"Είναι ρεαλιστικές οι παρακάτω - ενδεικτικές - προτάσεις, κάτω από μια άλλη πολιτική και κυβερνητική εξουσία, που αντιπροσωπεύει πραγματικά τα λαϊκά στρώματα και δεν είναι αντιπρόσωπος ή υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων.

Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα χωρίς δυνατότητες ανάπτυξης. Παρά τη μακρόχρονη ληστεία που έχει υποστεί, διαθέτει ακόμα συγκριτικά πλεονεκτήματα.

1.Το πρόβλημα της διατροφής μπορεί να λυθεί στην Ελλάδα με την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής, χωρίς βεβαίως τις επιλογές και τις δεσμεύσεις της ΚΑΠ και του ΠΟΕ, σε αντίθεση με την Ατζέντα 2000. Τα προϊόντα μας είναι και ανταγωνιστικά, ικανά να ανοίξουν δρόμους εμπορικών σχέσεων, ακόμα και με τα σημερινά διεθνή στάνταρ και δεδομένα. Η γεωργία, η αλιεία, η κτηνοτροφία αποτελούν σημαντική βάση για τη διατροφή του λαού. Αναδιαρθρώσεις χρειάζονται, όχι αυτές που επιβάλλει η ΕΕ, αλλά αυτές που επιβάλλουν οι σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες, η πρόοδος γενικά, π.χ., η αντιστροφή της σχέσης γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.

2.Βεβαίως το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται όσο επιτρέπεται η ασυδοσία στις εισαγωγές, όσο κυριαρχούν οι συμφωνίες της ΕΕ με τις άλλες καπιταλιστικές χώρες, με κριτήριο τι συμφέρει τις πολυεθνικές των τροφίμων. Εννοείται ότι δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής και της βιομηχανίας τροφίμων και άλλων παραγώγων προϊόντων όσο σκύβουμε ευλαβικά στις απαιτήσεις των ΗΠΑ στον τομέα του εμπορίου αγροτικών προϊόντων.

3.Ο μικρός κατακερματισμένος αγροτικός κλήρος μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπιστεί, όχι με τη δημιουργία μεγάλων καπιταλιστικών νοικοκυριών και το ξεκλήρισμα, αλλά με λαϊκούς αγροτικούς συνεταιρισμούς που προστατεύονται από το κράτος και το δημόσιο τομέα με μέτρα αντιμονοπωλιακά.

4.Η Ελλάδα μπορεί να αναπτύξει τους 21 κλάδους μεταποίησης που σήμερα βρίσκονται σε φάση συρρίκνωσης, ή υποκατάστασης από δραστηριότητες ενδιάμεσων προϊόντων ή φασόν.

5.Η Ελλάδα διαθέτει ζωντανές και κερδοφόρες δημόσιες, τώρα υπό ιδιωτικοποίηση ή ήδη ιδιωτικοποιημένες, επιχειρήσεις, όπως ΟΤΕ, ΔΕΗ κλπ., που με τα σημερινά σύγχρονα δεδομένα - αλλά και με τον όρο ότι είναι πραγματικά κοινωνικοποιημένες, ανήκουν στο λαό - μπορούν σήμερα να γίνουν μοχλοί γενικότερης ανάπτυξης, τόσο της παραγωγικής βάσης της χώρας, όσο και παραγωγής επιστημονικής γνώσης και τεχνογνωσίας".

"Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο ελληνικός λαός έχει ακούσει ότι είναι ουτοπία να διεκδικεί την κοινωνική ή ακόμα και την εθνική απελευθέρωσή του. Το "δε γίνεται τίποτε", το "καλύτερα να φιλάς το χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις", αποτελεί πολύ συνηθισμένο επιχείρημα. Μόνο που αυτό το επιχείρημα το διαδίδουν εκείνοι που έχουν συμφέρον από την απάθεια, την αδιαφορία, την απογοήτευση και την υποταγή του λαού.

Ξέρουμε ότι για άλλη μια φορά θα προκαλέσουμε την απάντηση ότι ο σοσιαλισμός απέτυχε, κατέρρευσε κλπ.

Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, για την εθνική ανεξαρτησία, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού δεν απέτυχε. Οποιος το ισχυρίζεται, είναι σα να αγνοεί τις νίκες και τις κατακτήσεις των λαών του 20ού αιώνα. Είναι σα να αρνείται την ίδια την ιστορική πρόοδο.

Δεν είναι σήμερα το 1989, το 1990 - '91, τα χρόνια δηλαδή εκείνα που ίσχυσε το γνωστό μας, "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται". Δε θα επιστρατεύσουμε ιστορικές αποδείξεις που υπάρχουν, απλά σας λέμε, όσοι επιμένετε να κάνετε το άσπρο - μαύρο, να μελετήσετε τις πάμπολλες πια αμερικανικές και διεθνείς εκδόσεις, που ομολογούν και παραδέχονται την οικονομική ανάπτυξη που συντελέστηκε στα πλαίσια του σοσιαλισμού, τη λύση βασικών κοινωνικών προβλημάτων, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν λυθεί όλα τα προβλήματα που συνδέονται με την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής παραγωγικότητας. Σας θυμίζουμε επίσης ότι η σοσιαλιστική οικονομία άρχισε να διαλύεται, όταν ακριβώς εφαρμόστηκαν οι συνταγές της οικονομίας της καπιταλιστικής αγοράς.

