Δε θα υπήρχε καταλληλότερο έργο για να κλείσει ο γιορτασμός των 80 χρόνων του ΚΚΕ, από ένα διδακτικό έργο του Μπρεχτ, όπως αυτό που παρουσιάστηκε, στη χτεσινή εκδήλωση, η οποία πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη συγκεκριμένη κρίσιμη ιστορική περίοδο που περνάμε στην Ελλάδα, "Η εξαίρεση και ο κανόνας" του Μπρεχτ είναι το καταλληλότερο, όχι μόνο, γιατί είναι ένα από τα διδακτικά έργα του που γράφτηκαν με στόχο την αφύπνιση των συνειδήσεων των εργαζομένων, αλλά κυρίως γιατί οι ομοιότητες με το σήμερα, σε ό,τι αφορά στα προβλήματα που θέτει, είναι εμφανείς. Για μια ακόμη φορά, όσοι είδαν την παράσταση συνειδητοποίησαν ότι ο Μπρεχτ υπήρξε προφητικός και παραμένει πάντα επίκαιρος, άρα διαχρονικός. Βέβαια, ο μεγάλος συγγραφέας κατέγραφε το τι γινόταν στη Γερμανία του Μεσοπολέμου. Να, όμως, που ξαφνικά βρισκόμαστε σε μια αναβίωση φαινομένων έντονων, ξενοφοβίας, ρατσισμού, μισαλλοδοξίας, κρίσης των θεσμών, της δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα τη διαστρέβλωση κάθε έννοιας, κάθε πραγματικότητας.

Από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή του έργου, τα μηνύματά τουλειτουργούν ευεργετικά σ' αυτό που οι αγωνιστές καλά γνωρίζουν. "Τίποτε φυσικό δεν πρέπει να θεωρούμε στους πονηρούς αυτούς καιρούς που ζούμε". Οταν η αταξία έχει απόλυτα "αναλάβει", οι κομμουνιστές δε σταυρώνουν τα χέρια, δε σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται σε προπαγάνδες του καπιταλισμού και των εκφραστών του. Εναντιώνονται σε κάθε μορφή βίας και εκμετάλλευσης.

Στο έργο του "Η Εξαίρεση και ο Κανόνας" ο Μπρεχτ περιγράφει "ένα ταξίδι, ένα θάνατο και μια δίκη. Το ταξίδι γίνεται στην έρημο και, όπως τονίζει, σε μια έρημο άδεια από ανθρώπους. Ενας έμπορος ταξιδεύει, προκειμένου να κλείσει μια συμφωνία για πετρέλαιο, μαζί με έναν οδηγό, που ξέρει το δρόμο και έναν αχθοφόρο, τον Κούλη. Στη διάρκεια του ταξιδιού, πολλά πράγματα συμβαίνουν, με αποτέλεσμα να σκοτώσει ο έμπορος τον Κούλη. Το δεύτερο μέρος του έργου είναι το δικαστήριο, όπου η γυναίκα του νεκρού ζητάει αποζημίωση για το θάνατο του άντρα της. Κι εκεί θριαμβεύει η λογική του παραλογισμού. Αποδεικνύεται ότι ζούμε σε μια παράλογη κοινωνία. Αντί να δικαστεί και να καταδικαστεί ο δολοφόνος, καταδικάζεται το θύμα, γιατί δε συμπεριφέρθηκε σύμφωνα με τον κανόνα. Τον κανόνα της ζούγκλας δηλαδή, που λέει πρέπει να σκοτώσεις για να μη σε σκοτώσουν. Αυτός δεν ήξερε τον κανόνα. Συμπεριφέρθηκε σαν εξαίρεση, δηλαδή με ανθρωπιά. Γι' αυτό, τον σκότωσε ο έμπορος και νεκρό, τώρα, τον καταδικάζουν γιατί παρέβη τον κανόνα της ζούγκλας.

