγματοποιήθηκε χτες στη Βουλή για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

"Το θέμα που συζητάμε σήμερα δεν είναι ούτε νέο ούτε άγνωστο. Την ΟΝΕ τη ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, η φτωχή αγροτιά, οι ταλαιπωρημένοι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, η νεολαία μας, οι γυναίκες που ανήκουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τη ζούμε στα δικαστήρια, που απαγορεύουν τις απεργίες, στα "αγροτοδικεία". Το πραγματικό της πρόσωπο φαίνεται στα παρατεταγμένα ΜΑΤ, που φυλάσσουν το Μέγαρο Μαξίμου και τη Βουλή, τις ιδιοκτησίες των καπιταλιστών. Τη ζούμε στους καθημερινούς αγώνες πλατιών λαϊκών στρωμάτων, στην παλλαϊκή βουβή και ανοιχτή δυσαρέσκεια, που συνεχώς φουντώνει.

Δίπλα στα ΜΑΤ η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το ψέμα και την παραπλάνηση. Σαν αυτό που ζούμε στην περίπτωση της Ιονικής, ότι τάχα η κυβέρνηση εγγυάται τις θέσεις εργασίας. Οταν οι ιδιώτες αγοράζουν, αυτοί καθορίζουν πόσους και ποιους εργαζόμενους θα χρησιμοποιήσουν. Απλά η κυβέρνηση γνωρίζει ότι ο αγοραστής χρειάζεται ένα ορισμένο χρονικό διάστημα για να πάρει τον αέρα της επιχείρησης. Θα χρησιμοποιήσει το προσωπικό τόσο διάστημα όσο του χρειάζεται για να κάνει τις προσαρμογές. Αρα η κυβέρνηση παζαρεύει, υποτίθεται, την ημερομηνία απόλυσης.

Μέχρι πρότινος το κύριο επιχείρημα για την προσαρμογή της χώρας στα πλαίσια της ΕΕ, για τη συμμετοχή της στις διαδικασίες ενοποίησης, ήταν ότι είναι ο μόνος δρόμος που διασφαλίζει ανάπτυξη της χώρας και κυρίως ευημερία του λαού της. Σήμερα, που έχει πια αποκαλυφθεί ότι η ΕΕ, όχι μόνο δε διασφαλίζει βελτίωση ζωής, αλλά θέτει σε άμεση αμφισβήτηση και τις πιο ανώδυνες για το σύστημα λαϊκές κατακτήσεις, η προπαγάνδα έχει κάνει μια στροφή 180 μοιρών. Ο ελληνικός λαός ακούει ότι, αν δεν παρακολουθήσει και δε μετάσχει σ' αυτές τις διαδικασίες, τότε τα πράγματα θα είναι χειρότερα.

Εμμεσα, έστω, αναγνωρίζεται ότι η ΕΕ - κατά τους εμπνευστές της - είναι το μικρότερο κακό. Κάτι είναι και αυτό από την προπαγάνδα του "ευρωπαϊκού ονείρου"...

Η ΟΝΕ δεν αποτελεί εθνικό στόχο για το λαό, παρά μόνο για την πλουτοκρατία και τα κόμματά της.

Βεβαίως, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας και συγκεκριμένα της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της βαφτίζονται εθνικό συμφέρον, εθνικός στόχος. Δεν είναι λίγες φορές που ο λαός μας υπέφερε, έδινε και το αίμα του χάριν των δήθεν εθνικών ιδανικών, που κάθε φορά ντύνονται με διάφορα συνθήματα, από τη "Μεγάλη Ιδέα" μέχρι τη λύτρωση του λαού από τον κομμουνιστικό "κίνδυνο"!

Από την ΟΝΕ και, γενικότερα, από τη στρατηγική των αναδιαρθρώσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού θα βγουν κερδισμένες οι πολυεθνικές, το μεγάλο κεφάλαιο, η άρχουσα τάξη όλων των κρατών - μελών της ΕΕ, ανεξάρτητα από το κομμάτι που θα καταφέρει να αρπάξει η ελληνική, η ισπανική, η πορτογαλική κλπ. από την αστική τάξη της Γερμανίας και της Γαλλίας, που έχουν το επάνω χέρι στο μοίρασμα της λείας σε βάρος των λαών και των πηγών πλούτου που διαθέτει η Ευρώπη.

