""Μαθαίνουμε" ότι η απάντηση στη σημερινή κατάσταση είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας, μια κεντροαριστερή κυβέρνηση. Δικαίωμα, βεβαίως, του κάθε κόμματος είναι να διεκδικεί συμμετοχή σε μια κυβέρνηση, όταν υπάρχουν συγγενείς προσανατολισμοί και στόχοι. Πάντως, ο λαός δεν πρόκειται να σωθεί, αν κάποια κόμματα βρουν τρόπο να συγκυβερνήσουν. Αντίθετα, θα χαθεί νέος πολύτιμος χρόνος.

Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι οι συζητήσεις για την κεντροαριστερά γυροφέρνουν γύρω από γενικόλογα και νεφελώδη συνθήματα και περιφερειακά προβλήματα. Θα πω ένα παράδειγμα, το περίφημο θέμα της λειτουργίας των θεσμών. Το θέμα δεν είναι, αν θα λειτουργούν οι θεσμοί, αλλά τι είδους θεσμοί είναι, ποια πολιτική υπηρετούν. Το προκλητικό δεν είναι μόνο ότι σε ορισμένα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, δαπανήθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια στις εκλογές. Ας πούμε ότι το φαινόμενο αυτό συνδέεται με πολιτικά συμφέροντα. Το τρομακτικό είναι ότι σε αρκετές περιοχές, εκεί που γίνονται μεγάλα έργα, εκεί που θα γίνουν τα έργα της Ολυμπιάδας, εκεί που υπάρχει ενδιαφέρον για αγορά και της παραλίας, αυτοί που καθόριζαν ποιος θα κερδίσει ήταν οι νονοί της νύχτας, οι εργολάβοι και κατασκευαστές, οι μπράβοι τους.

Το τρομακτικό είναι ότι πουλήθηκαν ολόκληρες περιουσίες, για να διαφημιστούν υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι. Τέτοιες θυσίες έγιναν!!!

Το τρομακτικό είναι ότι δοκιμάστηκε, αλλού με επιτυχία και αλλού όχι, να περάσουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση άνθρωποι που εκπροσωπούν ή μανατζάρουν επιχειρήσεις, ή παιδιά του σωλήνα του επιχειρηματικού μάρκετινγκ.

Αυτά τα περί διαφάνειας και λειτουργίας των θεσμών είναι παραμύθια σήμερα, αν δεν μπει νυστέρι στα καπιταλιστικά κεφάλαια, στα κέρδη, στη δράση του μεγάλου κεφαλαίου, που παράγει τη σήψη, τον παρασιτισμό, εκτός βεβαίως ότι διευρύνει και βαθαίνει τη φτώχεια".

"Η κυβέρνηση φαίνεται ότι προβληματίζεται για το θέμα του εκλογικού νόμου, πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι σκέφτεται να τον κάνει χειρότερο.

Και ο εκλογικός νόμος γίνεται μέσο εκβιασμού. Με το πλειοψηφικό σύστημα, ενδεχόμενα και με τους δύο γύρους, γίνεται προσπάθεια να εξασφαλιστούν μονοκομματικές κυβερνήσεις, ή να εξασφαλίσουν ότι μικρότερα κόμματα θα συμπράξουν ή θα στηρίξουν κυβερνήσεις από το φόβο μήπως βρεθούν εκτός Βουλής. Το ιταλικό παράδειγμα, πότε πλειοψηφικό, πότε αναλογικό σύστημα, ανάλογα με τα καλά και συμφέροντα, διδάσκει.

Προχτές ακούσαμε σε συζήτηση στην τηλεόραση από υπουργό της κυβέρνησης ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να ζητά απλή αναλογική, αφού δεν είναι διατεθειμένο να μπει στη στρούγκα της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ ή με οποιοδήποτε άλλο κόμμα της ΟΝΕ. Εμείς θα παλέψουμε για την απλή αναλογική, σαφώς δεν είναι πανάκεια, αλλά δεν μπορεί να επιτρέψουμε να χρησιμοποιείται εκβιαστικά ο εκλογικός νόμος. Το κυβερνητικό και το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, για να λυθεί, απαιτεί πολλά περισσότερα, εκτός από το ζήτημα του εκλογικού νόμου.

Το εκλογικό σύστημα δεν αποτελεί για μας κίνητρο για συνεργασία ή μη συνεργασία. Είναι δημοκρατικό δικαίωμα και θα το διεκδικήσουμε.

Η συνεργασία είναι αναγκαία σήμερα, είναι όρος για να διατηρηθεί η σημερινή κατάσταση, αλλά και για να αλλάξει. Εμείς προσχωρούμε στο δεύτερο τύπο συμμαχιών, γι' αυτές δουλεύουμε".

Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν γίνει - για τα μέτρα του καπιταλισμού - πολύ προωθημένες αλλαγές, προσαρμογές. Οπως, π.χ., στη γειτονική Ιταλία, όπου έχουν εμφανιστεί νέα κόμματα, τα παραδοσιακά έχουν χάσει τη δύναμή τους, γίνονται ευρύτερες συνεργασίες. Τα προβλήματα παραμένουν προβλήματα και οξύνονται, συνεχώς ακούγεται ότι γίνονται αναζητήσεις και πάλι αναζητήσεις.

Μετά τις εκλογές ακούσαμε πολλά για την κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών, για την κινητικότητα των ψηφοφόρων κλπ.

Οι διαχωριστικές γραμμές έχουν καταργηθεί ανάμεσα στα προγράμματα και την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διαφορές βεβαίως και υπάρχουν, αλλά από τη σκοπιά των εξελίξεων και της προοπτικής για το λαϊκό κίνημα αυτές είναι ασήμαντες, με την έννοια ότι δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι για να εγκλωβίζεται ο λαός.

Εχει ξεπεραστεί η μονολιθικότητα και ο δογματισμός της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών, που έβλεπαν με επιφύλαξη τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Εχει πάψει πια η αστική τάξη της χώρας μας να αγαπά μονόπλευρα ένα κόμμα. Τη βλέπουμε πόσο έχει αγκαλιάσει σήμερα το ΠΑΣΟΚ, αλλά τη βλέπουμε και έτοιμη να αγκαλιάσει ως και αναχώματα προς τα δεξιά και αριστερά, αρκεί να προχωρήσει το λεγόμενο εθνικό όραμα της ΟΝΕ.

Δεν είμαστε στην εποχή που τα διάφορα "Σχέδια Μάρσαλ" έβαζαν ως όρο να μηδενιστεί η πιθανότητα να βρίσκεται στην ιταλική κυβέρνηση ένας Παλμίρο Τολιάτι, ή στη γαλλική κυβέρνηση ένας Μορίς Τορέζ.

Τώρα, οι διάφοροι Ντ' Αλέμα και Οκέτο, αλλά και οι Πράσινοι της Γερμανίας είναι πολύ καλοδεχούμενοι, αρκεί να μην αλλάξει τίποτε στην πολιτική, αρκεί οι επιλογές της ΕΕ να περπατήσουν. Ο,τι εγκλωβίζει τους λαούς, ό,τι μπερδεύει την κοινωνική και πολιτική συνείδηση, είναι καλό και επιθυμητό. Οι πρώην κομμουνιστές έχουν πέραση, αλλά και οι νυν, αρκεί να προσχωρήσουν στη λογική του μονόδρομου.

Η πολυφωνία στα κόμματα εξουσίας, οι συμμαχικές κυβερνήσεις δε φοβίζουν όπως πριν, αντίθετα, χρησιμοποιούνται ως εργαλεία αποπροσανατολισμού, ως μήτρες νέων και πιο επικίνδυνων αυταπατών.

Οι κοινωνικοταξικές διαχωριστικές γραμμές είναι πιο βαθιές σήμερα, από χτες. Δεν καταργούνται με συνθήματα και θεωρίες.

Μπορεί ορισμένες διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό επίπεδο να έπεσαν και έπεσαν με βάση τη στάση στην ΕΕ, που παίζει καθοριστικό ρόλο στη συναίνεση που κυριαρχεί σήμερα. Αυτό δε σημαίνει ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Τα οικονομικά στοιχεία από μόνα τους, η σχέση των λαϊκών εισοδημάτων και των κερδών δείχνουν ότι το χάσμα ανάμεσα στις βασικές τάξεις της κοινωνίας μας, την αστική και την εργατική, έχει βαθύνει, έχει γίνει πιο μεγάλο, έχει βαθύνει και έχει γίνει πιο πλατιά η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα συμφέροντα των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού και της πλουτοκρατίας.

Εμείς παλεύουμε να εκφραστούν οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, να εκφραστούν οι πραγματικές συσπειρώσεις που βασίζονται στα κοινά ταξικά και γενικότερα κοινωνικά συμφέροντα. Παλεύουμε για να πάρουν οργανωμένη κοινωνική και πολιτική έκφραση αυτά τα συμφέροντα, να ενωθεί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού αγωνιστικά με πρόγραμμα, σχέδιο και στρατηγική προοπτικής.

Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, μας γυρνά πίσω, πολύ πίσω, καθηλώνει".