Η παράσταση ανεβάστηκε σε μετάφραση Νάντιας Βαλαβάνη,σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου,μουσική Τάσου Καρακατσάνη,σκηνικά Γιάννη Σκαρπερού και Στράτου Σαραντίδη και κοστούμια Νίκου Αδειλίνη.Τους ρόλους ερμήνευσαν: Ο Γιάννης Τσικής στο ρόλο του Εμπόρου, ο Νίκος Νικολαϊδης,στο ρόλο του Οδηγού, ο Γεννάδιος Πάτσης στο ρόλο του Αχθοφόρου, ο Νίκος Ξυθάλης στο ρόλο του Δικαστή, η Κατερίνα Αναστασίου στο ρόλο της Γυναίκας του Αχθοφόρου, η Ελένη Λαζαράκη και η Μαρία Δαρζέντα σε διπλούς ρόλους, δύο αστυνομικών και δύο παρέδρων του δικαστηρίου, η Κατερίνα Ροβά στο ρόλο της Ξενοδόχου και ο Γιάννης Καλατζόπουλος στο ρόλο του Αφηγητή.

Στο τέλος της παράστασης, το ενθουσιώδες χειροκρότημα της κατάμεστης αίθουσας επιβράβευσε τους συντελεστές για το άρτιο αποτέλεσμα, αλλά και για την ευκαιρία που έδωσαν στους εκατοντάδες θεατές να συντροφευτούν με τον επαναστατικό λόγο του μεγάλου καλλιτέχνη, που, πιστός στη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία, πάλεψε, μέσα από καλλιτεχνικές μορφές, για τη δημιουργική της ανάπτυξη.

Ο αγώνας για το σοσιαλισμό δεν είναι για μας απλά ένα όραμα, αλλά τελικός σκοπός του αγώνα μας, αναγκαιότητα για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, αναγκαιότητα για την Ελλάδα.Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα,κατά τη διάρκεια της χτεσινής ομιλίας της, στην εκδήλωση για το κλείσιμο του επίσημου εορτασμού των 80 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ: "Ολοκληρώνουμε σήμερα τον επίσημο ετήσιο εορτασμό που προκήρυξε η ΚΕ για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Αποδείχτηκε πολύ μικρός ο χρόνος σε σύγκριση με τη φιλοδοξία μας να αναδείξουμε τη μακρόχρονη και πολυκύμαντη ιστορία του Κόμματός μας, του ελληνικού εργατικού λαϊκού κινήματος. Θα συνεχίσουμε να μελετάμε και να προβάλλουμε την ιστορία του ΚΚΕ, τη δράση του για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία, την κοινωνική απελευθέρωση και το σοσιαλισμό. Το χρωστάμε ιδιαίτερα στη νέα γενιά, που δεν έχει ευκαιρίες και δυνατότητες πρόσβασης σ' όλες τις επιστημονικές, απροκατάληπτες και αντικειμενικές απόψεις για μεγάλα ιστορικά γεγονότα και σταθμούς της ελληνικής ιστορίας.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι είμαστε 80 χρόνια αλάνθαστοι ή πολύ περισσότερο ότι εμείς οι νεότεροι έχουμε το κοκαλάκι της νυχτερίδας πάνω μας, που μας προφυλάσσει από λάθη και αστοχίες. Οφείλουμε να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση, να θέτουμε τις αποφάσεις και τις επιλογές μας σε συνεχή κριτική και αυτοκριτική εξέταση, να ελέγχουμε αν συνδέουμε σωστά τη θεωρία και την πράξη, τα λόγια με τα έργα.

Ας ψάξουν οι ιστορικοί και ας μας πουν αν υπάρχει άλλο κόμμα στην ελληνική κοινωνία που τόλμησε να μιλήσει ανοιχτά πότε και για ποιο λόγο έπεσε έξω. Κάναμε και λάθη, μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες και αντίξοες συνθήκες, από κακό υπολογισμό, από έλλειψη ολοκληρωμένης πρόβλεψης ή από υποτίμηση των θεωρητικών και ιδεολογικών αναλύσεων. Και τότε όμως πάντα πιστεύαμε ότι κάνουμε την καλύτερη και πιο συμφέρουσα επιλογή για το λαό. Εχουμε λοιπόν κάθε δικαίωμα να πούμε ότι ποτέ δεν προδώσαμε αυτόν το λαό, δε διανοηθήκαμε, ως κόμμα, να τον εγκαταλείψουμε".