Δε χρειάζεται επίσης να μιλήσουμε αναλυτικά για τον αρνητικό και διαβρωτικό ρόλο που έπαιξε ο παγκόσμιος καπιταλισμός στην υπεράνθρωπη προσπάθεια να οικοδομηθεί ένα νέο κοινωνικό σύστημα, για το οποίο δεν υπήρχε προηγούμενη πείρα.

Πουθενά και ποτέ οι κοινωνικοί - απελευθερωτικοί αγώνες δεν αποδείχτηκαν ουτοπικοί, αλλιώς θα είχαμε μείνει στην εποχή της αθηναϊκής δουλοκτητικής δημοκρατίας, της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, της οθωμανικής.

Το θέμα είναι πόσο έγκαιρα θα ξεκινήσει αυτή η μεγάλη παλλαϊκή προσπάθεια.

Βεβαίως, αν τα πράγματα μείνουν ως έχουν σήμερα, τότε είναι βέβαιο ότι στην Ελλάδα τα πάντα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή, θα απαιτηθούν μεγάλες ρήξεις και αναμετρήσεις.

Αλλά και τότε ο λαός, οι λαοί, θα τα καταφέρουν".

Τα οικονομικά στοιχεία από μόνα τους, η σχέση των λαϊκών εισοδημάτων και των κερδών δείχνουν ότι το χάσμα ανάμεσα στις βασικές τάξεις της κοινωνίας μας, την αστική και την εργατική, έχει βαθύνει, έχει γίνει πιο μεγάλο, έχει βαθύνει και έχει γίνει πιο πλατιά η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα συμφέροντα των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού και της πλουτοκρατίας

Το θέμα είναι να ξεκινήσει από τώρα η μεγάλη λαϊκή προσπάθεια, που θα κάνει δυνατή την ανάδειξη μιας νέας κυβερνητικής εξουσίας, μιας λαϊκής κυβέρνησης, που θα εκπροσωπεί αποκλειστικά και μόνο τα λαϊκά στρώματα, θα συγκρούεται με τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, με τα μονοπώλια, τις πολυεθνικές, που θα επιχειρήσει βαθιές αλλαγές και ρήξεις με τη σημερινή κατάσταση. Αυτή η ανάγκη ωριμάζει σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη

"Το ΚΚΕ έχει πολιτική πρόταση με οικονομική και κοινωνική βάση. Αυτή δε γίνεται αποδεκτή από την κυβέρνηση και τα άλλα πολιτικά κόμματα. Αυτό δε σημαίνει ότι η πρότασή μας είναι ανεδαφική. Απλώς έχει άλλη πολιτική κατεύθυνση, στηρίζεται στη λογική της ρήξης με τα βάθρα και τα στηρίγματα αυτής της κοινωνίας. Η ρεαλιστικότητά της στηρίζεται στον αγώνα για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων. Εμείς, δουλεύουμε για να πείσουμε το λαό για τη ρεαλιστικότητα και την αναγκαιότητα της ρήξης με τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας, για την αναγκαιότητα αντίθεσής του με τα μονοπώλια.

Δεν μπορούμε να μπούμε στη λογική της προσαρμογής στη σημερινή τάξη πραγμάτων. Από εκεί και πέρα, βεβαίως, είναι θέμα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού να επιλέξει.

Οταν λέμε ότι το χάσμα του πλούτου και της φτώχειας βαθαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της ηπείρου αυτής, είναι αλήθεια ή ψέματα;

Εμείς δεν έχουμε δικά μας στοιχεία, τα στοιχεία της ΕΕ και του ΟΗΕ χρησιμοποιούμε, που, αν και μαγειρεμένα, παρ' όλα αυτά δεν μπορούν να αλλοιώσουν την πραγματικότητα.

Οταν λέμε ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν εγγυώνται την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή, δεν εγγυώνται τα ελληνικά σύνορα, λέμε αλήθεια ή ψέματα;

Οταν λέγαμε ότι είναι μύθος η άποψη ότι η παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα εξασφαλίζουν από μόνες τους την ευημερία σε μια χώρα και την απαλλάσσουν από την οικονομική κρίση και την αστάθεια, λέγαμε αλήθεια ή ψέματα;

Μιλούσαμε αναχρονιστικά, όταν σας λέγαμε ότι οι περίφημες τίγρεις της Νοτιοανατολικής Ασίας θα καταρρεύσουν, ότι δεν αποτελούν μοντέλο και όραμα ανάπτυξης;

Δώστε εξήγηση πού οφείλεται η κρίση της Ιαπωνίας, της χώρας με τη μεγάλη παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, με τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό, την περίφημη εργασιακή πειθαρχία, με τις απεργίες που γίνονται με τα λευκά περιβραχιόνια.