Δεν υπάρχει ΟΝΕ με κοινωνικό πρόσωπο. Η νεοφιλελεύθερη διαχείριση είναι αναπόφευκτη στα πλαίσια της ΟΝΕ.

Ορισμένες πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης ονειρεύονται ότι υπάρχει άλλη διαχείριση, μη νεοφιλελεύθερη, στα πλαίσια της ΟΝΕ, της ΕΕ.

Πριν λίγα χρόνια υπήρχαν δύο τακτικές στη διαχείριση, δύο τύποι διαχείρισης στα πλαίσια της ίδιας στρατηγικής. Η νεοφιλελεύθερη των παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων και η σοσιαλδημοκρατική, κεϋνσιανή ή νεοκεϋνσιανή.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και οι επικριτές αλλά ταυτόχρονα οπαδοί της ΕΕ δεν κοιτάνε προς τα πίσω, δεν προτείνουν τις κλασικές σοσιαλδημοκρατικές μεθόδους, γιατί αυτές πρόσφεραν ό,τι πρόσφεραν στο σύστημα, σήμερα δεν έχουν αντικειμενική βάση.

Σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών. Σήμερα μια διαχείριση υπάρχει, η νεοφιλελεύθερη, με ελάχιστα έως ανύπαρκτα περιθώρια ελιγμών.

Ορισμένοι μπορεί να ισχυριστούν πονηρά ότι με τη θέση μας αυτή ενισχύουμε τα επιχειρήματα της κυβέρνησης. Το αντίθετο κάνουμε. Αποκαλύπτουμε ότι η κυβέρνηση λέει ψέματα όταν ισχυρίζεται πως η διαφωνία της με τη ΝΔ είναι στο κοινωνικό πρόσωπο της ΟΝΕ και γενικότερα στο κοινωνικό πρόσωπο των αναδιαρθρώσεων. Δείχνουμε ότι μόνο μια συνεπής αντίθεση με την πολιτική αυτή μπορεί να φέρει ορισμένες κατακτήσεις.

Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι τα κόμματα του Κοινοβουλίου, όπως ο ΣΥΝ, που μιλά για άλλο δρόμο προς την ΟΝΕ, το μόνο που έχει να αντιπαρατάξει είναι ο πειστικός κοινωνικός διάλογος, δηλαδή να βρεθούν τρόποι παραπλάνησης των εργαζομένων και μια καλύτερη διαχείριση των οικονομικών κονδυλίων, που το πολύ να δώσει αυξήσεις 3% αντί 2,5%. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι ορισμένοι κρύβουν το τι συνεπάγεται η ιδιωτικοποίηση, ικανοποιούνται με ένα καλό τίμημα, με λιγότερες μίζες.

Οχι ότι είναι κακό να ζητά κανείς καλύτερη κατανομή των κονδυλίων, αλλά είναι απάτη και αυταπάτη να λέει κανείς στο λαό, ότι το πρόβλημα είναι να βρεθούν 150 και 200 δισ. για να μοιραστούν μια χρονιά στο λαό. Και μετά τι γίνεται; Τέτοιες δυνατότητες μπορεί να υπάρξουν σε προεκλογική περίοδο. Με μαθηματική ακρίβεια θα αφαιρεθούν την επόμενη χρονιά, μια και το ταμείο δε χωράει κοινωνική φιλολαϊκή πολιτική.

Αν προχωρήσει η ΟΝΕ και οι αναδιαρθρώσεις της ΕΕ γενικότερα, οι αρνητικές, οι τραγικές συνέπειες θα είναι μακράς διαρκείας. Η ώρα της αντίστασης είναι τώρα, πριν είναι αργά.