"Ο ελληνικός καπιταλισμός, σε όλη τη διαδρομή του, δημιούργησε προοδευτικά περισσότερα μέσα ύπαρξης, περισσότερη βιομηχανία και εμπόριο. H αστική τάξη έκανε τις πιο στοιχειώδεις και αναγκαίες παραχωρήσεις προς τους εργαζομένους, προκειμένου να διασφαλίσει την αναπαραγωγή και εδραίωση του συστήματος. Στις πιο πολλές περιπτώσεις εξαναγκάστηκε σε παραχωρήσεις κάτω από την πίεση των μεγάλων λαϊκών αγώνων ή όταν είχε την υποψία ακόμα ότι η λαϊκή δράση ξεπερνούσε τα όρια της ασφάλειάς της. Το συμφέρον της κυρίαρχης τάξης της χώρας μας απαιτούσε ορισμένους εκσυγχρονισμούς. Για να διασφαλίσει τα κέρδη και την αναπαραγωγή του συστήματος, έπρεπε να ανεχθεί μια ορισμένη βελτίωση του επιπέδου ζωής, κατανάλωσης, μόρφωσης σε σύγκριση με την περίοδο που κυριαρχούσε στη χώρα το μικρό εργαστήρι, η χειρωνακτική δουλιά στην παραγωγή. Νομίζουμε ότι ο ελληνικός λαός, ειδικά τώρα, είναι σε θέση να εκτιμήσει την πίεση για παραχωρήσεις που άσκησε το σοσιαλιστικό σύστημα, τα κινήματα κατά της αποικιοκρατίας, η αλλαγή συσχετισμού δύναμης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εμείς ποτέ δεν πάψαμε να λέμε ανοιχτά ότι αποτελεί επικίνδυνη αυταπάτη η εντύπωση ότι έστω και αργά θα βελτιώνεται συνεχώς το βιοτικό επίπεδο. Προειδοποιούσαμε ότι οι συντηρητικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, η μεγαλοεργοδοσία, όλοι μαζί, καραδοκούσαν να πάρουν πίσω, σε πρώτη μεγάλη ευκαιρία, ακόμα και τις πιο ανώδυνες κατακτήσεις. Προειδοποιήσαμε ότι οι συντηρητικές δυνάμεις δε θα δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν ή να αξιοποιήσουν ακόμα και τη φασιστική εκτροπή".

"Πάντα και σήμερα υπολογίζουμε το ρόλο των διεθνών εξελίξεων. Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας δεν είναι ότι βρίσκεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά σε μια περιοχή που συναντώνται τρεις ήπειροι, διασταυρώνονται ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Ζούμε σε μια περιοχή που προσέλκυε πάντα τις ανοιχτές ή συγκαλυμμένες επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού με διάφορα προσχήματα και μύθους.