Δώστε μια εξήγηση, γιατί σήμερα οι διεθνείς οργανισμοί αγωνιούν για την κρίση που έχει ξεσπάσει στις ΗΠΑ, τη χώρα - πιλότο για το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.

Δώστε μια εξήγηση, γιατί στη Γερμανία φουντώνει η ανεργία, σε μια χώρα που θεωρείται επίσης πιλότος για την ευρωπαϊκή πολιτική.

Δώστε μια εξήγηση, γιατί οι οικονομολόγοι επιστήμονες, τα διεθνή ινστιτούτα ομολογούν αυτό που εμείς λέγαμε και εσείς γελάγατε, ότι δεν πρόκειται για κρίση στις χρηματαγορές, αλλά για κρίση που αφορά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Σας θυμίζω ότι υποστηρίζατε πως οι επενδύσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας και αντιμετωπίζουν την ανεργία. Και στην Ελλάδα και παντού αποδείχτηκε ότι αυτό το δίδυμο δε στέκει, επενδύσεις μπορεί να γίνονται, αλλά η ανεργία μεγαλώνει.

Μας είπατε πολλές φορές ότι η αύξηση των μισθών φέρνει πληθωρισμό και ο πληθωρισμός φέρνει ανεργία, άρα πρέπει να πέσει ο πληθωρισμός για να χτυπηθεί η ανεργία.

Παντού - και στην Ελλάδα - υπάρχει το φαινόμενο: Να μειώνεται ο πληθωρισμός και να ανεβαίνει η ανεργία.

Εξηγήστε στον ελληνικό λαό τι κερδίζει από την αύξηση του ΑΕΠ, από τις τοποθετήσεις ξένων κεφαλαίων στην Ελλάδα, από τη φυγή κεφαλαίων και κερδών στο εξωτερικό, από τις επενδύσεις Ελλήνων κεφαλαιοκρατών στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Από όποια πλευρά και να εξετάσει κανείς τα διάφορα σχέδια της ΕΕ, τα προγράμματά της, τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, θα βγει το συμπέρασμα ότι καμία υπόσχεση δε δικαιώθηκε. Δικαιώθηκαν οι υποσχέσεις στο μεγάλο κεφάλαιο".

"Το θέμα είναι να ξεκινήσει από τώρα η μεγάλη λαϊκή προσπάθεια που θα κάνει δυνατή την ανάδειξη μιας νέας κυβερνητικής εξουσίας, μιας λαϊκής κυβέρνησης, που θα εκπροσωπεί αποκλειστικά και μόνο τα λαϊκά στρώματα, θα συγκρούεται με τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, με τα μονοπώλια, τις πολυεθνικές, που θα επιχειρήσει βαθιές αλλαγές και ρήξεις με τη σημερινή κατάσταση. Αυτή η ανάγκη ωριμάζει σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η κοινωνικοπολιτική λαϊκή συσπείρωση πρέπει να έχει ως αφετηρία της σήμερα τον αγώνα κατά της ΟΝΕ. Η ΟΝΕ αποτελεί για μας τη βασική γραμμή συσπείρωσης του ελληνικού λαού, τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κόμματα στο πολιτικό επίπεδο σήμερα.

Εμείς παλεύουμε για να μπει η Ελλάδα σε ένα δρόμο ανάπτυξης που κριτήριο της παραγωγής δε θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Οπου τα επιτεύγματα της ανώτατης τεχνικής και της τεχνολογίας, της επιστήμης, θα ανήκουν στο λαό, επομένως δε θα μετατρέπονται σε εργαλεία και όπλα εκμετάλλευσης και χειραγώγησής του.

Εμείς παλεύουμε για μια Ελλάδα που συμμετέχει πολύ ενεργά στις διεθνείς σχέσεις, προσπαθώντας αυτές να οικοδομηθούν, με κριτήριο το αμοιβαίο συμφέρον, την ισοτιμία, και όχι με βάση το δίκαιο του ισχυρού και του "διαίρει και βασίλευε".

Εμείς παλεύουμε, για να μπει η Ελλάδα σε ένα δρόμο ανάπτυξης που θα αντιμετωπίζει ριζικά τα πιο βασανιστικά προβλήματα, που βιώνει σήμερα ο εργαζόμενος εδώ και στην Ευρώπη, την ανεργία και την υποαπασχόληση, την εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το αύριο, την υποτίμηση και περιφρόνηση του ρόλου και της προσωπικότητας, την παραβίαση των δικαιωμάτων και της ελευθερίας του.

