"Η παγκοσμιότητα των προβλημάτων, η παγκοσμιότητα των αντιλαϊκών συνταγών δε δείχνει τίποτε άλλο παρά το γεγονός ότι στις αντίστοιχες χώρες εξουσιάζουν και κυβερνούν οι δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου. Ενας λόγος παραπάνω για να βρουν οι λαοί τη δική τους παγκόσμια συνταγή. Στην παγκοσμιότητα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, να αντιταχθεί η παγκοσμιότητα της δράσης και της αντεπίθεσης των εργαζομένων. Το ότι τα προβλήματα είναι παγκόσμια, δεν είναι λόγος για να μην αντιδρά και να μην αντιστέκεται ο λαός στη χώρα του, όταν μάλιστα η κυβέρνηση και η πλουτοκρατία έχει πέσει πάνω του, για να του αφαιρέσει και το τελευταίο ψίχουλο. Η απάντηση στην ΟΝΕ είναι το ενιαίο Μέτωπο Πάλης του Λαού". Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα,στην ομιλία της κατά την προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση, που πραγματοποιήθηκε χτες στη Βουλή για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

"Το θέμα που συζητάμε σήμερα δεν είναι ούτε νέο ούτε άγνωστο. Την ΟΝΕ τη ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, η φτωχή αγροτιά, οι ταλαιπωρημένοι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, η νεολαία μας, οι γυναίκες που ανήκουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τη ζούμε στα δικαστήρια, που απαγορεύουν τις απεργίες, στα "αγροτοδικεία". Το πραγματικό της πρόσωπο φαίνεται στα παρατεταγμένα ΜΑΤ, που φυλάσσουν το Μέγαρο Μαξίμου και τη Βουλή, τις ιδιοκτησίες των καπιταλιστών. Τη ζούμε στους καθημερινούς αγώνες πλατιών λαϊκών στρωμάτων, στην παλλαϊκή βουβή και ανοιχτή δυσαρέσκεια, που συνεχώς φουντώνει.

Δίπλα στα ΜΑΤ η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το ψέμα και την παραπλάνηση. Σαν αυτό που ζούμε στην περίπτωση της Ιονικής, ότι τάχα η κυβέρνηση εγγυάται τις θέσεις εργασίας. Οταν οι ιδιώτες αγοράζουν, αυτοί καθορίζουν πόσους και ποιους εργαζόμενους θα χρησιμοποιήσουν. Απλά η κυβέρνηση γνωρίζει ότι ο αγοραστής χρειάζεται ένα ορισμένο χρονικό διάστημα για να πάρει τον αέρα της επιχείρησης. Θα χρησιμοποιήσει το προσωπικό τόσο διάστημα όσο του χρειάζεται για να κάνει τις προσαρμογές. Αρα η κυβέρνηση παζαρεύει, υποτίθεται, την ημερομηνία απόλυσης.

Μέχρι πρότινος το κύριο επιχείρημα για την προσαρμογή της χώρας στα πλαίσια της ΕΕ, για τη συμμετοχή της στις διαδικασίες ενοποίησης, ήταν ότι είναι ο μόνος δρόμος που διασφαλίζει ανάπτυξη της χώρας και κυρίως ευημερία του λαού της. Σήμερα, που έχει πια αποκαλυφθεί ότι η ΕΕ, όχι μόνο δε διασφαλίζει βελτίωση ζωής, αλλά θέτει σε άμεση αμφισβήτηση και τις πιο ανώδυνες για το σύστημα λαϊκές κατακτήσεις, η προπαγάνδα έχει κάνει μια στροφή 180 μοιρών. Ο ελληνικός λαός ακούει ότι, αν δεν παρακολουθήσει και δε μετάσχει σ' αυτές τις διαδικασίες, τότε τα πράγματα θα είναι χειρότερα.

Εμμεσα, έστω, αναγνωρίζεται ότι η ΕΕ - κατά τους εμπνευστές της - είναι το μικρότερο κακό. Κάτι είναι και αυτό από την προπαγάνδα του "ευρωπαϊκού ονείρου"...

Η ΟΝΕ δεν αποτελεί εθνικό στόχο για το λαό, παρά μόνο για την πλουτοκρατία και τα κόμματά της.

Βεβαίως, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας και συγκεκριμένα της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της βαφτίζονται εθνικό συμφέρον, εθνικός στόχος. Δεν είναι λίγες φορές που ο λαός μας υπέφερε, έδινε και το αίμα του χάριν των δήθεν εθνικών ιδανικών, που κάθε φορά ντύνονται με διάφορα συνθήματα, από τη "Μεγάλη Ιδέα" μέχρι τη λύτρωση του λαού από τον κομμουνιστικό "κίνδυνο"!

Από την ΟΝΕ και, γενικότερα, από τη στρατηγική των αναδιαρθρώσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού θα βγουν κερδισμένες οι πολυεθνικές, το μεγάλο κεφάλαιο, η άρχουσα τάξη όλων των κρατών - μελών της ΕΕ, ανεξάρτητα από το κομμάτι που θα καταφέρει να αρπάξει η ελληνική, η ισπανική, η πορτογαλική κλπ. από την αστική τάξη της Γερμανίας και της Γαλλίας, που έχουν το επάνω χέρι στο μοίρασμα της λείας σε βάρος των λαών και των πηγών πλούτου που διαθέτει η Ευρώπη.

