Δε θα υπήρχε καταλληλότερο έργο για να κλείσει ο γιορτασμός των 80 χρόνων του ΚΚΕ, από ένα διδακτικό έργο του Μπρεχτ, όπως αυτό που παρουσιάστηκε, στη χτεσινή εκδήλωση, η οποία πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη συγκεκριμένη κρίσιμη ιστορική περίοδο που περνάμε στην Ελλάδα, "Η εξαίρεση και ο κανόνας" του Μπρεχτ είναι το καταλληλότερο, όχι μόνο, γιατί είναι ένα από τα διδακτικά έργα του που γράφτηκαν με στόχο την αφύπνιση των συνειδήσεων των εργαζομένων, αλλά κυρίως γιατί οι ομοιότητες με το σήμερα, σε ό,τι αφορά στα προβλήματα που θέτει, είναι εμφανείς. Για μια ακόμη φορά, όσοι είδαν την παράσταση συνειδητοποίησαν ότι ο Μπρεχτ υπήρξε προφητικός και παραμένει πάντα επίκαιρος, άρα διαχρονικός. Βέβαια, ο μεγάλος συγγραφέας κατέγραφε το τι γινόταν στη Γερμανία του Μεσοπολέμου. Να, όμως, που ξαφνικά βρισκόμαστε σε μια αναβίωση φαινομένων έντονων, ξενοφοβίας, ρατσισμού, μισαλλοδοξίας, κρίσης των θεσμών, της δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα τη διαστρέβλωση κάθε έννοιας, κάθε πραγματικότητας.

Από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή του έργου, τα μηνύματά τουλειτουργούν ευεργετικά σ' αυτό που οι αγωνιστές καλά γνωρίζουν. "Τίποτε φυσικό δεν πρέπει να θεωρούμε στους πονηρούς αυτούς καιρούς που ζούμε". Οταν η αταξία έχει απόλυτα "αναλάβει", οι κομμουνιστές δε σταυρώνουν τα χέρια, δε σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται σε προπαγάνδες του καπιταλισμού και των εκφραστών του. Εναντιώνονται σε κάθε μορφή βίας και εκμετάλλευσης.

Στο έργο του "Η Εξαίρεση και ο Κανόνας" ο Μπρεχτ περιγράφει "ένα ταξίδι, ένα θάνατο και μια δίκη. Το ταξίδι γίνεται στην έρημο και, όπως τονίζει, σε μια έρημο άδεια από ανθρώπους. Ενας έμπορος ταξιδεύει, προκειμένου να κλείσει μια συμφωνία για πετρέλαιο, μαζί με έναν οδηγό, που ξέρει το δρόμο και έναν αχθοφόρο, τον Κούλη. Στη διάρκεια του ταξιδιού, πολλά πράγματα συμβαίνουν, με αποτέλεσμα να σκοτώσει ο έμπορος τον Κούλη. Το δεύτερο μέρος του έργου είναι το δικαστήριο, όπου η γυναίκα του νεκρού ζητάει αποζημίωση για το θάνατο του άντρα της. Κι εκεί θριαμβεύει η λογική του παραλογισμού. Αποδεικνύεται ότι ζούμε σε μια παράλογη κοινωνία. Αντί να δικαστεί και να καταδικαστεί ο δολοφόνος, καταδικάζεται το θύμα, γιατί δε συμπεριφέρθηκε σύμφωνα με τον κανόνα. Τον κανόνα της ζούγκλας δηλαδή, που λέει πρέπει να σκοτώσεις για να μη σε σκοτώσουν. Αυτός δεν ήξερε τον κανόνα. Συμπεριφέρθηκε σαν εξαίρεση, δηλαδή με ανθρωπιά. Γι' αυτό, τον σκότωσε ο έμπορος και νεκρό, τώρα, τον καταδικάζουν γιατί παρέβη τον κανόνα της ζούγκλας.

Η παράσταση ανεβάστηκε σε μετάφραση Νάντιας Βαλαβάνη,σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου,μουσική Τάσου Καρακατσάνη,σκηνικά Γιάννη Σκαρπερού και Στράτου Σαραντίδη και κοστούμια Νίκου Αδειλίνη.Τους ρόλους ερμήνευσαν: Ο Γιάννης Τσικής στο ρόλο του Εμπόρου, ο Νίκος Νικολαϊδης,στο ρόλο του Οδηγού, ο Γεννάδιος Πάτσης στο ρόλο του Αχθοφόρου, ο Νίκος Ξυθάλης στο ρόλο του Δικαστή, η Κατερίνα Αναστασίου στο ρόλο της Γυναίκας του Αχθοφόρου, η Ελένη Λαζαράκη και η Μαρία Δαρζέντα σε διπλούς ρόλους, δύο αστυνομικών και δύο παρέδρων του δικαστηρίου, η Κατερίνα Ροβά στο ρόλο της Ξενοδόχου και ο Γιάννης Καλατζόπουλος στο ρόλο του Αφηγητή.

Στο τέλος της παράστασης, το ενθουσιώδες χειροκρότημα της κατάμεστης αίθουσας επιβράβευσε τους συντελεστές για το άρτιο αποτέλεσμα, αλλά και για την ευκαιρία που έδωσαν στους εκατοντάδες θεατές να συντροφευτούν με τον επαναστατικό λόγο του μεγάλου καλλιτέχνη, που, πιστός στη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία, πάλεψε, μέσα από καλλιτεχνικές μορφές, για τη δημιουργική της ανάπτυξη.