Εθνικιστικές κορόνες ακούστηκαν χτες στη Βουλή, με αφορμή τη συζήτηση της κατάργησης του άρθρου 19, το οποίο προέβλεπε την αφαίρεση της ιθαγένειας σε όσους αλλογενείς Ελληνες πολίτες εγκατέλειπαν τη χώρα, με σκοπό τη "μόνιμη εγκατάσταση σε άλλη χώρα". Ενα άρθρο που δημιούργησε αρκετά προβλήματα σε χιλιάδες Ελληνες πολίτες ανάμεσά τους και αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης που τους έχει αφαιρεθεί η ιθαγένεια με βάση το συγκεκριμένο άρθρο.

Παρά το γεγονός ότι η κατάργηση δεν έχει αναδρομική ισχύ όπως ζήτησε ο βουλευτής του ΚΚΕ Αχ. Κανταρτζής, βουλευτές της ΝΔ όπως ο γνωστός ακροδεξιός Ανδρεουλάκος έκαναν λόγο για "εθνική συρρίκνωση" και "αντεθνική δράση" των τριών μουσουλμάνων βουλευτών, ενώ ο βουλευτής του ίδιου κόμματος Ε. Χαϊτίδης είπε ότι έχουν την "ψυχή τους σε άλλη χώρα". Από κοντά και ο ανεξάρτητος βουλευτής Χ. Κηπουρός που, κινδυνολογώντας, είπε ότι "η Θράκη δε θα γίνει Κύπρος", ενώ επιφυλάξεις για την κατάργηση του άρθρου εξέφρασε και ο Αν. Πεπονής.

Πλήρη πολιτική κάλυψη στις φωνές αυτές πρόσφερε ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ, Δ. Τσοβόλας, καθώς το κόμμα του ήταν το μόνο που καταψήφισε την κατάργηση, παρά το ότι στη συζήτηση του νομοσχεδίου στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή είχε ταχθεί υπέρ της κατάργησης. Ο Δ. Τσοβόλας, θεωρώντας ουσιαστικά τους μουσουλμάνους Ελληνες πολίτες ενεργούμενα της Αγκυρας είπε δεν πρέπει να καταργηθεί το άρθρο 19, γιατί βρίσκεται σε εξέλιξη σχέδιο με άξονες την Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη και τόνισε μάλιστα ότι η κυβέρνηση πρέπει να αποσύρει τη διάταξη, γιατί "αλλιώς θα γραφτεί με μελανά γράμματα στην ιστορία αυτής της χώρας".

Απάντηση στις εθνικιστικές κραυγές έδωσε ο βουλευτής του ΚΚΕ Στρ. Κόρακας, τονίζοντας ότι είναι απαράδεκτοι οι χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν σε βάρος των μουσουλμάνων βουλευτών - οι οποίοι ζήτησαν αναδρομική ισχύ της κατάργησης του άρθρου 16.

Τα όποια προβλήματα είχαμε με τη μειονότητα, είπε, τα είχαμε από την κοντόφθαλμη, τη στενόκαρδη και άδικη πολιτική που ακολουθήθηκε από το επίσημο κράτος. Το άρθρο 19 είναι προϊόν αδικίας μιας ανώμαλης εποχής, τόνισε, και σωστά καταργείται.

Επιχειρηματολογώντας υπέρ της αναδρομικής ισχύος της κατάργησης ανέφερε το παράδειγμα του Ντελίογλου Φαϊλάντ, ο οποίος είναι Πομάκος: "Ζούσε 20 χρόνια στην Αυστραλία, παντρεμένος με Τουρκάλα και του αφαιρέθηκε η ιθαγένεια. Εγκαταστάθηκε αναγκαστικά στον Τεσμέ της Τουρκίας, γιατί δεν μπόρεσε να γυρίσει στην πατρίδα του και εκεί διδάσκει ανιδιοτελώς σε ελληνικό σχολείο που άνοιξε ο ίδιος την ελληνική γλώσσα. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ιθαγένεια. Με τη διάταξή σας δεν του αποδίδετε την ιθαγένεια αυτού του ανθρώπου και δε δίνετε τη δυνατότητα να επανεξεταστούν αυτά τα πράγματα".