Αρκετοί μας άκουσαν, πολλοί περισσότεροι από χτες μας ακούνε σήμερα και προβληματίζονται σοβαρά. Υπάρχουν ωστόσο ακόμα σχετικά πολλοί εργαζόμενοι που πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει εθελοντικά αυτή η βάρβαρη επιδρομή κατά των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι που δεν ανησυχούν όσο πρέπει για το γεγονός ότι οι περίφημοι σύμμαχοι - φιλελεύθεροι και κεντροαριστεροί, σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες - και διάφοροι νεοτεριστές αρνούνται να υποστηρίξουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και τα σύνορα στο Αιγαίο. Υπάρχουν ακόμα σχετικά πολλοί εργαζόμενοι που δε βλέπουν ότι η χώρα μας παίζει ενεργό ρόλο στα τυχοδιωκτικά και εγκληματικά σχέδια των ιμπεριαλιστών, ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως ορμητήριο και παρατηρητήριο. Δεν ανησυχούν όσο πρέπει για το γεγονός ότι από την κυβέρνηση, αλλά και τις ηγεσίες των άλλων κομμάτων λίγο - πολύ θεωρείται ξεπερασμένος ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία, για το δικαίωμα ενός λαού να καθορίζει το παρόν και το μέλλον του. Δεν προβληματίζονται όσο πρέπει με τα ψεύτικα διλήμματα τύπου "ιμπεριαλιστική ειρήνη ή ιμπεριαλιστικός πόλεμος", τις ουτοπικές διακηρύξεις ότι τάχα η ιμπεριαλιστική επέμβαση αντιμετωπίζεται με πολιτικό διάλογο μέσα από τα διάφορα θεσμοθετημένα όργανα που είναι διορισμένα από τις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Αρκεί να σκεφτούν όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι, ένα και μόνο πρόσφατο γεγονός, ότι: Η κυβέρνηση Σημίτη κράτησε τη χειρότερη στάση ακόμα και σε σύγκριση με πολλές άλλες αστικές κυβερνήσεις απέναντι στη δολοφονική αμερικανοβρετανική επίθεση κατά του λαού του Ιράκ.Ας σκεφθούμε όλοι και όλες ποιο ήταν το βαθύτερο μήνυμα αυτής της επίθεσης, πέρα από το γεγονός ότι έχει σχέση με τα πετρέλαια, τη διανομή της λείας. Το κύριο μήνυμα είναι ότι δεν έχει δικαίωμα κανένας λαός να είναι ανυπάκουος στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Πέφτουν τραγικά έξω όσοι πιστεύουν ότι μπόρα είναι και θα περάσει! Μπορεί να έχει ημερομηνία λήξης, μόνο εάν ο λαός μας, οι λαοί της Ευρώπης αποφασίσουν οι ίδιοι να βάλουν ένα τέρμα στη σημερινή κατάσταση. Εδώ κρίνεται ο προοδευτισμός των πολιτικών δυνάμεων, αν και κατά πόσο συμβάλλουν να αποκτήσει συνείδηση ο λαός ότι μπορεί να γίνει κυρίαρχος, σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις ανάγκες του".

"Φίλοι και σύντροφοι

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αμέσως μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο άνοιξε μπροστά στον ελληνικό λαό το μεγάλο ζήτημα: Τι είδους ανοικοδόμηση χρειάζεται η χώρα: Ανοικοδόμηση για το λαό ή το κεφάλαιο, ανοικοδόμηση από το λαό ή από το κεφάλαιο. Αποδείξαμε με επιστημονική έρευνα, ατομική και συλλογική, ότι η χώρα μας διέθετε σημαντικές δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής εξέλιξης, με έναν όρο. Οτι η ανάπτυξη αυτή θα στηρίζεται στις αρχές και στις κατευθύνσεις μιας λαϊκής οικονομίας, με την αποτίναξη του ζυγού του ξένου κεφαλαίου και των εγχώριων συνεργατών του. Η λογική βάση της πρότασης του ΚΚΕ ισχύει και σήμερα, είναι ακόμα πιο ώριμη από πλευράς αντικειμενικών υλικών συνθηκών.

Δυστυχώς η θεωρία "της ψωροκώσταινας" παραμένει σήμερα στο οπλοστάσιο των δήθεν εκσυγχρονισμένων κομμάτων. Εμφανίζεται με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και κινδυνεύει από την απομόνωση, αν θελήσει να αντισταθεί στο μονόδρομο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν και τον περασμένο αιώνα, από το 1860 και μετά, όταν τα περισσότερα ελληνικά μεταλλεία δόθηκαν σε ξένους και Ελληνες ιδιώτες, που εκμεταλλεύτηκαν και εξάντλησαν τις καλύτερες ποιότητες, υπέταξαν κυριολεκτικά την ενεργειακή βάση της χώρας στους σκοπούς τους. Με τέτοιου τύπου επιχείρημα δικαιολογήθηκε ότι το ξένο κεφάλαιο επέτρεψε να αναπτυχθούν στην Ελλάδα μόνο εκείνοι οι κλάδοι και επιχειρήσεις που θα εξασφάλιζαν στους ξένους πλουτοκράτες φθηνή πρώτη ύλη, μισοέτοιμα προϊόντα, που μετά μας τα ξανάστελναν ως έτοιμα στη χώρα μας και τα χρυσοπλήρωνε ο ελληνικός λαός. Κάπως έτσι φούσκωσαν τα χρέη και τα ελλείμματα, και όχι βέβαια από τις απαιτήσεις των εργαζομένων και την υπερκατανάλωση.