Δεν υπάρχει ΟΝΕ με κοινωνικό πρόσωπο. Η νεοφιλελεύθερη διαχείριση είναι αναπόφευκτη στα πλαίσια της ΟΝΕ.

Ορισμένες πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης ονειρεύονται ότι υπάρχει άλλη διαχείριση, μη νεοφιλελεύθερη, στα πλαίσια της ΟΝΕ, της ΕΕ.

Πριν λίγα χρόνια υπήρχαν δύο τακτικές στη διαχείριση, δύο τύποι διαχείρισης στα πλαίσια της ίδιας στρατηγικής. Η νεοφιλελεύθερη των παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων και η σοσιαλδημοκρατική, κεϋνσιανή ή νεοκεϋνσιανή.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και οι επικριτές αλλά ταυτόχρονα οπαδοί της ΕΕ δεν κοιτάνε προς τα πίσω, δεν προτείνουν τις κλασικές σοσιαλδημοκρατικές μεθόδους, γιατί αυτές πρόσφεραν ό,τι πρόσφεραν στο σύστημα, σήμερα δεν έχουν αντικειμενική βάση.

Σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών. Σήμερα μια διαχείριση υπάρχει, η νεοφιλελεύθερη, με ελάχιστα έως ανύπαρκτα περιθώρια ελιγμών.

Ορισμένοι μπορεί να ισχυριστούν πονηρά ότι με τη θέση μας αυτή ενισχύουμε τα επιχειρήματα της κυβέρνησης. Το αντίθετο κάνουμε. Αποκαλύπτουμε ότι η κυβέρνηση λέει ψέματα όταν ισχυρίζεται πως η διαφωνία της με τη ΝΔ είναι στο κοινωνικό πρόσωπο της ΟΝΕ και γενικότερα στο κοινωνικό πρόσωπο των αναδιαρθρώσεων. Δείχνουμε ότι μόνο μια συνεπής αντίθεση με την πολιτική αυτή μπορεί να φέρει ορισμένες κατακτήσεις.

Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι τα κόμματα του Κοινοβουλίου, όπως ο ΣΥΝ, που μιλά για άλλο δρόμο προς την ΟΝΕ, το μόνο που έχει να αντιπαρατάξει είναι ο πειστικός κοινωνικός διάλογος, δηλαδή να βρεθούν τρόποι παραπλάνησης των εργαζομένων και μια καλύτερη διαχείριση των οικονομικών κονδυλίων, που το πολύ να δώσει αυξήσεις 3% αντί 2,5%. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι ορισμένοι κρύβουν το τι συνεπάγεται η ιδιωτικοποίηση, ικανοποιούνται με ένα καλό τίμημα, με λιγότερες μίζες.

Οχι ότι είναι κακό να ζητά κανείς καλύτερη κατανομή των κονδυλίων, αλλά είναι απάτη και αυταπάτη να λέει κανείς στο λαό, ότι το πρόβλημα είναι να βρεθούν 150 και 200 δισ. για να μοιραστούν μια χρονιά στο λαό. Και μετά τι γίνεται; Τέτοιες δυνατότητες μπορεί να υπάρξουν σε προεκλογική περίοδο. Με μαθηματική ακρίβεια θα αφαιρεθούν την επόμενη χρονιά, μια και το ταμείο δε χωράει κοινωνική φιλολαϊκή πολιτική.

Αν προχωρήσει η ΟΝΕ και οι αναδιαρθρώσεις της ΕΕ γενικότερα, οι αρνητικές, οι τραγικές συνέπειες θα είναι μακράς διαρκείας. Η ώρα της αντίστασης είναι τώρα, πριν είναι αργά.

Η ουσία των μέτρων που παίρνονται σήμερα δε βρίσκεται μόνο στον αντιλαϊκό, νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα τους, αλλά και στα μακροπρόθεσμα τραγικά αποτελέσματα που επιφέρουν.

Για άλλη μια φορά θα πούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική εισοδηματικής λιτότητας που ύστερα από 2 - 5 χρόνια μπορεί να βελτιωθεί, ούτε με μια φορολογική ανισότητα σε βάρος του λαού, που στο κάτω κάτω και αυτή διορθώνεται στην πορεία, αν υπάρχει πολιτική θέληση, με ένα νόμο που αλλάζει τη σημερινή άδικη κατάσταση.

Οι επιλογές που προωθούνται επιφέρουν καταλυτικές αρνητικές αλλαγές στη ζωή και στα δικαιώματα των εργαζομένων, στην παραγωγική βάση της χώρας, στη διεθνή της θέση, που δεν επανορθώνονται εύκολα. Θα χρειαστούν κόποι και θυσίες, αιματηρές για το λαό, σε ορισμένα ζητήματα θα πρέπει να αρχίσει ο λαός από την αρχή, όταν του δοθεί η ευκαιρία, και θα του δοθεί, να δοκιμάσει να πάρει την πρωτοβουλία στα χέρια του.