Απαντώντας σε όσους αναφέρθηκαν στις σφαγές των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και στους διωγμούς στην Ιμβρο και Τένεδο υπογράμμισε ότι "βεβαίως και το καταγγέλλουμε, αλλά αναλογιστείτε και τι έκανε η επίσημη Ελλάδα γι' αυτό, αν έκανε μία διαμαρτυρία σε διεθνή οργανισμό για την απαράδεκτη μεταχείριση".

Η αναφορά αυτή του Στρ. Κόρακα στη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων διαστρεβλώθηκε με απαράδεκτο τρόπο από τον προεδρεύοντα Ν. Κατσαρό, ο οποίος την εξέλαβε ως "υβριστική για την Ελλάδα" και ισχυρίστηκε ότι ο βουλευτής του ΚΚΕ είπε ότι υπεύθυνη για τα γεγονότα του 1955 (σφαγή Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη) ήταν η Ελλάδα.

Οπως είναι φυσικό αυτή η αναφορά προκάλεσε την έντονη διαμαρτυρία του βουλευτή του ΚΚΕ και τελικά ο προεδρεύων αναγκάστηκε να ανακαλέσει τους χαρακτηρισμούς του.

Για το ίδιο θέμα ο Αχ. Κανταρτζής τόνισε ότι το άρθρο 19 έχει σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και αναρωτήθηκε: "Με ποια λογική μπορεί να δίνεται σε κάποιον η ελληνική υπηκοότητα και να αφαιρείται από κάποιον που αναγκάστηκε να πάει στο εξωτερικό για να αναζητήσει δουλιά; Είναι δυνατόν αυτός να έρχεται στην πατρίδα και να βρίσκει τις πόρτες κλειστές";

Η ΚΕ του Κόμματος Τουντέχ του Ιράν αισθάνεται μεγάλη τιμή γιατί συμμετέχει σ' αυτή τη διεθνή συνάντηση κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, για τη συζήτηση της σημασίας και της αξίας της πάλης μας στον σημερινό κόσμο, η οποία θα γιορτάσει επίσης και την 80ή επέτειο από την ίδρυση του αδελφού ΚΚΕ.

Επιτρέψτε μου να εκφράσω τη βαθιά ευγνωμοσύνη του Κόμματος Τουντέχ του Ιράν προς το ΚΚΕ για την οργάνωση και τη φιλοξενία αυτής της εκδήλωσης και για την εξασφάλιση αυτής της ευκαιρίας σε μας να συζητήσουμε τις απόψεις μας. Θα θέλαμε να μεταβιβάσουμε στο αδελφό ΚΚΕ τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μας και τις ευχές του Κόμματος Τουντέχ του Ιράν για επιτυχία στην πάλη για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα.

Τα γεγονότα μετά το 1985 και οι βαριές ήττες στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη έχουν αναντίρρητα επηρεάσει τον τρόπο που τα κόμματά μας λειτουργούν τώρα. Απορρίπτοντας κάθε μη επιστημονική και ηττοπαθή εκτίμηση, η οποία υπερβάλλει την επίδραση των γεγονότων αυτών και προσπαθεί να θέσει υπό αμφισβήτηση τη σοφία της πάλης για τον πραγματικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, παρ' όλα αυτά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την επιρροή που είχαν στην πάλη μας και στον τρόπο της οργανωτικής μας δράσης. Καθώς πλησιάζουμε τη νέα χιλιετία, πρέπει να σκεφτούμε για τις αλλαγές στον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων, για την επίδραση της ιδεολογικής και προπαγανδιστικής επίθεσης του ιμπεριαλισμού στην εργατική τάξη και ιδιαίτερα τους αγώνες στη διάρκεια του 20ού αιώνα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην πραγματικότητα ενός βαθιά διασπασμένου κόσμου.