Μας βομβαρδίζουν ότι η Ελλάδα αν διαρρήξει τις σχέσεις της με την ΕΕ, αν συγκρουστεί με τις επιλογές της, θα βρεθεί απομονωμένη και εξαθλιωμένη. Δεν είναι καινούριο το επιχείρημα. Αποτελεί αναπαλαίωση της παλιάς αντιεπιστημονικής θεωρίας "της βιωσιμότητας". Κάπως έτσι δικαιολογήθηκε ο μεγαλοϊδεατισμός, η καταστροφική για το λαό πολιτική της εδαφικής εξάπλωσης. Πάντα υπάρχουν δικαιολογίες επιστημονικοφανείς και λογικοφανείς, προκειμένου να συγκαλυφτεί η ασυδοσία του ελληνικού κεφαλαίου, η προσφυγή στο αδηφάγο ξένο, η υποτέλεια και η συμμαχία με τον διεθνή ιμπεριαλισμό.

Και σήμερα η χώρα μας, παρά τη μακροχρόνια καταλήστευση που έχει υποστεί, διαθέτει πολυάριθμο έμπειρο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό, μικρομεσαίους έμπειρους επιχειρηματίες, αγροτιά που αγαπά τα προϊόντα της και ξέρει να παράγει όταν έχει τα μέσα και τα εφόδια. Ο ορυκτός πλούτος της στο μεγαλύτερο μέρος του εξακολουθεί να είναι πολύτιμος για την παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων. Εχει συγκριτικά πλεονεκτήματα στην παραγωγή ειδών διατροφής, ένδυσης, διαθέτει δυνατότητες παραγωγής σύγχρονων προϊόντων, μηχανών και εργαλείων, συσκευών. Η καπιταλιστική εκβιομηχάνιση παλαιότερα, οι νέοι τομείς δράσεις που ανοίγονται σήμερα, επιβεβαιώνουν ακόμα και από την αστική οπτική ότι ο ελληνικός λαός μπορεί να ζήσει πολύ καλύτερα, η Ελλάδα μπορεί να σταθεί στα πόδια της.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η παραγωγικότητα ή η ανταγωνιστικότητα της χώρας, αλλά ότι η οικονομία της, όλοι οι στρατηγικοί τομείς είναι στην ιδιοκτησία του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Τα όρια καθορίζονται από το τι συμφέρει ή δε συμφέρει τα μονοπώλια.

Στην Ελλάδα υπάρχει συσσωρευμένος πλούτος, τόσος πολύς που ένα μέρος του παραμένει σε μια ορισμένη αδράνεια. Το πρόβλημα είναι ότι ιδιοκτήτης του πλούτου αυτού είναι η ελληνοξενική πλουτοκρατία και όχι ο ελληνικός λαός που τον δημιούργησε. Το πρόβλημα είναι ότι λιμάνια και αεροδρόμια, η γη που πότισε με ιδρώτα και αίμα ο αγρότης, η αγρότισσα, όλα αυτά τα μέσα συγκεντρώνονται όλο και σε μεγαλύτερη έκταση και βάθος στα χέρια των πολυεθνικών και των Ελλήνων καπιταλιστών συνεταίρων τους. Αυτό είναι το πρόβλημα και όχι αν η χώρα μας μπορεί ή δεν μπορεί να σταθεί δίχως υποταγή στην ΕΕ.