Η ουσία των μέτρων που παίρνονται σήμερα δε βρίσκεται μόνο στον αντιλαϊκό, νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα τους, αλλά και στα μακροπρόθεσμα τραγικά αποτελέσματα που επιφέρουν.

Για άλλη μια φορά θα πούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική εισοδηματικής λιτότητας που ύστερα από 2 - 5 χρόνια μπορεί να βελτιωθεί, ούτε με μια φορολογική ανισότητα σε βάρος του λαού, που στο κάτω κάτω και αυτή διορθώνεται στην πορεία, αν υπάρχει πολιτική θέληση, με ένα νόμο που αλλάζει τη σημερινή άδικη κατάσταση.

Οι επιλογές που προωθούνται επιφέρουν καταλυτικές αρνητικές αλλαγές στη ζωή και στα δικαιώματα των εργαζομένων, στην παραγωγική βάση της χώρας, στη διεθνή της θέση, που δεν επανορθώνονται εύκολα. Θα χρειαστούν κόποι και θυσίες, αιματηρές για το λαό, σε ορισμένα ζητήματα θα πρέπει να αρχίσει ο λαός από την αρχή, όταν του δοθεί η ευκαιρία, και θα του δοθεί, να δοκιμάσει να πάρει την πρωτοβουλία στα χέρια του.

Οι κρίσεις και οι προβλέψεις ενός κόμματος, του κάθε κόμματος, επιβεβαιώνονται ή δεν επιβεβαιώνονται μέσα σε μια πορεία, σε ένα ευρύτερο χρονικό διάστημα.

Για ορισμένα ζητήματα μπορεί να χρειάστηκαν 20 χρόνια, για να αποκαλυφθεί το ψέμα και η απάτη, όπως με τις περίφημες αγροτικές επιδοτήσεις για τις χωματερές, την πρόωρη συνταξιοδότηση, για τις μεγάλες εξαγωγές που θα έκαναν οι βιοτέχνες και ιδιαίτερα οι αγρότες στη μεγάλη ευρωπαϊκή αγορά.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τις συμπληρώσεις που έγιναν με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, την Ατζέντα 2000, το αντιλαϊκό πρόσωπο της Κοινότητας φαίνεται από την πρώτη στιγμή ή αποκαλύπτεται μέσα σε 1 - 2 χρόνια.

Το ΚΚΕ έγκαιρα μίλησε και πριν ακόμα εμφανιστούν τα σύννεφα της κρίσης και της ύφεσης:

• Για το ψέμα και την αυταπάτη γύρω από το οικονομικό θαύμα των "παλιών και νέων τίγρεων".
• Για την ουσία της περίφημης ελευθερίας της αγοράς, των αποκρατικοποιήσεων.
• Για τα δημαγωγικά που άκουγε ο ελληνικός λαός πριν λίγα χρόνια, ότι οι αποκρατικοποιήσεις πρέπει να γίνουν, για να γίνει πιο φθηνό το κράτος, για να μην πληρώνουν οι εργαζόμενοι τα ελλείμματα των κρατικών επιχειρήσεων κλπ.

Αποδείχτηκε ότι οι ελλειμματικές και δήθεν καθυστερημένες δημόσιες επιχειρήσεις γίνονται μαγνήτες για τους ιδιώτες καπιταλιστές και για τους ομίλους των πολυεθνικών. Κανείς σοβαρός δεν υποστηρίζει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται, για να απαλλαγεί ο λαός από το βάρος τους. Τις έχουν ανάγκη οι καπιταλιστές ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΑΡΙΣΤΙΚΩΝ ΡΥΘΜΙΣΕΩΝ ΤΟΥ. Τις έχουν ανάγκη, για να κάνουν επενδύσεις και να παίξουν στο παγκόσμιο παιχνίδι των κερδών, γιατί αυτοί έχουν σωρεύσει τεράστια κεφάλαια και πρέπει να τα χρησιμοποιήσουν.

