Είναι πλέον παράδοση. Παράδοση χρόνων να βλέπουμε την Γιώτα Βέη στα Φεστιβάλ της Κομμουνιστικής Νεολαίας, φέρνοντας μαζί της τι άλλο; Ηχους της παράδοσης, της ελληνικής μουσικής παράδοσης. Ηχους ψυχής και μουσικές που με ιδιαίτερη δυσκολία ακούγονται σε καιρούς που σαρώνονται από πλαστικούς ήχους, άδειους στίχους, ιλουστρασιόν περιτύλιγμα.

Κάτι το γνήσιο, αληθινό, σίγουρο, ελπιδοφόρο είχε η γιορτή που στήθηκε χθες στο Λαϊκό Στέκι του Φεστιβάλ. Κάτι που υπέγραφε ότι δεν αλλοιώθηκαν όλα, ότι η παράδοση ως ζωντανή μνήμη και καθημερινή πραγματικότητα και στάση ζωής μπορεί να είναι ακόμα εδώ. Η Γιώτα Βέη φροντίζει με παραδειγματική συνέπεια να το υπενθυμίζει. Και ο κόσμος ανταποκρίθηκε θερμά, αληθινά, αβίαστα στο κάλεσμα, επιβεβαιώνοντας τη δύναμη της συνέχειας. Οσοι βρέθηκαν στο Λαϊκό Στέκι, από τους πιο μικρούς έως τους πιο μεγάλους, χόρεψαν και τραγούδησαν.

Η Γιώτα Βέη δήλωσε: "Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ συμμετέχω εδώ και 20 χρόνια. Είναι ένας πυρσός πολιτισμού, ενημέρωσης, διεκδίκησης που μπορεί να ανοίγει δρόμους στο μέλλον. Με όλες τις αντιξοότητες που έχει συναντήσει στην πολύχρονη πορεία του μπορεί και στέκει δυνατό, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τις πολιτικές εκείνες που στρέφονται ενάντια δικαιώματα του λαού και της νεολαίας. Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι μία κλασική πλέον έκφραση. Μία διαχρονική πολιτική και πολιτιστική γιορτή. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε, πού αλλού, στη νεολαία, όταν πίσω από μία διαμορφωμένη προσωπικότητα, συγκροτημένη, με άποψη για την κοινωνία, με όραμα για το μέλλον, με συνείδηση, βρίσκεται ο νέος της Κομμουνιστικής Νεολαίας.

Τη μουσική παράδοση που έφερε η Γιώτη Βέη διαδέχτηκε το συγκρότημα "Αρχοντες" με λαϊκά και ρεμπέτικά τραγούδια που έδωσαν ένα άλλο κλίμα στο χθεσινό βράδυ.

Μια ανόθευτη λαϊκή φωνή σίγησε πριν ένα χρόνο. Στις 27 Αυγούστου 1997 η Σωτηρία Μπέλλου έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Η χθεσινή γιορτή τελείωσε με ένα αφιέρωμα - κατάθεση σε εκείνη και την προσφορά της στο λαϊκό τραγούδι. Μία γιορτή - νοσταλγία που στάθηκε και η αφορμή να ξαναθυμηθούμε το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι γενικότερα. Το αφιέρωμα επιμελήθηκαν η Αρετή Μπέλλου,ο Στέλιος Βαμβακάρης και ο Αντώνης Παπαϊωάννου.(Αναλυτικό ρεπορτάζ για το αφιέρωμα στη Σ. Μπέλλου στο αυριανό φύλλο).