Στην παρακάτω παρουσίαση, δεν προσπαθούμε να αγγίξουμε τέτοια θέματα, αλλά προσπαθήσαμε να επικεντρώσουμε σε ένα αριθμό μειζόνων παραγόντων που επιδρούν στον αγώνα μας. Ελπίζουμε να τραβήξουμε την προσοχή σε μερικές διαδικασίες και ιδέες κεντρικής σημασίας για να στηρίξουμε τη σημαντική αυτή συζήτηση.

• Η ήττα της ΕΣΣΔ και άλλων σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης είχε αποτέλεσμα τη στροφή του παγκόσμιου συσχετισμού των δυνάμεων υπέρ του καπιταλισμού. Αυτό, ωστόσο, δεν άλλαξε κατά κανέναν τρόπο την εκμεταλλευτική, καταπιεστική και επιθετική φύση του καπιταλισμού, αντίθετα την ενίσχυσε και την εξέθεσε στα μάτια εκατομμυρίων.

Αυτό σημαίνει ότι, από τις αρχές της δεκαετίας του '90, ο ιμπεριαλισμός έχει ουσιαστικά μια θέση χωρίς αντίπαλο στην προσπάθειά του να διαμορφώσει την πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και επιστημονική ανάπτυξη του κόσμου. Ο κύριος στόχος του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, μετά την ήττα του σοσιαλιστικού στρατοπέδου στην Ανατολική Ευρώπη, είναι να επιβάλει την παγκόσμια ηγεμονία του στην πολιτική, στην οικονομία, στις στρατιωτικές υποθέσεις και τον πολιτισμό. Η συνέχιση της επέκτασης του ΝΑΤΟ ως στρατιωτικής και επιθετικής συμμαχίας, χρησιμοποιείται σαν όργανο για τη διατήρηση της κυριαρχίας του παγκόσμιου καπιταλισμού και της στρατιωτικής του παρουσίας σε ευαίσθητες περιοχές και στρατηγικά "θερμά σημεία".

Στη σημερινή παγκόσμια κατάσταση, ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποιεί το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα σαν όργανα παραπέρα διάβρωσης κάθε δυνατότητας ανεξάρτητου σοσιαλιστικού προσανατολισμού. Κάτω από το κάλυμμα δομικών και οικονομικών μέτρων προσαρμογής, το ΔΝΤ έχει επιβάλει την περικοπή των δημοσίων δαπανών και την ιδιωτικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας, μαζί με την ουσιαστική αφαίρεση κάθε περιορισμού στις δραστηριότητες του ξένου κεφαλαίου. Οι περικοπές στο δημόσιο τομέα είχαν αποτέλεσμα τη διάβρωση της παροχής στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη και στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης. Η ιδιωτικοποίηση τεράστιων τμημάτων της οικονομίας, συνδυασμένη με την οικονομική πολιτική των ανοιχτών θυρών, άφησαν τις οικονομίες του Τρίτου Κόσμου ανίσχυρες μπροστά στις πολυεθνικές που καταβροχθίζουν τις τοπικές βιομηχανίες και αποσπούν τον έλεγχο και τη διαδικασία της λήψης αποφάσεων από το λαό.