Ποιος σοβαρός άνθρωπος μπορεί να ισχυριστεί ότι ο λαός πληρώνει τα ελλείμματα μόνο των κρατικών επιχειρήσεων; Πληρώνει εξίσου και πολλαπλάσια και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που θησαυρίζουν σε βάρος του, που παίρνουν τσάμπα χρήματα από τα κρατικά και τα τραπεζικά ταμεία. Τουλάχιστον για τις κρατικές επιχειρήσεις ξέρει ο λαός τι πληρώνει, δεν μπορεί να δει εύκολα όμως και την άλλη αλήθεια, ότι χρυσοπληρώνει ακόμα περισσότερο τους επιχειρηματίες και τις επιχειρήσεις τους.

Ούτε είναι σοβαρό το επιχείρημα ότι μέσω των αποκρατικοποιήσεων θα μειωθεί η εξάρτησή τους από το κράτος. Θα γίνει πρόσθετα και το εξής: Θα γίνει πιο στενή η εξάρτηση του κράτους από τους ιδιώτες καπιταλιστές και η αλληλοσύνδεσή τους.

• Το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε στην εκτίμησή του ότι είναι αδύνατη η κοινοτική αλληλεγγύη ανάμεσα στα κράτη, τις κυβερνήσεις και τις κυρίαρχες τάξεις. Από το 1957 που ιδρύθηκε η ΕΟΚ ως σήμερα τα διάφορα προγράμματα προσέγγισης και ενοποίησης δεν πέτυχαν ούτε απλή σύγκλιση, ούτε μείωση στις διαφορές ανάπτυξης ανάμεσα στις χώρες. Η ΕΕ, που έχει μια ιστορία πάνω από 40 χρόνια, να μην έχει καταφέρει να υπάρχει ομόνοια και σύμπνοια ανάμεσα στις πιο βασικές και πιο ισχυρές χώρες - μέλη;

Η ΟΝΕ,το πρόγραμμα σύγκλισης και το πρόγραμμα σταθερότητας, η Ατζέντα 2000 και ιδιαίτερα το ενιαίο νόμισμα ΕΥΡΩ αποτελούν τα βασικά εργαλεία, τα μέσα που αγιάζουν τον ένα και μοναδικό σκοπό που είναι:να γίνουν αλλαγές στις οικονομίες των καπιταλιστικών χωρών όλης της Ευρώπης με προκεχωρημένο φυλάκιο τις χώρες - μέλη. Ετσι ώστε να διασφαλιστούν τα μονοπωλιακά υπερκέρδη, να ανακοπεί η τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους που πραγματοποιούν οι διάφοροι όμιλοι επιχειρηματιών. Να τσακιστούν οι λαϊκές αντιδράσεις, τα κοινωνικά κινήματα και να επιβληθεί σιγή νεκροταφείου σε όλη την Ευρώπη.

Το πιο βασικό για την ευρωπαϊκή πλουτοκρατία είναι να ισχύσει το ενιαίο νόμισμα, να διασφαλίσει μια σχετική σταθερότητά του, ώστε να ληστεύεται πιο εύκολα και άνετα ο πλούτος των χωρών - μελών. Οι φιλοδοξίες γύρω από το ΕΥΡΩ δεν περιορίζονται στο έδαφος της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή πλουτοκρατία ενδιαφέρεται να κάνει ισχυρό το ΕΥΡΩ, έναντι του δολαρίου και του γιεν, ώστε να ανταγωνιστεί με επιτυχία την αμερικανική και γιαπωνέζικη πλουτοκρατία. Μάχη γιγάντων, πατώντας, κυριολεκτικά στις ήδη βαρυφορτωμένες πλάτες των λαών.

Ορισμένα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως ο ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ, επικρίνουν τους όρους της σύγκλισης, γιατί είναι αριθμητικοί - ονομαστικοί ως προς τα επιτόκια, τον πληθωρισμό, τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος και όχι ουσιαστικοί - πραγματικοί. Μα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά από τη στιγμή που ισχύουν οι 4 ελευθερίες, οι γνωστές ως ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού. Οι 4 αυτές ελευθερίες θα αυξήσουν την ανισομετρία ανάμεσα στις χώρες - μέλη, θα διευρύνουν το χάσμα, δεν πρόκειται να γίνει πραγματική σύγκλιση, γι' αυτό και χρειάζεται ένα ενιαίο, σχετικά σταθερό νόμισμα, ανάμεσα σε οικονομίες διαφορετικής ταχύτητας. Το ενιαίο νόμισμα είναι η καλύτερη απόδειξη ότι όσοι γνωρίζουν βαθιά και επιστημονικά τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης ξέρουν ότι η ανισότητα ανάμεσα στις χώρες θα μεγαλώσει.