Η χώρα μας, από οικονομική άποψη, μπορεί να αναπτυχθεί προς όφελος του λαού της. Αυτάρκης βέβαια δεν μπορεί να γίνει, αλλά καμία χώρα δεν μπορεί να εξασφαλίσει αυτάρκεια, ούτε και η ηγετική ιμπεριαλιστική δύναμη, οι ΗΠΑ. Η χώρα μας έχει όλες τις προϋποθέσεις, ακόμα και σήμερα, με τον συγκεκριμένο αρνητικό συσχετισμό, να διασφαλίσει οικονομικές και εμπορικές σχέσεις με άλλες χώρες. Εξάλλου ο αρνητικός διεθνής συσχετισμός δε θα αλλάξει, αν δεν υπάρχει ο στόχος για αλλαγές σε εθνικό επίπεδο".

"Σαφώς και με παρρησία διακηρύσσουμε ότι μια ριζική αλλαγή δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με τη σοσιαλιστική αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας. Ο αγώνας για το σοσιαλισμό δεν είναι για μας απλά ένα όραμα, αλλά τελικός σκοπός του αγώνα μας, αναγκαιότητα για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, αναγκαιότητα για την Ελλάδα.Γνωρίζουμε ότι μερικοί μας θεωρούν αθεράπευτα ρομαντικούς, όταν μας ακούνε να μιλάμε για το σοσιαλισμό. Αν εμάς μας κρίνουν ρομαντικούς, τότε πώς πρέπει να κρίνουν αυτούς που υποστηρίζουν ότι μπορεί να εξανθρωπιστεί ο καπιταλισμός ή τάχα μπορεί σήμερα να υπάρξει τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό;

Αν εμείς είμαστε ρομαντικοί, τότε τι είναι εκείνοι που στο όνομα της νίκης της αντεπανάστασης καλούν τους λαούς να σταυρώσουν παθητικά τα χέρια τους, να σκύψουν το κεφάλι, να υποτάξουν ακόμα και τη σκέψη τους στην προπαγάνδα του πολυεθνικού κεφαλαίου;

Οσοι αγωνιστές και αγωνίστριες δε συμφωνούν μαζί μας για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού ως τελικού σκοπού, πρέπει να συμφωνήσουν τουλάχιστον ότι είναι επικίνδυνο να μένουμε σήμερα με σταυρωμένα τα χέρια, να αποδεχόμαστε τις αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις και στο ασφαλιστικό, τη συγκέντρωση του κεφαλαίου σε λίγα χέρια, τις στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Το λιγότερο που πρέπει να γίνει σήμερα είναι να προβληματιστεί σοβαρά η εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα, οι αγωνιστές, οι προοδευτικοί κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες πάνω στην πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, που αποτελεί μια από τις βασικές προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί μια ισχυρή λαϊκή πλειοψηφία που δε βολεύεται με τη σημερινή κατάσταση. Το λιγότερο που μπορεί να γίνει είναι να συναντηθούμε σε κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις.

Η πρότασή μας είναι πρόταση συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, είναι πρόταση για κοινές προσπάθειες με το γυναικείο και νεολαιίστικο κίνημα, με κάθε κίνημα ή κίνηση, με κάθε σχηματισμό που δεν ευθυγραμμίζεται με τις αναδιαρθρώσεις και τις 4 ελευθερίες της ΕΕ, της ΟΝΕ, με τη δράση του ΝΑΤΟ και των άλλων συναφών διεθνών οργανισμών. Είναι πρόταση συμμαχίας με δυναμική, καθώς το ΚΚΕ είναι έτοιμο για μερική ή γενικότερη συνεργασία με νέες πολιτικές δυνάμεις που είναι πολύ πιθανό να προκύψουν σαν αποτέλεσμα διεργασιών, σαν αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης των σημερινών πολιτικών κομμάτων, που αποτελούν όργανα και στηρίγματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής. Είναι πρόταση δράσης για την ανάπτυξη των αγώνων, πρόταση δράσης και μπροστά στις ευρωεκλογές. Είναι άμεση ανάγκη σήμερα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη να καταγραφεί και μέσω των ψήφων η ανερχόμενη συνείδηση ότι η ΕΕ είναι ο υπ' αριθμόν ένας εχθρός των λαών και της ισότιμης συνεργασίας.