Ο καπιταλισμός προσπαθεί να επιβάλει τον πλήρη του έλεγχο στην παγκόσμια οικονομία και να αποκρούσει κάθε προοδευτική διάρθρωση προόδου της εργατικής τάξης που επιτεύχθηκε στη διάρκεια πολύχρονης πάλης. Τα περασμένα δύο χρόνια είδαν τις 29 από τις πλουσιότερες χώρες του ΟΟΣΑ να συνέρχονται μυστικά για να επιτύχουν μια συμφωνία για τη διευκόλυνση των ξένων επενδύσεων των πολυεθνικών εταιριών. Σύμφωνα με τους όρους της "Συμφωνίας για τις Επενδύσεις" (ΜΑΙ), καμιά εθνική κυβέρνηση δε θα έχει το δικαίωμα να νομοθετεί προς όφελος της τοπικής βιομηχανίας των ίδιων των εθνικών της παραγωγών. Αυτό θα μεταφέρει το δημοκρατικό έλεγχο στις μυστικοπαθείς πολυεθνικές εταιρίες, των οποίων οι προοπτικές βασίζονται στη μεγιστοποίηση των κερδών και όχι στη στερέωση της εθνικής ανεξαρτησίας ή εθνικές προτεραιότητες. Η ΜΑΙ θα βοηθήσει πολύ τις πολυεθνικές να πιέσουν στην αφαίρεση των ελέγχων των επενδύσεων, της εθνικής αυτοκυβέρνησης και των δημοκρατικών δομών που θεωρούνται εμπόδια για τα κέρδη.

Η ΜΑΙ είναι η φυσική συνέπεια της ανόδου του νεοφιλελευθερισμού στον κόσμο. Επινοήθηκε και προωθήθηκε από τις ίδιες τις δυνάμεις που υπερασπίστηκαν θορυβωδώς την GATT, τη NAFTA και την ΟΝΕ... Η πολλή συζήτηση για την "παγκοσμιοποίηση" δεν είναι τίποτε άλλο από ένα νεφιλελεύθερο κώδικα για την παγκόσμια οικονομία διαμορφωμένη από τις ιδιωτικοποιήσεις, την απορύθμιση και τη φιλελευθεροποίηση.

Η χρήση των οικονομικών μοχλών σαν όπλου για την άσκηση πίεσης σε κυβερνήσεις είναι μια ιμπεριαλιστική τακτική η οποία βρήκε στη νέα παγκόσμια κατάσταση μεγαλύτερη σημασία και επίδραση. Η έγκριση του νόμου Χελμς - Μπάρτον, ο οποίος επιτρέπει στις ΗΠΑ να τιμωρούν οικονομικά χώρες με οικονομικές σχέσεις με την Κούβα και ο νόμος Ντ' Αμάτο σχετικά με τη Λιβύη και το Ιράν, δεν είναι τίποτε άλλο από άμεση επέμβαση των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών.

• Προσπαθώντας να κάνει την κατάσταση ανεπίστρεπτη, ο ιμπεριαλισμός αφιέρωσε τεράστιους πόρους στον έλεγχο της σκέψης των εργαζόμενων και στη μονοπώληση όλων των μέσων επιρροής της λαϊκής γνώμης και της διαδικασίας λήψης αποφάσεων. Η κυρίαρχη ιδεολογία της αστικής τάξης επηρεάζει και ουσιωδώς διαμορφώνει κάθε μορφή μαζικής επικοινωνίας. Η συντονισμένη εκστρατεία παραπληροφόρησης του ιμπεριαλισμού και δηλητηριωδών δημοσιευμάτων ενάντια στο σοσιαλισμό και κάθε άλλη προοδευτική και ανεξάρτητη γνώμη, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της παγκόσμιας κατάστασης.
• Αυτά σημαίνουν ότι σε μια εποχή όπoυ η μάστιγα του ανθρώπινου και περιβαλλοντολογικού ξεπεσμού απειλεί όλο τον πλανήτη, ο ιμπεριαλισμός μπορεί να διαπράττει τις ακρότητές του σχεδόν ανεμπόδιστα και είναι ικανός να χρησιμοποιήσει τη διεθνή στρατιωτική δύναμη κάθε φορά που θα συναντά αντίδραση ή απρόβλεπτες περιπλοκές. Τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού του κόσμου βρίσκονται κάτω από μόνιμη απειλή. Οι τακτικές του "καρότου και του μαστιγίου" και του "διαίρει και βασίλευε" είναι καθημερινά χαρακτηριστικά που επηρεάζουν την κοινωνική και την ατομική ανάπτυξη.
• Τα χαρακτηριστικά των ταξικών δομών σε όλο τον πλανήτη διέπονται από αυτά τα γεγονότα, τα οποία, από τη μια μεριά, παράγουν κοινωνική και πολιτιστική διαφοροποίηση και, από την άλλη, ωθούν την πλειοψηφία στην κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική ομογενοποίηση. Αυτός ο κόσμος της αταξίας παρουσιάζει πολλά προβλήματα, προκλήσεις, ευκαιρίες και καθήκοντα για τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα. Στο τέλος του αιώνα, υπάρχει μια πιεστική ανάγκη ανάπτυξης ενός εναλλακτικού παράγοντα στην παγκόσμια πολιτική, που θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα τη δημιουργία αντίβαρου στον ιμπεριαλισμό.