Ακόμα και αν πιστέψουμε ότι υπάρχει τάση σύγκλισης ανάμεσα στις χώρες- μέλη της ΕΕ, που δεν υπάρχει, και μόνο η καθιέρωση του ενιαίου νομίσματος θα βαθύνει τις διαφορές, θα τις οξύνει ανάμεσα στις εθνικές οικονομίες.

Το όνειρο ότι η Ελλάδα θα γίνει χώρα της πρώτης ταχύτητας, χώρα ισότιμη π. χ. με τη Γαλλία και τη Γερμανία, είναι απατηλό, δεν πρόκειται να συγκλίνει πραγματικά ακόμα και αν συγκλίνει αριθμητικά.

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση και τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται του ευρωπαϊκού προσανατολισμού (λες και όποιος είναι κατά της ΕΕ δεν μπορεί να έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό) ισχυρίζονται ότι είναι προτιμότερο μια χώρα να παίζει μέσα στο γήπεδο, ώστε να μη μένει απομονωμένη και έξω, για να επηρεάζει τις αποφάσεις.

Οντως, το θέμα δεν περιορίζεται στο ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΕ Η ΕΞΩ. Αποτελεί, βεβαίως, βασική παράμετρο, εντάσσεται όμως στο πιο σημαντικό και καίριο που είναι:

MAZI ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ 4 ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ;

Η ΟΙ ΛΑΟΙ ΜΑΖΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ - ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ, ΤΟΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟ, ΤΟΝ ΦΤΩΧΟ ΑΓΡΟΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟ;

Κατ' αρχήν για άλλη μια φορά επαναλαμβάνουμε ότι το ΚΚΕ δεν παλεύει για μια Ελλάδα έξω από την Ευρώπη, γιατί αυτό είναι μια ουτοπία, αλλά για μια Ευρώπη χωρίς ΕΕ και τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, χωρίς την ηγεμονία των πολυεθνικών, για μια Ελλάδα που διεκδικεί μια διαφορετική Ευρώπη στην οποία ηγεμονεύουν οι λαοί και διεκδικούν την εξουσία.

Η κυβέρνηση και όλοι όσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη, όταν λένε ΜΕΣΑ δεν εννοούν ότι είναι νωρίς ή άκαιρο να τεθεί θέμα μιας άλλης Ευρώπης, χωρίς τον καπιταλιστικό συνασπισμό της ΕΕ, αλλά εννοούν ΜΕΣΑ Σ' ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ, ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΕΣ ΚΑΙ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΕΣ ΣΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΤΟΥΣ.

Η διαφωνία μαζί σας δεν είναι πώς θα δώσουμε τη μάχη, αλλά αν θα δώσουμε τη μάχη κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Στην ουσία τα κόμματα, που επικρίνουν την κυβέρνηση για την πολιτική προσαρμογής στα πλαίσια της ΕΕ, ζητούν από αυτή να κάνει καλύτερα παζάρια σε μια περίοδο που ούτε τα παζάρια έχουν πέραση.