Η οργή και η αγανάκτησή μας θα γίνουν όπλα

Κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ γίνεται αντάμωμα γενεών. Κοινό χαρακτηριστικό, η φλόγα του αγώνα και της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή

Πιστοί, για άλλη μια χρονιά, στο ραντεβού της ελπίδας, της νιότης, της δημιουργίας, του αγώνα. Στο ραντεβού της εμπειρίας για τους νεότερους, του καθήκοντος και της θύμησης για τους παλιότερους. Γιατί, όταν κάθε χρόνο οι πόρτες του Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή" ανοίγουν, τρεις διαφορετικές γενιές συναντιούνται. Για να δώσουν εκ νέου την υπόσχεση πως με τη δράση και τη μαχητικότητά τους θα καταφέρουν - για άλλη μια φορά - να διώξουν τα γκρίζα σύννεφα απ' τη σκληρή καθημερινότητα, να βάλουν στην άκρη ό,τι οδηγεί σήμερα τους ανθρώπους στη μιζέρια και την απάθεια. Και γίνεται κάθε Σεπτέμβρη τραγούδι αυτή η υπόσχεση, γλέντι αυτή η θέληση, συμμετοχή αυτή η επιθυμία.

Πρωτόγνωρη εμπειρία για κάποιους νέους, δική τους δημιουργία για κάποιους άλλους. Οποια πλευρά, όμως, και να ρωτήσεις όλοι οι νέοι το ίδιο πράγμα έχουν να σου πουν: "Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ υπενθυμίζει σε όλους μας αξίες που σήμερα φθίνουν. Τη συλλογικότητα, τη συμμετοχή, τη συντροφικότητα, τη δημιουργία. Σ' αυτόν το χώρο, σίγουρα νιώθουμε διαφορετικά".

Η Γιάννα Χατζηγιώργη,22 χρόνων, ήρθε προχτές για πρώτη φορά σε Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Κι ήταν τόσο ενθουσιασμένη που και χτες αποφάσισε να ξανάρθει. "Η αλήθεια είναι πως το πρώτο πράγμα που με έφερε εδώ ήταν οι προγραμματισμένες συναυλίες. Ωστόσο, διαπίστωσα πως εδώ μπορεί κανείς να γνωρίσει και άλλα πράγματα, να έρθει σε επαφή με ανθρώπους που συζητούν την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σήμερα οι νέοι".

Μαζί της ο 23χρονος Αντώνης Παυλόπουλος,που έρχεται σε Φεστιβάλ της ΚΝΕ για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. "Είναι πραγματικά μια γιορτή, ένας χώρος κεφιού και δημιουργίας. Παρότι δεν ανήκω στην ΚΝΕ, έχω πάρα πολλούς φίλους σ' αυτό το χώρο και πάντα ξέρω πως στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ θα περάσω καλά".

Πιο συνειδητό είναι το ραντεβού που δίνει κάθε χρόνο με το Φεστιβάλ ο 26χρονος Χρήστος Ζαρκαδούλας.Αλλωστε, με την εθελοντική εργασία του βοήθησε αρκετά τις προηγούμενες μέρες, ώστε να στηθεί αρμονικά η "κόκκινη πολιτεία" στα Ιλίσια. "Στη σημερινή γκρίζα εποχή της αποξένωσης, των αδιεξόδων και των πολλών προβλημάτων για τους νέους η απάντησή μας είναι αυτή: Η οργή και η αγανάκτησή μας θα γίνουν όπλα ενάντια σ' αυτούς που μας θέλουν παθητικούς και άβουλους".

Σ' αυτά τα προβλήματα, σ' αυτά τα οράματα των νέων ανθρώπων που αντιστέκονται, απλώνουν - για μια ακόμα φορά - το χέρι οι μεγαλύτεροι, οι άνθρωποι που έστρωσαν το δρόμο για την κατάκτηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Είναι οι άνθρωποι που εξακολουθούν να νιώθουν νέοι, αφού η φλόγα του αγώνα και της ελπίδας παραμένει άσβεστη, παραμένει το ίδιο φουντωμένη όπως τότε.

"Νιώθω περήφανη, όταν βρίσκομαι κοντά στα νιάτα, κοντά σ' αυτά τα παιδιά που συνεχίζουν να περπατούν στο δρόμο του δικού μας αγώνα",δήλωσε στον "Ρ" η 71χρονη Δέσποινα Χαβούζη.Στα 71 της χρόνια είναι και η Σωτηρία Λάμπρου,όμως ο ενθουσιασμός και η ζωντάνιά της δεν έχουν ακόμα... ρυτίδες. "Κάθε χρονιά που έρχομαι στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ νιώθω σαν να είμαι 25 χρόνων! Εμείς οι παλιοί αγωνιστές είμαστε στο πλευρό των νέων ανθρώπων, στη μάχη που δίνουν κι αυτοί σήμερα, για να πατήσουν κάθε μορφής φασισμό",μας είπε.