• Στη βάση των ειδικών χαρακτηριστικών της δικής τους εθνικής κατάστασης και Ιστορίας, τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα αναγνωρίζουν τον κεντρικό χαρακτήρα της αλλαγής και της πρόσκλησης του "νέου" στην επίτευξη της κοινωνικής προόδου.
• Εκατόν πενήντα χρόνια από τη δημοσίευση του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου", πολλά στον κόσμο έχουν αλλάξει, ωστόσο η περιοδική και γενική τάση μεταξύ των βιομηχανικών εθνών να δημιουργούν κρίσεις υπερπαραγωγής παραμένει κυρίαρχη, ενώ οι διεθνείς αντιπαραθέσεις μεταξύ των χωρών της ΕΕ και της Ασίας - Ειρηνικού για τον έλεγχο των παγκόσμιων αγορών απειλούν με αστάθεια ή ακόμη και με πόλεμο. Τραγωδίες σαν αυτές της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και του πολέμου στα Βαλκάνια, του πολέμου ενάντια στο Ιράκ και της κρίσης της ειρηνευτικής διαδικασίας στη Μέση Ανατολή, είναι απλά παραδείγματα αυτής της απειλής.

Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν τα χαρακτηριστικά - κλειδιά της ιδεολογικής, πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής και κοινωνικής βάσης της ανανέωσης του επιστημονικού σοσιαλισμού, ο οποίος παραμένει η μόνη συνεκτική εναλλακτική λύση απέναντι στο χάος των θεωριών, των πολιτικών και των ιδεών που έχουν τις ρίζες τους στον αστικό έλεγχο των λαών και του πεπρωμένου του κόσμου.

Τα γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος αποκάλυψαν επίσης μια κάποια καθυστέρηση στις θεωρητικές ερμηνείες από την πλευρά του κινήματος όσον αφορά την επιστημονικοτεχνική επανάσταση και τις συνέπειές της για την κοινωνία. Η ανανέωση της ιδεολογικής δουλιάς έχει επείγουσα σημασία και πρέπει να βαδίζει ταυτόχρονα με την ενίσχυση των οργανωτικών καθηκόντων. Οι ακρογωνιαίοι λίθοι της ιδεολογίας μας τοποθετήθηκαν από τον Μαρξ και τον Λένιν και παραμένουν σε αξία ή ακόμη και διστακτικά αναγνωρίζονται και από τους απολογητές και τους θεωρητικούς του ιμπεριαλισμού σαν αποφασιστικοί παράγοντες διαμόρφωσης των οικονομικών και πολιτικών θεωριών του σημερινού κόσμου.

Ωστόσο, η μόνιμη ανανέωση της ιδεολογίας της εργατικής τάξης είναι ζωτική για την κινητοποίηση παραδοσιακών και νέων δυνάμεων για την κοινωνική αλλαγή και την επανάσταση. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα θα πρέπει μόνιμα να εξετάζουμε την ισχύ των τοποθετήσεών μας στη βάση των επιστημονικών ανακαλύψεων και της ανάπτυξης της γνώσης, Στον τομέα αυτόν η διεθνής συνεργασία θα πρέπει να είναι φυσική και θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση μεταξύ των δυνάμεων της αλλαγής.

Τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα έχουν εδώ και πολλά χρόνια αναγνωρίσει τη σημασία των εθνικών χαρακτηριστικών. Το καθένα έχει επεξεργαστεί τις εθνικές ιδιομορφίες του, οι οποίες του δίνουν το σημείο εκκίνησης για την παγκόσμια κοσμοθεωρία του. Καθώς αρχίζει ο 21ος αιώνας, ωστόσο, βρίσκονται αντιμέτωπα και με μια σειρά αρνητικών ιδεολογικών, οργανωτικών και πολιτικών κληρονομιών, οι οποίες επιδρούν στο καθένα με διαφόρους τρόπους, αλλά είναι παγκόσμιες στις συνέπειές τους.

Επιπλέον, δύο επιπρόσθετα χαρακτηριστικά έχουν αυξηθεί σε σημασία από τα τέλη του '80 και τις αρχές του '90. Εχουν σημαντικά επηρεάσει τα παγκόσμια γεγονότα και επιδρούν στην ικανότητά μας να αναζητήσουμε ένα διαφορετικό δρόμο κοινωνικής εξέλιξης.

Πρώτον, ο ψευδο - εθνικισμός ο οποίος αναμιγνύει πόθους εθνικής κρατικής οντότητας και αυτοδιάθεσης, με την περιφερειακή ταυτότητα, το φυλετισμό και το θρησκευτικό ιντεγκρισμό. Το φαινόμενο αυτό παρέχει όλο και πιο πολύ κίνητρα και ακόμη και διεθνή νομιμοποίηση για τον ιμπεριαλιστικό - στρατιωτικό επεκτατισμό ή την επέμβαση.

Δεύτερον, ο νέος κοσμοπολιτισμός, ο οποίος εστιάζεται σε δύο αντιφατικά στοιχεία:

- Την πρωτοκαθεδρία του ατόμου στον καθορισμό της πολιτικής ελευθερίας, όπου οι μαζικές οργανώσεις θεωρούνται άνευ αξίας. Η "κοινωνία του πρώτος εγώ" σαν ακρογωνιαίος λίθος του σύγχρονου πολιτισμού.

- Παράλληλα μια αντίληψη οικονομικής παγκοσμιοποίησης που περιλαμβάνει την εξασθένηση των κρατικών δομών και της εξουσίας.

Οι νέες πραγματικότητες παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη πρόκληση στην Αριστερά από την εποχή του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου". Επιπλέον, η κληρονομιά της κατάρρευσης των σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης παραμένει ακόμη ένας αρνητικός πολιτικός παράγων που επιδρά στα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ωστόσο, ενώ οι συνθήκες μπορεί να έχουν αλλάξει ουσιωδώς από το 1848, το κλειδί της επίτευξης της προόδου παραμένει ο διεθνισμός και όχι ο εθνικισμός ή, ακόμη χειρότερα, ο κοσμοπολιτισμός της μόδας.

Ενώ ο χαρακτήρας της παραγωγής, της κατανομής και της ανταλλαγής στον καπιταλιστικό κόσμο έχει υποστεί θεμελιακή αλλαγή, η φύση του και ο στόχος του παραμένουν ουσιαστικά απαράλλαχτοι, δηλαδή η επιδίωξη του κέρδους, της συσσώρευσης της μονοπωλιοποίησης και της διαστρωμάτωσης όλων των κοινωνιών παραμένει κυρίαρχη. Ωστόσο, η νέα πρόκληση βρίσκεται στις αλληλοσυνδέσεις και την αλληλεξάρτησή τους, που συχνά αναφέρονται σαν παγκοσμιοποίηση.

Τα κόμματα της κομμουνιστικής παράδοσης βρίσκονται, από αυτή την άποψη, σε καλή θέση για να αντιμετωπίσουν την πρόκληση. Ο διεθνισμός υπήρξε κεντρική θέση στη δράση τους και μερικές από τις λαμπρότερες επιτυχίες τους σημειώθηκαν όταν η διεθνής τους δραστηριότητα βρισκόταν στο επίκεντρο της δραστηριότητάς τους και της δράσης τους.

Η νέα παγκόσμια αταξία και ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δε θα αντιμετωπίσουν επιτυχή πρόκληση, ούτε οι αριστερές δυνάμεις δε θα ανασυνταχθούν ωστόσο, με την αναδημιουργία του διεθνισμού το παρελθόντος. Χρειάζεται ένας νέος διεθνισμός της Αριστεράς.

Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του νέου διεθνισμού είναι ότι, μαζί με τους εργάτες και τους καταπιεζόμενους λαούς στις πέντε ηπείρους, που έχουν εχθρό τον καπιταλισμό και μοιράζονται κοινά συμφέροντα, περιλαμβάνει και όλες τις άλλες δυνάμεις που παλεύουν ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Περιλαμβάνει όχι μόνο την εργατική τάξη και τους εργάτες, αλλά τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αγωνίζονται για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την κοινωνική πρόοδο και το σοσιαλισμό. Ενας τέτοιος νέος καθορισμός δε θα πρέπει να οδηγεί στην εγκατάλειψη των βασικών οικονομικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών που είναι τόσο θεμελιώδη στον κομμουνιστικό διεθνισμό. Αυτό το νέο χαρακτηριστικό δεν αρνείται την ταξική φύση του νέου διεθνισμού, καθώς είναι βαθιά αντικαπιταλιστικό στους στόχους και στις επιδιώξεις του.

Ο νέος διεθνισμός, όπως και ο προκάτοχός του, πρέπει να οικοδομηθεί στους κοινούς παράγοντες που μπορούν να ενώσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων μέσα και πέρα από τα εθνικά σύνορα. Πρέπει, ωστόσο, να αναγνωριστεί ότι η μακροπρόθεσμη κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ανανέωση κάθε κοινωνίας εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από τη διεθνή συνεργασία.

Ετσι, ο νέος διεθνισμός πρέπει να έχει δυο διακριτές διαστάσεις.

Πρώτον, οργανωτική συμβατότητα, που έχει σφυρηλατηθεί σε δομές που μπορούν να συνεργαστούν συνδεδεμένες μέσω ανθρωπίνων και τεχνολογικών μηχανισμών που εργάζονται στη βάση αμοιβαία συμφωνημένων προγραμμάτων, κοινών στόχων και ανεξαρτησίας.

Δεύτερον, εθνικές δραστηριότητες που παίρνουν υπόψη τους τον παγκόσμιο ρυθμό αλλαγής και ανάπτυξης. Σε αυτό, θα τεθούν εθνικές προτεραιότητες, βασισμένες όχι μόνο σε εθνικούς πόθους, αλλά στις πραγματικές δυνατότητες που καθορίζονται από τις περιφερειακές και παγκόσμιες δυνατότητες.

Αυτή είναι η βάση για μια νέα διαλεκτική στην παγκόσμια πολιτική και θα απαιτήσει την ανανέωση των πολιτικών δυνάμεων που είναι ικανές να συλλάβουν την πρόκληση.

Οι εθνικές και διεθνείς εμπειρίες των κομμάτων της κομμουνιστικής παράδοσης έχουν πολλά πλεονεκτήματα στην πλήρωση του κενού αυτού, αλλά αυτό δε θα επιτευχθεί αν διστάσουμε να πάρουμε πρωτοβουλίες ή αν επιτρέψουμε στις δυνάμεις της αντίδρασης να φυλακίσουν τη φαντασία και την ενεργητικότητά μας.