Αυτή η κριτική είχε σχετική και πάντως δευτερεύουσα αξία πριν πολλά χρόνια, όταν υπήρχαν περιθώρια να μιλά κανείς για ειδικές ρυθμίσεις και εξαιρέσεις. Ούτε τότε βεβαίως επιδείχτηκε τέτοια διάθεση. Τώρα πια έχει τελειώσει και η περίφημη πολιτική των παζαριών, και θα εκλείψει οριστικά και αμετάκλητα με τη διεύρυνση της ΕΕ και την επικράτηση της ψήφου της πλειοψηφίας. Εχει τελειώσει η πολιτική των παζαριών με την αποδοχή των διάφορων όρων της σύγκλισης και τη διαίρεση της Ευρώπης και επίσημα σε Ευρώπη πολλών ταχυτήτων. Τώρα, όλες οι κυβερνήσεις που υπογράφουν, παραιτούνται προκαταβολικά από τα παζάρια. Ούτε το "λευκό" και "δεν παίρνω θέση" έχει κανένα νόημα.

Παζάρια γίνονται και τώρα, μόνο που αυτά αφορούν πολύ ειδικά θέματα, και καθόλου τους λαούς π. χ. μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας για τον πρόεδρο της ευρωπαϊκής τράπεζας.

Οι λαοί καλούνται να θυσιαστούν για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές, για να γίνει πιο ισχυρή και ανταγωνιστική η Ευρώπη του γερμανογαλλικού άξονα. Περί αυτής της ανταγωνιστικής Ευρώπης γίνεται λόγος.

Ούτε αυτός ο στόχος (που δεν αφορά τους λαούς) είναι εύκολος και σίγουρος ότι θα πετύχει. Γιατί η Ιαπωνία δε σώθηκε από την κρίση και την ύφεση, αν και χώρα ανταγωνιστική και δυνατός παγκόσμιος εξαγωγέας; Σε κάθε περίπτωση για τους λαούς της Ευρώπης, αυτό που προέχει δεν είναι η ανταγωνιστικότητα των δυτικοευρωπαϊκών μονοπωλιακών επιχειρήσεων, αλλά η δική τους ζωή, το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματά τους. Και αν ακόμα η Ευρώπη κερδίσει την κούρσα του ανταγωνισμού, το κέρδος δεν είναι σταθερό και βιώσιμο ούτε για τους ίδιους τους καπιταλιστές, στο μέτρο τουλάχιστον που θέλουν. Πάλι οι ευρωπαϊκοί λαοί θα υποχρεωθούν να θυσιαστούν για να μη χαθεί η ευρωπαϊκή πρωτοκαθεδρία, ή να ξανακερδηθεί στο νέο γύρο του ανταγωνισμού.

Δεν πρόκειται να τελειώσουν τα βάσανα των λαών της Ευρώπης, αν η ΕΕ γίνει πιο ανταγωνιστική, πιο εξαγωγική στην παγκόσμια αγορά.

Οσα μέτρα και να εκπονήσει η ΕΕ, όσα μέτρα και να εκπονήσουν οι διεθνείς οργανισμοί όπως είναι ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κλπ. δεν πρόκειται να εξαλείψουν ούτε τις κρίσεις του συστήματος, ούτε τις αναπόφευκτες συνέπειες, όπως είναι η παγκόσμια ανεργία και φτώχεια.

Αρκεί να σκύψουμε πάνω σε ομολογίες Αμερικανών απολογητών της πολιτικής των ΗΠΑ που παραδέχονται ότι η πιο ισχυρή χώρα του κόσμου περικλείει μέσα της έναν ολόκληρο τρίτο κόσμο από άποψη συνθηκών ζωής και δουλιάς. Οι ίδιοι συμπληρώνουν ότι η τριτοκοσμική ζώνη δεν αφορά μόνο τους ξένους, τους μετανάστες, αλλά και ένα μεγάλο μέρος - που γίνεται όλο και μεγαλύτερο των Αμερικανών εργατών, του "αμερικανικού ονείρου".

Τελικά πότε ο ένας λαός, πότε ο άλλος, πότε η μια περιοχή, πότε η άλλη θα πληρώνει για τα σπασμένα της κρίσης του καπιταλισμού.

Θα πληρώνουμε την κατάρρευση του ιαπωνικού θαύματος, τη μείωση πωλήσεων ευρωπαϊκών και αμερικανικών προϊόντων στην αγορά της ΝΑ Ασίας με ανάλογες επιπτώσεις στον όγκο της παραγωγής τους, θα πληρώνουν οι λαοί την άνοδο, αλλά και την πτώση της τιμής του πετρελαίου.