Το τελευταίο διάστημα πέφτουν πολλές προτάσεις συνεργασίας. Δε μας αφορούν γιατί τελικά οδηγούν στη νομιμοποίηση της πολιτικής που ακολουθείται. Το πρόβλημα δεν είναι να διευρυνθούν οι μετέχοντες στη διαχείριση, ούτε να γνωρίσουμε μια άλλη απόχρωση της ίδιας διαχείρισης, ένα άλλο ανάχωμα. Το μείζον πρόβλημα είναι να ανοίξει ο δρόμος που θα μας φέρει σε μια ριζικά διαμετρική κοινωνική εξέλιξη που θα βασίζεται στα αποκλειστικά συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων".

Ιδιαίτερη ήταν η στιγμή που η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, κάλεσε στο βήμα τον επίτιμο Πρόεδρο του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη, να του προσφέρει εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ τιμητική πλακέτα, συμβολικά για όλους τους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες για την προσφορά τους σ' όλη την 80χρονη ηρωική πορεία του ΚΚΕ. Φανερά συγκινημένος ο Χαρίλαος Φλωράκης, παραλαμβάνοντας "για λογαριασμό ζωντανών και πεθαμένων συντρόφων αγωνιστών του λαϊκού κινήματος" όπως είπε, την τιμητική πλακέτα, απηύθυνε τα παρακάτω μεστά λόγια:

"Πιστεύω αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι να καταλαβαίνετε τη συγκίνησή μου. Οτι έτυχε σε μένα να παραλάβω αυτή την πλακέτα ζωντανών και νεκρών αγωνιστών του λαϊκού κινήματος. Οι αγωνιστές του λαϊκού κινήματος, μέλη του ΚΚΕ, φίλοι, συναγωνιστές, ζωντανοί και νεκροί επαναλαμβάνω, στους οποίους αφιερώνεται αυτή η τιμητική διάκριση, είδαν και έζησαν πολλά στις οκτώ δεκαετίες δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Μέσα στους αγώνες του τιμημένου ΚΚΕ, μέσα στους αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία, την ειρήνη και την προκοπή του τόπου, έχοντας μπροστά τους το όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας, το όραμα του σοσιαλισμού, δοκίμασαν και πίκρες μα και πολλές χαρές. Τούτη, όμως, η σημερινή χαρά είναι αλλιώτικη και τούτο γιατί αυτή τη χαρά την προσφέρει το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ενα Κόμμα για το οποίο λες: γιατί να μην έχεις περισσότερες ζωές να του προσφέρεις... Σταματάω εδώ. Δε νομίζω, άλλωστε, ότι χρειάζεται κανένας να βγάλει κανένα λόγο. Ακούστηκε η ομιλία της Γενικής Γραμματέα του Κόμματος. Το μόνο όμως που νιώθω την ανάγκη να πω είναι πως: ούτε η κομμουνιστική ιδεολογία τελείωσε όπως διακηρύσσουν ορισμένοι, ούτε ο δρόμος της κοινωνικής εξέλιξης έκλεισε και σταμάτησε στον καπιταλισμό. Ολα θα αλλάξουν! Μπορεί να χρειαστούν πολλά χρόνια. Ομως, τελικά, όλα θα αλλάξουν. Θα αλλάξουν και θα 'ρθεί μια άλλη ζωή, μια ζωή δίκαιη της δημιουργίας, η ζωή του σοσιαλισμού".