Δεν πρόκειται για αντιπαράθεση εθνικών και διεθνών προτεραιοτήτων αλλά για τη δημιουργία ενός καθαρού και ισχυρού δεσμού μεταξύ των δύο. Ενα ισχυρό διεθνιστικό κίνημα, ικανό να αντιπαραταχθεί στη Νέα Παγκόσμια Τάξη, δεν μπορεί να δημιουργηθεί χωρίς Κομμουνιστικά Κόμματα ικανά να αναπτύξουν σχέδια κοινωνικής αλλαγής και οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας ελεύθερης από τον καπιταλισμό. Κατά τη γνώμη μας, υπάρχει ανάγκη ύπαρξης Κομμουνιστικών Κομμάτων ικανών να μελετούν και να εκτιμούν την κατάσταση, τις εθνικές συνθήκες και εμπειρίες κάθε χώρας, για να οργανωθούν και να προσπαθήσουν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό. Αυτό που λέμε είναι ότι, αν χρειάζονται επαναστατικά κόμματα της εργατικής τάξης, εξίσου χρειάζεται η διεθνής συνεργασία τους.

Εξοπλισμένα με τα μαθήματα της εμπειρίας του παρελθόντος, τα κόμματά μας είναι ικανά να αναλάβουν απαραίτητο ρόλο στην πάλη για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό στις αντίστοιχες χώρες μας. Οι θέσεις αρχής στην ανταπόκριση στα βραχυπρόθεσμα και στρατηγικά αιτήματα του λαού και η σταθερή πάλη γι' αυτούς και με αυτούς και με άλλες προοδευτικές δυνάμεις, είναι αυτό που τα κόμματά μας είναι ικανά να κάνουν και προσπαθούν να κάνουν. Η πάλη για τη δημιουργία αντιδικτατορικών, αντικαπιταλιστικών, και αντιιμπεριαλιστικών μετώπων θα πρέπει να είναι μέρος της ημερήσιας διάταξής μας σε οποιεσδήποτε συνθήκες ζούμε και αγωνιζόμαστε. Οσον αφορά τη ζωή των δικών μας οργανώσεων, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε δυναμικές σχέσεις με τα μέλη μας και με άλλες δυνάμεις μέσα στις κοινωνίες όπου δρούμε. Η εσωκομματική δημοκρατία και η δραστήρια συμμετοχή όλων των μελών και στελεχών στη διαμόρφωση της εθνικής τακτικής και στρατηγικής είναι η πηγή της δύναμής μας. Η ζωή μέσα στα κόμματά μας, η πάλη μέσα στις κοινωνίες μας ή οι διεθνιστικές μας υποχρεώσεις δε θα πρέπει να έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Θα πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται.

Είμαστε δυνάμεις του μέλλοντος!

Τώρα είναι η εποχή, μετά από 150 χρόνια, να ανανεώσουμε, να εκσυγχρονίσουμε και να υψώσουμε ψηλά το σύνθημα του Μαρξ "Προλετάριοι, όλων των χωρών, ενωθείτε!".

Καλούνται για κατάταξη στο Πολεμικό Ναυτικό από τις 20 μέχρι τις 22 Ιουλίου οι στρατεύσιμοι της κλάσεως του 2000,δηλαδή αυτοί που γεννήθηκαν το έτος 1979 και είναι γραμμένοι στα μητρώα αρρένων των νομών Αρκαδίας, Αττικής (αρμοδιότητας Στρατολογικού Γραφείου Πειραιά), Εύβοιας, Ζακύνθου, Θεσσαλονίκης (αρμοδιότητας Στρατολογικού Γραφείου Β' Θεσσαλονίκης), Ιωαννίνων, Κεφαλληνίας, Λέσβου, Μεσσηνίας, Ξάνθης, Πρέβεζας, Ρεθύμνου, Σάμου και Χίου.Με την ίδια πρόσκληση καλούνται και οι στρατεύσιμοι κλάσεως 1999 και παλαιότερων από όλη την Ελλάδα, εφόσον οι λόγοι της υποχρεώσεώς τους για κατάταξη στο ΠΝ δημιουργήθηκαν κατά το χρονικό διάστημα από 6 Μαρτίου μέχρι 10 Μαϊου 1998.