Θα πληρώσουν οι λαοί, και ο ελληνικός, το γεγονός ότι τα χρηματιστήρια της Ευρώπης και της Αμερικής εξακολουθούν να είναι υπερτιμημένα, το ίδιο ισχύει και για το ελληνικό, και ας χειροκροτεί η κυβέρνηση, ξέρει την αλήθεια.

Δε χρειάζεται και πολλή φιλοσοφία, για να διαπιστώσει κανείς την παραπάνω αλήθεια. Δεν τη λέμε μόνο εμείς οι κομμουνιστές, τη λένε οι μελετητικές επιτροπές των διεθνών οργανισμών, οι διάφοροι επιστήμονες και οικονομικοί παράγοντες. Οι ίδιοι με τα δικά τους κριτήρια αναγνωρίζουν ότι η διαμάχη μεταξύ ΗΠΑ - Ευρώπης και Ιαπωνίας θα οξύνεται, οι ισορροπίες μεταξύ τους θα είναι προσωρινές και εύθραυστες.

Ολες οι τελευταίες συνθήκες που έχουν υπογραφεί στα πλαίσια της ΕΕ και οι παράλληλες συνθήκες και ειδικές αποφάσεις του ΝΑΤΟ στηρίζονται σε μια βασική αρχή, ότι μια χώρα μόνη της δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις και να διαχειριστεί μεγάλα προβλήματα που την αφορούν, αν αυτές οι επιλογές δεν είναι ακριβώς μέσα στα πλαίσια των αποφάσεων των διεθνών οργανισμών. Ακόμα και για θέματα άμυνας και ασφάλειας δεν μπορεί να κάνει τη δική της επιλογή, ακόμα και αν οι διεθνείς οργανισμοί δεν την καλύπτουν. Ακόμα και αν μια χώρα - μέλος του ίδιου οργανισμού την απειλεί.

Η ελληνική κυβέρνηση μας λέει το γνωστό παραμύθι ότι και η ελληνική ασφάλεια και άμυνα καλύπτεται είτε από το πλαίσιο της ΕΕ είτε του ΝΑΤΟ. Τι είδους ασφάλεια γνωρίζουμε, στα φλεγόμενα Βαλκάνια, στο διαμελισμένο Αιγαίο, στη διχοτομημένη Κύπρο, στην περίφημη συμφωνία Ντέιτον κλπ.

Με τις αναπροσαρμογές στη Συνθήκη του Αμστερνταμ και τις αποφάσεις της ΔΕΕ έχει αποφασιστεί ότι η άμυνα της Ευρώπης θα διαφυλάσσεται από στρατιωτικές δυνάμεις, που τελικά θα βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο του ΝΑΤΟ που αναγορεύεται σε μηχανισμό διαχείρισης των κρίσεων.

Ρωτάμε από ποιον κινδυνεύει η ασφάλεια και η άμυνα της Ευρώπης; Ολα τα ντοκουμέντα που έχουν ψηφιστεί δείχνουν ότι η αντίληψη που πρυτανεύει είναι μία: Η Ευρώπη κινδυνεύει από τους λαούς που την κατοικούν, από τους λαούς των γειτονικών ηπείρων. Γι' αυτό και όλα τα μέτρα για την ασφάλεια και την άμυνα που παίρνει η Ευρώπη είναι μέτρα στρατιωτικών επεμβάσεων και μηχανισμών καταστολής, όπως η ΣΕΝΓΚΕΝ.

Η ΕΕ δεν αφαιρεί κυριαρχικά δικαιώματα μόνο στα θέματα της άμυνας και της ασφάλειας, αλλά και στον τομέα της οικονομίας.

Οι ιδιωτικοποιήσεις αφαιρούν από τα χέρια μιας κυβέρνησης σημαντικούς μοχλούς παρέμβασης, στην περίπτωση που θέλει να χρησιμοποιήσει είτε προς όφελος του λαού είτε, έστω, για μια διάχυση των συνεπειών της κρίσης.