Την εκδήλωση, στην κατάμεστη Αίθουσα των Συνεδρίων του ΚΚΕ, παρακολούθησαν μεταξύ άλλων οι: Ζ. Ντασσέν, Δ. Κρεμαστινός, Γ. Α. Μαγκάκης, Θ. Κατριβάνος (νεοεκλεγμένος πρόεδρος της Διευρυμένης Νομαρχίας Αθήνας - Πειραιά), Θ. Παπαμάργαρης, Ευαγ. Μαχαίρας, Α. Σπυρόπουλος (τέως διευθυντής ΕΤΕ), Κ. Νίτσος, Α. Παϊζη, Τ. Βανδής, Κ. Καζάκος, Μπ. Βαλάση, Δ. Σκούρα, Ε. Ροδίτη, Χρ. Λεοντής, Μ. Μητσιάς, Χρ. Καλογρίτσας, Γ. Δομνάκης, Μ. Βαρδάνης (πρόεδρος Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων 1967 - '73), Γ. Παναγιωτόπουλος, Γ. Κασιμάτης, Ι. Καλοπίσης, Π. Παναγόπουλος, Μ. Θωμαδάκη (πανεπιστημιακοί καθηγητές), Λ. Ταγματάρχης (γενικός διευθυντής "Φιλμνέτ"), Κ. Ρόκος (γλύπτης, καθηγητής ΤΕΙ Αθήνας), Χ. Βασιλάτος (τέως διοικητής ΤΕΒΕ), Δεμερούκα (επίτιμη πρόεδρος ΟΓΕ), Δ. Γκλαβάς, Ν. Καραντηνός, Γ. Λεονταρίτης, Β. Γεωργίου, Γ. Τσαπόγας, Σ. Διγενή (δημοσιογράφοι), Τ. Χιουρέας (αντιπρόεδρος ΚΜΙΕΑ), Σπ. Τζόκας (αντιπρόεδρος Δήμου Καισαριανής), Τ. Καλοφωλιάς, Μ. Ολυμπίου, Γ. Καλοφωλιάς, Σ. Βαζούρα, Ν. Βαλαβάνη, Δ. Τσακνιάς, Ι. Καρατζαφέρη, Αγ. Γόντικας, Μπ. Παπαγυαλιάς, Σ. Βαζούρα, Χ. Σουκατζίδου,Α. Αβραμίδης (ΔΣ ΕΚΑ) και από το ΔΣ της "Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών" οι κ.κ. Καλουδάκη, Παπαφωτίου, Κονταράκη.

Μηνύματα στην ΚΕ του ΚΚΕ, με την ευκαιρία της εκδήλωσης έστειλαν ο διακεκριμένος συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης,ο πρύτανης του ΕΜΠ Θεμιστοκλής Σ. Ξανθόπουλος και η πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη.

Εσμιξαν όλες οι γενιές! Κι οι αποθαμένοι αγωνιστές σύντροφοι και συντρόφισσες οχτώ δεκαετιών του ηρωικού ΚΚΕ παράστεκαν νοερά εκεί, δίπλα δίπλα στους ζωντανούς. Ολοι τιμώμενοι για τη μοναδική προσφορά τους στο ΚΚΕ, στο λαϊκό κίνημα, στους αγώνες του λαού μας για λευτεριά και ανεξαρτησία, για κοινωνική προκοπή και λαϊκά δικαιώματα, για τα ιδανικά του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Γιατί αυτοί όλοι ήταν χτες οι τιμώμενοι. Κι όταν οι παριστάμενοι παλαίμαχοι, νεότεροι και νέοι σύντροφοι τραγουδούσαν τον Υμνο της Διεθνούς ".. αιώνια η μνήμη σε σας αδερφοί στον τίμιο που πέσατε αγώνα...", όλη η αίθουσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα απέδιδε φόρο τιμής. Κι όταν η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα ανέβηκε στο βήμα για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της ΚΕ του ΚΚΕ στην παλιά φρουρά των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, που συνεχίζουν ακόμα, σ' όλους τους συντρόφους, που 80 χρόνια αγωνίστηκαν και όταν χρειάστηκε έδωσαν και τη ζωή τους υπέρτατη θυσία για τα ιδανικά του ΚΚΕ, στους συντρόφους που δε βρίσκονται, πια, μαζί μας, αλλά είναι ζωντανή η μνήμη και οι παρακαταθήκες τους μας οδηγούν στους νέους δύσκολους αγώνες που συνεχίζουμε σήμερα, η αίθουσα σειόταν από χειροκροτήματα και συνθήματα: Τιμημένο ΚΚΕ, το κόμμα σου λαέ. Οχτώ δεκαετίες μ' αγώνες και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία.