Ηταν εκεί και περίμεναν. Εκατοντάδες νέοι με όνειρα, δροσιά, κέφι, ζωντάνια. Η πολιτεία της ΚΝΕ είχε ανοίξει, στολισμένη στα κόκκινα, φορούσε τα καλά της, τα... αγωνιστικά της. Ο χώρος μπροστά από την Κεντρική Εξέδρα γεμάτος. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Διονύσης Τσακνής ήταν κι αυτοί εκεί. Για την 3η ή 4η χρονιά, όπως είπαν.

Με ένα τραγούδι για εκκίνηση ήξεραν ότι θα πυροδοτούσαν την πρώτη σπίθα και το είπαν: "Ρίξε κόκκινο στη νύχτα". Κι αυτό ήταν το σύνθημα. Η "τέχνη που κυκλοφορεί στα εθνικά μπαλκόνια" είχε πάρει ήδη την απάντησή της από τα τραγούδια που γίνονται "σύντροφοι" και από τους συντρόφους που τραγουδάνε. Και από οράματα που πνίγονται, όταν όμως βρίσκουν μουσική, τότε "ξεχύνονται" ασυγκράτητα. Ενας ποταμός από φωνές και χέρια ρυθμικά συνταιριασμένα με τους δύο καλλιτέχνες.

Εμοιαζε μάλλον με συνομιλία. "Κρατάω το στόμα μου κλειστό, τα χείλη μου ματώσανε", έλεγαν εκείνοι και οι νέοι τραγουδούσαν... "Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε", συνέχιζαν και οι φωνές γίνονταν πιο ορμητικές. "Τα όνειρα των εραστών ποτέ δε σβήνουν" και ο στίχος ήταν το επιμύθιο. Οι ρυθμικές κινήσεις των κορμιών ήταν το νεύμα της επιβεβαίωσης του στίχου, που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε ανακουφιστικός.

Οι τρυφερές μπαλάντες εναλλάσσονταν με δυνατές κιθάρες, που παρασύρουν στο ρυθμό τους. Ετσι κύλησε όλη η συναυλία μαζί τους, "γυρίζοντας τις πλάτες τους στο μέλλον. Στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε...". Ατενίζοντας ένα αλλιώτικο αύριο.

Αλλά και τον επόμενο καλλιτέχνη. "Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας μοναχικός βάρδος, που η μουσική του έπαιζε στοιχήματα με τον καιρό. Ηταν θέμα χρόνου το πότε θα άρχιζαν να γυρίζουν όλοι γύρω του, όπως γυρνούν οι πεταλούδες γύρω από τη λάμπα".

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και ο μοναχικός βάρδος, ο Σωκράτης Μάλαμας,βρέθηκε στη σκηνή του Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Λιτός, σεμνός, σχεδόν αθόρυβος και είχε πολλά να πει. "Παραμύθια" και "Ασπρόμαυρες Ιστορίες", από τους πρώτους δίσκους. Λόγια της "Ημέρας και της Νύχτας", ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή. Τσιγάρο ατέλειωτο τα τραγούδια του, καημός, κατάνυξη, σχεδόν σιωπηρή συνομιλία με τον διπλανό μας. Χρειάστηκε μόνο μία ώρα για να διηγηθεί τις ιστορίες από "13.000 ημέρες", τον τελευταίο του δίσκο.