Τέτοιου τύπου εκχωρήσεις σήμερα δε συναντούν αντιρρήσεις, κυρίως από την ελληνική πλουτοκρατία, και κατά συνέπεια από τα κόμματα που την υπηρετούν. Ελπίζουν όλοι στο αντάλλαγμα από τη λεία των κερδών, που αποσπώνται από ευρύτερες πια περιοχές, ακόμα και από την άλλη άκρη της Γης, σε βάρος βεβαίως όλων των λαών. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν χάνει και τι η ελληνική ολιγαρχία από τη διεθνή κερδοσκοπία, αλλά κυρίως τι χάνουν οι λαοί και ο ελληνικός.

Η παγκοσμιότητα των προβλημάτων, η παγκοσμιότητα των αντιλαϊκών συνταγών δε δείχνει τίποτε άλλο παρά το γεγονός ότι στις αντίστοιχες χώρες εξουσιάζουν και κυβερνούν οι δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου. Ενας λόγος παραπάνω, για να βρουν οι λαοί τη δική τους παγκόσμια συνταγή.

Στην παγκοσμιότητα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, να αντιταχθεί η παγκοσμιότητα της δράσης και της αντεπίθεσης των εργαζομένων.

Το ότι τα προβλήματα είναι παγκόσμια δεν είναι λόγος για να μην αντιδρά και να μην αντιστέκεται ο λαός στη χώρα του, όταν μάλιστα η κυβέρνηση και η πλουτοκρατία έχει πέσει πάνω του, για να του αφαιρέσει και το τελευταίο ψίχουλο.

Η απάντηση στην ΟΝΕ είναι το ενιαίο ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Ενιαίο Μέτωπο Πάλης, που δεν περιορίζεται στην άμυνα, όσο και αν αυτή έχει μεγάλη σημασία σήμερα που προωθούνται βαθιές αλλαγές, αλλά αντεπιτίθεται, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για αλλαγή πολιτικής, που σημαίνει αλλαγή βάρδιας στην εξουσία προς όφελος των λαϊκών δυνάμεων που έχουν να νικήσουν τα μονοπώλια και τους φορείς τους. Στο δρόμο αυτό μπορεί να υπάρξουν κατακτήσεις μερικότερες ή σημαντικότερες, ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης, που θα γίνουν στέρεες και βιώσιμες αν ο λαός προχωρήσει τον αγώνα του νικηφόρα ως το τέλος.

Η σύγκλιση στα πλαίσια της ΟΝΕ είναι ένας στόχος που αφορά την πλουτοκρατία και τα κόμματα που την εκφράζουν, όχι τον ελληνικό λαό που πληρώνει της τραγικές συνέπειες αυτής της πορείας, τόνισε χτες στη Βουλή η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα,στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για τη νομισματική ενοποίησε, που προκάλεσε το ΔΗΚΚΙ. Παράλληλα, τόνισε το... ασυμβίβαστο που υπάρχει ανάμεσα στην ΟΝΕ και σε οποιαδήποτε πολιτική με "κοινωνικό πρόσωπο", που ζητούν αντιπολιτευτικές δυνάμεις, σημειώνοντας πως ο στόχος της ΟΝΕ είναι συνώνυμος με τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση.

Ο πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Σημίτης, επανέλαβε ότι η πορεία προς την ΟΝΕ είναι μονόδρομος και μόνη λύση για την εθνική οικονομία, ενώ δεν μπόρεσε παρά να παραδεχτεί τις σοβαρές επιπτώσεις που ήδη υπάρχουν για τον ελληνικό λαό. Σε ανούσια κριτική κατέφυγαν οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων.

Αργά το βράδυ αναμενόταν να πάρει το λόγο ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γιάννος Παπαντωνίου,για να ακολουθήσουν οι εισηγητές των κομμάτων. Εκ μέρους του ΚΚΕ, επρόκειτο να παρέμβει ο βουλευτής του Κόμματος Αχιλλέας Κανταρτζής.