Αυτός ο δρόμος είναι ασυμβίβαστος με τη σημερινή πολιτική, είναι ασυμβίβαστος με την υποταγή και συμμόρφωση στην ΟΝΕ. Αυτός ο δρόμος, για να γίνει ρεαλιστικός, για να δημιουργήσει προϋποθέσεις σταθερών και βιώσιμων κατακτήσεων, απαιτεί συνεχή και σχεδιασμένη, μελετημένη αλλά πάντα αποφασιστική αντιπαράθεση, με τους φορείς και τα κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου, εντός Ελλάδας και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πρόκειται για έναν αγώνα, που θα έχει τη βάση του μέσα στην Ελλάδα, αλλά θα απλώνει τη δράση του πέρα από τα σύνορά της, θα συντονίζεται με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις των ευρωπαϊκών χωρών, και ακόμα πιο πέρα, με κάθε σκίρτημα και δράση που αναπτύσσεται στα Βαλκάνια, στις χώρες της μεσογειακής λεκάνης.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν είναι καθόλου εύκολο, η Ελλάδα να αλλάξει τροχιά όσο είναι δεσμευμένη τυπικά και ουσιαστικά μέσα στο παγκόσμιο σύστημα καταμερισμού εργασίας, που βασίζεται εκτός των άλλων και σε ένα σύστημα αποικιοκρατικών σχέσεων. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αποδέσμευση της χώρας από τις λεόντειες συμφωνίες και δεσμεύσεις δεν είναι μια απλή υπόθεση, γιατί οι διεθνείς μηχανισμοί επιβάλλουν τις επιλογές τους και σε χώρες που δεν είναι ενταγμένες σε διεθνείς οργανισμούς. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι μπορεί η Ελλάδα να αποτελέσει μια νησίδα λαϊκής ευημερίας και λαϊκής κυριαρχίας - εξουσίας μέσα σε μια Ευρώπη που ηγεμονεύεται από την ΕΕ, σε μια Ευρώπη της ΟΝΕ, των προγραμμάτων σύγκλισης και σταθερότητας, της συνθήκης του Αμστερνταμ σήμερα και ποιος ξέρει ποιας άλλης συνθήκης αύριο.Επομένως η διεθνής διάσταση της πάλης, η ενοποίηση των προσπαθειών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενάντια στην ΕΕ, για τη διάλυση αυτού του κλαμπ των καπιταλιστών, είναι αναγκαία και ζωτική".

"Είτε πιαστούν τα κριτήρια της ΟΝΕ είτε δεν πιαστούν, είτε τροποποιηθούν τα κριτήρια της ΟΝΕ, είτε δεν τροποποιηθούν, ΔΕ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ: Η κρίση θα βαθαίνει, η φτώχεια θα μεγαλώνει, ο πλούτος θα γίνεται όλο και πιο προκλητικός και επικίνδυνος, η καταστολή και η πολεμική εμπλοκή θα είναι στην ημερήσια διάταξη.

Ακόμα και αν για πολιτικούς λόγους προχωρήσετε σε μια χαλάρωση της πολιτικής σας, υπέρ του λαού, τα όποια οφέλη θα είναι ψίχουλα, για λίγους, θα οδηγήσουν σε ανακύκλωση της κρίσης σε ανώτερο επίπεδο.

Η πολιτική που ακολουθείται χρόνια τώρα στην Ελλάδα, και χαίρει εκτιμήσεως από την ΕΕ, τον ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ, αν δε γίνουν δραστικές πολιτικές αλλαγές με την παρέμβαση του λαού, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, να κηρυχτεί η χώρα επίσημα σε χρεοκοπία. Η Ελλάδα θα είναι όχι μόνο η τελευταία χώρα της ΕΕ σε κάποιους δείκτες, αλλά ο αδύνατος κρίκος της, πράγμα που βάζει επί τάπητος την αναγκαιότητα, αλλά και τη δυνατότητα ριζικών κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών, πάντα με τη λαϊκή παρέμβαση.

Εννοείται ότι οι προτάσεις της ΝΔ δε συζητιούνται από εμάς, είναι εξίσου άγριες, αντιλαϊκές.

Οσοι σε αυτή την αίθουσα ισχυρίζονται ότι μπορεί να πάμε στην ΟΝΕ με άλλη, φιλολαϊκή πολιτική, δε λένε την αλήθεια ή είναι ουτοπιστές.

Ο σκοπός καθορίζει τα μέσα και την τακτική. Αποχρώσεις στη διαχείριση μπορεί να υπάρξουν, αλλά η πολιτική και η διαχείριση θα είναι νεοφιλελεύθερη.

Οι διάφορες εναλλακτικές προτάσεις που ακούμε δεν έχουν καμία αξία, γιατί δεν περιέχουν ούτε φραστικά έστω μέτρα κατά του μεγάλου κεφαλαίου.

Ακούει ο ελληνικός λαός ότι καλή λύση είναι να παρθούν μέτρα που να βάλουν ορισμένους κανόνες στην κίνηση του μεγάλου κεφαλαίου. Τέτοιοι κανόνες μπορεί να μπουν, ήδη οι 7 πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες συνέταξαν μνημόνιο.

Τα μέτρα που παίρνονται - αν και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπουν σε εφαρμογή - δεν αφορούν τους λαούς και τη ζωή τους. Καταβάλλονται απέλπιδες προσπάθειες να μπουν σε κάποια τάξη οι μεταξύ τους σχέσεις, να συμπεριφερθεί το κεφάλαιο σαν μια ενωμένη διεθνής δύναμη, ώστε η κρίση της μιας χώρας να μην παρασύρει τη μια χώρα μετά την άλλη.

Οι ΗΠΑ μείωσαν τα επιτόκια, αλλά αυτό δεν το έκαναν για τον αμερικανικό λαό, αλλά για να διασώσουν τις εξαγωγές προς τη Βραζιλία, ώστε να μικρύνει το αμερικανικό έλλειμμα. Από το αλισβερίσι αυτό οι δύο λαοί δε θα κερδίσουν, ούτε ίσως και ψίχουλα.

Η ΝΔ σαφώς λέει ότι χρειάζονται πιο γρήγορα μέτρα, επιτάχυνση μέτρων για την ΟΝΕ. Δε διαφωνεί λοιπόν στην ουσία, αλλά, ας το πούμε, στους ρυθμούς. Υποθέτω ότι η ηγεσία της ΝΔ, αλλά και τα επιστημονικά της επιτελεία γνωρίζουν καλά ότι οι ρυθμοί προώθησης μιας πολιτικής δεν είναι ζήτημα μόνο υποκειμενικό και ικανότητας, αλλά έχει σχέση και με τη λειτουργία των αντικειμενικών νόμων της οικονομίας, αλλά και των συγκεκριμένων διεθνών εξελίξεων.

Οι λεγόμενες αποκρατικοποιήσεις δεν μπορούν να γίνουν εύκολα με προγραμματισμό, π.χ. παγκόσμια πουλιούνται όλα, οι αγοραστές δεν είναι ούτε απεριόριστοι, ούτε απεριόριστα αποθέματα έχουν. Κάποιες επιχειρήσεις θα πωληθούν γρήγορα, κάποιες θα μείνουν και στα αζήτητα, κάποιες κρατικές επιχειρήσεις θα πωληθούν σε καλή τιμή, κάποιες σε κατώτερη, οι νόμοι της αγοράς είναι αδυσώπητοι.

Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ εναπέθεσαν πολλές ελπίδες ότι θα εξασφαλίσουν φθηνό φυσικό αέριο στις βιομηχανίες, στους βιομηχάνους δηλαδή. Επένδυσαν πολλά στις αποικιοκρατικές συμφωνίες με τη ρωσική κυβέρνηση για το φυσικό αέριο. Τώρα οι βιομήχανοι βλέπουν ότι λόγω της διεθνούς κρίσης, λόγω του ότι στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά μπαίνουν και τα πετρέλαια της Κασπίας(πράγμα που οδηγεί σε πτώση της τιμής του πετρελαίου), γίνεται πιο φθηνό το πετρέλαιο ίσως από το φυσικό αέριο. Τινάζεται στο αέρα η αποικιοκρατική σύμβαση.

Υπάρχουν βεβαίως αποχρώσεις ή και ενδείξεις ότι μπορεί να γίνει και άλλη παραλλαγή διαχείρισης εξαιτίας κυρίως της καπιταλιστικής κρίσης και του φόβου ότι θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τίποτε από όλα αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει τη ζωή του λαού.

Ολοι οι σχεδιασμοί αυτόν το στόχο έχουν: Πώς θα αναπαραχθεί ο καπιταλιστικός κύκλος, πώς θα χαλαρώσει ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες κλπ.

Ορισμένα κόμματα λένε ότι άλλη πολιτική συνιστά η τροποποίηση των αριθμητικών δεικτών της ΟΝΕ, ώστε να παίρνεται υπόψη η κοινωνία και η πραγματική οικονομία. Κατ' αρχήν και αυτοί ή και οι τροποποιημένοι αριθμητικοί στόχοι της ΟΝΕ έχουν ταξικό - κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, αφορούν την πραγματική, δηλαδή την καπιταλιστική οικονομία.

Ακούμε πολλές φορές εδώ στη Βουλή, ότι χρειάζονται νέες, φρέσκες ιδέες. Κατά τη γνώμη μας η συζήτηση αυτή αποτελεί ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ...

Οι "φρέσκες" ιδέες π.χ. του Σρέντερ αφορούν 100.000 θέσεις εργασίας, ενώ οι άνεργοι είναι θάλασσα εκατομμυρίων. Οι "φρέσκες" ιδέες του κ. Σρέντερ αφορούν τη σύσταση ενός ταμείου που θα το χρηματοδοτεί άμεσα και έμμεσα ο γερμανικός λαός, ώστε να αποζημιώνονται οι απολυμένοι ξένοι εργάτες, να μην πληρώνουν δηλαδή οι καπιταλιστές ούτε το αντίτιμο που οφείλουν για την αποζημίωση. Ετσι θα ανοίξουν οι "ασκοί του Αιόλου" εναντίον κατ' αρχήν των ξένων εργατών και όχι μόνο".

""Μαθαίνουμε" ότι η απάντηση στη σημερινή κατάσταση είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας, μια κεντροαριστερή κυβέρνηση. Δικαίωμα, βεβαίως, του κάθε κόμματος είναι να διεκδικεί συμμετοχή σε μια κυβέρνηση, όταν υπάρχουν συγγενείς προσανατολισμοί και στόχοι. Πάντως, ο λαός δεν πρόκειται να σωθεί, αν κάποια κόμματα βρουν τρόπο να συγκυβερνήσουν. Αντίθετα, θα χαθεί νέος πολύτιμος χρόνος.

Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι οι συζητήσεις για την κεντροαριστερά γυροφέρνουν γύρω από γενικόλογα και νεφελώδη συνθήματα και περιφερειακά προβλήματα. Θα πω ένα παράδειγμα, το περίφημο θέμα της λειτουργίας των θεσμών. Το θέμα δεν είναι, αν θα λειτουργούν οι θεσμοί, αλλά τι είδους θεσμοί είναι, ποια πολιτική υπηρετούν. Το προκλητικό δεν είναι μόνο ότι σε ορισμένα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, δαπανήθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια στις εκλογές. Ας πούμε ότι το φαινόμενο αυτό συνδέεται με πολιτικά συμφέροντα. Το τρομακτικό είναι ότι σε αρκετές περιοχές, εκεί που γίνονται μεγάλα έργα, εκεί που θα γίνουν τα έργα της Ολυμπιάδας, εκεί που υπάρχει ενδιαφέρον για αγορά και της παραλίας, αυτοί που καθόριζαν ποιος θα κερδίσει ήταν οι νονοί της νύχτας, οι εργολάβοι και κατασκευαστές, οι μπράβοι τους.

Το τρομακτικό είναι ότι πουλήθηκαν ολόκληρες περιουσίες, για να διαφημιστούν υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι. Τέτοιες θυσίες έγιναν!!!

Το τρομακτικό είναι ότι δοκιμάστηκε, αλλού με επιτυχία και αλλού όχι, να περάσουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση άνθρωποι που εκπροσωπούν ή μανατζάρουν επιχειρήσεις, ή παιδιά του σωλήνα του επιχειρηματικού μάρκετινγκ.

Αυτά τα περί διαφάνειας και λειτουργίας των θεσμών είναι παραμύθια σήμερα, αν δεν μπει νυστέρι στα καπιταλιστικά κεφάλαια, στα κέρδη, στη δράση του μεγάλου κεφαλαίου, που παράγει τη σήψη, τον παρασιτισμό, εκτός βεβαίως ότι διευρύνει και βαθαίνει τη φτώχεια".

"Η κυβέρνηση φαίνεται ότι προβληματίζεται για το θέμα του εκλογικού νόμου, πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι σκέφτεται να τον κάνει χειρότερο.

Και ο εκλογικός νόμος γίνεται μέσο εκβιασμού. Με το πλειοψηφικό σύστημα, ενδεχόμενα και με τους δύο γύρους, γίνεται προσπάθεια να εξασφαλιστούν μονοκομματικές κυβερνήσεις, ή να εξασφαλίσουν ότι μικρότερα κόμματα θα συμπράξουν ή θα στηρίξουν κυβερνήσεις από το φόβο μήπως βρεθούν εκτός Βουλής. Το ιταλικό παράδειγμα, πότε πλειοψηφικό, πότε αναλογικό σύστημα, ανάλογα με τα καλά και συμφέροντα, διδάσκει.

Προχτές ακούσαμε σε συζήτηση στην τηλεόραση από υπουργό της κυβέρνησης ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να ζητά απλή αναλογική, αφού δεν είναι διατεθειμένο να μπει στη στρούγκα της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ ή με οποιοδήποτε άλλο κόμμα της ΟΝΕ. Εμείς θα παλέψουμε για την απλή αναλογική, σαφώς δεν είναι πανάκεια, αλλά δεν μπορεί να επιτρέψουμε να χρησιμοποιείται εκβιαστικά ο εκλογικός νόμος. Το κυβερνητικό και το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, για να λυθεί, απαιτεί πολλά περισσότερα, εκτός από το ζήτημα του εκλογικού νόμου.

Το εκλογικό σύστημα δεν αποτελεί για μας κίνητρο για συνεργασία ή μη συνεργασία. Είναι δημοκρατικό δικαίωμα και θα το διεκδικήσουμε.

Η συνεργασία είναι αναγκαία σήμερα, είναι όρος για να διατηρηθεί η σημερινή κατάσταση, αλλά και για να αλλάξει. Εμείς προσχωρούμε στο δεύτερο τύπο συμμαχιών, γι' αυτές δουλεύουμε".

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν γίνει - για τα μέτρα του καπιταλισμού - πολύ προωθημένες αλλαγές, προσαρμογές. Οπως, π.χ., στη γειτονική Ιταλία, όπου έχουν εμφανιστεί νέα κόμματα, τα παραδοσιακά έχουν χάσει τη δύναμή τους, γίνονται ευρύτερες συνεργασίες. Τα προβλήματα παραμένουν προβλήματα και οξύνονται, συνεχώς ακούγεται ότι γίνονται αναζητήσεις και πάλι αναζητήσεις.

Μετά τις εκλογές ακούσαμε πολλά για την κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών, για την κινητικότητα των ψηφοφόρων κλπ.

Οι διαχωριστικές γραμμές έχουν καταργηθεί ανάμεσα στα προγράμματα και την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διαφορές βεβαίως και υπάρχουν, αλλά από τη σκοπιά των εξελίξεων και της προοπτικής για το λαϊκό κίνημα αυτές είναι ασήμαντες, με την έννοια ότι δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι για να εγκλωβίζεται ο λαός.

Εχει ξεπεραστεί η μονολιθικότητα και ο δογματισμός της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών, που έβλεπαν με επιφύλαξη τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Εχει πάψει πια η αστική τάξη της χώρας μας να αγαπά μονόπλευρα ένα κόμμα. Τη βλέπουμε πόσο έχει αγκαλιάσει σήμερα το ΠΑΣΟΚ, αλλά τη βλέπουμε και έτοιμη να αγκαλιάσει ως και αναχώματα προς τα δεξιά και αριστερά, αρκεί να προχωρήσει το λεγόμενο εθνικό όραμα της ΟΝΕ.

Δεν είμαστε στην εποχή που τα διάφορα "Σχέδια Μάρσαλ" έβαζαν ως όρο να μηδενιστεί η πιθανότητα να βρίσκεται στην ιταλική κυβέρνηση ένας Παλμίρο Τολιάτι, ή στη γαλλική κυβέρνηση ένας Μορίς Τορέζ.

Τώρα, οι διάφοροι Ντ' Αλέμα και Οκέτο, αλλά και οι Πράσινοι της Γερμανίας είναι πολύ καλοδεχούμενοι, αρκεί να μην αλλάξει τίποτε στην πολιτική, αρκεί οι επιλογές της ΕΕ να περπατήσουν. Ο,τι εγκλωβίζει τους λαούς, ό,τι μπερδεύει την κοινωνική και πολιτική συνείδηση, είναι καλό και επιθυμητό. Οι πρώην κομμουνιστές έχουν πέραση, αλλά και οι νυν, αρκεί να προσχωρήσουν στη λογική του μονόδρομου.

Η πολυφωνία στα κόμματα εξουσίας, οι συμμαχικές κυβερνήσεις δε φοβίζουν όπως πριν, αντίθετα, χρησιμοποιούνται ως εργαλεία αποπροσανατολισμού, ως μήτρες νέων και πιο επικίνδυνων αυταπατών.

Οι κοινωνικοταξικές διαχωριστικές γραμμές είναι πιο βαθιές σήμερα, από χτες. Δεν καταργούνται με συνθήματα και θεωρίες.

Μπορεί ορισμένες διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό επίπεδο να έπεσαν και έπεσαν με βάση τη στάση στην ΕΕ, που παίζει καθοριστικό ρόλο στη συναίνεση που κυριαρχεί σήμερα. Αυτό δε σημαίνει ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Τα οικονομικά στοιχεία από μόνα τους, η σχέση των λαϊκών εισοδημάτων και των κερδών δείχνουν ότι το χάσμα ανάμεσα στις βασικές τάξεις της κοινωνίας μας, την αστική και την εργατική, έχει βαθύνει, έχει γίνει πιο μεγάλο, έχει βαθύνει και έχει γίνει πιο πλατιά η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα συμφέροντα των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού και της πλουτοκρατίας.

Εμείς παλεύουμε να εκφραστούν οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, να εκφραστούν οι πραγματικές συσπειρώσεις που βασίζονται στα κοινά ταξικά και γενικότερα κοινωνικά συμφέροντα. Παλεύουμε για να πάρουν οργανωμένη κοινωνική και πολιτική έκφραση αυτά τα συμφέροντα, να ενωθεί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού αγωνιστικά με πρόγραμμα, σχέδιο και στρατηγική προοπτικής.

Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, μας γυρνά πίσω, πολύ πίσω, καθηλώνει".

Με το τέλος της ομιλίας του προέδρου της ΝΔ άρχισε ο καθιερωμένος γύρος δικομματικού "καβγά" ανάμεσα στον Κ. Καραμανλή και τον Κ. Σημίτη, ο οποίος πέρα από τα όποια φραστικά σχήματα αποκάλυψε την ουσιαστική ταύτιση των δύο κομμάτων στα ουσιαστικά πολιτικά θέματα. Τον "καβγά" αυτόν το σχολίασε η Αλ. Παπαρήγα αρχίζοντας την ομιλία της ως εξής:

"Αν αυτός ο διάλογος συνεχιζόταν μέχρι το πρωί, αν πρόβλεπε ο κανονισμός κάτι τέτοιο, θα ήταν ίσως ευκολότερο στον ελληνικό λαό να καταλάβει, ή σε εκείνα τα τμήματα του ελληνικού λαού που δε μας καταλαβαίνουν να κατανοήσουν γιατί λέμε εμείς ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ και στην πολιτική της ΝΔ. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί θίχτηκαν ορισμένοι, ιδιαίτερα από την κυβερνητική πλευρά, όταν προεκλογικά είπαμε τι ΠΑΣΟΚ, τι Νέα Δημοκρατία.

Σε ζητήματα στρατηγικής στην ΟΝΕ, στο ΝΑΤΟ κλπ. πού είναι οι διαφορές; Ολος ο καβγάς είναι οι ρυθμοί απορρόφησης των κοινοτικών πόρων, οι ρυθμοί πραγματοποίησης των στόχων της ΟΝΕ κλπ. Δηλαδή, διαφορές που μπορεί να υπάρξουν και στα πλαίσια ενός κόμματος. Πάντα θα υπάρχουν διαφορές τακτικής και στο εσωτερικό μιας κυβέρνησης και στο εσωτερικό μιας κοινοβουλευτικής ομάδας και ενός κόμματος. Είναι πολύ φυσιολογικό.

Επειδή γίνονται διάφοροι υπαινιγμοί όσον αφορά τον αντιπολιτευτικό αγώνα του ΚΚΕ, εμείς να επαναλάβουμε και από αυτό το βήμα, για άλλη μια φορά, το εξής:

Κριτήριο για μας διαχωρισμού της πολιτικής των κομμάτων δεν μπορεί να είναι γενικά οι τίτλοι "ανάπτυξη της Ελλάδας" και "ενοποίηση της Ευρώπης", διότι δε νομίζω ότι υπάρχει κανένα κόμμα μέσα στην Ελληνική Βουλή που να μην υιοθετεί και να εννοεί αυτούς τους τίτλους, που όμως ο δρόμος δεν είναι ένας και ενιαίος. Και από αυτή την άποψη για μας κριτήριο διαχωρισμού μας με την πολιτική των άλλων κομμάτων είναι η στάση απέναντι στην ΟΝΕ. Είναι κρίσιμο πραγματικά ζήτημα και πολύ σωστά ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της ΝΔ επικέντρωσαν εκεί την ομιλία τους".

Συσπείρωση ενάντια στους κοινωνικούς αγώνες που γεννιούνται και αμφισβητούν τις συνέπειες της πορείας της χώρας προς την ΟΝΕ. Αυτή την απαίτηση εξέφρασε προς τους βουλευτές του κόμματός του προχτές - με εκβιαστικό τρόπο - ο πρωθυπουργός κατά την έναρξη της συζήτησης για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, που ολοκληρώνεται σήμερα τα μεσάνυχτα με τη διενέργεια της σχετικής ανοιχτής ψηφοφορίας.

Από την πλευρά της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, τόνισε ότι ο ελληνικός λαός δεν προτίθεται και δεν ξεγελιέται προκειμένου να κάνει κι άλλες θυσίες για τον ψευδεπίγραφο στόχο της ΟΝΕ, καταγγέλλοντας για μια φορά ακόμα την ουσιαστική συναίνεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε αυτή την προοπτική.

Ενδεικτική των παραπάνω ήταν η αναφορά του Κ. Σημίτη στην ομιλία του όπου αναφέρθηκε στους αγώνες των αναπληρωτών καθηγητών και των εργαζομένων της Ιονικής, σημειώνοντας ότι από την ψηφοφορία πρέπει να πάρουν "ηχηρό μήνυμα" (!) ότι η Βουλή στηρίζει την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική! Με έντονο αυταρχικό ύφος, ο πρωθυπουργός διακήρυξε σε όλους τους τόνους ότι οι προσπάθειες ματαίωσης της πορείας που έχει η χώρα "δε θα έχουν αποτέλεσμα", ένα μήνυμα με παραλήπτες "τον ΣΕΒ και τους άλλους οργανισμούς της καπιταλιστικής εργοδοσίας", όπως παρατήρησε στη συνέχεια η Αλέκα Παπαρήγα.

Από την πλευρά του ο πρόεδρος της ΝΔ Κ. Καραμανλής χαρακτήρισε "προσωπική ήττα" του Κ. Σημίτη το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών, επιχειρώντας να προβάλει το κόμμα του ως το πλέον αξιόπιστο προκειμένου να οδηγήσει την Ελλάδα στην - αποδεκτή ως δεδομένη - πολιτική της ΟΝΕ. Οσο για τον ΣΥΝ, ο πρόεδρος του κόμματος Ν. Κωνσταντόπουλος ζήτησε από την κυβέρνηση να ασκήσει - προκειμένου να επιτύχει το στόχο της ΟΝΕ - "κοινωνικές, πολιτικές συμμαχίες" και "συναινέσεις", φωτογραφίζοντας τον Συνασπισμό ως πρόθυμο σύμμαχο.