Δίπλα στην κεντρική είσοδο του Φεστιβάλ το δικό τους πηγαδάκι είχαν στήσει δύο 64χρονοι κομμουνιστές: Οι Σπύρος Κληρονόμου και Παναγιώτης Θεοδοσιάδης."Η νεολαία είναι πάντα πρωτοπόρα, σ' όλες τις εποχές, σ' όλες τις κοινωνίες. Είναι χρέος μας να είμαστε στο πλευρό της",είπε ο Π. Θεοδοσιάδης. Για να συμπληρώσει ο Σπ. Κληρονόμου: "Η ΚΝΕ δίνει σήμερα απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα των νέων. Εχω και τα τρία μου εγγόνια στην ΚΝΕ και νιώθω σιγουριά, γιατί ξέρω πως αγωνίζονται μακριά απ' την αποξένωση της εποχής, μακριά απ' τα ναρκωτικά. Ξέρω πως έχουν όνειρα και είμαι περήφανος που παλεύουν για να τα πετύχουν".

"Οταν ανοίξει ένα παράθυρο/ θα 'ναι παρηγοριά", έγραφε ο Καβάφης. Οταν ανοίγουν πολλά παράθυρα, μπαίνει η ελπίδα. Αυτή την αλήθεια "υπογράφει" κάθε χρόνο η ΚΝΕ με το φεστιβάλ της, που αποτελεί μοναδικό πολιτιστικό γεγονός του Σεπτέμβρη. Και "του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας/ σα μια σειρά κεράκια αναμμένα". Αναμμένα τα όνειρα κι οι ελπίδες, μέσα από τους ήχους των επαναστατικών εμβατηρίων, με τα οποία ξεκίνησε το πρόγραμμα της Κεντρικής Σκηνής. Τα "Κόκκινα Πνευστά", η Ορχήστρα του Συνδικάτου της Δανίας, ξετύλιξαν την επαναστατική πνοή, που μεταφέρουν οι κομμουνιστές πέρα από τα σύνορα της χώρας τους, υμνώντας "την κόκκινη σημαία", "όταν τη βλέπω να κυματίζει". Πριν από αυτό, ο Γιάννης Γαβαλιάς, πρόεδρος της Κοινότητας Ελλήνων της Δανίας, διάβασε ένα μήνυμα της Επιτροπής Νεολαίας του ΚΚ Δανίας. "Στη Δανία, τα δικαιώματα των νέων δέχονται συνεχώς την επίθεση της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης, που εφαρμόζει αστική πολιτική. Αγωνιζόμαστε αδιάκοπα για το δικαίωμα στη μόρφωση και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής της νεολαίας. Αγωνιζόμαστε ακόμα για τη συνδικαλιστική οργάνωση μαθητευόμενων. Δεν εγκαταλείπουμε την αντίστασή μας, ενάντια στο καθεστώς της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ζητάμε την έξοδο της Δανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ξέρουμε ότι οι γνώμες μας συμπίπτουν με την πολιτική των Ελλήνων κομμουνιστών. Κρατήστε σταθερή τη γραμμή σας".

"Χτίζουμε το μέλλον της Δανίας", ήταν το επόμενο εμβατήριο, γραμμένο για το Συνέδριο της Κομμουνιστικής Νεολαίας το 1935, το οποίο μιλάει για τον καθαρό άνεμο που χτίζει τη νέα κοινωνία η νεολαία στο έδαφος που ετοίμασαν οι γονείς τους. Ακολούθησαν εμβατήρια από τη Σοβιετική Ενωση, τη Γαλλία, την Κούβα, την Τσεχοσλοβακία, όπως του "Οκτώβρη",του "Παρτιζάνου",το "Κόκκινο εμβατήριο",η "Περιφρούρηση της ειρήνης",το "επέσατε θύματα",το "Σοβιετικό ύμνο",αλλά και δύο έργα του Μίκη Θεοδωράκη,που διηύθυνε ο Στέφανος Ψαραδάκος,"Η άρνηση" και "Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές".

Οταν η νέα γενιά των τραγουδοποιών μας μιλάει για τα όνειρα, τα προβλήματα και τις αγωνίες της νεολαίας μας, τότε οι στίχοι και η μουσική του Μίλτου Πασχαλίδη,ο οποίος από το 1990 δεν έλειψε ποτέ από το Φεστιβάλ της ΚΝΕ - "Οδηγητή", ενώνονται με το πάθος και γίνονται ένα ατέλειωτο ταξίδι στο μουσικό κόσμο που υπογράφει το όραμα και την ελπίδα. "Τα μπλουζ της άγριας νιότης", πορευόμενα μέσα από τον ιδιότυπο προσωπικό λόγο του Μίλτου Πασχαλίδη, συναντούν τις δικές μας ανομολόγητες εξομολογήσεις. "Μέσα στην πόλη αριθμός, χαράματα Τετάρτη, τους δρόμους παίρνεις μοναχός, σβησμένος απ' το χάρτη". Τραγούδια αγαπημένα στη συνέχεια από τις "Κακές συνήθειες", αλλά και από το "Παραμύθι με λυπημένο τέλος" αγκάλιασαν τη βραδιά μας. Ποια είναι η κακή συνήθεια που την τραγουδάμε; "Κακή συνήθεια - λέει ο Μ. Πασχαλίδης - είναι η μνήμη και η απουσία της. Η μνήμη, γιατί είναι βασανιστική και η απουσία της, γιατί είναι ολέθρια και για τους ανθρώπους και για τους λαούς".Οσο για το παραμύθι με το λυπημένο τέλος, μα, γιατί "στη ζωή μας, παρά την έντονη αμερικανοποίηση, όλα τα παραμύθια δεν έχουν χάπι εντ. Υπάρχουν και παραμύθια, που έχουν λυπημένο τέλος κι αυτά έχει περισσότερη σημασία να τα τραγουδάς".

Τη μουσική σκυτάλη ο Μίλτος Πασχαλίδης την παρέδωσε στην Αφροδίτη Μάνου και τα τραγούδια της, με ένα "καράβι κόκκινο", συνέχισαν το ταξίδι μας μέχρι τις 11 το βράδυ, όταν η συντροφιά μεγάλωσε με τους αγαπημένους παιδικούς φίλους, τους "Πυξ - Λαξ", που μέσα από την πορεία και το έργο τους τονίζουν επίμονα την προσήλωσή τους στις λαϊκές συνοικίες, στις οποίες μεγάλωσαν. Με τους "Πρίγκιπες της δυτικής όχθης",η "χειραψία" είναι σχέση ουσίας και όχι ένα τυπικό πρωτόκολλο.

Μανώλης Φάμελλος και "Ποδηλάτες",ένα νεανικού παλμού συγκρότημα, πήρε πρώτο θέση στη "Μουσική Σκηνή" του Φεστιβάλ, χτες το βράδυ. Ενα συγκρότημα φοιτητικής "αφετηρίας" (σπούδαζαν όλοι στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΑΠΘ), που σύντομα κατέλαβε σημαντική θέση στις μουσικές προτιμήσεις του νεολαιίστικου κοινού, καθώς συνδυάζει τον ηλεκτρονικό ήχο με ακουστικά όργανα και κρουστά και με έναν ανήσυχο στίχο, ενώ σταδιακά "αφομοιώνει" στη δουλιά του στοιχεία της μουσικής μας παράδοσης. Το γνωστό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης, που "κατέκτησε" και την Αθήνα, "ποδηλάτησε" με κέφι και πολλά όμορφα τραγούδια της μέχρι τώρα δισκογραφικής δουλιάς του.

Τη "σκυτάλη" στη "Μουσική Σκηνή", παρέλαβαν από τους "Ποδηλάτες" στις 11 το βράδυ κάτι ...μουσικότατα "υπόγεια ρεύματα".Λέμε για το ομώνυμο, δημοφιλέστατο στους νέους, συγκρότημα "Υπόγεια Ρεύματα",που με υπόκρυφο ρομαντισμό, με φαινομενική "σκληρότητα", μια και επικρατεί ο ηλεκτρικός ήχος,"μιλά" με οργή για τις "τσαλακωμένες μέρες" μας, αυτές που περισσότερο "τσαλακώνουν" τη νέα γενιά, που, όμως, θέλει, μπορεί και πρέπει να αντιδράσει και να δημιουργήσει όμορφες "ατσαλάκωτες" μέρες, "το ροκ του μέλλοντός της".

"Λόγο" είχε και χτες - αργά το βράδυ, τότε που κοπάζει η μουσική πολυφωνία - ο κινηματογράφος.Ο ελληνικός κινηματογράφος του, πιο παραγκωνισμένου από την κινηματογραφική "αγορά" και το κύκλωμα διανομής ταινιών, είδους, συνήθως είδος δημιουργίας ανήμπορων οικονομικά, νέων σε ηλικία κινηματογραφιστών. Του μικρού μήκους.Στο "στέκι" του κινηματογράφου, λοιπόν, χτες προβλήθηκαν οι μικρού μήκους ταινίες:"Μικρές μέρες" του Κ. Μαχαίρα,"Το ποτάμι" του Α. Μπασαλούκα και "Resitativo" του Α. Κυριακίδη.Μετά τις προβολές των ταινιών, έγινε συζήτηση των δημιουργών με το κοινό, για τα προβλήματα, αλλά και την αξία της μικρού μήκους ταινίας.

Το σημερινό πρόγραμμα:

Κεντρική εξέδρα: Στις 8 μ.μ., η Μαρία Δημητριάδη και ο Γιάννης Θωμόπουλος,στις 9 μ.μ. η ομιλία του Νίκου Σοφιανού,στις 10 μ.μ. ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου,στις 11.30 μ.μ. οι Γεράσιμος Ανδρεάτος και Παντελής Θαλασσινός.

Μουσική Σκηνή: Στις 7.30 μ.μ. Συζήτηση για την ΟΝΕ, στις 10 μ.μ. Κουβανέζικο Συγκρότημα CHICUELO SON, στις 11 μ.μ. ο Κ. Μάντζιος.

Λαϊκό Στέκι: Στις 8 μ.μ. ο Σύλλογος Διάδοσης Δημοτικών Χορών και Τραγουδιών, στις 10 μ.μ. ο Λάκης Χαλκιάς και στις 11.30 ο Βαγγέλης Κορακάκης.

Χώρος Τέχνης και Δημιουργίας: Στις 7.30 μ.μ. παραδοσιακή μουσική, στις 8.30 μ.μ. αφιέρωμα στην Κατερίνα Χαριάτη,στις 10 μ.μ. συναυλία με τον Στ. Ψαραδάκο,στις 11 μ.μ. μουσική από το συγκρότημα "Παλιά Ρεζέρβα".

Κεντρική εξέδρα: Στις 7.15 μ.μ. πολυφωνικά Ηπείρου, με το Σύλλογο "Χαονεία", στις 8 μ.μ. ομιλία της Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα,στις 9 μ.μ. η Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης",με τους Μ. Μητσιά,Μ. Φαραντούρη,Σωτηρία Λεονάρδου,και Μ. Δημητριάδη,στις 10 μ.μ. ο Γ. Νταλάρας.

Μουσική Σκηνή: Στις 7 μ.μ. ελληνικό ροκ, με το συγκρότημα "VADE RETRO", στις 9 μ.μ. μουσική παράσταση "Η Ελλάδα με τα χίλια πρόσωπα" με την Χαρά Αργυροπούλου και τον Νίκο Τουλιάτο,στις 10 μ.μ. συναυλία του Ν. Πορτοκάλογλου.

Λαϊκό Στέκι: Στις 7 μ.μ. μεικτή χορωδία - μαντολινάτα του Συλλόγου Φαρακλάδων Κεφαλονιάς "Η Εύγερος" (διευθύνει ο Παναγιώτης Μπαρμπάτης), στις 9 μ.μ. η Αναστασία Μουτσάτσου και στις 10.30 μ.μ. ο Μπάμπης Τσέρτος.

Χώρος Τέχνης και Δημιουργίας: Στις 7 μ.μ. αφιέρωμα στην τζαζ, στις 9 μ.μ. αφιέρωμα στην Κατερίνα Χαριάτη,στις 9.30 μ.μ. αφιέρωμα στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι,στις 10.30 παραδοσιακή μουσική.

Ηταν εκεί και περίμεναν. Εκατοντάδες νέοι με όνειρα, δροσιά, κέφι, ζωντάνια. Η πολιτεία της ΚΝΕ είχε ανοίξει, στολισμένη στα κόκκινα, φορούσε τα καλά της, τα... αγωνιστικά της. Ο χώρος μπροστά από την Κεντρική Εξέδρα γεμάτος. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Διονύσης Τσακνής ήταν κι αυτοί εκεί. Για την 3η ή 4η χρονιά, όπως είπαν.

Με ένα τραγούδι για εκκίνηση ήξεραν ότι θα πυροδοτούσαν την πρώτη σπίθα και το είπαν: "Ρίξε κόκκινο στη νύχτα". Κι αυτό ήταν το σύνθημα. Η "τέχνη που κυκλοφορεί στα εθνικά μπαλκόνια" είχε πάρει ήδη την απάντησή της από τα τραγούδια που γίνονται "σύντροφοι" και από τους συντρόφους που τραγουδάνε. Και από οράματα που πνίγονται, όταν όμως βρίσκουν μουσική, τότε "ξεχύνονται" ασυγκράτητα. Ενας ποταμός από φωνές και χέρια ρυθμικά συνταιριασμένα με τους δύο καλλιτέχνες.

Εμοιαζε μάλλον με συνομιλία. "Κρατάω το στόμα μου κλειστό, τα χείλη μου ματώσανε", έλεγαν εκείνοι και οι νέοι τραγουδούσαν... "Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε", συνέχιζαν και οι φωνές γίνονταν πιο ορμητικές. "Τα όνειρα των εραστών ποτέ δε σβήνουν" και ο στίχος ήταν το επιμύθιο. Οι ρυθμικές κινήσεις των κορμιών ήταν το νεύμα της επιβεβαίωσης του στίχου, που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε ανακουφιστικός.

Οι τρυφερές μπαλάντες εναλλάσσονταν με δυνατές κιθάρες, που παρασύρουν στο ρυθμό τους. Ετσι κύλησε όλη η συναυλία μαζί τους, "γυρίζοντας τις πλάτες τους στο μέλλον. Στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε...". Ατενίζοντας ένα αλλιώτικο αύριο.

Αλλά και τον επόμενο καλλιτέχνη. "Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας μοναχικός βάρδος, που η μουσική του έπαιζε στοιχήματα με τον καιρό. Ηταν θέμα χρόνου το πότε θα άρχιζαν να γυρίζουν όλοι γύρω του, όπως γυρνούν οι πεταλούδες γύρω από τη λάμπα".

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και ο μοναχικός βάρδος, ο Σωκράτης Μάλαμας,βρέθηκε στη σκηνή του Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Λιτός, σεμνός, σχεδόν αθόρυβος και είχε πολλά να πει. "Παραμύθια" και "Ασπρόμαυρες Ιστορίες", από τους πρώτους δίσκους. Λόγια της "Ημέρας και της Νύχτας", ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή. Τσιγάρο ατέλειωτο τα τραγούδια του, καημός, κατάνυξη, σχεδόν σιωπηρή συνομιλία με τον διπλανό μας. Χρειάστηκε μόνο μία ώρα για να διηγηθεί τις ιστορίες από "13.000 ημέρες", τον τελευταίο του δίσκο.

Ομάδα συντακτών και φωτογράφων του "Ρ"